“ราฟิม มา กินกุ้งมังกร” คุณท่านหรัณย์มือไม้สั่นเทา หยิบกุ้งมังกรตัวใหญ่ให้เจนอารี

“หนู……ขอบใจค่ะคุณปู่” เจนอารีทั้งเหนื่อยใจทั้งหมดหนทาง เธอเงยหน้ามองเบรย์เดน หวังว่าเขาจะช่วยตัวเองได้

เบรย์เดนกลับก้มหน้าลงเล็กน้อย ตั้งใจทานข้าว ไม่มองเธอเลยสักนิด

เจนอารีรู้ว่าเขากำลังโกรธที่เธอขัดขืนเขาบนรถก่อนหน้านั้น ตอนนี้ทำท่าแบบนี้ เห็นได้ชัดว่ากำลังรอให้เธอขอร้องเขา

ขอร้องนายงั้นเหรอ?

ขอโทษนะ ฉันก็โกรธเหมือนกัน!

เจนอารีโกรธจึงหยิบกุ้งขึ้นมาแกะเปลือก แต่พอแกะเสร็จ กลับไม่กล้ากินเข้าไป พอนึกถึงอาการแพ้หลังจากกินอาหารทะเลที่ตามมา เธอไม่กล้ากินจริงๆ!

“โลริค กินกุ้งมังกรสิ” เจนอารีคิดได้ ก็เอากุ้งที่แกะเปลือกเสร็จแล้วไว้ในถ้วยแมคโลริค

แมคโลริคที่ตอนแรกกำลังกินข้าวในถ้วยอยู่ พอนึกถึงเบรย์เดนที่สอนเขาในโรงพยาบาลอย่างหนัก เขาก็ไม่อยากกินอะไรเลย

ในตอนนี้เอง เจนอารีเอากุ้งที่แกะเสร็จแล้วให้เขา เด็กชายทำตัวไม่ถูก “ขอบคุณครูเจนอารี……ไม่สิ คุณไม่ใช่ครูของผมแล้ว งั้นต่อไปผมเรียกว่าพี่อารีนะ ได้ไหม?”

“ได้สิ!” เจนอารียิ้ม เอาเธอเป็นพี่สาว เป็นเรื่องที่ดีมากเลย “นี่ พี่แกะกุ้งให้แล้ว”

กังวลว่าคุณท่านหรัณย์จะคีบอาหารทะเลให้อีก เจนอารีก็จึงหยิบเอง แกะกุ้งมังกรตัวแล้วตัวเล่า และให้แมคโลริคกินทั้งหมด

แต่ไม่คิดว่า ผู้ชายข้างๆกลับมีสีหน้าที่เขียวปั๊ดแล้ว

เบรย์เดนลุกขึ้น พูดกับคุณท่านหรัณย์ว่า: “คุณปู่ เดี๋ยวตอนเย็นมีงานเลี้ยง ผมไปก่อนนะครับ” พูดจบ ก็ปล่อยเจนอารีไว้บนโต๊ะอาหาร

เจนอารีรอเขาทนไม่ไหว เธออยากออกจากโต๊ะที่มีแต่อาหารทะเลนานแล้ว เลยไม่กล้าขัดขืน เธอตามผู้ชายที่กำลังจะออกไปอย่างโดยดี

“พี่อารี……” แมคโลริคกลับไม่อยากให้ไป เขาพึ่งดึงความสัมพันธ์กับเจนอารีได้ เจนอารีก็จะไปแล้ว

“แมคโลริค!” เบรย์เดนหรี่ตาลงเล็กน้อย พูดเสียงเข้มงวด: “ต่อไปไม่กี่วันนี้ นายก็อยู่กับคุณปู่ไป ระลึกเรื่องที่ตัวเองทำผิดอยู่ที่นี่ จะไปไหนไม่ได้ ได้ยินไหม?”

“พี่ครับ……” แมคโลริคได้ยินแล้ว ใบหน้าก็บึ้งตึงทันที ทั้งที่ไม่อยาก สุดท้ายก็กลับพยักหน้า “ครับ ได้ยินแล้ว”

ได้ยินดังนั้น เบรย์เดนก็พอใจ จากนั้นโอบเจนอารีเดินออกไปทันที

ทั้งสองออกจากประตู ในตอนที่เดินผ่านลานสวนที่มีต้นดอกซากุระ เจนอารีชักมือออกจากผู้ชาย

“พอแล้ว แสดงพอหรือยัง นายอย่ามาแตะต้องฉันอีก” เจนอารีถอยหลัง เธอจะรักษาระยะห่างกับผู้ชาย

“ปากแข็ง ทั้งที่เธอชอบให้ฉันแตะต้องตัวเธอ” เบรย์เดนเดินก้าวไปด้านหน้า จับตัวผู้หญิงที่จะวิ่งหนีกดไปที่ต้นดอกซากุระ

