อย่างอแงสิคะ คุณสามี – บทที่ 38 ฉันเบื่อ แค่เล่นๆกับพวกเธอ
“เป็นอะไรน่ะ? อยากอ้วกเหรอ? ต้องจอดรถไหม?” อาร์เธอร์ไม่เข้าใจ คิดว่าเจนอารีเมารถจริงๆ
“ไม่ต้องหรอก” เจนอารีเลิกคิ้วขึ้น พูดกับนิวลินต่อว่า: “ลูกในท้องเธอกี่วันแล้ว ได้ยินว่าพอท้องแล้วจะอ้วกไม่หยุดเลย ฉันว่าเธอดูสบายดีนะ เหมือนไม่มีอะไรเลย”
ได้ยินเจนอารีพูดถึงลูกในท้อง นิวลินก็ขนลุกขึ้นมาทันที เธอมองเจนอารีอย่างหวาดกลัว กลัวว่านาทีต่อมา เจนอารีจะพูดออกมาจริงๆ
ทว่า เจนอารีกลับไม่ได้พูด เธอยิ้มให้กับนิวลินอีกครั้ง “ทำไมฉันถามแบบนี้ เธอก็ไม่ตอบเลยล่ะ? เป็นใบ้เหรอ?”
นิวลินโกรธจนหายใจถี่ แต่ก็ไม่กล้าพูด
ตอนนี้ อาร์เธอร์พึ่งรู้ตัวว่าเจนอารีตั้งแต่ขึ้นรถก็รังแกนิวลินตลอด
ทันใดนั้น เขาก็แอบดีใจ เธอทำเพื่อเขาใช่ไหม เขาไม่ได้ห้าม แกล้งทำเป็นไม่รู้ต่อไป
เจนอารีมองตาขวางผู้ชายที่แอบดีใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกการแก้แค้นแบบนี้ดูไม่มีประโยชน์เลย “เมื่อกี้นายบอกว่ามีธุระกับฉัน ตอนนี้พูดมาสิ”
“ก็คือครั้งก่อนที่แม่เธอพูดน่ะ ฉันรู้สึกว่ามีเหตุผลนะ ฉันน่ะจะให้ค่าชดเชยเธอ ดังนั้น ควรชดเชยก็ต้องชดเชย ต้องให้เท่าไหร่ พวกเรามาคุยกันนะ” อาร์เธอร์พูดอย่างจริงจัง
คืนนั้นเห็นเจนอารีกับไลลาถูกเบรย์เดนรับไป ในใจเขาก็มีแผนการหนึ่งขึ้นมา
เพราะในที่สุดเขาก็รู้ตัวว่า เจนอารีห่างจากเขาไกลออกไปเรื่อยๆ เธอกับเขาคุยกันก็น้อยมากขึ้น
ไม่ เขาไม่อนุญาต
ดังนั้นเขาจะสร้างโอกาสได้พัวพันกัน ยังไงเขาก็ไม่ปล่อยมือไปง่ายๆแน่ ยังไงเขากับนิวลินก็ยังไม่ได้จดทะเบียนสมรส……เขายังกลับลำเรือได้ทัน
เจนอารีมองดูผู้ชายที่เปลี่ยนนิสัยกะทันหัน ครุ่นคิดสักพัก เข้าใจแล้วว่า เขากำลังคิดจะพัวพันกับตัวเอง เหอะ ผู้ชาย!
สุดท้าย อาร์เธอร์เหลือร้านอาหารเกาหลีที่เจนอารีเคยชอบมากที่สุด ให้เจนอารีกับนิวลินลงรถ เขาก็ไปหาที่จอดรถใกล้ๆนี้
“เห็นธาตุแท้ของผู้ชายคนนี้หรือยัง?” เจนอารีพูดกับนิวลินช้าๆ
นิวลินกัดฟันกรอดมองเจนอารี ตลอดทางที่มา เธอก็หวาดกลัวมาตลอด เหมือนนั่งอยู่บนเข็ม ในตอนนี้เอง เธอก็อดไม่ได้บ่นว่า: “เธอจะพูดอะไรกันแน่ เธออยากจะทำอะไรกันแน่?”
