กองกำลังทหารนภามโหฬาร, กองทัพอาทิตย์จรัส, กองทัพผืนป่าหลวง

 

ลู่เฉียนตกตะลึงด้วยสายตาอันน่าตื่นตาของกองทัพอันทรงเกียรติเหล่านี้ตรงหน้าเธอ

 

เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ความสนใจของพวกเขาไม่ได้อยู่ที่ลู่เฉียน แต่เป็นเรื่องเด็กผู้ชายที่โง่เขลาที่เธอตัดสินใจละทิ้งไปแล้ว

 

สิ่งนี้จะเป็นไปได้อย่างไรกัน

 

ความจริงก็โหดร้าย ผู้คนนับไม่ถ้วนต้องดิ้นรนเพื่อจุดหนึ่งในกองทัพเหล่านั้น แต่เพื่อนคนนี้โดดเด่นท่ามกลางฝูงชน และทำให้กองทัพต่อสู้กันเพื่อเขา

 

หากสิ่งนี้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ลู่เฉียนคงจะปฏิบัติต่อเขาดีขึ้นเล็กน้อย บางทีเธออาจจะขอให้เขาเป็นคนรักของเธอ หากสิ่งนั้นเกิดขึ้นลู่เฉียนจะมีระดับชั้นเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องในสมาคมสวรรค์ล่วงลับ

 

เธอสามารถตำหนิทุกอย่างในการมองการณ์ไกลที่น่าสังเวชของเธอ ในขณะที่เธอวางแผนที่จะล่อลวงหลิวหยุนหยาง และแก้ไขสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจนี้เธอมองไปรอบ ๆ อย่างเศร้าหมอง ไม่มีใครสนใจตัวเธอแม้แต่น้อย พวกเขาทำตัวราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน

 

ซือหยานสงบลง จากสิ่งที่เขาเห็นมันดูเหมือนว่าหลิวหยุนหยางจะสามารถบินขึ้นไปบนท้องฟ้าได้ด้วยการกระโดดครั้งเดียว

 

กูเฉียนเฉียนยิ้มแย้มแจ่มใสขณะที่เธอเฝ้ามอง เธอมีความสุขกับคนรักของเธอ แต่เธอก็อยากให้หลิวหยุนหยางเลือกทางที่ดีที่สุด

 

ลีเสี่ยวหย่งผู้เคยพูดจาหยิ่งทะนง และไร้ความคิดมาก่อน ตอนนี้ช่างดูเคร่งขรึมจริงๆ

 

เดิมทีเขาต้องการทำตัวเหมือนความจริงที่ว่าหลิวหยุนหยางได้รับการยอมรับเป็นที่โปรดปรานอย่างมากในกองทัพของพวกเขา

 

เขาไม่ได้คาดหวังว่าแผนของเขาจะล้มเหลว ตอนนี้เขาถูกทิ้งให้แขวนคอ ถ้าจี้เทียน และคนอื่น ๆ ไม่ได้พาหลิวหยุนหยางกลับไปด้วย มันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แม้ว่าสิ่งต่าง ๆสำหรับลีเสี่ยวหย่งก็แตกต่างกันการทำสิ่งนี้ให้สำเร็จเป็นเรื่องของชีวิต และความตายสำหรับเขา

 

น่าเสียดายที่เขาไม่มีพลังมากขนาดนั้น

 

“เงื่อนไขของทุกคนใจกว้างมาก ข้าประทับใจจริงๆ อย่างไรก็ตามข้าต้องการใช้เวลาของข้า และพิจารณากองทัพที่จะเข้าร่วม” หลิวหยุนหยางพูดอย่างจริงจัง

 

“เอาล่ะเจ้าน้องชายหยุนหยาง ข้าจะรอเจ้าที่กองทัพผืนป่าหลวง  แล้วเจอกันนะ!” จี้เทียนยิ้มอย่างอ่อนหวาน ขณะที่เธอเดินไปอย่างสง่างาม

 

คนอื่นหัวเราะขณะที่พวกเขาจากไป ไม่มีแรงกดดันให้พวกเขาประสบความสำเร็จมากนัก

 

