อย่างอแงสิคะ คุณสามี – บทที่ 37 เดินเส้นทางสาวนักอ่อย
โดมินิค: “เธออยากถามเรื่องแก้วในวันนี้ใช่ไหม?”
เจนอารีอืมเสียงเบา พยักหน้าเล็กน้อย แม้เธอจะรู้คำตอบจากเจนนินทร์แล้ว แต่คำพูดของผู้หญิงคนนี้ เธอไม่กล้าเชื่อทั้งหมด
โดมินิคพูดว่า: “แก้วใบนั้น เป็นแก้วที่แฟนเก่าของท่านประธานเบรย์เดนทำเอง นับว่าเป็นของแทนใจของทั้งสอง”
เจนอารีแทบหยุดหายใจ ได้คำตอบอย่างละเอียดจากโดมินิค กลับเหมือนถูกแทงทะลุหัวใจ “เซราฟิม เป็นชื่อของเธอใช่ไหม?”
โดมินิคพยักหน้า “เธอก็เคยได้ยินเหรอ”
เจนอารีไม่พูดอะไร ตอนนี้เธอมีความรู้สึกแปลกใจกับผู้หญิงคนนี้เต็มไปหมด
เป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่นะ?
เลิกกันแล้วยังทำให้เบรย์เดนรักษาของที่เธอให้เหมือนลูกแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่เคยปล่อยวางได้เลย
เจนอารีสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่อยากยอมรับ ว่าเธอหึงแล้ว ยิ่งไม่อยากไปถามผู้ชายที่เย็นชากับเธอกะทันหันแบบนี้ ในความสัมพันธ์นี้ เธอหาตำแหน่งของตัวเองไม่ได้สักที เพราะเขาไม่เคยสัญญาอะไรกับเธอเลย ยิ่งไม่เคยบอกรักเธอแบบชัดเจนเลยสักครั้ง ดังนั้น เธอยังไม่มีตำแหน่งและยิ่งไม่มีสิทธิด้วย
เจนอารีเงยหน้าขึ้นอย่างผิดหวัง เธอเห็นอาร์เธอร์มารับนิวลินอย่างบังเอิญ ขณะนั้นเองก็แสยะยิ้มขึ้นมา
“อดีตสามีฉันมาแล้ว ฉันไปทักทายก่อนนะ” เจนอารีบอกลาโดมินิค จากนั้นก็เดินไปหาอาร์เธอร์กับนิวลินด้วยรองเท้าส้นสูง
นิวลินนั่งอยู่ในรถแล้ว อาร์เธอร์ยังคงยืนมองอยู่นอกรถ สายตากวาดมองพนักงานทุกคนที่ออกมาจากตึกบริษัท HE กรุ๊ป เพราะ เขากำลังรอรูปร่างที่คุ้นเคยอยู่
ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ถูกเบรย์เดนทำร้ายแล้ว เขาก็ไม่มีหน้ามารับนิวลินเลิกงานเลย แต่วันนี้เขาอดไม่ได้มาอีกครั้ง เพราะตอนนี้มีแต่แบบนี้เขาถึงมีโอกาสได้เจอกับเจนอารี
ในที่สุด ท่ามกลางผู้คนมากมาย เขาก็เห็นรูปร่างที่เด่นหรามาแต่ไหน
เธอสวมชุดสูทพนักงาน เอวผอมขาเรียว ทั้งเท่ทั้งสวย ใต้แสงแดดสาดส่อง เดินมาหาเขาอย่างมั่นใจ ท่าทางดูทรงพลัง
ทั้งที่ใบหน้ายังคงเหมือนเดิม แต่เขากลับรู้สึกเธอสวยมากขึ้น สวยกว่าเมื่อก่อนเป็นร้อยเท่าพันเท่า ความสวยแบบนั้นกระจายออกมาจากด้านใน ทั้งมั่นใจและเด็ดเดี่ยว
ผู้หญิงคนนี้เหมือนเกิดมาเพื่อการงานเลย!
ผู้หญิงคนนี้พอเลิกกับเขา ก็เหมือนได้เกิดใหม่!
