เบรย์เดนพูด “มีสายตาไม่เหมือนใครบางคนที่เหมือนกับสุนัขตาบอด”

เจนอารี “……”

ใครบางคนที่เหมือนสุนัขตาบอด…..หมายถึงใครกัน

เธอเหรอ

ต่อมา เบรย์เดนเล่นอีกสองเกมกับ Blanco ผลที่ได้ไม่ต้องสงสัยเลย

อย่างไรก็ตาม นอกจากเบรย์เดนจะชนะอย่างขาดลอยในเกมแรก สองเกมหลังก็ไม่ทำให้ Blanco แพ้อย่างหมดรูป เพียงแค่ชนะไม่กี่แต้มก็ถือว่าเพียงพอสำหรับคู่ต่อสู้

Blanco ได้เจอคู่ต่อสู้สมน้ำสมเนื้อ ยอมแพ้อย่างหมดใจ ตอนใกล้จะกลับเขาได้สัญญากับเบรย์เดนว่าพรุ่งนี้คุยงานเสร็จจะมาที่นี่อีก

เบรย์เดนตอบรับอย่างเป็นธรรมชาติ

แน่นอนว่าทั้งหมดนี้ต้องพึ่งเจนอารีที่แปลประสานงานอยู่ระหว่างกลาง

สุดท้ายโดมินิคก็ขับรถไปส่ง Blanco เจนอารีถอนหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดก็ได้เลิกงานแล้ว

โดยจิตใต้สำนึก เจนอารีมองไปที่ลินคอล์นและมาทิลด้าที่อยู่ไม่ไกล มาทิลด้ายังคงกำลังสอนเล่นบิลเลียด ส่วนลินคอล์นก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวด้านข้าง ดูท่าทางจะกำลังรอมาทิลด้าเลิกงาน แต่สายตามองมาที่เธอเป็นครั้งคราว

เมื่อเจนอารีมองออกไป ลินคอล์นก็กำลังมองเธอด้วยระยะห่างมากกว่าสิบเมตร สายตาทั้งสองได้ประสานเข้าหากัน

“อยากเข้าไปไหม” จู่ ๆ เสียงทุ้มต่ำของเบรย์เดนก็ข้าง ๆ หู พร้อมกับความอันตรายที่มองไม่เห็น

“ไม่อยาก” เจนอารีถอนสายตาและส่ายหัว เธอไม่อยากเข้าไปจริง ๆ แต่การไม่เข้าไปจริง ๆ ก็ดูไม่มีเหตุผลไปสักนิด ถึงอย่างไรมาทิลด้าที่อยู่ตรงนั้น อย่างน้อยก็ต้องไปพูดทักทาย เธอถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูด “ไปกันเถอะ”

เจนอารีบังคับตัวเองให้เดินเข้าไป แต่ไม่คิดว่าเบรย์เดนจะเดินไปพร้อมกับฝีเท้าของเธอ

“คุณทำอะไร” เจนอารีมองชายหนุ่มอย่างสงสัย

“พวกเขาเป็นคู่กัน หรือว่าคุณอยากจะไปลำพัง” เบรย์เดนโอบเอวของเจนอารีอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด “เวลานี้ คนที่คุณขาดไม่ได้มากที่สุดก็คือผม”

เจนอารีมึนงง แขนของชายหนุ่มโอบเธอมีพลังมาก ความรู้สึกสบายใจจากฝ่ามือที่กดตรงเอวทำให้คนใจสั่นได้อย่างง่ายดาย ทำให้เธอลืมที่จะขัดขืนไปชั่วครู่และยอมอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มอย่างว่าง่าย

มาทิลด้าเห็นเจนอารีและเบรย์เดนเดินเข้ามา ก็อธิบายสองสามประโยคให้นักเรียนของเธอฟัง จากนั้นดึงลินคอล์นขึ้นมาเพื่อต้อนรับเจนอารีและเบรย์เดน โดมินิคไปแล้ว ในที่สุดเธอก็รู้สึกเป็นอิสระ

ระหว่างที่เจนอารีและมาทิลด้ากำลังพูดคุยกัน จู่ ๆ เบรย์เดนก็ส่งคำเชิญท้าทายกับลินคอล์น “สักเกมไหม”

“ขอโทษที ผมเล่นบิลเลียดไม่เป็น” ลินคอล์นไม่วางตัวต่ำต้อยและเย่อหยิ่ง

“งั้นน่าเสียดายจริง ๆ “ เบรย์เดนยักไหล่ จู่ ๆ เขาก็เข้ามาใกล้ลินคอล์น แสยะยิ้มและพูด “ไม่เข้าใจเรื่องนี้ คุณจะพลาดความสนุกมากมายเลย”

ลินคอล์นชะงักเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าเบรย์เดนหมายความว่าอย่างไรไปชั่วครู่

แต่แล้วเขาก็เข้าใจมันอย่างรวดเร็ว

เพราะเบรย์เดนหยิบไม้คิวแล้วเดินไปทางเจนอารี สายตาอ่อนโยน น้ำเสียงยิ่งอ่อนโยน “เล่นบิลเลียดเป็นไหม”