“เบรย์เดน!” เจนอารีหนีไปไหนไม่ได้ ก็โกรธจนตาแดง “นายเป็นแบบนี้ตลอด อยากเข้าใกล้ก็เข้าใกล้ อยากออกห่างก็ออกห่าง ขอโทษนะ ฉันไม่ชอบเล่นแบบนี้ พอดีเลย งานฉันก็เสร็จแล้ว ต่อไป พวกเราไม่ต้องมาเจอกันอีก”

“เธอพูดอะไรนะ?” นัยน์ตาที่ดำขลับของเบรย์เดน ก็มีไฟปะทุขึ้นมา “เธอจะเลิกกับฉันเหรอ?”

“ท่านประธานเบรย์เดน ฉันจะกล้าได้ยังไง?” เจนอารีหัวเราะประชด “ฉันรู้ตัวเองดี”

การอยู่ด้วยกันในช่วงหลายวันมานี้ เขาทำให้เธอเข้าได้อย่างลึกซึ้งว่า เธอจับเขาไม่อยู่จริงๆ

นี่เป็นผู้ชายที่เธอคบด้วยไม่ได้

“ฉันเข้าใจ เธอโกรธแล้ว” เบรย์เดนบีบคางเจนอารีไว้ เชยคางเธอขึ้นมาสบตากับเขา “เพราะช่วงนี้ฉันไม่ได้นัดเธอใช่ไหม?”

เจนอารีมองเขา เม้มปากแน่น ไม่อยากพูดอะไร ขอบตาเธอแดงก่ำ

เบรย์เดนหัวเราะเบาๆ จากนั้น โน้มตัวลงเล็กน้อย ประทับริมฝีปากที่ดวงตาเจนอารีเบาๆ “อยากฟังความในใจฉันไหม?”

เจนอารีตั้งตัวไม่ทันกับจูบดวงตาที่มากะทันหัน เธอลืมตาโต ขนตาสั่นเล็กน้อย เหมือนถูกสะกดจิตไว้ และตอบไปว่า: “อยาก”

เบรย์เดน: “เริ่มต้อน ฉันโกรธเพราะแก้วใบนั้นจริง แต่ต่อมาฉันแค่อยากดูเธอ อยากดูว่าเธอจะเริ่มเข้าใกล้ฉันก่อนเมื่อไหร่ สุดท้าย การเริ่มที่ใหญ่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอก็คือการชงกาแฟให้ฉัน จากนั้น ก็กลับหลังหันเดินออกไป หรือว่า นี่ก็คือชอบที่เธอพูดถึงเหรอ?”

พูดจบ เจนอารีอึ้ง “นี่คือความในใจของนายเหรอ?”

“ฉันเบรย์เดนไม่เคยพูดโกหก” เบรย์เดนจ้องมองเจนอารีด้วยสายตาอาลัยรัก

เจนอารีถูกเขามองจนรู้สึกเหมือนตัวเองถูกกระชากวิญญาณออกจากร่าง “งั้น……ทำไมนายถึงพาฉันไปโรงพยาบาลล่ะ ทั้งที่รู้ว่าจะทำให้ฉันขยะแขยง…..” เธอไม่อยากยอมรับ ผู้ชายพูดแค่ไม่กี่คำก็ทำให้เธอหวั่นไหวแล้ว ตอนนี้เธอแค่อยากหาข้อเสียของเขา บอกเขาและบอกตัวเองด้วย ว่าจะยกโทษให้ง่ายๆไม่ได้

“นี่เป็นบทลงโทษของเธอ!” เบรย์เดนยื่นมือไปประคองใบหน้าเจนอารีไว้ สีหน้าอ่อนโยนขึ้น แต่ก็ยังอันตรายอยู่เล็กน้อย “ผู้ชายที่คิดถึงเธอ มีมากจริงๆ นี่ทำให้ฉันไม่พอใจมาก ยิ่งเป็นโลริค เขาเป็นน้องชายฉันนะ”

“นายไม่มีเหตุผลเลย พวกเขาคิดยังไง ฉันควบคุมไม่ได้ ฉันไม่ได้ไปอ่อยพวกเขาสักหน่อย……” เจนอารีพูดต่อไม่ได้แล้ว พูดถึงตรงนี้ เธอเป็นคนหน้าบาง ทันใดนั้น จมูกเธอขยับเบาๆ เพราะเธอได้กลิ่นคาวเลือด เหมือนออกมาจากมือเบรย์เดน

เจนอารีมองไป ก็เห็นแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขามีรอยเลือดเปื้อนอยู่ ก่อนหน้านี้เพราะมีเสื้อสูทปิดอยู่ ไม่มีใครเห็น ตอนนี้ เขายื่นมือมาประคองหน้าเธอ ก็ถึงได้เห็น