แม้ว่านี่จะไม่ใช่กรณีของลีเสี่ยวหย่งผู้ซึ่งอวดดีแทนที่จะออกไป แต่เมื่อชายอ้วนจากกองกำลังทหารนภามโหฬารออกไปเขาพูดอย่างจริงใจว่า “นักเรียนหลิวหยุนหยาง ผลคะแนนของเจ้ายังคงอยู่ที่กองทัพมังกรตื่น เข้าร่วมกองทัพมังกรตื่น และเจ้าจะได้รับการรักษาระดับชนชั้นสูง ซี นักสู้ที่เก่งกาจจะได้รับการปฏิบัติอย่างดีเยี่ยมในกองทัพมังกรตื่น”

 

“เจ้าเป็นสมาชิกคนหนึ่งของกองทัพนะซือหยาน เจ้าจะเฝ้ามองเมื่อกองทัพของเราพ่ายแพ้อย่างสิ้นหวังได้อย่างไรกัน?“

 

ลีเสี่ยวหย่งทำตัวเหมือนเด็กที่พูดเก่ง และจะไม่หยุดจนกว่าจะชนะ

 

หลิวหยุนหยางไม่ได้เปิดเผยความคิดของเขา แต่ซือยานตอบห้วนๆ “ต่อให้เจ้าเอาเงินทองมากองให้ มันเป็นสิ่งที่น่ารำคาญมากเลยลีเสี่ยวหย่ง หลิวหยุนหยางมีอิสระที่จะตัดสินว่าเขาต้องการเข้าร่วมกับกองทัพใด”

 

“ข้ารู้ ข้ารู้ อย่าลังเลที่จะขออะไรที่เจ้าต้องการ หลิวหยุนหยาง ตราบใดที่ข้าสามารถเติมเต็มความต้องการของเจ้าได้ ข้าจะไม่ล้มเลิกพยายามจนกว่ามันจะสำเร็จ”

 

“มันสายไปแล้ว และเรามีข้อมูลจำนวนมากที่จะสรุปให้ทราบ ท่านลี ท่านควรปล่อยให้หยุนหยางสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะตัดสินใจ” กูเฉียนเฉียนกล่าวเสริม

 

“ท่านรู้ใช่ไหมว่าผู้ชายที่รีบร้อนไม่ควรกินเต้าหู้ร้อน การแสดงออกด้วยความรีบเร่งเกินควรจะไม่ได้ผลลัพธ์ที่ต้องการ”

 

คำพูดของกูเฉียนเฉียนทำให้ลีเสี่ยวหย่งเงียบไป

 

การให้หลิวหยุนหยางเป็นตัวเลือกนั้นยากมาก หากเขาต้องการเกลี้ยกล่อมเขา เขาต้องลองคิดถึงแนวคิดอื่น ๆ

 

“ถ้าเจ้าต้องการอะไรอย่าลังเลที่จะบอกข้า ข้า… ข้าจะช่วยเจ้าตราบเท่าที่มันอยู่ในอำนาจของข้า แม้ว่ามันจะไม่เป็นเช่นนั้นข้าก็ยังคงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือเจ้า” ลีเสี่ยวหย่งวิงวอนอีกครั้งก่อนออกไป

 

หลังจากที่เขาจากไปทุกอย่างก็สงบสุขอีกครั้ง กูเฉียนเฉียนจ้องมองที่หลิวหยุนหยางราวกับว่าเธอกำลังมองดูสัตว์ประหลาด

 

ลู่เฉียนผู้ที่ต้องการออกไปก่อนหน้านี้ได้นั่งลงอย่างมั่นใจราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“เจ้าเป็นคนจริงเจ้าน้องหยุนหยาง ข้าล่ะชื่นชมเจ้าจริงไอ้หนุ่มน้อย!” กูเฉียนเฉียนชกแขนของหลิวหยุนหยางอย่างหยอกล้อ

 

“ข้าคิดว่าเจ้าควรคว้าโอกาสนี้ไว้” ลู่เฉียนพูดเพิ่มเติมเบา ๆ

 

เธอแค่พูดแบบนี้เพื่อชดใช้พฤติกรรมก่อนหน้านี้ของเธอ เธอรู้สึกอึดอัดใจอย่างมากเนื่องจากคำแนะนำของเธอไม่ได้รับคำตอบใด ๆ เลย

 

หลิวหยุนหยางไม่ได้สนใจเธอมากนัก ทั้งหมดที่เขาทำคือการบอกซือหยานอย่างจริงจัง “ข้าควรเลือกกองทัพไหนท่านพี่ซือ?“

 

