เมื่อเข้ามาในห้องนอน เบรย์เดนก็ปล่อยเจนอารีลง

อาการคันทั้งตัวของเจนอารีรุนแรงมาก อย่างแรกก็คือต้องถอดเสื้อนอกออก ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป เธออยากจะเกามัน

“คุณนี่…….” เบรย์เดนมองด้วยสายตาตกตะลึง “ก็ทนไม่ไหวแล้วใช่ไหม”

มือของเจนอารีที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตไปแล้วสองเม็ด ก็แข็งทื่อค้างไว้ในอากาศ ใบหน้าแดงก่ำ เธอจ้องเขม็งและพูด “คุณมันหยาบคาย ใครทนไม่ไหว ฉันแค่คันมากเท่านั้น อยากจะเกามัน”

ในขณะที่พูด เจนอารีก็เกาไปที่คอและหน้าอก ผลที่ตามมาคือเกิดผื่นแดงขนาดใหญ่ในทันที

ครั้งนี้เบรย์เดนตกใจมากจริง ๆ “คุณเป็นอะไร”

“ฉันเป็นภูมิแพ้” เจนอารีรู้สึกแค่ว่ายิ่งเกายิ่งคัน “ฉันไม่สามารถกินอาหารทะเลได้ กินคำหนึ่งก็แพ้เลย”

เบรย์เดนพูด “ทำไมคุณไม่บอกให้เร็วกว่านี้”

เจนอารีพูด “คุณให้โอกาสฉันได้พูดด้วยเหรอ”เดิมทีตอนนั้นเธออยากจะพูด แต่เบรย์เดนก็แสดงสีรอยยิ้มเชิงบังคับให้เธอ

เบรย์เดนยักไหล่อย่างขอโทษ “คุณรอก่อนนะ ผมจะไปหายามาให้คุณ” พูดจบก็รีบออกจากห้องและลงไปชั้นล่างทันที

อาการคันของเจนอารีไม่มีทีท่าจะหยุด เธอพุ่งเข้าไปในห้องอาบน้ำอย่างรีบร้อน พยายามเอาน้ำเย็นลาดตัวเอง หลังจากที่ล้างตัวเสร็จถึงได้รู้ว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าสะอาดมาเปลี่ยน

และเสื้อผ้าเก่าที่เธอใส่ก่อนหน้านี้ได้เปียกชื้นไปหมดแล้ว เจนอารีเกือบจะอาเจียนเป็นเลือด ลังเลอยู่หลายครั้ง ประตูห้องอาบน้ำเปิดออกเป็นช่องเล็ก ๆ อย่างเงียบ ๆ พอตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวของด้านนอกห้องนอน ก็ไม่มีเสียงเลยแม้แต่นิดเดียว คาดว่าเบรย์เดนไปเอายายังไม่กลับมา แต่เจนอารียังไม่วางใจ ดังนั้นเธอจึงถามออกไปด้วยเสียงเบา ๆ “เบรย์เดน คุณอยู่หรือเปล่า”

การตอบกลับในห้องนอนมีเพียงเสียงของตัวเธอเอง

เจนอารีถอนหายใจเฮือกใหญ่ในทันที ดีมาก งั้นเธอก็จะไปเอาเสื้อในห้องเสื้อผ้าด้วยตัวเองได้

ดังนั้น เจนอารีจึงเปิดประตูห้องอาบน้ำ เดินออกไปทางห้องเสื้อผ้าที่อยู่ตรงข้ามด้วยร่างเปลือยเปล่าและการเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา

นี่เป็นห้องนอนส่วนตัวของเบรย์เดน แม้ว่าเขาไม่กลับมาบ่อย ๆ แต่ห้องเสื้อผ้ายังมีแค่เสื้อผ้าของเขาคนเดียว เจนอารีถือโอกาสหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหนึ่ง แล้วสวมเข้าไปอย่างรวดเร็ว เสื้อผ้าของผู้ชายใหญ่มาก พอสวมท่อนบนก็แทบจะคลุมไปถึงต้นขาเลย เจนอารีพอใจมาก ติดกระดุมไปหมุนตัวไป ผลคือ……..

“กรี๊ด” เจนอารีกรีดร้องด้วยเดซิเบลระดับสูงที่สุดในชีวิตเธอออกมา

เพราะในห้องนอนมีคน โดยธรรมชาติคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเบรย์เดน

ชายหนุ่มงอขาขวาขึ้น นั่งอยู่บนหัวเตียง ในมือถือหนังสือเล่มหนึ่ง แต่สายตาของชายหนุ่มไม่ได้อยู่บนหนังสือเลย แต่อยู่ที่……บนร่างกายของเธอ

พูดอีกนัยก็คือ ตั้งแต่วินาทีที่เธอออกจากห้องอาบน้ำโดยไม่ใส่อะไรเลย ชายหนุ่มก็มองมาที่เธอจากตรงนั้นแล้ว ตั้งแต่ศีรษะถึงขา ตั้งแต่ในจนถึงนอก……

“คุณคุณ…..” เจนอารีโกรธไปหมดทั้งตัว มือชี้ไปที่ชายหนุ่ม พูดคุณอยู่ตั้งนานก็ไม่ได้พูดจบประโยค

เบรย์เดนหยิบหูฟังบลูทูธที่อยู่ในหูออก ยิ้มกัดมุมปากและมองเจนอารีที่กำลังโมโห “ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน จะตื่นเต้นอะไรขนาดนี้ หรือไม่ ให้ผมถอดให้คุณดูกลับดีไหม”

เจนอารีแทบจะสำลักตาย แต่พอเห็นหูฟังบลูทูธที่ชายหนุ่มถอดออกก็เข้าใจในทันที ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะโทษชายหนุ่มไม่ได้ เป็นเธอที่เดินออกมาเอง…..

