“พรุ่งนี้หนูลองยืมกับเพื่อนแล้วกัน!” ดานิกาเข้าใจ แม่รู้สึกผิดกับน้องสาวดานิกา แม้หลายปีมานี้ที่แม่เลี้ยงดูเธอเติบใหญ่ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย

แต่เมื่อเทียบกับน้องสาวดานิกาที่อยู่กับพ่อ เธอไม่รู้ว่าโชคดีเท่าไหร่แล้ว

……

วันที่สอง

เจนอารีไปทำงานตรงเวลา แต่รู้สึกสติไม่อยู่กับตัว เพราะเธอคิดอยู่ตลอดว่าจะยืมกับใครดีสองแสนนี้

เพื่อนของเธอก็มีไม่มาก เพื่อนที่จะยืมให้ก็มีน้อยมาก คิดไปคิดมาก็มีแค่มาทิลด้าแล้ว

แต่มาทิลด้ามีนิสัยใช้เงินฟุ่มเฟือย บนตัวก็ไม่มีเงินมากเท่าไหร่ เจนอารีในเวลาพักเที่ยงก็ลองโทรไปยืมเงินกับมาทิลด้าดู มาทิลด้าไม่พูดมาก ก็รีบโอนให้เจนอารีทันทีสองหมื่น

เจนอารีทั้งซึ้งและทำอะไรไม่ได้ ที่ซึ้งใจก็เพราะว่าสองหมื่นนี้เป็นเงินทั้งหมดของมาทิลด้า ที่ทำอะไรไม่ได้คือยังมีหลายแสนเธอจะไปเอาที่ไหนมา?

การพูดคุยของเบรย์เดนกับBlancoยังคงดำเนินต่อไป ในตอนเย็น ทั้งสองนัดกันไปสโมสรสนุกเกอร์ เจนอารีก็ต้องทำการแปลตลอดทาง

ระหว่างนั้น เจนอารีเข้าห้องน้ำหนึ่งครั้ง ตอนที่ออกมา ก็เห็นลินคอล์นตรงทางเดิน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด แผ่นหลังกว้าง ยังคงสง่างามหล่อเหลา สะอาดสะอ้านอยู่เหมือนเดิม

เจนอารีอึ้ง จากนั้นก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น อย่าจะเดินอ้อมออกไป

“อารี” ลินคอล์นเรียกเธอเอาไว้ “เธอกับฉันตอนนี้จะไม่พูดอะไรกันหน่อยเลยเหรอ?”

เจนอารีชะงัก “นายมารับทิลด้าเลิกงานสินะ ทิลด้าอยู่ตรงนั้นน่ะ” ความหมายของคำพูดนั้นแปลว่า นายอย่าตามหาคนผิด พูดจบ ก็ก้าวเท้าจะเดินออกไป

“ฉันมาหาเธอน่ะ” ครั้งนี้ ลินคอล์นขวางหน้าเจนอารีเอาไว้

เจนอารีไม่คิดว่าเขาจะมาขวางหน้าตัวเองกะทันหัน ทั้งสองเกือบชนเข้าหากัน

“ฉันไม่คิดว่าระหว่างพวกเราจะมีอะไรคุยกันอีก” เจนอารีถอยหลังไปสองก้าวอย่างตกใจ รักษาระยะห่างกับลินคอล์นเอาไว้

เห็นเจนอารีตอนนี้ที่ไม่อยากเข้าใกล้ตัวเอง ลินคอล์นก็รู้สึกเจ็บปวด “ฉันไม่มีความหมายอื่นหรอก ฉันได้ยินว่ามาทิลด้าบอกว่าเธอกำลังยืมเงินอยู่ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

เจนอารีได้ยินแล้ว ก็อึ้งไปชั่วขณะ

มาทิลด้าปากโป้งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เรื่องแบบนี้ทำไมถึงพูดกับลินคอล์นเนี้ย

“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก” เจนอารีไม่อยากพูดเรื่องบ้านตัวเองกับลินคอล์นมากนัก

ลินคอล์นขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกทำตัวไม่ถูก เขายื่นมือไปจับมือเจนอารีไว้ “อารี บอกฉันเถอะนะ ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ”

เจนอารีตกใจรีบชักมือกลับมา “นายอย่าทำแบบนี้ได้ไหม ถ้าทิลด้าเห็นเข้า ฉันจะแก้ตัวยังไง”

“ขอโทษนะ ฉันผิดเอง” ลินคอล์นลดมือลงช้าๆ จากนั้นเขาก็ควักบัตรบนตัวออกมา ยื่นให้เจนอารี “บัตรใบนี้มีสองแสน รหัสเป็นวันเกิดเธอ รับไว้สิ พอไหม?”

