เบรย์เดนมองลินคอล์นอย่างเฉยเมย พักนึงถึงจะยื่นมือออกไป “ดีใจที่ได้เจอ!”

เมื่อมือทั้งสองจับกัน เจนอารีก็เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งสองต่างใช้แรง ข้อนิ้วของทั้งสองคนซีดเล็กน้อย เส้นเลือดบนหลังมือยิ่งพองขึ้นทันที

แต่เห็นได้ชัดว่า สุดท้ายเบรย์เดนจะได้เปรียบ เพราะเมื่อมือทั้งสองข้างแยกจากกัน มือของลินคอล์นก็สั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้

เจนอารีหรี่ตาลง ทำเป็นไม่เห็น หยิบมีดและส้อม และเริ่มหั่นสเต็กในจาน

แต่ทําไมมือของเธอถึงสั่นนิดหน่อยนะ?

“เดี๋ยวฉันหั่นให้!” เบรย์เดนนั่งลงข้างๆ เจนอารี ยื่นมือไปหยิบมีดและส้อมจากมือของเจนอารี น้ำเสียงที่พูดอ่อนโยนอย่างถึงที่สุด

เจนอารีกะพริบตาปริบๆ ไม่ใช่ว่าหลังจากแนะนําเสร็จก็ไปได้แล้วหรอ?

นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกเนี่ย?

แต่ในเวลาเดียวกันเจนอารีก็ต้องยอมรับว่า วิธีการถือมีดและส้อมแบบเดียวกัน แต่ตกไปอยู่ในมือของเบรย์เดนนั้นมีความสง่างามที่แตกต่างออกไป นั่นเป็นการฝึกมารยาทจากสังคมไฮโซที่ลูกหลานของตระกูลที่มั่งคั่งได้รับอบรมตั้งแต่เล็กจนโต และได้ปลูกฝังความเยือกเย็นและความสงบที่ฝังลึกอยู่ในไขกระดูก

“ว้าว อารีที่รัก แฟนใหม่เธอคนนี้ เขามีเอาใจใส่มากเลยนะ!” มาทิลด้าดึงเจนอารีด้วยความอิจฉา แล้วกระซิบ

“อืม เอาใจใส่มาก” เจนอารีพยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วน เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เธอรีบหยิบของหวานที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าก้มตากิน

มาทิลด้าเหลือบมองลินคอล์นด้วยสายตาไม่พอใจ “คอล์นนายช่วยฉันหั่นสเต็กด้วย โอเคไหม? ”

ลินคอล์นเริ่มเงียบ “ก็ได้! ”

มาทิลด้ายิ้มออกมาทันที รีบย้ายจานสเต็กของตัวเองไปตรงหน้าลินคอล์น

ลินคอล์นหั่นเสร็จอย่างรวดเร็ว

จากนั้นมาทิลด้าก็รู้สึกมีความสุข และจูบลงบนหน้าของลินคอล์นทันที “ขอบคุณนะที่รัก” ”

ลินคอล์นแข็งทื่อ เงยหน้า มองไปทางเจนอารี

เจนอารีนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พอเห็นฉากนี้ เธอก็รีบเบือนหน้ามองไปด้านข้าง

และด้านนี้คือเบรย์เดน

“ซึ้งใจมั้ย?” เบรย์เดนหั่นสเต็กให้เสร็จพอดี และย้ายไปตรงหน้าเจนอารี เขามองหน้าเจนอารีอยู่ๆ ก็กวักนิ้วไปที่เจนอารีจากนั้นก็แตะไปที่แก้มขวาของตัวเอง

เจนอารีที่เดิมทีรู้สึกซาบซึ้งใจนิดๆ พลันไม่กล้าขยับตัว

เขาหมายความว่ายังไง?

พอเห็นมาทิลด้าจูบลินคอล์นที่หั่นสเต็กให้เธอ ก็เลยมาขอรางวัลจากเธอด้วยเหรอ?

แต่พวกเขาเป็นคู่รักกันจริงๆ เธอกับเขาแค่แสดงละครเท่านั้น หรือว่าเจ้าหมอนี่จะเข้าถึงบทบาทลึกเกินไป หรืออาจจะรังแกเธออีก และตอนนี้เธอก็ไม่สามารถขัดขืนเขาได้

“ตรงนี้!” เบรย์เดนยังคงจ้องเขม็งไปที่เจนอารี นิ้วชี้ไปที่ล่างมุมปากด้านขวาขวาของเขา

มือของเจนอารีที่อยู่ใต้โต๊ะ เริ่มกําหมัดแล้ว

เอาล่ะ เล่นแล้วก็ต้องเล่นให้สุด จูบก็จูบวะ!

