โซฟาข้างกายทรุดตัวลง เบรย์เดนนั่งลงข้าง ๆ จากนั้นก็พยุงเธอขึ้นมาพิงในอ้อมอกของเขา แล้วส่งยาเข้าไปในปากของเธอด้วยตัวเอง ต่อมาก็หยิบน้ำเปล่าส่งให้เธอดื่ม

เจนอารีไม่ได้ขัดขืน แรงขัดขืนก็ไม่มี เธอจ้องมองใบหน้าแสนเย็นชาของชายหนุ่มอย่างมึนงง จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าคน ๆ นี้ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นจริง ๆ

“มองผมแบบนี้…..” เบรย์เดนหรี่ตาลงและมองไปที่แววตาที่อ่อนโยนชั่วครู่ “ต้องการใช่ไหม”

“ฟู่….” เจนอารีสำลักน้ำที่ยังไม่ได้กลืนลงไปทั้งหมดในปาก เสียงฟู่ น้ำทั้งหมดพ่นใส่บนใบหน้าที่งดงามและไร้ที่ติของชายหนุ่ม

เบรย์เดนปิดตาแน่น หยดน้ำไหลจากบนใบหน้าของเขา ไหลลงไปในคอเสื้อคลุมอาบน้ำที่เปิดอ้าเล็กน้อย “คุณ คุณท้าทายขีดจำกัดของผมครั้งแล้วครั้งเล่าจริง ๆ ”

“ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ…..” เจนอารีตื่นตระหนก ครู่หนึ่งเธอก็มีเรี่ยวแรงอีกครั้ง เลยยื่นมือออกไปช่วยชายหนุ่มเช็ดน้ำตั้งแต่หน้าถึงคอ แล้วไปถึงหน้าอกอีก เช็ดเสร็จถึงตระหนักได้ว่าตัวเองสะเพร่าเหมือนกับเล่นลูกไม้กับชายหนุ่ม

“พอใจไหม” สายตาที่เบรย์เดนมองเจนอารีเปลี่ยนไป ดูเร่าร้อนและอันตราย

“อะไร” เจนอารีงงเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง ต้องใช้เวลาสักพักถึงจะเข้าใจความหมายของชายหนุ่ม เขากำลังถามเธอว่าหลังจากเล่นลูกไม้แล้วยังพอใจกับรูปร่างของเขาหรือไม่

เจนอารีถึงกับพูดไม่ออกในทันที

และดูเหมือนชายหนุ่มก็ไม่ได้อยากจะฟังคำตอบของเธอ น้ำเสียงลดลง จู่ ๆ เขาก็อุ้มเธอในท่าเจ้าหญิงเดินไปยังเตียงนอน

เจนอารีอุทานด้วยความตกใจ “คุณคุณคุณจะทำอะไร ตอนนี้ฉันเป็นคนป่วย…..” เพราะประหม่ามากเกินไป ทำให้กล้ามเนื้อท้องกระตุก เธอปวดท้องจนเหงื่อผุดออกมา

เบรย์เดนวางเจนอารีลงบนเตียงและยิ้มกัดมุมปาก “คิดอะไรอยู่ ตอนนี้ผมก็เห็นว่าคุณเป็นคนป่วย ถึงได้เห็นใจแบ่งเตียงให้คุณนอนครึ่งหนึ่ง ท่าทางแบบนี้ของคุณ หรือว่าคุณกำลังคาดหวังให้ผมทำอะไรกับคุณ”

มุมปากของเจนอารีกระตุก ผู้ชายคนนี้เห็นได้ชัดว่าดวงตากำลังหยอกล้อ แต่พอพริบตาเดียวก็สามารถใส่ร้ายกันถึงที่สุดขนาดนี้ แพ้แล้ว ตอนนี้เธอเพียงแค่อยากจะพูดกับเขา “ฉันมีประโยคหนึ่ง…..”

เบรย์เดนพูด “ถ้าคุณกล้า ก็ลองพูดมา”

เจนอารี “…….” ไม่กล้า

ไม่กล้าจริง ๆ ในตอนนี้ เธออ่อนแอโดยสิ้นเชิง เลยไม่กล้าที่จะทำให้ชายหนุ่มโกรธ

แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้มาวุ่นวายจริง ๆ เจนอารีกินยาแก้ปวดท้อง ยาก็ออกฤทธิ์อย่างรวดเร็ว อาการปวดท้องค่อย ๆ หายไป เจนอารีเข้านอนอย่างเซื่องซึม แต่ไม่นานหลังจากที่ปวดท้อง เธอก็มีไข้สูงอีก

ขึ้นผื่น+ปวดท้อง+เป็นไข้ อาการโรคภูมิแพ้ทั้งหมดของเจนอารีในที่สุดก็ปะทุออกมา

“ร้อน คัน……” เจนอารีรู้สึกวิงเวียนไปทั้งตัว ผื่นแดงที่หายไปแล้วก็ลามออกมาอีกครั้งจนไปถึงผิวหนังทุกตารางนิ้วบนร่างกาย ไม่เพียงแต่จิตใจร้อนรุ่ม แต่ยังคันจนไม่มีอะไรเทียบได้

เจนอารีพลิกตัวไปมาและเกาตัวเองอย่างควบคุมไม่อยู่ สติเลอะเลือน เธอถอดเสื้อเชิ้ตด้านนอกออก บนร่างกายเหลือเพียงกระโปรงชุดนอนสายเดี่ยว ที่สั้นและบางเป็นพิเศษในทันที แต่เธอยังรู้สึกร้อนและคันมา ต้องการที่จะถอดอีกครั้งอย่างงุนงง

