“คุณบอกว่าคืนนั้นเป็นครั้งแรกของคุณ จริงเหรอ” เบรย์เดนควบคุมพวงมาลัยรถอย่างชำนาญ สายตามองไปข้างหน้า ความเร็วรถมากขึ้น

ร่างกายของเจนอารีแข็งทื่อ หันศีรษะไปอย่างช้า ๆ และมองไปที่ชายหนุ่มที่แทบจะไร้อารมณ์ “จริงไม่จริง คุณไม่รู้สึกถึงเหรอ”

“ขอโทษ ตอนนั้นผม…..เมาแล้ว” ตอนนั้นเขาไม่เพียงแค่เมา เขายังถูกคนวางยาอีก ดังนั้นเขาแทบจะควบคุมสถานการณ์ตอนนั้นไม่ได้ แน่นอนว่าเรื่องนี้เขาบอกกับเจนอารีไม่ได้

เจนอารีหรี่ตาลง “คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกเสียใจ สถานการณ์ในตอนนั้น ฉันยินยอมเอง……ดังนั้นคุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่เข้าไปพัวพันกับคุณและทำให้คุณต้องรับผิดชอบ”

เบรย์เดนเงียบและไม่พูดอะไรอีก ราวกับว่าไม่ตอบอยากตอบรับคำพูดของเธอ

เจนอารีรู้สึกแค่อึดอัดหน้าอก เหมือนกับมีความทุกข์ที่หายใจลำบาก แม้ว่าเธอพูดว่าจะไม่เข้าไปพัวพันกับเขา แต่เขาก็ควรแสดงท่าทีสักนิดไม่ใช่เหรอ หลังจากครั้งนั้น ทั้งสองคนก็คลุมเครือมาหลายครั้ง ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองก็ควรที่จะแตกต่างจากคนอื่น ๆ สิ ผู้ชายคนนี้แค่อธิบายมาประโยคเดียวก็ไม่มีค่าที่จะพูดจริง ๆ ใช่ไหม

เจนอารีรู้สึกว่าบรรยากาศในรถอึดอัดมาก ๆ เธอจึงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูด “คุณจอดรถที่แยกข้างหน้านะ ฉันอยากลงจากรถ”

“ลงรถงั้นเหรอ” เบรย์เดนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผมให้คุณขึ้นรถ เพียงเพื่อให้คุณนั่งไปสักพัก จากนั้นก็ให้คุณลงจากรถงั้นหรอ”

“งั้นคุณคิดว่าจะเป็นยังไง” จู่ ๆ จิตใจของเจนอารี ก็รู้สึกแย่มาก ๆ แม้ว่าจะเผชิญหน้ากับอาร์เธอร์มาก่อน เธอก็ไม่รู้สึกอึดอัดใจจนอยากจะโมโหออกมาเหมือนกับครั้งนี้

“ไปที่หนึ่งเป็นเพื่อนผม” เบรย์เดนพูดอย่างช้า ๆ ราวกับไม่ได้รู้สึกถึงอารมณ์ที่แปรปรวนของเจนอารีเลยสักนิด

“ไม่ไป” ความโกรธอัดแน่นที่อยู่ในหน้าอกยิ่งสะสมมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เธอแค่อยากจะลงจากรถ ไปให้ไกลจากผู้ชายน่าเกลียดคนนี้ เธอไม่แม้แต่ที่จะอยากรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน

แต่ไม่คิดว่าหลังจากที่เบรย์เดนได้ฟังคำปฏิเสธของเธอไป จู่ ๆ ก็เบรกรถอย่างกะทันหัน เจนอารีที่ไม่ได้เตรียมป้องกันอะไร ทั้งร่างถูกผลักไปข้างหน้าอย่างแรงตามแรงเฉื่อย จากนั้นก็ถูกเข็มขัดนิรภัยที่อยู่บนตัวดึงกลับไปอย่างแรงอีกครั้ง ด้านหลังเหวี่ยงไปข้างหลังอย่างรุนแรงจนไปกระแทกกับเบาะนั่ง

“คุณเกิดเป็นบ้าอะไรอีก” เจนอารีถูกทำให้ตกใจ ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ผู้ชายคนนี้มักจะมีการกระทำที่บ้าบิ่นออกมาอยู่เสมอ ทำให้คนตกใจจนเป็นโรคหัวใจได้

แต่เบรย์เดนไม่ได้ตั้งใจอธิบายเลยสักนิด เขาปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก เหยียดแขนยาวออกมา แล้วดึงเจนอารีเข้ามา ไม่ยอมให้พูดอะไรทั้งนั้น เขาจูบครอบครองอย่างรุนแรง

“อื้อ……” ดวงตาของเจนอารีเบิกกว้างทันที ทั้งสองมือต่อต้านผลักหน้าอกล่ำสันของชายหนุ่มออกไป แต่ก็ผลักไม่ออกเลยสักนิดเดียว

