เจนอารีไม่คิดว่าชายคนนี้จะจําเธอไม่ได้จริงๆ

ชายสวะ!

ถ้าทำได้นะ เธออยากจะโยนเสื้อใส่ใบหน้าที่ไม่แยแสของชายคนนั้น แล้วพูดสองคํานั้นใส่หน้าเขา ทำตัวปกติอีกครั้งและเดินออกไปอย่างมีมาด

แต่มันไม่มีถ้า ก็เลยทำไม่ได้

เพราะตอนที่เธอรับงานแปลจากบริษัทรอบนี้ เธอก็เซ็นสัญญาชดใช้ในการรักษาข้อมูลที่เป็นความลับของ HEGroup ไปแล้ว ถ้าเธอกล้าเลิกไปกลางคัน ก็ต้องชดใช้ให้ตัวเอง ซึ่งเธอเองก็ยังจําค่าเสียหายไม่ได้เลย

เจนอารีกัดฟันเดินตามโดมินิคออกจากห้องทํางานประธาน พอดีไปเดินรั้งท้ายอยู่ข้างนิวลิน

ในมือของนิวลินถือข้อมูลหนาเป็นปึก เธออดทนอยู่นานในที่สุดก็อดถามเจนอารีไม่ได้ “เธอกับท่านประธานเบรย์เดน… พวกเธอรู้จักกันตอนไหนหรอ ทำไมไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงเลย? ”

แม้ว่าเมื่อกี้เจนอารีและเบรย์เดนจะไม่ได้โต้ตอบอะไรกันเลย แต่คนช่างสังเกตมองปราดเดียวก็มองออก ว่าระหว่างทั้งสองมีเรื่องราวบางอย่าง

“ทําไมต้องบอกเธอล่ะ? สนิทกับเธอหรอ? “สายตาของเจนอารีมองไปด้านหน้า ไม่หยุดฝีเท้า ไม่แม้แต่จะมองนิวลิน

นิวลินสะอึก พูดอย่างเศร้าๆ “เจนอารี ไม่ว่ายังไงเธอกับฉันก็รู้จักกันตั้งแต่มหาลัย เธอต้องพูดแปลกๆ กับฉันแบบนี้ด้วยเหรอ? ระหว่างพวกเราจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้จริงๆ เหรอ? ”

เจนอารีพ่นลมออกจมูกเย้ย ” อย่ามาทําให้ฉันขยะแขยง แล้วก็อย่ามาทดสอบฉัน รู้ไหมว่าตอนนี้คําหยาบๆ ที่จะด่าเธอ ฉันทนมันเอาไว้ ”

ในหนึ่งปีที่แต่งงานกับอาร์เธอร์มา เจนอารีอาจไม่เคยรักผู้ชายคนนี้เลย แต่นั่นไม่สามารถยับยั้งความเพียรและความขยันของเธอได้ เธอเคยคิดจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับอาร์เธอร์ดีๆ เพราะตอนแรกที่อาร์เธอร์ตามตื๊อเธออย่างกระตือรือร้น ทำให้เธอซึ้งใจจริงๆ

แต่สุดท้ายนิวลินก็แทรกเข้ามา ทําให้ตั้งแต่ในช่วงการแต่งงานนี้เธอจะไม่ได้รับสินสอดเมื่อหย่ากัน ทําให้เธอกับอาร์เธอร์ฉีกหน้ากันมาจนถึงขั้นนี้

เจนอารีโกรธอย่างไม่มีความเกรงใจ ทําให้ใบหน้าปลอมๆ ของนิวลินแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่เธอกลับไม่กล้าโกรธ เธอยกให้อำนาจเหนือกว่าอยู่ในมือของเจนอารี เธอมาที่นี่เพื่อแสดงความอ่อนแอ แต่เจนอารีที่เห็นใบหน้าและแววตาที่แท้จริงของเธอแล้ว ก็ไม่กินเหยื่อเธออีกเลย

จากนั้นโดมินิคก็เรียกพวกสาวๆ เลขามาแนะนําเจนอารีอย่างเคร่งขรึม เพราะอีกเจ็ดวันต่อมา ทุกคนต้องสู้ศึกหนักไปด้วยกัน

