จากนั้น เธอก็ยกกาแฟ เดินไปที่ห้องทำงานประธาน

ภายในห้องทำงาน เบรย์เดนฟังโดมินิคกับพวกเลขาหญิงรายงานผล พลางเปิดวิดีโอคลอประชุมกับบริษัทสาขาต่างประเทศ ในขณะเดียวกัน เขายังเซ็นเอกสารบนโต๊ะทำงานของเขาไปด้วย

ผู้ชายคนนี้ ทำสามงานในเวลาเดียวกัน และยังดูคล่องแคล่วอย่างมาก

ตอนที่เจนอารียกกาแฟไปวางบนโต๊ะทำงานของเขา เขาเงยหน้าขึ้น มองเธออย่างเรียบเฉย จากนั้นก็ทำงานของเขาต่อไป

เจนอารีอัดอั้นใจ ก้มตาลง จากนั้นก็ออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ

ไม่มีอะไรเจ็บปวดไปกว่าความเงียบเลย เจนอารีกลับไปที่นั่งตัวเองอีกครั้ง จากนั้นเธอก็เริ่มเก็บข้าวของ

“ลาก่อน!” เจนอารียกกล่องที่มีของส่วนตัว สุดท้ายก็กวาดตามองรอบห้องทำงาน ในใจก็กลับรู้สึกเสียดาย แม้เธอจะทำงานที่นี่แค่เจ็ดวันเท่านั้น แม้คนที่นี่จะไม่เป็นมิตรกับเธอเท่าไหร่ แต่ที่นี่……มีเขา

มีเบรย์เดน!

แต่ผู้ชายคนนี้ ทำให้เธอได้บทเรียนใหม่ ทำให้เธอเข้าใจอะไรคือเปลี่ยนหน้าเร็วกว่าพลิกหน้ากระดาษ ทั้งที่นาทีก่อนยังหวานหวิวกันอยู่ นาทีต่อมาก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว

ได้ งั้นก็แค่นี้แล้วกัน ถือว่าหลายวันมานี้เล่นเกมรัก และฝันไปแล้วกัน

ตอนนี้ เกมก็จบแล้ว ควรตื่นจากฝันได้แล้ว

เจนอารีเดินไปที่ลิฟต์อย่างเศร้าสลด

และในตอนนี้เอง ประตูห้องทำงานก็เปิดออก โดมินิคกับพวกเลขาก็เดินออกมา

“เจนอารี เธอจะไปแล้วเหรอ?” โดมินิคเดินอยู่หน้าสุด ก็เห็นเจนอารีทันที เขารีบเดินเข้าไปหา

เจนอารีพยักหน้า “งานเสร็จแล้ว ฉันทำหน้าที่ของฉันเสร็จแล้วล่ะ” เธอจะกลับไปรายงานที่บริษัทตัวเองแล้ว

ได้ยินดังนั้น โดมินิคยังไม่ทันได้พูดอะไร พวกเลขาหญิงด้านหลังเขาก็ตื่นเต้นจนพุ่งเข้ามาหาเจนอารี ทุกคนต่างเข้ามาบอกลาเจนอารีด้วยสีหน้าที่เสียดายและผิดหวัง ที่จริงในใจกลับดีใจอย่างกับอะไรดี ผู้หญิงคนนี้ไปได้สักที ในที่สุดพวกเธอก็มีโอกาสแล้ว

โดยเฉพาะเจนนินทร์ สายตาเต็มไปด้วยความมักใหญ่ใฝ่สูง จนปกปิดไว้ไม่อยู่

แต่นิวลิน ครั้งนี้ไม่เสแสร้งแล้ว

ตั้งแต่วันนั้นที่เจนอารีมาแก้แค้น เธอก็เงียบไปได้หลายวัน เพราะเธอเข้าใจได้ว่า ถ้าเสแสร้ง ใครจะเสแสร้งได้เท่าเจนอารีล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ปกติก็แค่ไม่อยากทำเท่านั้น ไม่งั้นเธออ่อยได้มากกว่าใครอีก

“ทุกคน ลาก่อนนะ!” เจนอารียิ้มบอกลาทุกคน

แม้ในใจเธอจะไม่ชอบพวกเธอ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธ ผู้หญิงพวกนี้เป็นผู้หญิงยุคใหม่ พวกเธอทั้งสวยทั้งมีความสามารถ แต่แค่ใช้ความฉลาดของตนผิดที่เท่านั้น หรือพูดอีกอย่าง เบรย์เดนมีเสน่ห์เกิน จนผู้หญิงที่เข้าใกล้ ก็ต่างหวั่นไหวกันหมด

