เจนอารียกมือขึ้นลูบหน้า ร้อนมาก “เมื่อกี้อยู่ในห้องน้ำ… ร้อนนิดหน่อยน่ะ ”

มาทิลด้าร้องอ๋อ และไม่ได้เจาะลึก “รีบกินเถอะ คอล์นสั่งมาให้เธอใหม่ชิ้นนึง” ”

เจนอารีมองสเต็กชิ้นใหม่ตรงหน้า Well done ในที่สุดไม่ทำให้คนกลัวขนาดนั้นแล้ว

มาทิลด้าถอนหายใจและพูดต่อว่า “ฉันขอพูดนะ อารีที่รัก ทําไมเธอเหมือนคอล์นเลย สเต็กกิน Well done ไม่ได้นะ? สเต็กแบบนี้สุกเกินไป เนื้อจะแข็ง ไม่อร่อยเลยจริงๆ ในความเป็นจริงที่อร่อยที่สุดคือ Medium rare นุ่มละเมียดละไม เคี้ยวหนึบมาก มา เธอลองดู ”

พูดไปมาทิลด้าก็ส่งสเต็กชิ้นเล็ก ๆ ที่เธอจะป้อนให้ลินคอล์นไปที่ปากของเจนอารี

เจนอารีเพิ่งรู้ว่าทําไมลินคอล์นถึงไม่ยอมกิน เพราะสเต็กของมาทิลด้าเป็นแบบ Medium rare นี่เอง

เพราะเคยไปเรียนต่อต่างประเทศ ขนบธรรมเนียมการใช้ชีวิตบางอย่างของมาทิลด้าจึงค่อนข้างไปทางตะวันตก ก็เหมือนสเต็กMedium rare นี้ คนจีนโดยทั่วไปแล้วมีน้อยมากที่รับได้

“ไม่เอา ฉันไม่อยากกิน” เจนอารีปฏิเสธ แค่มองเธอก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว

มาทิลด้าไม่ได้ยอมแพ้ในทันที อธิบายอย่างจริงจังว่า “เธออย่าคิดว่าด้านบนนี้คือเลือด จริงๆ แล้วพวกมันคือไมโยโกลบิน…”

แต่เธออธิบายยังไม่ทันจบ ลินคอล์นก็พูดขัดขึ้นว่า “คนไม่อยากกิน เธออย่าฝืนหน่า โอเค? ”

มาทิลด้าอึ้ง เพราะเธอฟังความไม่พอใจในน้ำเสียงของลินคอล์นออก ถึงกระทั่งมีคําตําหนิอยู่หลายส่วน

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันลองชิมดูก็ได้” เจนอารีเห็นทั้งสองคนจะไม่มีความสุขกันเพราะเธอ จึงอดกลั้นความขยะแขยงในใจไว้ อ้าปากเล็กน้อยไปกัดสเต็กสีแดงเข้มชิ้นเล็กนั้น

“ก็บอกว่าอย่าไปฝืน” ลินคอล์นเอื้อมมือไปแย่งสเต็กชิ้นนั้นทั้งส้อมไปจากมือของมาทิลด้า คําพูดนี้บอกทั้งเจนอารีและมาทิลด้า

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฝืนนะ” มาทิลด้ามองไปที่ลินคอล์น ในแววตาประกายความสำนึกผิด

ในตอนนั้นเจนอารีก็ยิ่งอึดอัดใจขึ้น เธอหันหน้าไปทางอื่น แต่กลับเห็นเบรย์เดนเดินออกมาจากห้องน้ำ และเดินตรงมาทางเธอ

เจนอารีหลังแข็งทื่อในทันที

อย่างไรก็ตาม เบรย์เดนกลับเหมือนไม่เห็นเธอ เดินผ่านข้ามตัวเธอไปตรงๆ จากนั้นจึงนั่งลงที่นั่งริมหน้าต่างที่อยู่ห่างไปสิบเมตร ราวกับกําลังรอคนมากินฉันวกลางวันด้วยกัน

เจนอารีถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“นั่นไม่ใช่แฟนเธอเหรอ? ไม่แนะนําหน่อยเหรอ? ” แต่ลินคอล์นกลับพูดขึ้นมาตอนนี้

เจนอารีตัวแข็งทื่ออีกครั้ง

ตอนแรกเพื่อให้ลินคอล์น ยอมแพ้ไป เธอจึงใช้เบรย์เดนเป็นโล่กำบัง ใครจะไปคิดว่าจะมีช่วงเวลาแบบวันนี้?

