ร่างกายของเบรย์เดนนิ่งไปโดยแทบจะมองไม่เห็น หลายปีมานี้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้ากอดเขา ชิดแบบนั้น แน่นแบบนั้น ต่อหน้ามาก่อน

“ติ๊ง!” ลิฟต์หยุดลง ประตูลิฟต์ก็เปิดเองโดยอัตโนมัติ

นอกประตู โดมินิคกับเลขาหญิงมากมายยืนเรียงแถว รออยู่ที่หน้าประตูลิฟต์เพื่อรอเบรย์เดนมาถึงก่อนเข้าทํางานทุกวัน จากนั้นจึงรายงานหรือรับฟังอย่างเคารพในครั้งแรก นี่เป็นระเบียบปฏิบัติของประธานบริหารของ HE มาตั้งนานแล้ว

แต่วันนี้ ระเบียบนี้กลับทําให้ทุกคนเห็นฉากที่น่าตกตะลึงจนลูกตาหล่น——

พวกเธอวางภาพลักษณ์เขาไว้สูง แต่ประธานใหญ่ที่ไม่เคยมีความสัมพันธ์ลับๆ กับคนในบริษัท กลับกอดผู้หญิงแน่นอยู่ในลิฟต์

เมื่อรู้สึกว่าในที่สุดลิฟต์ก็หยุดลง ใบหน้าของเจนอารีที่ฝังอยู่ในหน้าอกของเบรย์เดน ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เห็นชายหนุ่มกําลังมองเธออยู่ แล้วเสียงที่จริงจังก็ดังขึ้นข้างหูเธอ “ปล่อยมือ”

เจนอารีรีบปล่อยมือที่โอบเอวของชายหนุ่มไว้แน่นราวกับถูกไฟฟ้าช็อต พอหมุนตัวไป กลับเห็นคนแถวหนึ่งยืนอยู่ด้านนอกลิฟต์ ดวงตาเบิกกว้างอ้าปากค้าง โดยเฉพาะโดมินิคและนิวลินสีหน้าของทั้งสองดูอึ้งมากที่สุด

เจนอารีอึดอัดจนทนไม่ไหวทันที เธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ในลิฟต์

เบรย์เดนกลับสงบสติสงบใจ ก้าวเท้าออกจากลิฟต์ ยื่นมือไปแย่งรายงานในมือโดมินิค เดินไปดูไป เริ่มอธิบายงานที่จะสั่ง

โดมินิค นิวลินและเหล่าเลขาสาว รีบเก็บอาการตกตะลึงในทันที แล้วรีบเดินตามเบรย์เดนไป

ผู้ชายคนนั้นเดินนําหน้าราวกับผู้นำที่มีผู้ตามเก่งๆ ให้ความเคารพและช่วยเหลือ ท่าทางที่ตั้งใจทํางาน ออร่าที่เปล่งช่างประกายความสามารถออกมาจริงๆ

เจนอารีอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยดีนักในลิฟต์ มองอย่างงุนงง ลืมที่จะออกไป จนกระทั่งลิฟต์ส่งเสียงเตือนถึงได้รู้สึกตกใจกับอาการเหม่อลอย จึงรีบออกจากลิฟต์แล้วกลับไปที่ที่นั่งทำงานของตัวเอง

ตลอดบ่ายเจนอารีไม่สามารถสงบใจลงได้ เพราะสายตาที่ทุกคนมองเธอเปลี่ยนไป

เธอออกจากห้องทำงานไปห้องน้ำ เทน้ำชงกาแฟสักถ้วยหรือทำอะไรก็ตาม สายตาของทุกคนจะจับจ้องมาที่เธอ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ความริษยาและความเกลียด

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจนอารีกลายเป็นศัตรูของเหล่าเลขาสาว

เบรย์เดนชายคนนี้โดดเด่นมาก ยิ่งคนที่ได้ใกล้ชิดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้ชัดเจนมากขึ้น ว่าผู้หญิงคนไหนกันที่ไม่มีใจที่คิดว่าระเบียงที่ใกล้น้ำจะได้รับแสงจันทร์ก่อน น่าเสียดาย ที่พวกเธอพยายามถึงที่สุดแล้ว แต่ก็ยังไม่เท่าเจนอารี ที่ “มาทีหลังแต่ได้ก่อน” พวกเธอจะไม่อิจฉาไม่โกรธไม่เกลียดชังได้อย่างไร?

เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ทําให้งานของเจนอารีมีอุปสรรคที่คาดการณ์ไม่ได้ อธิบายงานไปประโยคเดียว ก็ไม่มีใครให้ความร่วมมือ เธอที่เพิ่งมาถึง ถูกแยกออกโดยสิ้นเชิง จนกลายเป็นต้องทำงานคนเดียว ไม่มีใครช่วย

“โดมินิค การแปลของเอกสารฉบับนี้ไม่ดี คำศัพท์ในหลายๆ ที่ไม่สื่อความหมาย นายให้เลขาหญิงที่ชื่อเจนนินทร์แปลใหม่อีกครั้งเถอะ!” ในห้องทำงาน เจนอารียื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้โดมินิค เธอรู้ว่าถ้าเธอไปพูดเรื่องนี้ คนๆ นั้นจะไม่ให้ความร่วมมือเลย จึงได้แต่ยืมมือของโดมินิคหัวหน้าเลขาคนนี้เท่านั้น

โดมินิคที่กําลังกดคีย์บอร์ดอยู่ โดยไม่ได้เงยหน้า “ฉันยุ่งมาก เธอไปหาเธอเอง”

เจนอารีสะอึก มุมมองของโดมินิคที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปแล้วเมื่อเทียบกับเมื่อเช้า

