เรื่องเหล่านี้มิใช่เรื่องใหญ่โตอะไร หากแต่ผู้หญิงคนนี้กลับมิปล่อยให้เว่ยอ๋องไปแม้กระทั่งหอรุ่ยเสวี่ยเลย  

 

 

วันนี้ท้องฟ้าส่องแสงสว่างไสว ฮ่องเต้ทรงมีกระแสรับสั่งมอบหมายให้เว่ยอ๋องเดินทางไปยังแคว้นฉังชวนเพื่อบรรเทาภัยพิบัติ  ทำให้เยี่ยหนานเฟิง สุดแสนจะดีใจ บัดนี้เว่ยอ๋องเกรงกลัวชายารองอวิ๋นยิ่งนัก และที่ให้เกียรตินางเช่นนี้ก็เพียงเพราะสูญเสียอำนาจ จึงต้องพึ่งพาทารกในครรภ์ของนางทำให้ฮ่องเต้พอพระทัย หากกลับมาครานี้ เว่ยอ๋องกลับคืนสู่ราชสำนักอีกครั้ง คงมิต้องสนใจชายารองนางนี้อีกต่อไป   

 

 

พอได้ยินว่านำป้ายอาญาสิทธิ์กลับมาด้วยแล้ว  เยี่ยหนานเฟิงก็มิอาจอดกลั้น ความสุขเอาไว้ได้ จึงวิ่งออกไปยืนอยู่ด้านหลังบ่าวรับใช้ของจวนอ๋อง โดยยืนเขย่งเท้าแล้วมองไปที่เว่ยอ๋องจากระยะไกล ราวกับว่าภรรยาเฝ้าคอยการกลับมาของสามีก็ไม่ปาน  

 

 

พอเว่ยอ๋องลงจากรถม้าก็เหลือบมองเห็นแววตาของชายคนโปรดทอดไมตรีมาทันที ทำให้เขาอารมณ์ดียิ่งนัก และมีความปรารถนาที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง เพียงแต่ข้างกายรายล้อมไปด้วยผู้คนหมู่มาก จึงมิอาจกระทำการเช่นนั้นได้และอดกลั้นความตื่นเต้นนั้นเอาไว้  

 

 

แม้ว่าอวิ๋นหว่านถงจะลงจากรถม้าในเวลาต่อมา แววตาของพวกเขาทั้งสองที่เกี้ยวพาราสีและแสดงความรักใคร่ส่งให้แก่กันนั้นอยู่ในสายตาของนางทั้งหมด สีหน้าของนางจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อยแต่มิได้พูดอะไร เพียงจับแขนของยวนยางแล้วเดินตามหลังเว่ยอ๋องเข้ามายังห้องโถงใหญ่ของจวนอ๋อง  

 

 

เว่ยอ๋องรู้สึกเบิกบานใจยิ่งนักและหัวใจดวงนี้ได้หลุดลอยบินเหินไปอยู่กับ เยี่ยหนานเฟิงเรียบร้อย แล้ว แล้วจึงเดินเข้าไปอย่างเหม่อลอย พร้อมกับสั่งเสียภาระงานภายในจวนภายหลังออกเดินหน้าทั้งต่อหน้านางกำนัลถวายตัวสองนาง พ่อบ้านและบ่าวรับใช้อย่างละเอียด รวมถึงแสร้งสั่งยวนยางและบรรดามอมอทั้งหลายให้ดูแลทารกในครรภ์ของชายารองอย่างพอเป็นพิธี และสุดท้ายก็แทบทนรอไม่ไหวที่จะลุกขึ้นกล่าวว่า “ข้ามีธุระที่จะต้องสะสางต่อ แยกย้ายกันไปเถิด”  

 

 

อวิ๋นหว่านถงรู้ทันทีว่าเขากำลังจะไปยัง หอรุ่ยเสวี่ย จึงเอ่ยเรียกว่า “องค์ชายห้าเพคะ”  

 

 

“อืม” เว่ยอ๋องถูกขัดจังหวะการก้าวเดิน ทำให้รำคาญใจเล็กน้อย  

 

 

อวิ๋นหว่านถงกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “วันนี้เข้าวังไป เสด็จแม่พระราชทานรูปวาดลูกเป็นร้อยหลานเป็นพันให้แก่หม่อมฉันและกำชับหม่อมฉันให้นำออกมาให้เว่ยอ๋องเชยชมครั้นถึงจวนอ๋องแล้ว เพื่อความเป็นสิริมงคล หม่อมฉันจึงสั่งให้คนขนย้ายไปยังเรือนของหม่อมฉัน องค์ชายไปเชยชมก่อนนะเพคะ”  

