ได้ยินแล้ว ไลลาเงียบสงบ

และในตอนที่เบรย์เดนได้ยินคำว่า “คนที่ชอบใหม่” สายตาก็จ้องมองเจนอารีอย่างลึกซึ้ง

เจนอารีพอเห็นก็รีบก้มหน้าลง เธอออกตัวมากเกินไปหรือเปล่านะ แค่วันเดียว เธอก็สารภาพรักไปสองครั้งแล้ว……

สุดท้าย เจนอารีก็ให้เบรย์เดนส่งเธอกลับอพาร์เมนต์ที่เช่า เจนอารีเอากุญแจให้แม่เก็บไว้ ให้เธอกลับขึ้นไปก่อน ตัวเองจะได้บอกลาเบรย์เดนดีๆ

“เรื่องวันนี้ ขอบใจนายมากนะ อีกอย่าง ต้อง……ขอโทษจริงๆนะ!” เจนอารีก้มหน้ามองเท้าตัวเอง และพูดเสียงเบา

“ขอโทษ?” เบรย์เดนโน้มตัวลง ขยับเข้าไป ดึงระยะห่างเข้ามาใกล้กว่าเดิม จนกระทั่งลมหายใจร้อนผ่าวของเขาพ่นไปที่ใบหน้าเจนอารี ระยะห่างของริมฝีปากก็ห่างกันไม่ถึงหนึ่งลี้ “เธอหมายถึงอะไร?”

“นาย……นายรู้แล้วยังจะถามอีก” เจนอารีตื่นเต้นจนถอยหลังออกไป “ไม่สนนายแล้ว ฉันไปล่ะ”

เบรย์เดนกลับโอบเอวเธอ ใช้แรงคว้าเข้ามา ให้ทั้งสองตัวติดกัน “ในเมื่อรู้สึกผิด งั้นก็ขอโทษอย่างจริงใจหน่อย จูบฉัน”

เจนอารีใบหน้าแดง “แม่ฉันยังรอฉันอยู่นะ……อือ…..” ยังพูดไม่ทันจบ ชายหนุ่มก็ประทับริมฝีปากเธอไว้

“อยากรอเธอเริ่มก่อน คงยากหน่อย” ครั้งนี้ จูบของผู้ชายเบาและไม่นาน เต็มไปด้วยความรักและความเอ็นดู

“โอ๊ย……” เป็นจูบที่อ่อนโยนมาตลอด แต่ในตอนสุดท้ายที่ผละออก ก็ถูกกัดไปอย่างแรง เจนอารีร้องอย่างเจ็บปวด ยื่นมือไปจับ เลือดออกแล้ว

“นี่เป็นบทลงโทษที่เธอจีบเสร็จก็หนีไป” เบรย์เดนกลับหลังหันขึ้นรถไป “ไปแล้ว”

ผู้ชายเดินออกไปอย่างสบาย เจนอารีกลับอึ้งอยู่กับที่อยู่นาน

เจนอารีกลับไปมาถึงห้อง ก็ปิดปากตัวเองไว้ตลอด

ไลลานั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าเย็นชา “ไม่ต้องปิดแล้ว ฉันเห็นแล้วล่ะ”

เจนอารีเขิน ก็เลยปล่อยมือช้าๆ ปากของเธอถูกกัดจนเป็นแผล และแผลนั้นก็อยู่ตรงนอกริมฝีปาก เห็นได้ชัดเจนมาก

ไลลาพูดด้วยสีหน้าเข้มงวด: “นั่งลงสิ พวกเราสองแม่ลูกมาคุยกันดีๆ”

เจนอารีเชื่อฟังและนั่งลงบนโซฟา

ไลลาเห็นแผลบนปากเจนอารี “ลูกกับผู้ชายคนนี้ พัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว?”

