“มีอะไรก็พูด อย่ามาอ้อล้อ ไม่งั้น เธอก็อั้นไว้ ไม่ต้องพูด” เจนอารีต่อหน้ากลับทำเป็นไม่สนใจ ต่อกรกับเจนนินทร์ผู้หญิงแบบนี้ก็ต้องทำแบบนี้แหละ ขอแค่ทำให้เธอเดาใจไม่ถูก เธอก็ไม่กล้าทำอะไรเกินเลยแล้วล่ะ

เป็นไปตามนั้น เจนนินทร์ชะงัก สีหน้าที่ตอนแรกยังได้ใจก็ลดลงไปบ้าง แต่น้ำเสียงกลับแปลกขึ้นไปอีก เธอหัวเราะเหอะๆ จากนั้นก็พูดว่า: “รอเธอฟังจบแล้ว ถ้ายังหยิ่งแบบนี้อยู่ ฉันก็นับถือเธอเลยล่ะ ฟังให้ดีนะ แก้วนั้นน่ะ เป็นแก้วที่แฟนเก่าท่านประธานเบรย์เดนให้มา หลายปีมานี้ ท่านประธานเบรย์เดนดูแลเหมือนไข่ในหินเลยนะ”

เจนอารีชะงักตัวแข็งทื่อ ยืนอยู่กับที่

เจนนินทร์หัวเราะออกมาทันที หัวเราะแบบสะใจ เธอหยุดเดินเหมือนกัน มองเจนอารีด้วยสายตาดูถูก และพูดแทงใจดำต่อว่า: “ดังนั้น ตอนนี้เธอเข้าใจหรือยัง แม้เธอจะวิ่งไปก่อนหน้าฉัน ขึ้นเตียงท่านประธานเบรย์เดนได้ก่อน แต่แล้วยังไงล่ะ? ในใจของท่านประธานเบรย์เดน เธอไม่มีทางได้ไปหรอก เพราะผู้ชายคนนี้ในใจเขามีแสงจันทร์ของตัวเอง”

พูดจบ เจนนินทร์ก็สะบัดหน้าเดินออกไปอย่างสมใจ

เจนอารียืนอยู่กับที่ นานมากขยับตัวไม่ได้

แฟนเก่า? แสงจันทร์?

แบบนี้นี่เอง! เป็นแบบนี้นี่เอง!

ก็ว่าทำไมเขาโกรธแบบนี้ เพราะพวกเธอไปสัมผัสโดนแสงจันทร์ในใจเขาสินะ

เจนอารีไม่อยากเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนั้นอีก เธอไม่ได้ตามไปที่ห้องประชุม หันหลังเดินกลับไปที่ห้องทำงานทันที

กำลังเหม่อลอยอยู่นั้น ประตูห้องทำงานก็ถูกคนเปิดออกอย่างร้อนรน นิวลินวิ่งมาหายใจหอบถี่

“เจนอารี เธอนั่งอยู่ตรงนี้ทำไม ท่านประธานเบรย์เดนยังรอเธอไปแปลภาษานะ!” ในมือของนิวลิน จับท้องน้อยอย่างระวังตัว เมื่อกี้วิ่งมารีบเกินไป เธอกลัวจะเป็นอะไรกับลูกในท้อง

สายตาของเจนอารีมองไปที่ท้องน้อยของนิวลิน เพราะตั้งท้องไม่กี่สัปดาห์ เลยมองไม่ออกมากเท่าไหร่

“นิวลิน เธอรู้ไหม ตอนแรกเห็นเธอท้องแล้วยังตั้งใจทำงานอยู่ ฉันว่าจะปล่อยเธอไปแล้วนะ ถือว่าปล่อยตัวเองด้วย ให้ทุกคนได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ว่า……” เจนอารีลุกขึ้น ขยับเข้าใกล้นิวลินเรื่อยๆ ดวงตาดุดัน “เธอยังคงแก้นิสัยสันดานเดิมไม่ได้สินะ แอบแทงหลังฉัน”

นิวลินใจเย็นวาบ ถอยหลังไปเรื่อยๆ “เธอ……เธอพูดอะไรน่ะ ฉันฟังไม่รู้เรื่อง”

เจนอารี: “ทั้งที่เธอรู้ว่าฉันกับซามูเอลไม่ถูกกัน เธอก็ยังเอาเข้ามาทำงานในHE ผู้หญิงที่ไม่มีสมองอย่างนั้นเห็นฉันแล้วก็ต้องสร้างเรื่องแน่ เธอไม่กล้าประจันหน้ากับฉัน ก็เอาซามูเอลมา วางแผนดีนะ!”