และนิวลินที่นั่งอยู่บนรถเห็นเจนอารีเดินมาหาอาร์เธอร์ เธอก็นั่งตัวตรงทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงคำพูดข่มขู่ที่เจนอารีพูดกับตัวเอง
เธอบอกให้ตัวเองคอยดู ดังนั้น ไม่นานก็มาหาเลยงั้นเหรอ
“กำลังรอฉันงั้นเหรอ?” เจนอารีไม่สนใจนิวลินที่อยู่บนรถ ยืนอยู่ต่อหน้าอาร์เธอร์ ยิ้มอ่อนๆ ตาหรี่โค้งเป็นรูปจันทร์เสี้ยว สวยถึงขีดสุด
อาร์เธอร์ตะลึงไปทันที เขาไม่คิดว่าเจนอารีจะยิ้มให้กับเขา รอยยิ้มนี้ เกือบกระชากวิญญาณออกจากร่างเขาเลย
“ฉันมี……มีธุระมาหาเธอน่ะ” อาร์เธอร์พูดติดอ่าง
“เรื่องอะไรเหรอ?” เจนอารีมองผู้ชายตรงหน้า กระตุกยิ้มอย่างประชด
เจนอารีเข้าใจอย่างชัดเจนว่าจุดเด่นของตัวเองคืออะไร แต่เธอไม่ได้ใช้ก็เท่านั้น เพราะยังไงเธอก็เชื่อว่าตัวเองไม่ได้มีแค่รูปลักษณ์ที่สวยเท่านั้น เทียบกับใบหน้าที่งดงาม หุ่นที่ดีเลิศ ที่จริงเธอยังเป็นคนที่มีความสามารถ และมีความเป็นผู้ใหญ่
แต่สำหรับอาร์เธอร์ผู้ชายที่มองแค่ภายนอกแล้ว เห็นได้ชัดว่าอย่างแรงดึงดูดเขาได้มากกว่า
หรือในใจผู้ชายยังคงมีความยึดติด ไม่ได้สิถึงจะดี และเขา ก็ไม่เคยได้เธอมาก่อน
“ขึ้นรถ พวกเราไปหาที่นั่งคุยกันดีๆเถอะ ได้ไหม?” อาร์เธอร์เปลี่ยนท่าทีโหดร้ายอย่างแต่ก่อนไป ท่าทีเงียบๆเหมือนตอนครั้งแรกที่เคยตามจีบเจนอารี
“ได้” เจนอารีกำลังรอเขาพูดเลย ก็เลยตอบตกลงทันที
เห็นเจนอารีตอบเร็วแบบนี้ อาร์เธอร์รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก เขารีบเปิดประตูให้เจนอารีขึ้นรถ
นิวลินที่นั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ ก็กัดฟันกรอดทันที
เจนอารีกลับไม่ได้ขึ้นรถทันที เธอยกมือขึ้นนวดหัวคิ้ว พูดกับอาร์เธอร์เสียงเบา: “ฉันปวดหัวน่ะ นั่งหลังอาจจะเวียนหัวได้” พูดจบ ก็มองไปที่นิวลินที่นั่งอยู่ข้างหน้า
คำพูดนั้น ชัดเจนมากเลยล่ะ
อาร์เธอร์อึ้งเล็กน้อย เขาตะลึงไปเลย เขาจำไม่ได้แล้วว่าเจนอารีไม่ได้พูดอ่อนโยนแบบนี้กับเขานานเท่าไหร่แล้ว
“อาร์เธอร์!” ในที่สุดนิวลินก็ทนเงียบไม่ได้อีก กัดฟันเรียกอาร์เธอร์ เจนอารีทำแบบนี้ก็เพื่ออ่อยอาร์เธอร์ต่อหน้าตัวเอง
อาร์เธอร์ถูกเรียกจนตื่น จากนั้นเขาก็มองนิวลิน พูดว่า: “เธอลงจากรถ เปลี่ยนที่นั่ง”