เจนอารีหัวเราะเสียงเบา: “เธอคิดว่าฉันอยากทำอะไรล่ะ ทำเรื่องเมื่อก่อนที่เธอเคยทำไง?”
นิวลินสีหน้าซีดขาว เธอรู้ว่าเจนอารีพูดถึงอะไร ทันใดนั้น ก็ไม่รู้จะตอบโต้อะไร
เจนอารี: “แม้ฉันจะไม่รู้สึกอะไรกับผู้ชายคนนี้แล้ว แต่สิ่งที่เธอเห็น เขาไม่ได้คิดแบบนี้นะ ถึงตอนนี้เขายังไม่ยอมจดทะเบียนสมรสกับเธอ ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีแล้ว ดังนั้นบางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจเธอเลยนะ ทั้งที่ตัวเองมีปัญหามากมายที่ยังไม่ได้จัดการ ทำไมเธอยังมีเวลากะจิตกะใจมาแทงข้างหลังฉันอยู่อีก?”
นิวลินมองเจนอารีอย่างลำบากใจ “พูดไปแล้วเธออาจจะไม่เชื่อ เพราะว่า……อิจฉา ตั้งแต่ฉันรู้จักเธอในวันแรก ฉันก็อิจฉาเธอทุกอย่าง เธอทั้งสวย เก่ง โดดเด่น ผู้ชายทุกคนต่างก็ชอบเธอ ผู้หญิงต่างก็อิจฉาเธอ และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น และโชคดีที่ได้กลายเป็นเพื่อนของเธอ ตั้งแต่แรกฉันก็จริงใจ แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ความจริงใจถูกความอิจฉาเข้าแทนที่ ฉันอิจฉาเธอทุกอย่าง อยากจะแย่งของเธอมาทุกอย่าง รวมทั้งผู้ชาย”
พูดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นนิวลินก็ชะงัก แสยะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “ตลอดชีวิตนี้ ฉันไม่มีอะไรชนะเธอเลย แต่เรื่องผู้ชาย ฉันชนะเธอแล้ว”
เจนอารีหัวเราะ “เธอหมายถึงอาร์เธอร์เหรอ? ผู้ชายแบบนี้ฉันไม่เอาตั้งนานแล้ว”
นิวลินส่ายหน้า รอยยิ้มบนใบหน้ากลับแปลกมากขึ้นเรื่อยๆ “ไม่ ฉันหมายถึงพ่อแท้ๆของเด็กในท้องฉัน”
เจนอารีอึ้ง “หมายความว่ายังไง? หรือว่าผู้ชายคนนี้เป็นบุคคลสำคัญอะไรหรือเปล่า?”
ทันใดนั้นเธอก็สงสัยขึ้นมาว่าผู้ชายคนนี้คือใคร กลับทำให้นิวลินคนแบบนี้ทำทุกวิถีทางเพื่อจะคลอดเด็กคนนี้ออกมา
ใบหน้าของนิวลินมีความภูมิใจขึ้นมา “ใช่!”
เจนอารีเลิกคิ้วขึ้น “เก่งกว่าเบรย์เดนเหรอ?”
ได้ยินชื่อเบรย์เดน ใบหน้าของนิวลินก็มีความหวาดกลัวขึ้นมา “ยังไงเธอก็ไม่ต้องถามมากหรอก ตอนนี้ฉันยังบอกอะไรเธอไม่ได้”
เจนอารีกลอกตาขึ้นบน “พูดมาแล้ว เธอก็กำลังเสแสร้งนี่เอง ระวังโดนฟ้าผ่านะ”
นิวลิน: “เธอไม่ต้องกระตุ้นฉันหรอก ฉันไม่หลงกลง่ายๆหรอกนะ”
เจนอารีพยักหน้า “อืม ดี งั้นเธอก็รักษาความลับของเธอไว้ดีๆนะ จากนั้น ก็ภาวนาให้ฉันอารมณ์ดีทุกวัน แบบนี้ฉันถึงจะช่วยเธอรักษาความลับได้” พูดจบ เจนอารีก็กลับหลังหันเดินออกไป
นิวลินแปลกใจ: “เธอจะไปแล้ว? จะไปกินอาหารเกาหลีด้วยกันไม่ใช่เหรอ?”