ตําแหน่งของผู้ที่จะทำงานที่ห้องทำงานของประธานนั้นมีโควตาอยู่ การเข้าร่วมของเจนอารี เป็นสถานะพิเศษ โดมินิคให้ความสําคัญกับสํานักงานเลขาธิการของตัวเอง แบ่งเป็นสองส่วน แบ่งให้เจนอารีไปครึ่งหนึ่ง

แต่นี่กลับทําให้เจนอารีรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว

มาทิลด้าเป็นคนที่ดูมีความสำคัญมาก ตอนแรกโดมินิคสามารถเป็นแฟนของมาทิลด้าได้ เขาหล่อเหลาและดึงดูดอย่างไม่มีใครสงสัย แถมยังรูปร่างสูงใหญ่และสมส่วน เป็นคนจริงจัง และพูดน้อยเป็นพิเศษ

เจนอารีอยู่ในห้องทํางานเดียวกับเขา ตลอดช่วงเช้า นอกจากเรื่องงานแล้ว ก็มีคุยกันแค่สองคำสามคำ แล้ว โดมินิคก็ไม่ได้พูดอะไรที่ไม่จำเป็นเลย

“โดมินิค ทําไมนายกับทิลด้าถึงเลิกกันล่ะ?” ในที่สุดเจนอารีก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป คําถามนี้ มาทิลด้าเอาแต่ไม่อธิบายกับเธอให้ชัดเจนตลอด เธอสงสัยมากจริงๆ

“เวลาทํางาน อย่าพูดเรื่องส่วนตัว” โดมินิคตรวจสอบเอกสารที่อยู่มืออย่างรอบคอบ

“ดูเวลาสิ 12 โมงแล้ว” เจนอารีเตือน ว่าเวลาพักเที่ยงพักรับประทานอาหารกลางวันมาถึงแล้ว

ได้ยินดังนั้น โดมินิคก็ปิดเอกสารในมือ แล้วลุกขึ้นพูด “มื้อเที่ยง ฉันชวนเธอ ”

“ได้” เจนอารีหยิบกระเป๋าขึ้น เดินตามโดมินิค แล้วพูดว่า “นายยังไม่ได้ตอบคําถามฉันเมื่อกี้เลย”

“เธออยากรู้จริงๆ หรอ?” โดมินิคหยุดฝีเท้า จ้องมองเจนอารี

เจนอารีพยักหน้าแรง

“มาทิลด้าเธอนอกใจ” โดมินิคพูดสั้นๆ

เจนอารีชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถลึงตาใส่ แล้วพูดเสียงดัง “นายใส่ร้ายคน ทิลด้าไม่ได้เป็นคนแบบนี้ ”

โดมินิคหัวเราะเย้ยหยัน “แล้วเธอเป็นคนแบบไหน? ในฐานะเพื่อนสนิทของเธอ เธอรู้จักเธอจริงๆ เหรอ? ฉันจะบอกอะไรให้นะ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิดหรอก ”

“ฉันไม่อนุญาตให้นายพูดถึงทิลด้าแบบนี้” เจนอารีโกรธ “ยังไงพวกนายเคยดีกันมาก่อน นายไม่คิดว่าการที่นายกำลังนินทาแฟนเก่าอยู่เบื้องหลังแบบนี้ ไม่ใช่ลูกผู้ชายเหรอ? ”

“ถ้าเธอไม่เชื่อ ก็ไปถามมาทิลด้าดูสิ ว่าเธอมีหน้าปฏิเสธไหม” โดมินิคพลันเข้าใกล้เจนอารีก้าวหนึ่ง “อีกอย่าง อย่าบอกผู้ชายว่าเขาไม่ใช่ลูกผู้ชาย แบบนี้เธอจะกระตุ้นความอยากเอาชนะของผู้ชายขึ้นมา ”

เจนอารีถอยหลังไปหนึ่งก้าว มองโดมินิคอย่างไม่อยากจะเชื่อ ทําไมจู่ๆ ถึงดึงตัวมาหาเธอ?

โดมินิคขยับเข้าไปอีกก้าว “ได้ยินว่าเธอหย่าแล้ว พอดีฉันก็เลิกกันไปแล้ว เอาไม่เอา เรามาลองกัน? ”