อย่างอแงสิคะ คุณสามี – บทที่ 29 บอกว่าคุณชอบผม
“ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ผมอดทนกับคุณมาโดยตลอด” ดวงตาเฉียบคมของเบรย์เดนเพ่งมองอย่างเยือกเย็นราวกับหมาป่า “อยู่ข้างกายผม แต่คิดถึงผู้ชายคนอื่น รู้ไหมว่าคุณกำลังดูถูกผมอยู่”
“ฉัน…..ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ระหว่างคุณกับฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์กัน ในใจของฉันจะคิดถึงใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ แล้วไปดูถูกคุณตรงไหน” เจนอารีมองผู้ชายที่กำลังโมโหด้วยความตกใจ
“ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันงั้นเหรอ” เบรย์เดนขมวดคิ้วและยื่นมือออกมาลูบบนใบหน้าของเจนอารี เมื่อครู่ก่อนเขายังลูบไล้อย่างอ่อนโยนและแผ่วเบา แต่วินาทีต่อมากลับบีบอย่างแรง “คุณลองกล้าพูดอีกครั้งดูสิ”
เจนอารีหน้าบึ้งตึงและพูดอย่างเบา ๆ “ไม่ใช่……ไม่ใช่ว่าพูดไปแล้วเหรอ” พูดไปแล้วว่าใครก็ไม่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับใคร พูดไปแล้วว่าใครก็ไม่ต้องรับผิดชอบให้ใคร
“ผู้หญิง……” เบรย์เดนจ้องมองเจนอารีด้วยสีหน้ามืดหม่นและซับซ้อนในชั่วพริบตา “ผมเป็นผู้ชายคนแรกของคุณจริง ๆ ใช่ไหม”
เจนอารีชะงัก “คุณหมายความว่าอย่างไร คุณไม่เชื่องั้นเหรอ”
เบรย์เดนโน้มตัวเข้าไปใกล้ ปลายจมูกที่เซ็กซี่เสียดสีกับปลายจมูกของเจนอารี “งั้นคุณ ทำไมคนที่นึกถึงถึงไม่ใช่ผม”
เจนอารีหายใจติดขัด “ทำไมคุณถึงต้องการให้ฉันคิดถึงคุณด้วย คุณหมายความว่าอะไรกันแน่…….อุ๊บ……..” ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกชายหนุ่มจูบเข้ามาอย่างแรง
“ตอนนี้เข้าใจหรือยัง” ในตอนท้ายของจูบ เบรย์เดนได้กัดเบา ๆ เป็นการลงโทษเล็กน้อย
สมองของเจนอารีว่างเปล่าไปหมดแล้ว เธอจ้องมองเขา ดวงตาทั้งสองพร่ามัว เธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง ตึกตึกตึก เต้นเร็วและรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
“บอกผมว่าคุณชอบผมใช่ไหม” เบรย์เดนเสยคางของเจนอารี ความหวั่นไหวในดวงตาของหญิงสาว เขามองออกอย่างชัดเจน แต่เขาอยากให้เธอพูดออกมาจากปากของตัวเอง
“ฉัน…….” เจนอารีจ้องมองชายหนุ่มที่เธอกำลังมองอย่างเลื่อนลอย หัวใจก็เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง
ชอบใช่ไหม
คำตอบคือใช่อย่างไม่ต้องสงสัยเลย
ชายหนุ่มตรงหน้าคือแบบที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน เขาทั้งดุร้ายและเย่อหยิ่ง ปากของเขาไม่มีใครให้อภัยได้ แถมยังใช้อำนาจอย่างไม่มีเหตุผล แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ทำให้คุณรู้สึกว่าเขาสมบูรณ์แบบและระดับสูง คำพูด การกระทำและแววตาต่างเต็มไปด้วยเสน่ห์ ทั้งยังดึงดูดผู้คนได้มากจริง ๆ
