อย่างอแงสิคะ คุณสามี – บทที่ 14 ใส่เสื้อผ้าของเขา
“ไม่มี” เจนอารีส่ายหน้า ไม่จําเป็นแล้วจริงๆ แล้วก็ไม่สําคัญแล้ว
ในขณะนั้นเอง บริกรก็เสิร์ฟอาหารกลางวันที่ทั้งสามคนสั่งมา มาทิลด้าสั่งสเต็ก Medium rare ให้เจนอารี
พอเจนอารีหั่นสเต็กออก เห็นเลือดไหลออกมาจากข้างใน หนังศีรษะก็ชาไปทันที
“เธอมาเปลี่ยนกับฉันดีกว่า ของฉันเป็น Well done” ลินคอล์นพูด เขารู้ดีว่าเจนอารีไม่ชอบของดิบ
“ไม่ ไม่ต้อง” เจนอารีปฏิเสธ ลินคอล์นกับมาทิลด้าสั่งอาหารคู่รัก ถ้าเปลี่ยนกับเธอ มาทิลด้าจะรู้ทันที แม้ว่านี่จะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เจนอารีก็ยังไม่อยากให้มาทิลด้าเข้าใจผิด
“อยู่ต่อหน้าฉัน เธอไม่ต้องอวดเก่งหรอก” ลินคอล์นยื่นมือไปหยิบสเต็ก Medium rare ตรงหน้าเจนอารี เตรียมจะแลกกับเจนอารี
“ไม่ต้องจริงๆ ” เจนอารีรีบดึงจานอาหารไว้ เธอก็รู้เหมือนกันว่าลินคอล์นเองก็ไม่ชอบกินของดิบ ไม่อย่างนั้นสเต็กของเขาจะเป็น Well done ได้ยังไง
ไม่คิดเลย ว่าเมื่อทั้งสองหยิบยื้อดึงกันไปมา พวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากเกินไป ผลสุดท้ายก็ทําให้สเต็กบนจานลอยออกไป มุมหนึ่งของจานมี มีซอสพริกไทยดําอยู่ พอโดนสเต๊กชนคว่ำ ก็กระจายเลอะเต็มหน้าอกของเจนอารี
“อ๊า!” เจนอารีร้องออกมาด้วยความตกใจ วันนี้เธอใส่สูททำงาน ด้านในสวมเสื้อเชิ้ตผ้าไหมสีขาวแขนยาว ถูกซอสพริกไทยดํานี้ชุ่มโชก ทั้งสกปรกทั้งน่าขยะแขยง
“มีโดนลวกตรงไหนมั้ย?” น้ำเสียงของลินคอล์นร้อนรน แต่ก็ยังคงอ่อนโยนอยู่ดี
“ไม่” เจนอารีใช้นิ้วดึงเสื้อเชิ้ตที่ติดอยู่กับผิวของเธอขึ้นมา ที่จริงแล้วเธอถูกลวกไปแล้ว “ฉันจะไปห้องน้ำ” พูดจบเจนอารีก็ยกกระเป๋าขึ้นด้วยความอับอาย แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
ถอดเสื้อสูทออก ถอดกระดุมเสื้อออกดู หน้าอกที่แต่เดิมขาวผ่องกลับแดงก่ำ เจนอารีรีบใช้กระดาษทิชชู่ชุบน้ำเย็นเช็ด
แต่พอมาเป็นอย่างนี้ เสื้อตัวนี้ก็ใส่อีกไม่ได้แล้ว เจนอารีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตสีดําของเบรย์เดนออกมาจากกระเป๋า
ไม่มีทางเลือกแล้ว ได้แต่ใส่มันไปก่อน เดี๋ยวเธอค่อยไปซื้ออีกตัวนึงทีหลัง
เบรย์เดนสูง 188 ซม. เสื้อผ้าของเขาพอสวมอยู่บนตัวของเจนอารี ก็ดูหลวมใหญ่เป็นพิเศษ
ยังดีที่ยังมีเสื้อสูทที่ใส่ปิดได้ ดูจากภายนอกก็ไม่ได้แปลกอะไร เพราะเสื้อเชิ้ตมีสไตล์ไม่แบ่งชายหญิง แต่พอคิดว่าชุดนี้ถูกผู้ชายนั่นใส่มาแล้วเจนอารีก็รู้สึกไม่สบอารมณ์
ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า ทั้งๆ ที่ซักไปแล้วแน่ๆ แต่เหมือนจะได้กลิ่นอายของผู้ชายนั่นอยู่บนเสื้อเชิ้ต เป็นกลิ่นมิ้นต์จางๆ แต่กลับเหมือนจะเต็มไปด้วยกลิ่นของฮอร์โมนที่เข้มข้น
เกี่ยวกับกลิ่นกายที่น่ารำคาญของชายคนนี้ เจนอารีไม่รู้สึกแปลกแน่นอน เพราะเบรย์เดนเป็นผู้ชายคนเดียวที่เคยมีสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเธอ แม้แต่ลินคอล์นและอาร์เธอร์ก็ไม่ได้เข้าใกล้เธอเท่ากับเขา
เขาว่ากันว่า ผู้หญิงจะมีความรู้สึกพิเศษเกี่ยวกับผู้ชายคนแรกของเธอ เจนอารีไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย
แต่ ในตอนนี้ เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิที่เสื้อเชิ้ตสีดําตัวนี้นํามาให้เธอ ในหัวของเจนอารีก็ปรากฏภาพของเบรย์เดนที่ช่วงเช้าวันนี้สวมเสื้อเชิ้ตสีดําตัวนี้ ทํางานอย่างจริงจัง ท่าทางที่มั่นใจในตัวเอง ออร่าที่เปล่งประกายของเขา ที่ทําให้ผู้คนไม่กล้ามองตรงๆ ช่างเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์จริงๆ
หยุด!
คิดอย่างนี้ทำไมเนี่ย?
เจนอารีกดหน้าอกไว้ รีบกดความรู้สึกแปลกๆ ออกจากใจ แล้วเดินออกจากห้องน้ำไปด้วยท่าทางแข็งแกร่งและใจเย็น แต่คิดไม่ถึง ว่าพอเดินออกจากประตูห้องน้ำ ตรงหัวมุม ก็ชนเข้ากับหน้าอกที่แข็งแกร่งไปเต็มๆ
เจนอารีถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตกใจ เงยหน้ามอง หัวใจเต้นผิดจังหวะ ทันใดนั้นหัวใจก็เร่งเร็วขึ้น จากนั้นจึงรีบหมุนตัวกลับอย่างกระวนกระวาย และมุดกลับเข้าไปในห้องน้ำ
ว่ากันว่าพูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา แต่เธอเพียงแค่คิดไปนิดหน่อย คนคนนี้กลับปรากฏตัวต่อหน้าเธอ
เจนอารีจับคอเสื้อแน่น หายใจแรง
“เธอมาทําอะไรที่นี่?” ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยของชายคนนั้นก็ดังขึ้นข้างหู
เจนอารีหันหน้าไป มองเบรย์เดนที่เดินตามเข้ามาในห้องน้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อ ใช้เสียงดังปิดบังความประหม่าในตอนนี้ของเธอ “นายโรคจิตหรือไง? นี่ห้องน้ำหญิงนะ! ”
“เธอแน่ใจนะว่านี่คือห้องน้ำหญิง?” เบรย์เดนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม
เจนอารีใจเต้นแรง รีบเงยหน้ามองป้ายห้องน้ำ วินาทีต่อมา ก็ถูกป้ายห้องน้ำชายบนผนังฟาดใส่ซะไหม้เกรียม
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เมื่อกี้เธอวิ่งเข้าห้องน้ำผิดตั้งแต่เริ่ม ดังนั้นเธอก็พึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำชาย
เปลี่ยนแล้วก็แล้วไป แต่ยังโดนเจ้าของเสื้อตัวนี้เบรย์เดนชนเข้าใส่อีก…
โอ้มายก็อด!!!
