ดังนั้น ทั้งสองก็เดินไประเบียงที่ไร้ผู้คน

เจนอารีไม่ได้ตามไป ก็เลยหาโซฟานั่งคนเดียว

ในตอนนี้เอง ลินคอล์นบนเวทีก็ร้องเสร็จไปแล้วสองเพลง ต่างเป็นเพลงภาษาอังกฤษที่มีทำนองไพเราะ

พอถึงเพลงที่สาม ดนตรีก็เปลี่ยนรูปแบบกะทันหัน ทำนองที่คุ้นเคยดังขึ้น เจนอารีเงยหน้าขึ้น เพลงนี้……เขาจะร้องเพลงนี้งั้นเหรอ

ตรงกลางเวที ลินคอล์นกำลังมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน สี่ตาประสานกัน เสียงของลินคอล์นก็ลึกซึ้งและอาลัยรักมากกว่าเดิม

ยังจำเมื่อวานได้ ฤดูร้อนในตอนนั้น

ลมพัดมาอ่อนๆ เหมือนพัดทุกสิ่งออกไป เหลือเพียงความเหงาที่ลงตัว

ตอนนี้ลมยังคงพัด ฝนในฤดูใบไม้ร่วงก็ตามมา

ความเร่าร้อนในใจยังไม่หดหาย เหมือนหลับตาต่อไป

ใบหน้าที่คุ้นเคย ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าอีกครั้ง……

ฟังแล้ว เจนอารีก็รู้สึกอึดอัดใจไปหมด

เพื่ออะไรกัน?

ทำไมต้องร้องเพลงนี้?

นี่เป็นเพลงที่ตอนนั้นเธอชอบมากที่สุด เป็นเหมือนเพลงรักของทั้งสอง แทบจะเป็นบทเพลงที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่สวยงามของความรักทั้งสองคน

ตอนนี้ลินคอล์นที่ได้รับการฝึกที่เป็นมืออาชีพแล้ว เสียงร้องก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน เสียงร้องในตอนนี้ดีกว่าเมื่อก่อนเป็นสิบเท่า อย่าว่าแต่เจนอารีเลย ขนาดแขกผู้หญิงในงานยังหลงใหลเลย เคลิบเคลิ้มไปกับเสียงเพลง ต่างก็ทนไม่ไหวเดินเข้าไปใกล้เวที สายตามองดูผู้ชายใต้แสงไฟที่หล่อเหลาเหมือนชายที่ออกมาจากภาพวาด

สายตาของลินคอล์นไม่ละออกจากตัวเจนอารีเลยสักวินาทีเดียว น้ำเสียงไพเราะดั่งฟ้าประทานดังล้อมรอบงานเลี้ยง

ความคิดถึงสีฟ้า

กลายเป็นแสงอรุณในฤดูร้อน

อากาศอบอุ่นอยู่ไม่ไกลมาก

ฤดูหนาวก็เหมือนไม่คิดถึงอีก

ความคิดถึงสีเขียว

โบกมือบอกกับฉันฤดูทั้งสี่ไม่เปลี่ยน

แค่เพียงเวลาในฤดูเดียว

ก็กลับไปเมื่อก่อนอีก……

เจนอารีพริ้มตา ก้มหน้าลง เธอไม่อยากมองลินคอล์นอีก

พูดตามความจริง การกระทำในตอนนี้ของลินคอล์นสร้างความลำบากใจให้กับเธอ เพราะสายตาที่ลึกซึ้งของเขา มีให้เธอแค่คนเดียว มีคนมากมายเห็นแล้ว และยังซุบซิบกันอีก

ทุกคนต่างรู้ว่าเธอเป็นคู่ของเบรย์เดน ดังนั้น แม้เธอจะสวยแค่ไหน แต่ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาในงานจนถึงตอนนี้ นอกจากอาร์เธอร์ ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยด้วยเลย และการแสดงออกของลินคอล์น ก็เหมือนกับการท้าทายเบรย์เดนอยู่

แต่ตอนนี้เบรย์เดนไม่อยู่ ในสายตาของทุกคน ต่างรอดูละครเด็ดอยู่

และบางคนก็อดใจรอไม่ไหว อย่างเช่นเจนนินทร์ผู้หญิงที่มีความทะเยอทะยานสูง

“เขาหล่อจังเลยนะ เทียบกับท่านประธานเบรย์เดนยังถือว่าใช้ได้เลย!” เจนนินทร์หัวเราและนั่งลงข้างเจนอารี พูดชมลินคอล์นตรงกลางเวทีไปด้วย พลางซุบซิบกับเจนอารี: “เขามองเธอตลอดเลย พวกเธอรู้จักกันใช่ไหม?”