“อย่าถามข้าเลย ข้าก็ไม่รู้ แม้ว่าลึกลงไปข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าร่วมกองทัพมังกรตื่น แต่ในฐานะพี่ชายข้าคิดว่าเจ้าควรเลือกกองทัพที่จะให้เงื่อนไขที่ดีที่สุดแก่เจ้า กองทัพทุก ๆ กองทัพจะเหมือนกันไม่มากก็น้อย”

 

ซือหยานลูบหน้าก่อนจะยิ้ม “ตอนนี้เรื่องที่น่ารำคาญเหล่านี้ได้รับการเฝ้ามอง เจ้าสามารถไปพักผ่อนได้ที่โรงแรมด้านบน หยุนหยางเจ้าสามารถทำตามสิ่งที่เจ้าต้องการได้“

 

ในขณะที่เขาพูดสิ่งนี้ เขาดึงกูเฉียนเฉียนออกมา ทั้งสองก็เดินออกไปด้วยกัน

 

“มุ่งหน้ากลับบ้านด้วยตัวเองนะเชียงเอ๋อ มันจะง่ายกว่าที่จะได้รับรถรับจ้างที่นี่” กูเฉียนเฉียนบอกกับลู่เฉียนหลังเดินออกมาแล้ว

 

ลู่เฉียนยิ้มกลับมา “สนุกกับวันของท่านเถอะท่านเฉียนเฉียน ไม่ต้องกังวลกับข้าหรอก“

 

กูเฉียนเฉียนชำเลืองมองที่หลิวหยุนหยาง แต่ท้ายที่สุดก็ทิ้งความไว้วางใจกับซือหยาน ขณะที่เขาดูทั้งสองประพฤติอย่างใกล้ชิด หลิวหยุนหยางก็สามารถคาดเดาได้ว่าพวกเขามีกิจกรรมบางอย่างที่ไม่เหมาะสำหรับเด็ก

 

“ฉางอันเป็นที่รู้จักในฐานะเมืองที่ไม่เคยหลับใหล ตั้งแต่นี้เป็นครั้งแรกของเจ้าที่นี่ให้ข้าพาดูรอบ ๆเอง” ลู่เฉียนจ้องมองหลิวหยุนหยางพร้อมกับแสดงความกระตือรือร้น

 

เมืองที่ไม่เคยหลับใหล และสาวสวยเป็นสิ่งที่น่าดึงดูด

 

“ขอบคุณมาก แต่ข้าเหนื่อยมากแล้ว ข้าอยากพักผ่อน” หลิวหยุนหยางลุกขึ้นแล้วมุ่งหน้าไปยังชั้นบนของโรงแรมที่มีความเจริญรุ่งเรืองเล็กน้อย

 

สีหน้าของลู่เฉียนเปลี่ยนไป เธอลังเลเล็กน้อยก่อนออกจากโรงแรมในที่สุด

 

หลิวหยุนหยางไม่รู้สึกเสียใจที่ปฏิเสธเธอ ลู่เฉียนเป็นคนที่เขาไม่สามารถสัมผัสกับการทดลองและความยากลำบากด้วย  หลิวหยุนหยางไม่สนใจที่จะเป็นมากกว่าแค่เพื่อนกับเธอ

 

หลิวชางอาจด้อยกว่าทั้งรูปร่างหน้าตาของเธอ แต่จริง ๆ แล้วหลิวชางนั้นด้อยกว่าแค่เสื้อผ้า แต่หัวใจของเธอช่างใจดีกว่ามาก

 

ห้องพักของโรงแรมไม่ใหญ่มาก ข้างในมีแค่เตียง โคมไฟ และโต๊ะ

 

นี่เป็นครั้งแรกที่หลิวหยุนหยางไม่ได้อยู่บ้าน เขาเปิดหน้าต่างมองออกไปข้างนอกแล้วหยิบอุปกรณ์สื่อสารที่จี้เทียนให้เขาออกมา

 

มันคล้ายกับนาฬิกาที่สวยงาม แต่เมื่อเขาเคาะมันหน้าจอที่มีตัวเลขเก้าหลักปรากฏขึ้น

 

บนหน้าจอมีผู้ติดต่อเพียงคนเดียว: จี้เทียน

 

เขาควรเข้าร่วมกองทัพมังกรตื่น กองกำลังทหารนภามโหฬาร หรือ….