เจนอารี: “เธอคิดว่าฉันเห็นพวกเธอแล้วจะกินลงเหรอ?”
นิวลินกระตุกมุมปาก “เธอจะคุยเรื่องค่าชดเชยไม่ใช่เหรอ? เงินไม่สำคัญ?”
เจนอารี: “เงินฉันหาเองได้ เอาของเขา ฉันขยะแขยง”
นิวลิน: “งั้นวันนี้เธอมาเล่นแบบไหนล่ะ?”
เจนอารี: “ฉันเบื่อ แค่มาหาพวกเธอเล่นเท่านั้นเอง”
นิวลินชะงัก เกือบกระอักเลือด “เจนอารี ฉันรู้ว่าเพราะอะไร ก็เพราะฉันหลอกใช้ซามูเอลให้ไปสร้างเรื่องแตกแยกให้เธอกับท่านประธานเบรย์เดน? ดังนั้น เธอก็มาสร้างความแตกแยกให้ฉันกับอาร์เธอร์ เพื่อแก้แค้น แต่เธอเคยคิดบ้างไหม ถ้าท่านประธานเบรย์เดนจริงใจกับเธอจริง อย่าว่าแต่เธอแค่ทำแก้วของแฟนเก่าเขาแตกเลย แม้เธอจะตบแฟนเก่าของเขา เขาก็ควรจะยืนข้างเธอ กลับกัน ผู้ชายคนนี้ไม่แยแสเธอด้วยซ้ำ”
เจนอารีหัวเราะ “พูดเหมือนอาร์เธอร์แยแสเธองั้นแหละ”
นิวลินโกรธจนหางตากระตุก ปากของเจนอารีคมมากแค่ไหนเธอรู้ดีกว่าใคร ยังไงเวลาทะเลาะกันเธอก็ไม่เคยชนะเลย
สูดหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายนิวลินพูดว่า: “ยังไง เป็นเพื่อนกันฉันเตือนเธอนะ เบรย์เดนผู้ชายคนนี้ ทางที่ดีเธออย่าเอาเลย ไม่งั้น เธอจะเสียใจทีหลัง!”
เจนอารีไม่สนใจ อยากจะตอบกลับสักหน่อย เงยหน้าเห็นอาร์เธอร์จอดรถเสร็จแล้ว กำลังเดินมา ก็พูดว่า: “ขอบใจที่เตือน ฉันก็เตือนเธอนะ จับตาดูผู้ชายของเธอไว้ให้ดี อย่าให้เขามายุ่งกับฉันอีก”
พูดจบ เจนอารีก็กลับหลังหันเธอออกไป
อาร์เธอร์เห็นเจนอารีเดินไป เขาก็รีบวิ่งทันที “ทำไมไปแล้วล่ะ?”
นิวลินมองดูผู้ชายที่วิ่งมาจนเหงื่อเต็มไปหมด ก็รู้สึกไม่พอใจ พูดไปว่า: “เธอบอกว่าเห็นนายแล้ว กินไม่ลง ขยะแขยง”
“เธอว่าไงนะ?” อาร์เธอร์มองค้อนนิวลินอย่างโมโห จนตาแทบจะหลุดออกจากเบ้าได้
นิวลินตกใจกลัวกับท่าทีของเขา ก็รีบพูดว่า: “เธอพูดมาแบบนี้นะ ฉันไม่ได้ใส่นมใส่ไข่เลย นายใส่อารมณ์ที่ฉันทำไม เมื่อก่อนนายไม่ได้เป็นแบบนี้นะ ตอนนี้ดุฉันมากขึ้นเรื่อยๆเลย……” พูดแล้ว ก็ก้มหน้าร้องไห้ออกมา
อาร์เธอร์ได้ยินแล้วก็รำคาญ มองทิศทางที่เจนอารีเดินไป ดวงตาคู่นั้นจ้องเหมือนงูพิษ
คอมเม้นต์