ที่จริงเจนอารีรู้ตัวมานานแล้วว่าเธอหวั่นไหวมานับครั้งไม่ถ้วน เพียงแต่ความโดดเด่นของชายหนุ่มทำให้เธอไม่กล้าเข้าใกล้ ผู้ชายแบบนี้ไม่ใช่คนทั่วไปที่จะได้มา
“พูดมา” เบรย์เดนจ้องมองเจนอารีจากด้านบน เขาเลียริมฝีปากช้า ๆ ดูอันตรายและมีเสน่ห์
เจนอารีถูกบังคับให้จ้องมองดวงตาที่เร่าร้อนของชายหนุ่ม เธอในเวลานี้ได้สูญเสียความสามารถในการคิดไปหมดแล้ว เหลือเพียงสัญชาตญาณ เธอพึมพำไปตามสัญชาตญาณ “ชอบ……”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาทั้งสองที่ลึกซึ้งมาโดยตลอดของชายหนุ่มก็พัดพาคลื่นอันตรายมาในทันที เขาหยอกล้อร่างกายและจูบลงไปอย่างรุนแรงราวกับคลื่นพายุฝนเทกระหน่ำ
เจนอารีทั้งกระตุกทั้งประหม่า เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรตอบกลับอย่างไร จนกระทั่งชายหนุ่มเริ่มดึงชายเสื้อของเธอ อากาศหนาวเย็นในรถแทรกซึมเข้าไปตั้งแต่เอวจนถึงข้างหลังอย่างฉับพลัน เจนอารีได้สติขึ้นมาในทันที
“ไม่เอา……” เจนอารีกำมือของชายหนุ่มแน่น ร่างกายสั่นเทาไปด้วยความกลัว ครั้งแรกของเธอก็อยู่ในรถกับเบรย์เดน แต่มันไม่ใช่ความทรงจำที่น่ารื่นรมย์ มันเจ็บปวดและทรมานมากเกินไป
“ไม่ต้องกลัว ครั้งนี้ผมไม่ได้เมา” เบรย์เดนเกริ่นนำอย่างอ่อนโยน
“ไม่เอา……..ที่นี่……….” เจนอารีก้มศีรษะลง ตอนที่พูดประโยคนี้ออกไป ทั้งใบหน้าของเธอแดงจนเหมือนเลือดจะออก
เบรย์เดนเข้าใจอย่างลึกซึ้ง “งั้น ไปบ้านผม”
เสียงของชายหนุ่มทำให้สับสนมาก เจนอารีแทบจะพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว
เมื่อพยักเสร็จ หัวใจของเจนอารีก็เต้นแรงมากขึ้น เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่เป็นการตัดสินใจของเธอจริง ๆ
ตามผู้ชายกลับไปบ้านของผู้ชายในเวลานี้ มันหมายความว่าอย่างไร ไม่ต้องพูดก็เข้าใจได้
เจนอารีประหม่ามากถึงขีดสุด การพัฒนาความสัมพันธ์นี้มันเร็วเกินไป เธอยังไม่ได้เตรียมใจเลย
แต่รับปากไปแล้ว จะมาเปลี่ยนใจได้อย่างไรกัน
ในชั่วขณะหนึ่ง เจนอารีทั้งหวาดกลัวและวิตกกังวล ทั้งคาดหวังและอยากหนี ในหัวสับสนวุ่นวายไปหมด แม้ว่าเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะถูกเบรย์เดนพาไปที่วิลล่าส่วนตัวของเขาได้อย่างไร
เมื่อเข้ามาในห้อง เบรย์เดนพลิกฝ่ามือปิดประตู ในวินาทีต่อมา เขาก็ผลักเธอไปชิดกับกำแพงที่เย็น จากนั้นบดจูบเหมือนต้องการจะครอบครองอย่างรุนแรง
ทั้งตัวของเจนอารีตะลึงงันไป เธอผูกเนคไทของชายหนุ่มไว้แน่นด้วยความอ่อนไหว ดวงตาที่ปิดสนิท ขนตาที่เรียวยาวราวกับปีกผีเสื้อ ตัวสั่นเทาตลอดเวลา ท่าทางน่าสงสารอย่างเห็นได้ชัด ดูไร้เดียงสาและทำอะไรไม่ถูก
ในใจของชายหนุ่มที่กำลังเฝ้าดูรู้สึกอ่อนนุ่ม จูบนี้อ่อนโยนอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ การกระทำที่เดิมทีอยากจะฉีกทึ้งก็หยุดลงในทันที เขาเริ่มปลดกระดุมของหญิงสาวอย่างอดทน เม็ดที่หนึ่ง เม็ดที่สอง เม็ดที่สาม……..