เจนอารีเงยหน้าขึ้น มองไปที่ห้องทำงานประธาน มองอีกแค่ครั้งเดียว เธอก็จะไปแล้ว

แต่ไม่คิดว่า ในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้น ผู้หญิงเดินออกมาจากห้องทำงานกะทันหัน ขมวดคิ้วเป็นปม สีหน้าเข้มงวด เจนอารีตกใจรีบหลบตา

“ท่านประธานเบรย์เดนมาแล้ว……” พวกผู้หญิงตกใจ รีบกลับไปทำงานของตัวเอง

เบรย์เดนยืนอยู่ตรงหน้าเจนอารี สายตากวาดมองกล่องในมือเจนอารี ยื่นมือออกไป แย่งกล่องมาโยนไปที่โต๊ะทำงานไม่ไกลมาก “ไปกับฉัน”

พูดจบ ก็จับแขนเจนอารี ดึงไปที่ลิฟต์

“ไป……ไปไหน?” เจนอารีอึ้ง เขาไม่สนใจเธอไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาฉุดตัวไปแบบนี้ล่ะ?

เธอที่ตะลึงอยู่นั้น ไม่รู้ตัวเลยว่าผู้ชายได้พาเธอเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัวของเขาที่มีความเร็วระดับหนึ่ง

“โดมินิค ไปด้วยกัน” เบรย์เดนพูดอีกครั้ง

“ครับ” โดมินิคลังเลสักพัก ก็กัดฟันเดินเข้าลิฟต์ไป

“ฉันไม่……” จนกระทั่งประตูลิฟต์ปิดลง เจนอารีถึงรู้ตัวว่าอยู่ที่ไหน มีประสบการณ์จากครั้งก่อน ที่นี่กลายเป็นฝันร้ายของเธอแล้วล่ะ

แต่ทว่า คำปฏิเสธยังไม่ทันได้พูด ลิฟต์ก็ลงกะทันหัน ความเร็วนั้นทำให้เกิดอาการตัวเบา ทำให้ตรงหน้าเจนอารีมืดลง ขาอ่อนฮวบ

ไม่คิดว่า นาทีต่อมา ร่างกายที่จะล้มลงของเธอ ก็ถูกโอบเข้าอ้อมกอดที่อบอุ่น

เหมือนเป็นแรงดึงดูด เจนอารีรีบกอดผู้ชายไว้แน่น ดมกลิ่นมิ้นท์ที่คุ้นเคยบนตัวของเขา เธอรู้ว่าคนที่กอดตัวเองคือใคร แสบจมูกขึ้นมา ขอบตาแดงระเรื่ออย่างควบคุมไม่อยู่ ขนาดเสียงก็ยังสะอื้นไปด้วย: “เบรย์เดน นายมันเป็นคนเลว”

รู้แต่รังแกเธอ ไม่สนใจเธอมาหลายวัน ทั้งที่รู้ว่าเธอกลัว แต่ก็ยังลากเธอเข้ามา เอาเปรียบได้อย่างซึ่งๆหน้า คนเลว!

ผู้ชายกลับไม่ตอบเธอ แต่แขนที่กอดเอวเธอไว้ ก็กอดแน่นมากขึ้น

และโดมินิคยืนอยู่หลังทั้งสองคนตลอดเวลา ลิฟต์ที่ลงกะทันหัน ทำให้เขารู้สึกไม่สบาย แต่เขาก็ไม่มีใจไปยุ่งแล้ว เขามองชายหญิงสองคนตรงหน้าที่กอดกันแน่นด้วยสายตาเย็นชา มือก็กำหมัดแน่นในที่ที่คนไม่เห็น……

“ติ้ง” เสียงดังขึ้น ลิฟต์ถึงชั้นหนึ่งแล้ว

อาการเวียนหัวสักพัก เจนอารีก็ยืนกับที่ได้แล้ว เธอผละออกจากอ้อมกอดของผู้ชาย

และเบรย์เดนก็ปล่อยเธอออกพร้อมๆกัน จากนั้นตัวเองก็ออกจากลิฟต์ไปก่อน และพูดแค่ว่า: “ตามมา”

เจนอารีรู้สึกโกรธ ไม่อยากจะสนใจเขา ยังไงเธอก็ทำหน้าที่ในHEเสร็จแล้ว ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เจ้านายเธออีก แต่สีหน้าที่เข้มงวดตั้งแต่เริ่มของเขาก็ทำให้เธอคิดมาก ความรู้สึกบอกเธอว่าอาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ดังนั้นก็จึงตามไป