ครั้งนี้ เจนอารีถูกจูบจนหายใจไม่ออกอีกครั้ง

“คุณเพิ่งโกรธ” มือของเบรย์เดนแตะไปที่ใบหน้าของเจนอารี นิ้วหัวแม่มือลูบไล้ริมฝีปากของเจนอารีอย่างแผ่วเบา เพราะเพิ่งจะถูกเขาใช้แรงกัด ริมฝีปากนี้จึงเปล่งปลั่งด้วยสีสันสดสวย “บอกผมสิว่าทำไม”

เจนอารีจ้องมองชายหนุ่มอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่ได้โกรธ” รังแกเธอด้วยกำลังที่ไม่ได้มีมากเท่าเขา ทั้งยังบังคับให้เธอจูบอีก นี่คืออะไร นี่มันอะไรกันแน่

“ดูเหมือนว่า……” นิ้วที่แบ่งสัดส่วนชัดเจนของเบรย์เดนค่อย ๆ เลื่อนจากใบหน้าของเจนอารีไปอย่างช้า ๆ มันเลื่อนผ่านริมฝีปาก คอ กระดูกไหปลาร้าและสุดท้ายก็แตะไปที่หัวใจของเจนอารี เขาใช้แรงกดลงเล็กน้อยและพูด “ในนี้ของคุณ ที่จริงอยากให้ผมรับผิดชอบใช่ไหม”

นิ้วของชายหนุ่มราวกับนำกระแสไฟฟ้า ทุก ๆ ที่ที่ผ่านไปทำให้ทั้งตัวของเธอเหมือนกับถูกไฟช็อต เมื่อเขาจิ้มไปที่ใจของเธอ เธอก็รู้สึกชาไปทั้งหัวใจ ความรู้สึกเสียการควบคุมอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนทำให้เจนอารีตื่นตระหนก เธอพูดปฏิเสธเสียงดังอีกครั้ง “ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น”

เบรย์เดนส่งเสียงอ้อขึ้นมาเบา ๆ “จริงเหรอ งั้นทำไมคุณถึงอยากอยู่ห่างจากผมอย่างร้อนรนล่ะ”

“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น ไม่ได้คิดอย่างนั้น” ดูเหมือนเจนอารีจะเหลือแค่การปฏิเสธเท่านั้น เพราะผู้ชายคนนี้สามารถต้อนเธอให้จนมุมได้อย่างง่ายดาย

“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นก็ไปเป็นเพื่อนผม” เบรย์เดนยิ้มที่มุมปาก แล้วค่อย ๆ ปล่อยเจนอารี “นับว่าวันนี้ผมช่วยคุณสองครั้ง ดังนั้นตอนนี้ถึงเวลาที่คุณจะต้องตอบแทนแล้ว”

เจนอารีกัดริมฝีปากอย่างไม่พูดอะไร ช่วยเธอสองครั้ง แต่ก็บังคับให้เธอจูบสองครั้ง จูบของเธอไม่คุ้มราคาที่จ่ายไปเหรอ หรือว่าไม่นับว่าตอบแทนกัน

แต่คำเหล่านี้ ใบหน้าที่บอบบางของเจนอารีจะถามออกไปได้ที่ไหน

แต่คำพูดนั้นของชายหนุ่ม “งั้นไปเป็นเพื่อนผม” ไม่รู้ทำไม จู่ ๆ ก็เหมือนกับแทงเข้าไปในใจของเธอ ทำให้เธอหมกมุ่นอย่างคาดไม่ถึงจนเธอไม่สามารถปฏิเสธได้

รถแล่นไปถึงชานเมือง หลังจากสี่สิบนาทีก็เข้าไปในลานบ้านส่วนตัว

นี่เป็นลานบ้านสไตล์ญี่ปุ่นที่มีกลิ่นอายของวัฒนธรรมดั้งเดิมของญี่ปุ่นอย่างเข้มข้น เรียบง่ายและประณีต อบอุ่นและเงียบสงบ เต็มไปด้วยเซน

เมื่อเบรย์เดนพาเจนอารีออกมาปรากฏตัว ก็มีสาวใช้วัยรุ่นมาต้อนรับทันที เธอกล่าวด้วยความเคารพ “คุณชายใหญ่”

“คุณท่านล่ะ” เบรย์เดนถาม

“กำลังชงชาอยู่ค่ะ” สาวใช้ตอบกลับ

เบรย์เดนพยักหน้าและเดินตรงไปที่ห้องน้ำชา

เจนอารีเดินตามเบรย์เดนอยู่ด้านหลัง รู้สึกประหม่านิดหน่อย ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้พาเธอมาที่นี่ต้องการที่จะทำอะไรกันแน่

“คุณไม่ต้องกังวล ไม่ได้ให้เธอทำเรื่องอะไรที่ยาก” เบรย์เดนยืนอยู่ข้างหน้าประตูห้องน้ำชา พูดกับเจนอารีด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “รอให้เข้าไป คุณท่านพูดอะไรก็คืออย่างนั้น คุณอย่าไปโต้แย้งเขา ทำทุกอย่างตามที่ได้ยิน เข้าใจไหม”

เจนอารีได้ยินดังนั้นก็ยิ่งประหม่ามากขึ้น อยากจะถามว่าคุณท่านคือใคร เบรย์เดนก็ได้ผลักประตูห้องน้ำชาแล้ว