“ทําไม… ทําไมถึงเป็น…” ห้องน้ำชาย?
เจนอารีแทบอยากจะฉีกพื้นให้แยกทันที เพื่อให้เธอมุดเข้าไปได้
“เพราะงั้น…” เบรย์เดนพลันเปลี่ยนท่าทางเฉยเมยของเขาในสํานักงานของประธานเมื่อเช้า เขายื่นแขนของเขา กดมือของเจนอารีเข้ากับกําแพง ตัวชิด ก้มหน้าลง ขยับเข้าไปใกล้ ระยะห่างค่อยๆ น้อยลงๆ จนกระทั่งลมหายใจอุ่นๆ ของเขากระทบกับใบหน้าของเจนอารี ริมฝีปากของเขากับเธอห่างกันเพียงนิดเดียว “ใครโรคจิตกันนะ หืม?”
“ฉัน… ฉันเดินมาผิด…” ระยะห่างระหว่างทั้งสองสั้นลง ร่างกายใกล้ชิดกัน ทันทีที่ร้องเจนอารีหายใจถี่ เธอตัวแข็งทื่อ หลังแนบแน่นกับผนัง คิดว่าวิธีนี้จะทำให้อยู่ห่างจากชายคนนี้ได้เล็กน้อย นิ้วจับที่คอเสื้อตัวเองไว้ตลอด ทั้งยังตึงเครียดจนข้อต่อนิ้วเริ่มขาวซีด
“เธอกังวลขนาดนี้ เธอทําอะไรรึเปล่า…” สายตาของเบรย์เดน พลันจับจ้องไปยังเสื้อเชิ้ตสีดําที่ถูกเจนอารีสวมอยู่ในเสื้อสูท จากนั้นเขาก็ยิ้มมุมปาก “อย่างที่คิด เธอคิดอะไรกับเสื้อตัวนี้จริงๆ ด้วย! ”
“ไม่ใช่… ไม่ใช่อย่างที่นายคิด…” เจนอารีพูดไม่ออก เธอรู้สึกว่าทุกตารางนิ้วของผิวที่ถูกปกคลุมด้วยเสื้อเชิ้ตกําลังลุกไหม้อยู่
“ไหนเธอลองบอกมาสิ ว่าฉันคิดแบบไหน?” เบรย์เดนยื่นมือออกไป ช่วยเจนอารีจัดคอเสื้อที่โค้งงอเล็กน้อย ปลายนิ้วของเขาดูเหมือนจะตัดผ่านข้างคอของเจนอารีโดยไม่ได้ตั้งใจ
อุณหภูมิที่ปลายนิ้วของชายหนุ่มเหมือนกับเมื่อก่อน ร้อนผ่าวจนลวกคน เพียงลากผ่านมาอย่างเบามือก็สามารถจุดไฟได้ ทําให้เจนอารีลุกไหม้ไปทั้งตัว
ความรู้สึกแปลกๆ และควบคุมไม่ได้แบบนี้ทําให้เจนอารีใจสั่น ผลักชายหนุ่มออกไปอย่างแรง เจนอารีทั้งเขินอายทั้งโมโห “ท่านประธานเบรย์เดน ตอนเช้ายังแสร้งทําเป็นไม่รู้จักไม่ใช่เหรอ ทําไมถึงไม่เสแสร้งทําต่อล่ะ? ” ยังมายั่วยวนเธออีก ช่างน่าเกลียดน่าชังจริงๆ
“ฉันไม่จําเป็นต้องเสแสร้งหรอก ที่จริงเธอกับฉันก็ไม่รู้จักกันอยู่แล้ว เธอคงไม่คิดว่าแค่เล่น carsex ไปครั้งนึง แล้วฉันจะคิดถึงเธอตลอดเวลาเลยใช่ไหม?” เบรย์เดนพูด พลางถอดแว่นสีเงินออกจากดั้งจมูก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน การล้อเลียนและความไม่แยแส
คอมเม้นต์