เจนอารีส่ายหัว “ไม่เป็นอ่ะ” เธอไม่ได้สนใจเรื่องนี้ ไม่งั้นคงได้เรียนกับมาทิลด้านานแล้ว

เบรย์เดนพูด “ผมสอนคุณเอง” ระหว่างที่พูดก็ดึงเจนอารีไปที่โต๊ะถัดไป จากนั้นก็นำไม้คิวส่งในมือของเจนอารี

เจนอารีดูมึนงง ทำไมจู่ ๆ ถึงอยากสอนเธอเล่นบิลเลียดอย่างไม่มีเหตุผล แต่ชายหนุ่มไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ถามอะไร เขาโอบเธอจากข้างหลัง หน้าอกแข็งแกร่งอยู่ติดด้านหลังของเธอจากทางด้านหลังและโน้มตัวเธอลงบนโต๊ะบิลเลียด จากนั้นก็กระซิบรายละเอียดเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอ “ท่าพื้นฐานที่สุดน่าจะทำได้ใช่ไหม ก็เหมือนกับตอนนี้”

จู่ ๆ ทั้งสองก็แนบชิดกันอย่างไม่มีช่องว่าง ทำให้สมองของเจนอารีว่างเปล่าในชั่วพริบตา เธอเงยหน้าขึ้นไปอย่างงุนงง ใบหน้าของชายหนุ่มอยู่ใกล้มาก ๆ ทันทีที่พูด ลมหายใจร้อนก็รดลงมาข้างต้นคอของเธอ เธอสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่แผดเผาของชายหนุ่มผ่านเสื้อผ้าหลายชั้นของทั้งสองฝ่ายที่ขวางกั้นไว้ได้อย่างชัดเจน

“คุณต้องมองดูที่ลูก ไม่ใช่ผม” เบรย์เดนมองไปข้างหน้า มือใหญ่ที่แห้งกร้านวางทับบนหลังมือของเจนอารี ทำให้ฝ่ามือของเจนอารีกดลงบนโต๊ะบิลเลียด นิ้วทั้งห้าพยายามกางออกจนเป็นรูปทรงร่ม จากนั้นก็ให้หัวแม่มือของเจนอารีชิดกับนิ้วชี้และกระดกขึ้น ทำให้ระหว่างนิ้วทั้งสองเป็นร่อง ต่อมาก็วางไม้คิวไว้บนร่อง มือขวาดันไม้คิวออกไปอย่างตรง ๆ และว่องไว จนไปตีเข้ากับลูกและลงหลุมอย่างแม่นยำ

เจนอารียังคงตะลึงงันไปทั้งตัว เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับ ท่าทางเล่นบิลเลียดของผู้ชายคนนี้ช่างน่าหลงใหลจนทำให้คนตายได้จริง ๆ โดยเฉพาะระยะที่ใกล้แบบนี้

ขมับของเธอเริ่มมีเหงื่อไหลออกมา

“คุณร้อนมากเลยเหรอ” เบรย์เดนมองดูเจนอารีเหมือนกับจะขำแต่ก็ไม่ขำ

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไร้ความปราณีอย่างเห็นได้ชัดบนมุมปากของชายหนุ่ม เจนอารีก็มีสติขึ้นมาและตระหนักได้ว่าตัวเองถูกชายหนุ่มหยอกล้อได้ในทันที ในใจรู้สึกโมโหขึ้นมา กำลังจะผลักชายหนุ่มออก

“เขากำลังมองอยู่” เบรย์เดนพูดประโยคหนึ่งขึ้น ทำให้เจนอารีสงบนิ่ง

แน่นอนว่าเขาคนนั้นก็คือลินคอล์น

“คุณปล่อยฉัน พวกเราไปกันเถอะ” เจนอารีกัดริมฝีปาก ใบหน้าร้อนรุ่มไปหมด

เธอไม่อยากยอมรับ ผู้ชายคนนี้ยั่วเย้าได้มากจริง ๆ อย่างน้อยเมื่อกี้เธอก็ลืมไปหมดเลยว่าลินคอล์นยังอยู่ที่นี่

เจนอารีไม่กล้ามองลินคอล์น เพราะเธอแทบจะจินตนาการถึงสีหน้าที่แสดงออกของลินคอล์นในเวลานี้ได้ ทั้งผิดหวังและเจ็บปวด

เจนอารีไม่รู้ว่าตัวเองจะออกจากคลับนี้ได้อย่างไร รู้เพียงแค่ว่าเบรย์เดนจูงมือของเธอไปตลอดทาง เขาพาเธอขึ้นรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว เจนอารีรู้สึกสงบนิ่งเป็นพิเศษ

เบรย์เดนขับรถไปถึงทะเล เป็นที่ที่ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ด้วยกันครั้งแรก เมื่อรอให้เจนอารีรู้สึกตัวทีหลัง ชายหนุ่มก็ได้ปลดเข็มขัดนิรภัยและดึงเธอไปที่เบาะหลังเรียบร้อยแล้ว

“คุณ…….คุณจะทำอะไร” เจนอารีตื่นตระหนกขึ้นมา