 

 

เว่ยอ๋องขมวดคิ้ว “เป็นเพียงภาพวาดเท่านั้น จะดูเวลาใดก็มีค่าเท่ากัน เหตุใดถึงต้องดูประเดี๋ยวนี้เลยเล่า ข้าจะไปหาเจ้าในภายหลัง”  

 

 

ยวนยางเข้าใจความตั้งใจของเจ้านายตน จึงช่วยพูดว่า “องค์ชายเพคะ มเหสีรองกล่าวไว้ว่าภาพวาดนี้มีจิตวิญญาณ และผงทองนี้ก็ได้ผ่านการทำพิธีเปิดเนตรแล้ว องค์ชายต้องเสด็จราชดำเนินตั้งแต่ช่วงเช้า การปฏิบัติพระราชกรณียกิจในครั้งนี้ มิรู้ว่าจะเสร็จสิ้นเมื่อใด เกรงว่าอาจไม่ทันการณ์ หากเป็นเช่นนั้นเสด็จไปทอดพระเนตรก่อนจะดีกว่าหรือไม่เพคะ จะได้บอกกล่าวทางด้านมเหสีรองได้ด้วยเพคะ”  

 

 

พอๆๆๆ เลิกพูดพล่ามได้แล้ว มิใช่เพียงชมภาพวาดหรอกหรือ ก็ดีเหมือนกัน วันนี้ไปแล้วก็จะได้ไม่ต้องไปอีก คืนก่อนออกเดินทางจะได้พักค้างคืนที่ หอรุ่ยเสวี่ย ได้อย่างสบายอกสบายใจเสียที   

 

 

เว่ยอ๋องโบกมือว่า “ได้ ข้าจะไปที่นั่นก่อน” กล่าวเพียงเท่านี้ ก็ดึงเท้าของตนออกเดินทางไปที่เรือนของ อวิ๋นหว่านถง  

 

 

อวิ๋นหว่านถงจ้องมองเงาด้านหลังของเว่ยอ๋องที่กำลังก้าวออกจาก ธรณีประตูอย่างใจจดใจจ่อ พอเลี้ยวหายไป จึงสะบัดแขนเสื้อพลางขมวดคิ้วว่า “ไปกัน! ”  

 

 

แม้ว่ายวนยางจะพยุงนายหญิงเดินไปยัง รุ่ยเสวี่ย อย่างเร่งรีบ แต่ทว่าปากของนางกลับเป็นกังวลว่า “นายหญิงเจ้าคะ…จะไปหอ รุ่ยเสวี่ย ประเดี๋ยวนี้เลยหรือเจ้าคะ อีกสักครู่องค์ชายก็จะเสด็จไปเช่นกัน หาก…”  

 

 

หาก หากเรื่องอะไรอีกเล่า บัดนี้นางตั้งครรภ์แล้ว จะเกิดเรื่องไม่คาดฝันได้อย่างไร  

 

 

นับตั้งแต่ตั้งครรภ์มารู้สึกว่าเยี่ยหนานเฟิงจะนอบน้อมมาได้ระยะหนึ่ง ทว่าวันนี้กลับแสดงอาการรักใคร่เชิงชู้สาวออกมาให้เห็นอีกครั้ง โดยนางมิอาจรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่  

 

 

เพราะเห็นว่าเว่ยอ๋องกำลังจะเรียกอำนาจกลับคืนมาได้ สุนัขจิ้งจอกตัวผู้ก็เริ่มอวดดีอีกแล้วหรือ  

 

 

แม้แต่คืนก่อนออกเดินทางยังจะครอบครองเว่ยอ๋องไว้เพียงผู้เดียว  สร้างความรำคาญใจให้แก่อวิ๋นหว่านถงยิ่งนัก  

 

 

พยุงท้องจนถึงหอรุ่ยเสวี่ยอย่างรีบร้อนโดยมิทันได้เปล่งวาจาอะไรออกมาเลย ก็หันหน้าไปทางประตูบุปผาแกะสลักด้วยดอกพุดตาลแล้วตะโกนว่า “ถีบออกเร็ว! ”  

 

 

บ่าวรับใช้ของหอรุ่ยเสวี่ยมิบังอาจไม่ฟัง กลืนน้ำลายแล้วก้าวไปข้างหน้า เตะประตูดัง  ปัง!  ทำให้ประตูบุปผาเปิดออกด้วยเสียงดังลั่น  