ในเวลานี้ จู่ ๆ บนตัวของเจนอารีก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
ทั้งสองคนหยุดนิ่ง
เจนอารีค้นหาโทรศัพท์อย่างรู้สึกผิด เมื่อมองดูเห็นอาร์เธอร์โทรมาก็ขมวดคิ้วและกดวางสายไป
“ไม่รับเหรอ” เบรย์เดนถาม
“ฉันและเขา ไม่มีอะไรจะพูดกันแล้ว” เจนอารีก้มศีรษะเล็กน้อย
“งั้นพวกเรา……” เบรย์เดนเสยคางของเจนอารี นัยน์ตาร้อนแผดเผาพอที่จะทำให้เจนอารีละลาย “มาต่อกัน”
เจนอารีกัดริมฝีปาก แก้มแดงอย่างเขินอายในทันที
ดวงตาของเบรย์เดนกระชับขึ้น ลูกกระเดือกสั่นไปมา หยอกเย้าร่างกายจนอยากจะจูบลงไป เสียงโทรศัพท์ของเจนอารีก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ครั้งนี้เบอร์ที่แสดงขึ้นมาเป็นนิวลิน
เจนอารีขมวดคิ้ว ลางสังหรณ์บอกเธอว่าเบอร์นี้น่าจะเป็นอาร์เธอร์หยิบโทรศัพท์ของนิวลินโทรมา สถานการณ์อะไรที่นิวลินยอมให้อาร์เธอร์ยืมโทรศัพท์ตัวเองโทรมาหาเธอ เกรงว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ
“ฉันควรจะรับ…….” เจนอารีให้สัญญาณกับเบรย์เดนให้ปล่อยเธอก่อน
“คุณรับไป” ไม่เพียงแต่เบรย์เดนไม่ปล่อย แต่มือที่จับเอวของเจนอารีกลับเหนียวแน่น ปลายฟันค่อย ๆ ถูไปที่ด้านข้างลำคอของเจนอารีและขึ้นลงไปตามทาง
ชายหนุ่มกำลังบอกเธอด้วยการกระทำ คุณรับไป ผมทำต่อ
เจนอารีตัวสั่นไปทั้งตัว แทบจะยืนไม่อยู่ สถานการณ์แบบนี้เธอจะกล้ารับโทรศัพท์ได้ที่ไหนกัน ทำได้เพียงกดวางสายอีกครั้ง
แต่ไม่คิดว่าสักพักเสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นอีก
ครั้งนี้ เบรย์เดนโมโห แย่งโทรศัพท์ของเจนอารีเพื่อที่จะทิ้งไป
“อย่า นั่นแม่ของฉัน แม่ของฉันโทรมา” เจนอารีรีบห้ามในทันที เมื่อกี้เธอเห็นสายที่โทรเข้ามาเป็นแม่ของเธอเอง ไลลา
เมื่อได้ยินดังนั้น เบรย์เดนก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ในทันที ยอมปล่อยเจนอารีอย่างรู้สึกผิดหวังมาก
เจนอารีกดไปที่หน้าอกและหายใจเข้าลึก ๆ สองสามที รอให้ความรู้สึกที่โหมกระหน่ำของตัวเองค่อย ๆ สงบลงเล็กน้อยถึงกล้ากดปุ่มรับสาย
“ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ กลับมาหาผมทันที” หลังจากรับโทรศัพท์ คาดไม่ถึงว่าเสียงในสายเป็นเสียงของอาร์เธอร์ น้ำเสียงดูตื่นเต้นและโมโห
เจนอารีตกใจมาก “โทรศัพท์ของแม่ฉันไปอยู่กับคุณได้อย่างไร”
อาร์เธอร์พูด “เพราะแม่ของคุณก็อยู่กับผมที่นี่ เรื่องที่คุณกับผมหย่ากัน คาดไม่ถึงว่าคุณจะยังไม่ได้บอกแม่ของคุณมาโดยตลอด วันนี้ไม่รู้ว่าเธอไปรู้มาจากที่ไหน ถึงได้อาละวาดใส่ผมอย่างบ้าคลั่งที่นี่ แถมยังมาทุบตีทำร้ายกัน ถ้าคุณไม่มาพาเธอไปอีก ผมจะแจ้งตำรวจ” พูดจบ สายก็ตัดไป
เจนอารีได้ฟังเสร็จ ทั้งตัวก็สับสนไปหมด ในหัวเหลือเพียงเสียงหนึ่งเท่านั้น แม่รู้ว่าเธอหย่าแล้ว ครั้งนี้แย่มากแน่ ๆ
“ขอโทษนะ ฉัน….ฉันต้องไปแล้ว” เจนอารีมองเบรย์เดนอย่างขอโทษ
เบรย์เดนมองไปที่เจนอารี จู่ ๆ ถูกเบรกกะทันหันทำให้ดวงตาทั้งสองของเขาแดงก่ำ เขาผลักเจนอารีเข้าไปบนกำแพงดังตึ้งอย่างแรง
คอมเม้นต์