เมื่อมาทิลด้าได้ยินดังนั้น ก็ตื่นเต้น “พระเจ้า อารีที่รัก นั่นคือแฟนเธอหรอ หล่อจะตาย แข็งแรงกว่าอาร์เธอร์ตั้งเยอะ! บอกตามตรงนะ เธอไปคบแฟนใหม่ที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ฮึ เธอไม่ได้บอกฉันเลย รีบเลย เรียกเขามาแนะนําซักหน่อย ”

เจนอารีได้แต่รู้สึกหัวชา “เขา… เขานัดเพื่อนมาแล้ว ไปเรียกเขามาคงไม่ค่อยสะดวก ครั้งหน้าละกัน ครั้งหน้าฉันจะแนะนําให้พวกเธอรู้จัก ”

มาทิลด้าไม่สน คว้ามือของเจนอารีและส่ายไปมา “อย่าสิ เพื่อนของเขายังไม่มาตอนนี้หนิ เธอเรียกเขามาพูดสักสองประโยค พวกเราจะได้รู้จักกันสักหน่อย ใช้เวลาไม่กี่นาทีเอง ”

แต่ตอนนั้นเองลินคอล์นก็พูดขึ้นว่า “ทิลด้าอย่าฝืนเลย บางทีฉันอาจจะเข้าใจผิดไปเองก็ได้ แล้วเจนอารีกับผู้ชายคนนั้นอาจไม่ได้มีความสัมพันธ์หนุ่มสาวกันก็ได้ ”

“อา? ไม่ใช่หน่า? “มาทิลด้ารู้สึกผิดหวังทันที ” อารีที่รัก ตกลงเขาเป็นแฟนเธอหรือเปล่า? ”

เจนอารีจ้องลินคอล์น ลมหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้นหลายส่วน ลินคอล์นเหมือนจะช่วยเธอพูด แต่ความจริงแล้วกําลังกระตุ้นเธอ เขาอยากจะดูว่าตกลงวันนั้นเธอได้โกหกหรือเปล่า

วันนั้นยังไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่โกหก เมื่อกี้เธอก็ไม่ได้ไปถามเขา ตอนนี้เขากลับมาทดสอบเธอแล้ว เจนอารีเริ่มโกรธ เธอตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน “ได้ ฉันจะเรียกเขามา” ”

พอคำพูดออกจากปากไปเจนอารีก็รู้สึกเสียใจทันที

แต่ในการยิงธนู ลูกธนูไม่มีการหันหลังกลับ เมื่อคำพูดออกจากปาก ก็ไม่มีทางให้ถอยแล้ว

เจนอารีได้แต่ฮึดสู้ เดินไปหาเบรย์เดน

“ท่านประธานเบรย์เดน!” เจนอารีนั่งลงตรงข้ามเบรย์เดนด้วยท่าทางสบายๆ แต่น้ำเสียงกลับตื่นตระหนก

“มีธุระหรอ?” เบรย์เดนพลิกดูเมนูในมือโดยไม่เงยหน้า

เจนอารีกัดฟัน ท่าทีที่เฉยชาของชายหนุ่มที่เผชิญหน้า เธออยากจะหันหลังกลับและเดินจากไปทันที แต่พอหันกลับไปมองลินคอล์นกับมาทิลด้าที่กําลังมองเธออยู่ เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และตัดสินใจไปตายดาบหน้า

“อยากให้นายช่วยหน่อย” เจนอารีฮึดสู้ แล้วเข้าประเด็นตรงๆ “ปลอมตัวเป็นแฟนฉันต่อหน้าเพื่อนฉันได้ไหม? แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวก็พอ ”

“หืม?” เบรย์เดนเงยหน้า มองเจนอารีแล้วหันไปมองลินคอล์นกับมาทิลด้าที่อยู่ไกลออกไป ทันใดนั้น ก็หัวเราะเบาๆ เอนตัวไปข้างหน้า ขยับเข้าไปใกล้เจนอารีแล้วพูดว่า “แฟนเก่าพาแฟนใหม่มาด้วย เพราะงั้น เธอก็เลยต้องการแฟนใหม่ด้วยเหรอ? ”

เจนอารีเถียงไม่ออก เพราะการสืบเสาะรากและธรรมชาติของปัญหาก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ต้องยอมรับว่า ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ปากร้ายแต่สายตายิ่งร้ายกว่า

เมื่อเห็นเจนอารียอมรับเงียบๆ เบรย์เดนก็เอนตัวพิงไปด้านหลัง มืออีกข้างพาดอยู่หลังเก้าอี้ แล้วพูดด้วยสายตาเกียจคร้านว่า “ทําไมฉันต้องช่วยเธอ ให้เหตุผลฉันมาหน่อย ”