“อาร์เธอร์!” นิวลินมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นายกล้าเอาที่นั่งข้างหน้าของฉันให้แฟนเก่านายงั้นเหรอ? นายเข้าใจไหม ฉันเป็นคนปัจจุบันของนายนะ”
อาร์เธอร์รู้สึกไม่เป็นตัวเอง การด่าทออย่างไร้สาระของนิวลิน เขามองเจนอารีอย่างลำบากใจ
“ไม่เป็นไร ในเมื่อนิวลินไม่เห็นด้วย พวกเราไว้คุยกันวันหลังแล้วกัน!” เจนอารีพูดจบ ก็ทำท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยวก่อน” อาร์เธอร์รีบเรียกเจนอารีเอาไว้ จากนั้นก็อ้อมไปที่นั่งข้างหน้า เปิดประตูรถ ดึงนิวลินลงมาจากไม่ลังเล
นิวลินอึ้งไปเลย เธอมองเขาอย่างน้อยใจจนน้ำตาแทบจะไหลออกมาอยู่แล้ว “อาร์เธอร์ นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง……”
แต่เขาในตอนนี้ไม่สนใจวิธีการเดิมๆแบบนี้ของเธออีกแล้ว
อาร์เธอร์ขมวดคิ้วพูดว่า: “เรื่องใหญ่แค่ไหนกัน เธออย่าดื้อแบบนี้ได้ไหม ให้เธอสองทาง จะนั่งข้างหลัง หรือเรียกรถกลับไปเอง”
นิวลินชะงัก พูดอะไรไม่ออกเลย
ขอแค่เธอมีความกล้า ตอนนี้ควรจะกลับหลังหันเดินออกไป แต่คิดว่าถ้าตัวเองแพ้ง่ายๆแบบนี้ ในรถก็เหลือแต่เจนอารีกับอาร์เธอร์สองคน ถ้าเจนอารีพูดอะไรกับอาร์เธอร์หน่อย งั้นเธอก็ไม่มีโอกาสได้แก้ตัวอะไรเลยน่ะสิ?
นิวลินไม่มีทางอื่น ตัวเองเปิดประตูรถ และเข้าไปนั่งอย่างไม่พอใจ
เห็นแบบนี้แล้ว อาร์เธอร์ก็มองอย่างดูถูก เรื่องนี้ถ้าเกิดขึ้นกับเจนอารี เธอคงกลับหลังหันเดินออกไป ไม่หันหน้ากลับมาอีกเลย ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพอหย่าแล้วเขาถึงปล่อยเจนอารีไปไม่ได้สักที
ดังนั้น การแย่งชิงที่นั่ง เจนอารีพูดแค่ไม่กี่คำนิวลินก็แพ้ไปแล้ว
เจนอารีโน้มตัว เข้าไปนั่งข้างหน้า พอรถขับไปได้สักพักแล้ว เธอหันหน้าไปกะทันหัน ยิ้มอ่อนๆกับนิวลิน และพูดว่า: “ขอโทษด้วยนะ เธอไม่โทษฉันใช่ไหม?”
นิวลินกระตุกมุมปาก คำพูดนี้เธอเคยพูดมาแล้ว เธอไม่เคยลืมที่เธอเคยพูดกับเจนอารี: ขอโทษด้วยนะ ฉันนอนกับสามีเธอแล้ว เธอไม่โทษฉันใช่ไหม?
เจนอารีพูดต่อว่า: “ทำไมเธอไม่พูดแล้วล่ะ เธอคงจะโทษฉันจริงๆสินะ”
นิวลินหางตากระตุก คำพูดนี้เธอก็เคยพูดมาแล้ว: ฉันท้องลูกของสามีเธอแล้ว ทำไมเธอไม่พูดแล้วล่ะ เธอคงจะโทษฉันจริงๆสินะ
“อ้วก!” เจนอารีกุมหน้าอก ทำท่าทางจะอ้วก ไม่มีวิธีอื่นแล้ว แม้จะเดินทางสาวนักอ่อย แต่ทำให้สาวนักอ่อยไม่ทางไป น่ารังเกียจจริงๆ เธอทำให้ตัวเองเกือบอ้วกแล้ว
คอมเม้นต์