“นี่เกี่ยวกับเธอเหรอ?” เจนอารีเงยหน้าขึ้น มองขวางผู้หญิงคนนั้น นี่เป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่าง ก็เป็นระดับชั้นยอดเลย

“แน่นอนว่าเกี่ยวข้องกัน” เจนนินทร์สยายผมยาว “ถ้าเขาจีบเธอไป ฉันก็จะได้ลดผู้เข้าแข่งขันไปได้หนึ่งคน?”

เจนอารีหัวเราะ จากนั้นส่ายหน้า และไม่พูดอะไรตอบ

ภายในเลขาหญิงมากมายพวกนี้ เจนนินทร์ปิดบังความรู้สึกที่มีให้เบรย์เดนไม่ได้มากที่สุด เรื่องนี้ เจนอารีนับถือว่า อย่างน้อยก็ไม่เหมือนนิวลินที่แอบแทงข้างหลังคนอื่น

เจนนินทร์ขยับเข้าใกล้เจนอารี และพูดว่า: “อยากรู้ว่าท่านประธานเบรย์เดนกับเดย์นากำลังพูดอะไรกันไหม?”

เจนอารียักไหล่ แน่นอนว่าอยากรู้!

เจนนินทร์แสยะยิ้ม “งั้นพวกเราไปแอบฟังกันไหม?”

เจนอารีกระตุกยิ้ม “ฉันไม่ไป” เธอไม่อยากทำเรื่องแบบนี้หรอกนะ

เจนนินทร์กระตุกยิ้ม “เธอไม่ไป ฉันไปเอง” พูดจบ ก็แอบเดินอ้อมระเบียงไปจริงๆ

ไม่นาน ผู้หญิงก็กลับมา นั่งข้างเจนอารีอีกครั้ง ใบหน้าหนักใจอย่างมาก

“เจนอารี เธออันตรายแล้วล่ะ” เจนนินทร์มองเจนอารีอย่างเข้มงวดและจริงจัง

หนังตาเจนอารีกระตุก เธอรู้ว่าเจนนินทร์ต้องไปฟังอะไรมาแน่

เป็นไปตามที่คิด เจนนินทร์พูดว่า: “เดย์นาผู้หญิงคนนั้นกำลังพูดเรื่องเซราฟิมกับท่านประธานเบรย์เดนจริงด้วย ฉันไม่กล้าเข้าใกล้มาก ได้ยินรางๆว่าบาดเจ็บ เหอะๆ แผนนี้อีกแล้ว ฉันคิดนะ พรุ่งนี้ท่านประธานเบรย์เดนต้องออกประเทศไปหาเธอแน่”

ได้ยินแล้ว เจนอารีก้มตาลง นิ้วมือที่วางอยู่บนขา ก็เกร็งขึ้นมา

“เธอพูดมาหน่อยสิ!” เจนนินทร์กลับรับร้อนเสียเอง “อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ เดย์นาคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของเซราฟิม ทุกครั้งที่เธอมาหาท่านประธานเบรย์เดน ก็เพื่อบอกข่าวเซราฟิม ผ่านการตรวจสอบตลอดสองปีของฉัน ฉันรู้สึกว่านี่เป็นแผนของเซราฟิม เธอกับท่านประธานเบรย์เดนแม้จะเลิกกันแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ปล่อยมือไปจริงๆ เธอไม่ปล่อยท่านประธานเบรย์เดนไปสักที ทุกครั้งที่ท่านประธานเบรย์เดนมีผู้หญิงใหม่ เธอก็จะปรากฏตัวขึ้นบ่อยๆ แผนที่ใช้บ่อยที่สุดคือบาดเจ็บจากการเต้นแล้วเข้าโรงพยาบาล ทุกครั้งท่านประธานเบรย์เดนก็จะไปดูเธอ กลับมาก็จะเลิกกับแฟนใหม่ทั้งนั้น ดังนั้น เธออันตรายแล้วนะตอนนี้”