ถูกเปิดโปงแบบนี้แล้ว ใบหน้านิวลินซีดเผือดไปทันที

ใช่แล้ว ที่เธอตกลงช่วยซามูเอล ก็เพื่อให้ซามูเอลมาต่อกรเจนอารี แต่เธอไม่คิดเลยว่า ซามูเอลผู้หญิงคนนี้จะอ่อนแบบนี้ พึ่งเริ่มก็จบแล้ว เสียแรงเธอไม่ว่า เมื่อกี้ในห้องทำงานประธานก็เกือบถูกลงโทษไปด้วย

แน่นอนทุกอย่างนี้เธอไม่มีทางยอมรับแน่

นิวลินจับท้องน้อยไว้ ถอยหลังไปที่ประตูอย่างหมดหนทาง พูดอย่างน่าสงสารว่า: “เธออย่างเข้าใจผิดเลย ซามูเอลขอร้องและบังคับฉัน ฉันถึงช่วยเธอเข้ามาทำงานในHE ฉันจะรู้เหรอว่าซามูเอลจะใจกล้าถึงขนาด ทะเลาะกับเธอในบริษัท ฉันไม่ได้สอนมานะ เธออย่าโทษฉันสิ”

“เสแสร้ง เสแสร้งต่อไปนะ ไม่แน่ ฉันอาจจะเชื่อก็ได้” เจนอารีอยากจะตบผู้หญิงตรงหน้านี้แรงๆสักฉาด

นิวลินสีหน้าชะงัก ในที่สุดก็แสร้งต่อไปไม่ไหว จึงทำได้แค่เปลี่ยนเรื่อง: “ท่านประธานเบรย์เดนรอเธออยู่นะ”

เจนอารียิ้มพยักหน้า “ขอบใจที่เตือน ขณะเดียวกัน เธอก็คอยดูเถอะ”

เจนอารีไม่มองนิวลินที่สีหน้าซีดขาวอีก เธอก้าวเท้าเดินไปที่ห้องประชุม แม้ตอนนี้เธอจะรู้สึกวุ่นวายใจมาก แต่งานและเรื่องส่วนตัวเธอก็แบ่งแยกได้ เวลางาน เธอจะเอาแต่ใจไม่ได้

การเจรจาผ่านไปได้ด้วยดี เจนอารีอยู่ข้างเบรย์เดนแปลให้เขา ทั้งสองใกล้กันมาก แต่กลับไม่มีบรรยากาศรักใคร่เลย

พอเลิกงานแล้ว เบรย์เดนไม่ได้นัดเจนอารี เดินไปที่รถโรลส์-รอยซ์ของเขาทันที

เจนอารียืนอยู่ข้างถนน มองดูเส้นทางที่เขาจากไป รู้สึกแน่นหัวใจไปหมดจนหายใจไม่ออก

“ให้ฉันไปส่งเธอไหม?” ในตอนนี้เอง โดมินิคก็ปรากฏขึ้นด้านหลังเจนอารี เขากดกุญแจรถ รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูที่อยู่ไม่ไกลมากก็มีแสงกะพริบขึ้น

เป็นหัวหน้าเลขาของเบรย์เดนมานานขนาดนี้ ผู้ชายคนนี้ก็มีเงินมากแล้ว

“ไม่ต้องหรอก” เจนอารีปฏิเสธ

พอนึกถึงโดมินิคที่ในใจรังเกียจมาทิลด้าอยู่ตลอดเวลา เธอก็ไม่อยากเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้มากนัก

และไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกของเธอหรือเปล่า เธอรู้สึกว่าโดมินิค……เหมือนจะชอบเธอเลย

ทั้งสองอยู่ห้องทำงานด้วยกันทุกวัน เขานอกจากจะคุยแบบอ่อนโยนกับเขาในใจวันแรก หลังจากนั้นก็ไม่มีการกระทำที่มากเกินกว่าเพื่อนร่วมงาน ยิ่งไปกว่านั้นยังเย็นชากับเธออีก แต่ผู้หญิงเป็นสัตว์ที่มีไหวพริบเร็ว เจนอารีไม่มีหลักฐาน แต่สัมผัสที่หกของผู้หญิงมันบอกมาแบบนี้

แน่นอน อาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ แต่นี่ก็เพียงพอให้เธอหลีกเลี่ยงได้แล้ว

“ปฏิเสธได้เด็ดขาดแบบนี้ ไม่ไว้หน้ากันเลยนะ” โดมินิคส่ายหน้า แววตามีความเจ็บปวดมาก แต่ไม่นานก็ถูกเขาปิดบังไป

เจนอารีชะงัก ลังเลและพูดว่า: “ที่จริงฉันมีคำถามหนึ่งน่ะ……”