เจนอารีตะลึง จากนั้นก็ส่ายหน้า “ฉันรับเงินนายไว้ไม่ได้หรอก” วันนี้เธอคิดไปยืมเงินคนมากมาย แต่ลินคอล์นเป็นตัวเลือกที่เธอตัดทิ้งแต่แรกแล้ว

ลินคอล์นมองดูและขมวดคิ้ว “เธอไม่เอาของฉัน หรือว่าจะเอาของเบรย์เดน?”

เจนอารีพูดเสียงสูงขึ้นมาทันที “ฉันไม่เอาของเขาหรอกนะ” ถ้าลินคอล์นเป็นตัดตัวเลือกการยืมเงินที่เธอตัดไปแต่แรก งั้นสำหรับเบรย์เดนแล้ว เธอก็ไม่เคยคิดถึงเลย

แม้เบรย์เดนจะมีเงินเยอะมาก สองแสนสำหรับผู้ชายคนนี้แล้ว ไม่ถึงกับทำให้ล้มละลาย แต่แปลกตรงที่ เจนอารีไม่อยากได้เงินผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่บาทเดียว

นี่คือความภาคภูมิของเธอ!

ลินคอล์นพูด: “ในเมื่อเช่นนี้ งั้นเธอก็รับไว้เถอะ ถ้าเธอเกรงใจ ก็คิดเสียว่ายืมฉันแล้วกัน ต่อไปค่อยคืนก็ได้” พูดจบ ก็ยัดใส่มือเจนอารีและกลับหลังหันเดินออกไปทันที

“คุณครู……” เจนอารีรีบตามไป อยากเอาบัตรคืนเขา แต่ผู้ชายสูงเกินไป ก้าวเท้ายาวมาก เธอวิ่งอยู่หลายก้าวก็ยังตามไม่ทัน

ที่สำคัญคือ เธอหันหน้าไป กลับเห็นเบรย์เดนยืนอยู่สุดทางเดินของอีกด้าน มองเธอตามลินคอล์นด้วยแววตาเย็นชา ไม่รู้ว่าเขายืนอยู่นานเท่าไหร่ ได้ยินอะไรไปแล้วบ้าง

เจนอารีใจเต้นรัว รับเดินกลับไปหาเบรย์เดน พูดเสียงเบาว่า: “นาย นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง Blancoล่ะ?”

เบรย์เดนพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ไปแล้ว”

เจนอารีพยักหน้า “งั้น……พวกเราก็ไปกันเถอะ!”

เบรย์เดนกลับขยับเข้าใกล้เจนอารี “ไม่อธิบายหน่อยเหรอ?”

เจนอารีถอยหลังไปเรื่อยๆ “อธิบายอะไร?”

เบรย์เดนบีบบังคับจนเจนอารีเข้ามุมไป “พวกเธอ เมื่อกี้พูดอะไรกัน?”

“ไม่……ไม่มีอะไร” เจนอารีเอาบัตรในมือซ่อนไว้ในแขนเสื้อ ความรู้สึกบอกเธอว่าจะให้ผู้ชายคนนี้รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอรับเงินจากชายอื่น

เบรย์เดนที่ได้ยินคำตอบนี้ ก็กลับหลังหันเดินออกไปทันที

“เบรย์เดน……” เจนอารีรีบตามผู้ชายไป ครั้งนี้เธอทั้งเร็วทั้งรีบ “นายโกรธเหรอ? นายอย่าโกรธสิ……โอ๊ย……” กำลังพูดอยู่นั้น ผู้ชายตรงหน้ากลับหยุดเดินกะทันหัน และหันหลังมา เจนอารีไม่ทันตั้งตัว ชนเข้ากับแผงอกที่แข็งแกร่งของเขา

“อยากให้ฉันไม่โกรธ ง่ายๆ” เบรย์เดนขยับเข้าไปใกล้หูเจนอารี กระซิบข้างหูเธอว่า: “ตอนนี้ กลับไปกับฉันที่บ้าน!”