 

 

เยี่ยหนานเฟิง นั่งอยู่หน้าเตาดินเผาสีแดงขนาดเล็กภายในห้องซึ่งกำลังต้มสุรารอคอยเว่ยอ๋องอยู่ พอได้ยินเสียงดังลั่นและมองเห็น อวิ๋นหว่านถง กำลังรีบเดินเข้ามา เขาก็รู้สึกตื่นกระหนกก่อนจะลุกขึ้นด้วยความโกรธ “ชายารอง นี่มันอะไรกัน”  

 

 

อวิ๋นหว่านถง มองเห็นเขาสวมเสื้อคลุมสีเงินขาว ผมสีดำเงาดุจน้ำหมึก มัดผมรวบหลวมและผิวขาวผ่องดุจหยก งดงามอย่างอ่อนหวานนุ่มนวล ทำให้นางรู้สึกหมั่นเขี้ยวด้วยความเกลียดชังยิ่งนัก จึงกางมือเดินเข้าไปตบหน้าถึงสองทีแล้วว่า “ไอ้จิ้งจอกไร้ยางอาย! เจ้าบอกว่าข้าทำอะไรหรือ ตลอดทั้งวันเอาแต่ยั่วยวนเว่ยอ๋อง ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเว่ยอ๋อง ไม่ช้าก็เร็วเจ้าคงจะเป็นเหตุแห่งความหายนะของจวนเว่ยอ๋องของเราอย่างแน่นอน”  

 

 

เยี่ยหนานเฟิง คาดไม่ถึงว่านางจะลงมือรวดเร็วเช่นนี้ ทำให้ตะลึงงันไปชั่วขณะ ถูกตบจนต้องถอยหลังออกไปหลายก้าว เวลาผ่านไปเกือบครึ่งค่อนวันถึงจะกุมแก้มที่บวมแดง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า “เจ้าและเว่ยอ๋องรักใคร่กันอย่างนั้นหรือ ทั้งที่ความเป็นจริงเป็นแค่ความโลภในความมั่งคั่งร่ำรวยเพียงเท่านั้น เจ้ามิใช่รุกเร้าโดยปีนขึ้นเตียงของเว่ยอ๋องเองหรือ ซึ่งประจวบเหมาะกับโอกาสอันดีนั้นพอดิบพอดี และการตั้งครรภ์นครั้งนี้ก็อาศัยกลอุบายที่แสนสกปรก หากพูดกันตรงๆ เจ้าต่างหากที่เป็นมือที่สามเข้ามาทำลายความรักอันบริสุทธิ์ระหว่างข้ากับเว่ยอ๋อง”  

 

 

อวิ๋นหว่านถง ไม่เคยคิดว่าชั่วชีวิตนี้จะต้องมาหึงหวง แย่งชิงผู้ชายจากผู้ชายเช่นนี้ ทั้งโกรธและทั้งรู้สึกขบขันยิ่งนัก แล้วด่าทอว่า “ใครก็ได้จับมือเขาไว้เร็ว! ”  

 

 

“นายหญิงเพคะ” ยวนยางเกรงว่าเว่ยอ๋องจะเกิดโทสะ จึงรีบห้ามปราม  

 

 

อวิ๋นหว่านถงยิ้ม เยาะ “หากข้าไม่ระบายความเกลียดชังซะเสียตอนนี้ วันหน้าข้ายังจะมีโอกาสอีกหรือ”  

 

 

ในขณะนี้ บ่าวหนุ่มทั้งสองนายก้าวไปข้างหน้าและจับแขนของ เยี่ยหนานเฟิงไ ว้แน่น  

 

 

ร่างกายของ เยี่ยหนานเฟิง ทั้งบอบบางและนุ่มนวล โดยมีเอวบางและโครงร่างงดงามตั้งแต่อยู่ที่ซ่องโสเภณีชายแล้ว จะมีแรงโต้ตอบได้อย่างไรเล่า ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ถูกจับคุกเข่าลงกับพื้น จากนั้น อวิ๋นหว่านถงก็ฟาดมือลงทั้งแก้ม ซ้ายและแก้มขวา ทำให้ใบหน้าและริมฝีปากของ เยี่ยหนานเฟิงมีอาการบวมแดง ทำให้เขา ร้องไห้ไม่หยุด  

 

 