“บัดซบเอ้ย” ข้างกายมีเสียงสบถที่ชายหนุ่มเก็บกดและควบคุมไว้ดังขึ้น หลังจากนั้นจู่ ๆ มือหนาก็ยื่นออกมาหยุดยั้งการกระทำของเจนอารีที่ต้องการจะถอดชุดออกต่อไป

“ฉันทรมานมาก…..” เจนอารีหลับตาต่อไป ไข้สูงทำให้เธอหลับไปจนไม่ตื่นขึ้นมาอีก โรคภูมิแพ้ในครั้งนี้ได้ปะทุอาการรุนแรงที่ไม่เคยมีมาก่อนออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ

ระหว่างสติที่เลอะเลือน เจนอารีรู้สึกว่ามีคนป้อนยาให้เธอ จากนั้นก็ทายาบนร่างกายให้เธอซ้ำไปมาหลายครั้ง การกระทำที่นุ่มนวลและมีความอดทนมาก ทำให้เธอนึกถึงลินคอล์นขึ้นมา ผู้ชายคนนี้ที่เคยเข้ามาในชีวิตของเธอและตอนนี้ถูกกำหนดให้อยู่ในความทรงจำเท่านั้น

“คุณครู….” เจนอารีพึมพำเบา ๆ หลังจากที่ถูกทายา เธอก็ไม่คันและค่อย ๆ หยุดไป

“หืม” มือของเบรย์เดนที่กำลังทายาหยุดลง เขาก้มตัวเอาหูเข้าไปใกล้ ๆ กับริมฝีปากของเจนอารี แล้วถามขึ้นเบา ๆ “คุณกำลังเรียกใครอยู่”

“ลินคอล์น……..” เสียงพึมพำของเจนอารีแทบไม่ได้ยิน ลาก่อนลินคอล์น จากนี้ไปความทรงจำที่เกี่ยวกับคุณ ฉันจะลืมมันไปให้หมด

“เหอะ” เบรย์เดนเยาะเย้ยออกมา หูของเขาช่างน่าทึ่ง เขาได้ยินมันอย่างชัดเจน ในแววตาเฉียบแหลมทั้งสองของเขาเผยความมืดหม่นและดุดันออกมาในพริบตา ครีมที่ถืออยู่ในมือถูกบีบจนเสียรูปในทันที

…….

วันรุ่งขึ้นตอนเช้าตรู่

เจนอารีที่กำลังหลับสนิทถูกสาวใช้ตระกูลชัยวัฒน์ปลุกขึ้น สาวใช้วัยรุ่นส่งเสื้อผ้าที่เมื่อคืนเธอเปลี่ยนให้กับเจนอารี เสื้อผ้าทั้งหมดได้ทำความสะอาดและตากให้แห้งแล้ว

เจนอารีรับเสื้อผ้าในมือของสาวใช้ สายตาหยุดอยู่บนเสื้อเชิ้ตสีดำ ดูเหมือนว่าวันนี้เธอยังได้ใส่ชุดนี้อีกหนึ่งวัน เพียงแต่เมื่อมองย้อนกลับไปเธอถูกเบรย์เดนเห็นเข้าแล้ว แน่นอนว่าเธออายมาก นึกถึงเบรย์เดน เจนอารีก็พบว่าไม่มีเงาร่างกายของชายหนุ่มอยู่ในห้องนอน

เจนอารีถาม “เบรย์เดนล่ะคะ”

สาวใช้ตอบ “คุณชายใหญ่และคุณชายรองพาคุณท่านไปเดินตอนเช้าค่ะ”

เจนอารีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณชายรองงั้นเหรอ” เบรย์เดนยังมีน้องชายด้วยเหรอ

สาวใช้ตอบ “ใช่ค่ะ คุณชายรองยังต้องไปโรงเรียน ดังนั้นอาหารเช้าเลยถูกจัดค่อนข้างเช้าค่ะ เมื่อกี้คุณน้าดารินได้กำชับมาว่าขอให้คุณหนูรีบเตรียมตัวลงมาข้างล่าง อย่าให้คุณท่าน คุณชายใหญ่ คุณชายรองและคนอื่น ๆ ต้องรอค่ะ”

เจนอารีพยักหน้า ยังจะกล้าชักช้าได้ที่ไหน เมื่อเธอบ้วนปากเปลี่ยนชุดเสร็จก็ลงมาข้างล่าง เบรย์เดนเข็นคุณท่านหรัณย์จากการเดินข้างนอกตอนเช้ากลับมาพอดี ด้านหลังยังมีเด็กชายอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปีเดินตามมา

เด็กชายแต่งตัวด้วยชุดนักเรียน คอเล็กไหล่บาง มือและเท้าเรียวยาว ดูร่าเริงและหล่อมาก เมื่อมองแวบแรกจัดได้ว่าอยู่ระดับป๊อบปูล่าในโรงเรียนเลย

เมื่อทั้งสี่สายตาสบตากัน เจนอารีและเด็กชายชะงักไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นยินดีทันที เขาก้าวสองสามก้าวเข้ามาตรงหน้าของเจนอารีและพูดอย่างตื่นเต้น “ครูเจนอารี ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่”