เจนอารีหลับตา แล้วขยับเข้าไปใกล้ ขนตาที่ขดตัว สั่นไหวเบาๆ แล้วจูบแก้มขวาของเบรย์เดนอย่างรวดเร็วเหมือนแมลงปอจิ้มน้ำ จากนั้น ก็ถอยกลับไปยังที่ของตัวเองด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เมื่อเห็นฉากนี้ ลินคอล์นและมาทิลด้าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็ตะลึง

เพราะว่า คนที่รู้จักเจนอารีดีต่างก็รู้ว่า เจนอารีเป็นผู้หญิงที่มีความคิดอนุรักษนิยมมาก ไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่มเรื่องชายหญิง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่เธอไปจูบผู้ชายต่อหน้าผู้คนมากมาย

ในประเด็นนี้ ลินคอล์นเข้าใจดีที่สุด

ปีนั้นเขากับเจนอารีรักกันจนจะเป็นจะตาย แต่ไม่เคยทะลายผ่านก้าวสุดท้าย ข้อที่หนึ่ง ตอนนั้นเขาช่างเป็นสุภาพบุรุษเกินไปจริงๆ ข้อที่สอง เจนอารีบอกว่าเธออยากให้ครั้งแรกอยู่ในห้องหอคืนวันงานแต่งงาน

ในตอนนั้นทั้งสองคนไร้เดียงสา คิดว่าจะมีกันและกันในห้องหอคืนวันงานแต่งงาน แต่น่าเสียดาย สวรรค์กลั่นแกล้ง พวกเขายิ่งเดินยิ่งไกลออกไป ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนก่อนได้อีก

ในทํานองเดียวกัน เบรย์เดนก็ถูกเจนอารีจูบเบาๆ อย่างไม่ทันตั้งตัว

นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เบรย์เดนจู่ๆ ก็ยิ้มออกมา มือหนึ่งวางพาดหลังเก้าอี้ อีกมือหนึ่งยันตัวของเจนอารี ไว้ โอบเจนอารีไว้ภายในอ้อมแขนของเขา พูดราวกับไม่มีใครอยู่ข้างๆ ว่า “ทําไมจู่ๆ ถึงแอบจูบฉันล่ะ? ”

เจนอารีใช้มือยันหน้าอกของชายหนุ่มอย่างลนลาน “ไม่ใช่… ก็นายขอเองไม่ใช่เหรอ? ”

เบรย์เดนหัวเราะเสียงต่ำ “เธอคิดอะไรอยู่ ฉันแค่จะเตือนเธอ ว่ามุมปากเธอเลอะของหวาน”

เจนอารีในตอนนี้รู้สึกอับอายมาก

“นาย… นายไม่รีบบอก…” ทําให้เธอเข้าใจผิด เจนอารีทั้งอายทั้งโกรธ เธอกำลังจะยกมือขึ้นไปเช็ดมุมปากตัวเอง

แต่เบรย์เดนคว้ามือเธอไว้และพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนสุดๆ ว่า “ฉันช่วยเธอเอง” ”

เจนอารีมองใบหน้าที่ใกล้เข้ามาของชายหนุ่ม และดวงตาหวานปานน้ำผึ้งคู่นั้นของเขาอย่างงุนงง ในสมองกลับว่างเปล่า เธอลืมไปแล้วว่าลินคอล์นกับมาทิลด้านั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

เบรย์เดนยื่นมือไปยกคางของเจนอารี ขึ้น ขณะที่เจนอารีคิดว่าเขาจะใช้นิ้วเช็ดของหวานที่มุมปากให้เธอ ทันใดนั้นชายหนุ่มกลับจูบเธออย่างขี้โกง

เขากลับ… ใช้ปากกินขนมที่เลอะมุมริมฝีปากของเธอเข้าไป

เจนอารีแข็งทื่อไปทั้งตัว

แต่นี่ยังไม่จบ ริมฝีปากของชายหนุ่มค่อยๆ ขยับขึ้น ประทับลงบนริมฝีปากของเธออย่างบางเบา ลูบไล้อย่างนุ่มนวล ดูดด้วยความอ่อนโยน ตวัดลิ้นไปทั่วอย่างเบาๆ เต็มไปด้วยความรักและความอ่อนโยน

เจนอารีกลายเป็นก้อนหินอย่างสมบูรณ์ ลืมที่จะตอบสนองและลืมที่จะปฏิเสธ

หัวใจเต้นรัว แต่ทันใดนั้น ความเร็วก็เร่งขึ้นในทันที ปัง ปัง ปัง ราวกับกําลังจะทะลวงห่วงพันธนาการของหน้าอก

“เคร้ง!” ในตอนนั้นเอง เพราะลินคอล์นลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน เพราะใช้แรงมากเกินไป เก้าอี้ที่อยู่ที่ของเขาจึงถูกพลิกคว่ำลงกับพื้น