จนกระทั่ง ในที่สุดเยี่ยหนานเฟิงก็ ร้องขอความเมตตา  อวิ๋นหว่านถง ถึงจะคำนึงถึงทารกในครรภ์ จึงหยุดมือพลางหายใจเข้าออกสองถึงสามครั้งแล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ว่าอย่างไร จะยังยั่วยวนองค์ชายต่อไปอีกหรือไม่”  

 

 

เยี่ยหนานเฟิง ล้มลงกับพื้นอย่างนุ่มนวล ขณะที่ล้มลง ใบหน้าที่เคยอ่อนหวาน บัดนี้บริเวณจมูกกลับช้ำเขียวและใบหน้าบวมแดง ดวงตาและปากก็แยกไม่ออก เขานอนลงกับพื้นโดยค่อยๆ เชิดอกขึ้น เพราะกลัวว่านางจะลงมือต่อ จึงทำได้เพียงกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าโศกว่า “ไม่…ไม่ยั่วยวนแล้วขอรับ”   

 

 

อวิ๋นหว่านถง ยิ้มเยาะ “หากองค์ชายห้าเสด็จมา เจ้าจะทำเช่นไร”  

 

 

เยี่ยหนานเฟิง ร้องไห้และรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ “บ่าวจะบอกว่าป่วย ไม่ขอพบองค์ชายห้าขอรับ”  

 

 

อวิ๋นหว่านถง ตะคอกว่า “หากเจ้าให้องค์ชายเห็นใบหน้าบอบช้ำนี้ เจ้าเจอดีแน่” จากนั้นก็เดินจากไปพร้อมยวนยาง  

 

 

พอกลับไปถึงเรือนของตน เว่ยอ๋องก็ชมภาพวาดเสร็จเรียบร้อยนานแล้วและได้เดินจากไปแล้ว ขณะที่  อวิ๋นหว่านถงนั่งรอเว่ยอ๋องเดินกลับมา แน่นอนว่ารอเพียงไม่นานเว่ยอ๋องก็เดินกลับมาจากหอรุ่ยเสวี่ย อย่างเร่งรีบ ขณะเดินเข้าประตูก็ตะโกนทันทีว่า “เจ้าช่างบังอาจยิ่งนัก! ”  

 

 

ทันทีที่เขาไปถึงหอรุ่ยเสวี่ย ประตูเรือนของชายคนโปรดก็ปิดสนิท  

 

 

เว่ยอ๋องเคาะประตูอยู่นานสองนาน แต่ก็ไม่มีใครขานตอบ พอเคาะนานเข้า ก็ได้ยินเพียงเสียงครวญครางดังออกมาโดยให้ตนกลับไปโดยเร็ว  

 

 

เว่ยอ๋องเรียกบ่าวรับใช้ของหอแห่งนี้มาพบ ถึงจะได้ความว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำให้ทั้งโกรธ ทั้งรีบร้อน เพราะไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บเป็นเช่นไรบ้าง จึงเคาะประตูต่อไป ใครจะไปคาดคิดว่า เยี่ยหนานเฟิงตั้งใจจะไม่เปิดประตูให้เขาเข้าไปอย่างแน่วแน่และบอกอีกด้วยว่ากลัวชายารองจะเอาชีวิตให้ถึงตาย โดยตนก็มิอาจตอบโต้ได้ เพราะคำนึงถึงทารกในครรภ์ ขณพนี้ เว่ยอ๋องกำลังจะสั่งให้ คนพังประตู แต่ทว่า เยี่ยหนานเฟิง กลับขู่ว่าจะกลืนทองฆ่าตัวตาย บัดนี้ทำให้เว่ยอ๋องถึงกับจนปัญญา จึงหันหลังกลับมาถามความกับ อวิ๋นหว่านถง ด้วยน้ำเสียงก้าวร้าว  

 

 

หากเป็นเมื่อก่อนคงคว้ามือตบไปนานแล้ว แต่บัดนี้เนื่องด้วยนางตั้งครรภ์ จึงต้องข่มใจไว้  

 

 

เว่ยอ๋องด่าทอเพียงเท่านี้ ก็พลันตบโต๊ะทันที สุดแสนจะเกรี้ยวโกรธยิ่งนัก แต่เนื่องด้วยไม่มีที่ลง จึงทำได้เพียงนั่งบนเก้าอี้พนักพิงทรงกลมแล้วอุทานด้วยความโมโหว่า “หากเจ้ายังกล้าทำร้ายเขาอีก ครั้งหน้าข้าไม่เก็บเจ้าไว้แน่…”