เบรย์เดนพูดต่อ “คุณไม่ต้องจ้องผมแบบนี้ คุณมีผื่นแดงทั้งตัวแบบนี้ ไม่มีอะไรให้ดูจริง ๆ “

“เบรย์เดน” เจนอารีกำหมัดแน่น ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะฉีกปากนั่นของชายหนุ่มจริง ๆ

เบรย์เดนเลิกคิ้ว ดูเหมือนรู้ก็ยังหยอกล้อต่อไปอีก หญิงสาวที่ผิวบอบบางราวกับปีกของจักจั่นตรงหน้านี้จะโกรธจริง ๆ แล้ว เขายกมือชี้ไปที่โซฟาแล้วพูด “ตรงนั้นมียาแก้แพ้และชุดนอนที่คุณน้าดารินเพิ่งส่งมาให้คุณเปลี่ยน”

เมื่อได้ยินยาแก้แพ้สามคำนี้ เดิมทีอาการคันที่จางลงเพราะล้างน้ำเย็น ก็โผล่ขึ้นมาในทันที เจนอารีไม่สนใจที่จะโกรธชายหนุ่มอีกต่อไป เธอกอดยาแก้แพ้และชุดนอนพุ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรีบร้อน

อย่างแรกต้องกินยา จากนั้นค่อยเปลี่ยนชุด คุณน้าดารินรอบคอบมาก แม้แต่เสื้อชั้นในอันใหม่ก็เตรียมให้เป็นอย่างดี สิ่งเดียวที่ทำให้เจนอารีปวดหัวก็คือกระโปรงชุดนอน…..มันเย็นสบายเกินไป

ไม่เพียงแต่สายเดี่ยวลึกเป็นตัว V ทั้งยังสั้น บางและโปร่งเป็นพิเศษ

เจนอารีกุมหน้าผาก คุณน้าดาริน นี่คือกำลังช่วยเบรย์เดนอย่างแจ่มแจ้งสินะ หากคืนนี้เธอกล้าที่จะใส่แบบนี้ไปยืนอยู่ต่อหน้าชายหนุ่ม กลัวว่าชายหนุ่มจะแปลงร่างเป็นสัตว์ป่าทันทีน่ะสิ

เจนอารีไม่มีทางเลือกมาก รีบใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวทับกระโปรงชุดนอน แบบนี้น่าจะปลอดภัยแล้ว

ตอนที่เจนอารีออกมา เบรย์เดนก็ไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว ในห้องอาบน้ำมีเสียงน้ำไหลจ๊อก ๆ แสดงว่าชายหนุ่มไปอาบน้ำแล้ว

ทำงานมาทั้งวัน ยังถูกโรคภูมิแพ้ทรมานขนาดนี้ เจนอารีก็รู้สึกง่วงเร็วขึ้น แต่เธอไม่กล้านอนหลับบนเตียง เพราะทั้งห้องนอนมีเตียงนอนแค่เตียงเดียว เธอไม่คิดว่าคนอย่างเบรย์เดนจะยอมปล่อยให้เธอได้นอนบนเตียงดี ๆ ดังนั้นเธอจึงหยิบผ้าห่มผืนบางและนอนบนโซฟาอย่างว่าง่าย

เมื่อเบรย์เดนอาบน้ำเสร็จและเดินออกมา เจนอารีก็หลับอยู่บนโซฟาแล้ว เธอนอนตะแคง มีเรือนร่างที่งดงาม ขาทั้งสองที่ทับซ้อนกัน ทั้งยาวและตรง ผ้าห่มผืนบางที่อ่อนนุ่ม ครึ่งหนึ่งปกคลุมร่างกาย อีกครึ่งห้อยอยู่บนพื้น แสงไฟกลางคืนในห้องนอนเป็นสีทองอ่อน ๆ เคลือบบนร่างกายของเธอทุก ๆ ตารางนิ้ว ราวกับชั้นของผ้าไหมปกคลุมอยู่บนร่างกายของเธอ ช่างงดงามราวกับความฝันและภาพลวงตา

ลูกกระเดือกแหลมของเบรย์เดนขยับขึ้นลงชั่วขณะหนึ่ง

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ก้มตัว นั่งยอง ๆ และยื่นมือออกไป อยากที่จะสัมผัสใบหน้าของเจนอารี

ไม่สงสัยเลย ในขณะนี้หญิงสาวได้ทำให้เขาหวั่นไหวแล้ว