เจนอารีถูกถามแบบนี้ก็ตื่นเต้น พูดติดอ่างว่า: “ก็……ก็ตามขั้นเมื่อกี้แหละค่ะ” เธอรู้ว่าแม่จะถามอะไร แม้เธอกับเบรย์เดนจะมีอะไรกันแล้ว แต่ก็เป็นแค่เรื่องตอนเมาเท่านั้น ไม่นับอะไรหรอก ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนมีพัฒนาจริงๆก็วันนี้แหละ

ไลลาพอรู้ว่าเจนอารีกับเบรย์เดนยังไม่ถึงขั้นสุดท้าย ก็แอบโล่งใจ และพูดว่า: “อารี เมื่อกี้ตลอดทาง แม่ก็คิดมาตลอดนะ หรืออาจเป็นเพราะหลายปีมานี้แม่ผิดจริงๆ แม่อยากให้ลูกมีชีวิตเหมือนอย่างที่แม่ต้องการ แต่สุดท้ายกลับไม่เป็นไปตามนั้น ยิ่งคิดไม่ถึงว่า ลูกก็เดินตามทางเก่าของแม่ กลายเป็นผู้หญิงที่หย่าแล้ว ยังดีที่ไม่มีลูก หย่าก็หย่าเถอะ ยังไงลูกก็ยังสาวอยู่ ยังหาที่ดีกว่านี้ได้ แต่ที่ดีกว่านี้ เขาจะไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นแน่”

เจนอารีขมวดคิ้ว “แม่อยากจะพูดอะไรกันแน่?”

ไลลา: “แม่อาบน้ำร้อนมาก่อน น้ำร้อนที่อาบมาเยอะกว่าลูกมาก ลูกเชื่อแม่เถอะ ผู้ชายคนนี้ เขาไม่รักลูก”

เจนอารีใจสั่น “แม่มองออกจากตรงไหน……ว่าเขาไม่รักหนู?”

“ก็ดูจากอารมณ์ของเขาที่มีต่อแม่” ไลลา: “ฉันเป็นแม่ของเธอนะ แต่เขากลับไม่เกรงใจเลย ถ้าเขารักลูกจริง ก็จะเคารพเหมือนแม่ของตัวเอง”

เจนอารี: “นี่ไม่สามารถตัดสินอะไรได้ เขาก็เป็นคนแบบนั้น” นอกจากปู่ของตัวเอง อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ยังไม่เคยเห็นเบรย์เดนพูดดีหรือยิ้มกับใครเลย

ไลลาส่ายหน้า “อารี ลูกจะต้องให้แม่พูดให้ชัดเจนใช่ไหม ผู้ชายคนนั้น สายตาที่เขามองลูกมีแต่ความอยาก ถึงเขาจะชอบลูกจริงๆ ก็แค่ชอบร่างกายที่อ่อนเยาว์และเต่งตึงของลูก เมื่อก่อน แม่ก็เคยเจอผู้ชายเลวๆแบบนี้ ดังนั้น เชื่อแม่นะ อย่าตกหลุมพรางนี้เลย นิสัยของลูก ลูกเล่นไม่ไหวหรอก”

เจนอารีใจสั่น มีของอะไรเหมือนระเบิดแตกขึ้นในใจ

เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงแล้ว สายตาที่เบรย์เดนมองเธอ เธอจะไม่รู้ได้ยังไง แต่เธอกับเขาความสัมพันธ์ก็เริ่มต้นจากบนเตียงอยู่แล้ว สายตาของผู้ชายจะไร้อารมณ์ขนาดนั้นได้ยังไงกัน?

“เล่น?” เจนอารีอึ้งไปชั่วขณะ

ถ้าเล่นจริง เธอก็เป็นผู้หญิงที่หย่ามาแล้วยังจะมีอะไรที่เล่นไม่ได้อีก? ยิ่งไปกว่านั้นครั้งแรกของเธอก็ให้เขาแล้ว เธอยังจะมีอะไรที่สูญเสียไปไม่ได้อีกล่ะ?

แน่นอนก็เป็นแค่ความคิดในใจของเจนอารี จะพูดออกมาได้ยังไง ไลลาเห็นเจนอารีเหม่อลอย ก็คิดว่าเจนอารีฟังที่เธอพูดแล้ว ก็หยุดไปสักพัก และพูดต่อว่า: “อารี ลูกมีเงินไหม? สองแสน มีไหม?”