หลังจากเก็บเอกสารกลับไปอย่างจนปัญญา เจนอารีก็พูดขึ้นว่า “ที่จริงแล้วพวกคุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันกับท่านประธานเบรย์เดนของพวกคุณ… ไม่ได้มีอะไร ”

อย่างมากก็เคยแค่ครั้งเดียว แต่ทั้งสองฝ่ายก็คุยกันแล้ว ว่าไม่มีใครจะมายุ่งกับใคร ถ้าเจอกันอีก ถึงแม้จะมีเรื่องคลุมเครือเกิดขึ้นเสมอ แต่ระหว่างพวกเขาสองคนนับไม่ได้ว่ามีความสัมพันธ์อะไรกันจริงๆ

“เธอไม่ต้องอธิบายให้ฉันฟังหรอก ระหว่างเธอกับฉันยังไงก็ไม่จำเป็นต้องใช้” โดมินิคพึ่งจะได้เงยหน้าขึ้น แต่สายตากลับจับจ้องไปที่เสื้อเชิ้ตสีดําในเสื้อสูทของเจนอารี “คําพูดล้อเล่นเมื่อเช้า เธอก็อย่าเอาจริงเอาจังเลยนะ ฉันไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้นเลยสักนิด ”

เจนอารีถูกเขามองไปทั่วจนไม่สบายตัว เธอรู้ว่าโดมินิครู้แล้วว่าตอนนี้เสื้อที่เธอใส่เป็นของเบรย์เดน เธอพูดอะไรไม่ออกจริงๆ แต่กับเรื่องนี้ เธอไม่จําเป็นต้องไปอธิบายให้ละเอียดอีก พูดแค่ว่า “ฉันแค่ไม่อยากให้ความเข้าใจผิดของพวกคุณกระทบกับงาน ฉันแค่อยากจะพูดให้กระจ่างว่า ฉันมาทํางาน ไม่ใช่มารักๆ ใคร่ๆ ” ”

โดมินิคเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ได้ยอมรับหรือปฏิเสธ “เหรอ? ฉันจะรอดู! ”

พูดจบ ก็ถอนสายตากลับมา แล้วตั้งหน้าตั้งตาทํางานของตัวเองอีกครั้ง ไม่มีคิดที่จะช่วยเจนอารีเลยสักนิด

เจนอารีกลับไปนั่งที่ของตัวเองอย่างหัวเสีย จากนั้นจึงโทรตรงเข้าสายภายในหาเลขาหญิงที่ชื่อเจนนินทร์ หลังจากรับสายแล้ว เลขาหญิงก็บอกว่าจะรีบมาหยิบเอกสารกลับไปแปลใหม่ แต่เจนอารีรอมาสิบนาทีเต็มๆ แล้ว ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

สํานักงานของพวกเลขาหญิงอยู่ด้านนอกห้องทํางานของหัวหน้าเลขาธิการ ไปกลับใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที เห็นได้ชัดว่าเธอจงใจยื้อเวลาไว้ไม่มาหาเธอ

หากเจนอารีเป็นคนอ่อนแอ บางทีเธออาจจะกัดฟันลำบากแปลเอกสารนี้อีกครั้ง แต่การทนความโกรธไว้โดยไม่พูดอะไร และนอนรับความลำบาก ไม่เคยเป็นสไตล์ของเจนอารี ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าเอกสารประเภทนี้จะมีเป็นสิบเป็นร้อยชุด หากพวกเธอแต่ละคนให้ชุดนี้กับเธอ ถ้าเธอรับเธอคงไม่มีเวลากินเวลานอนไปอีกหลายวัน ดังนั้น บรรยากาศแบบนี้จะไม่มีอยู่ต่อไป

ดังนั้นเจนอารีจึงหยิบเอกสารนี้ออกมา แล้วเดินออกจากห้องทํางานไป

“ยุ่งมากหรอ?” เจนอารีมาถึงหน้าโต๊ะทำงานของเจนนินทร์แล้ว ผู้หญิงคนนี้กําลังแต่งหน้าส่องกระจกอยู่

ในบรรดาเลขาหญิง เจนนินทร์คือคนที่สวยที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย ผิวขาวหน้าตาสะสวยและขาเรียวยาว ได้รับการยอมรับว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งของบริษัท HE กรุ๊ป ก่อนที่เจนอารีจะมาถึง เจนนินทร์ก็คิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นระเบียงใกล้น้ำที่จะได้รับแสงจันทร์ก่อนใคร ดังนั้นเมื่อฉากในลิฟต์แสดงให้ผู้คนเห็น คนที่อิจฉาเจนอารีมากที่สุดไม่ใช่นิวลินแต่เป็นเจนนินทร์ผู้นี้

“ยุ่งมากเลย!” เจนนินทร์เหมือนจะรอเจนอารีให้มาหาเธอนานแล้ว เธอมองว่าตัวเองเป็นพนักงานเก่า จะมากลัวเจนอารีที่ทำงานคนเดียวและเพิ่งมาถึงได้ที่ไหน เธอตอบรับอย่างเกียจคร้าน แล้วค่อยๆ เก็บเครื่องสําอางอย่างช้าๆ หยิบเอกสารขึ้นมาพลิกอ่านอย่างไม่ใส่ใจ ท่าทางดูถูกเหยียดหยามกันสุดๆ

ทั้งสองคนไม่ได้พยายามจะลดเสียงลงเลย เลขาหญิงคนอื่นๆ ที่อยู่บนโต๊ะทำงานต่างก็ได้ยินในทันที พวกเขาต่างมองพุ่งมา เพื่อเตรียมดูการแสดง