 

หลิวหยุนหยางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะผลักความคิดนี้ออกไป จากนั้นเขาก็คิดถึงการโจมตีที่เขาแสดงในวันนั้น

 

เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เมื่อเขารวบรวมข้อมูลที่เขาได้เข้าใจในสำนักงานใหญ่ของกองทัพมังกรตื่น เป็นสิ่งที่เขารู้สึกว่าเป็นแรงผลักดันบางอย่าง

 

ความแข็งแกร่งของเขาไม่เพิ่มขึ้น แต่กำลังทำลายล้างของเขาก็เพิ่มขึ้น

 

การรู้แบบนี้สำคัญมาก แต่ถ้าหลิวหยุนหยางพยายามทำมันอีกครั้งเขาจะไม่สามารถทำได้ ในขณะที่เขาพึมพำกับตัวเองเขาทำท่าทางยืนขึ้น

 

เขาไม่ได้ฝึกฝนมาตลอดทั้งวัน และเขาก็ไม่สามารถฝึกฝนพิมพ์เขียวมังกรวานรภายในโรงแรมได้ ดังนั้นสิ่งที่เขาทำได้ก็คือทำท่าทางนี้

 

เนื่องจากหลิวหยุนหยางจัดท่ายืนตามมาตรฐานนี้อย่างเงียบ ๆ เขารู้สึกว่ากล้ามเนื้อในร่างกายหดตัวอย่างช้าๆ

 

15 นาที, 30 นาที, หนึ่งชั่วโมง …

 

เสียงหึ่งของยุงที่ปลุกเร้าหลิวหยุนหยางซึ่งถูกดูดซึมในกระบวนการฝึกฝนเขาตระหนักว่ามียุงมากกว่า 10 ตัวปรากฏอยู่ในห้องของเขา

 

เขาเคยใช้พลังจิตของเขาเพื่อฆ่ายุงในอดีตมาก่อน ดังนั้นตอนนี้คุณสมบัติจิตใจของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก การฆ่าพวกมันจะต้องทำให้สำเร็จได้ง่ายมาก

 

หลิวหยุนหยางยังอยู่จุดยืนนี้ ในขณะที่เขาเปิดตัวควบคุมคุณสมบัติขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และยกระดับคุณสมบัติของจิตใจเป็น 9.0

 

ทันทีที่เขาทำการปรับนี้สภาพแวดล้อมของเขาก็ชัดเจนมาก หลิวหยุนหยางสามารถมองเห็นยุงมากกว่า 10 ตัว และแมลงสาบแปดตัวในห้องได้

 

พวกมันเหล่านี้เป็นผู้อาศัยตัวเองจริงของห้องนี้

 

ยุงได้ส่งเสียงพึมพำรอบตัวเขาในอากาศ แต่ทันทีที่หลิวหยุนหยางใช้จิตใจของเขาพวกมันก็ถูกกักขังอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ

 

เขาควรกำจัดพวกมันหรือไม่

 

เมื่อเขาพิจารณาแล้วหลิวหยุนหยางก็ตัดสินใจนำยุงเข้ามาใกล้

 

“มานี่สิ!“

 

ทันทีที่เขาคิดเรื่องนี้ยุงทั้ง 10 ตัวก็บินขึ้นไปหาเขาโดยไม่มีการต่อต้านใด ๆ

 

ทุกตัวกระพือปีกหนี แต่ไม่ว่าจะพยายามมากเพียงใดพวกมันก็ไม่สามารถหนีจากการผูกมัดของหลิวหยุนหยางได้

 

เขาสามารถควบคุมพวกมันได้อย่างสมบูรณ์!

 

หลิวหยุนหยางรู้สึกพึงพอใจเมื่อเขาดูการเคลื่อนไหวของปีกที่กระพือ ในขณะที่เขาพึมพำกับตัวเองแรงกดดันเล็กน้อยก็ดูเหมือนจะทำให้ยุงทั้งหมดแตกสลายในไม่ช้า

 

ถ้าเขาสามารถควบคุมยุงได้ แล้วแมลงสาบล่ะ?

 

ในพริบตาเขาสังเกตเห็นแมลงสาบที่กำลังจะกระโดดขึ้นไปบนเตียงของเขา หลิวหยุนหยางตั้งใจให้หยุด ทันใดนั้นแมลงสาบก็หยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ

 

แม้ว่าแมลงสาบจะมีขนาดใหญ่กว่ายุงมาก เมื่อหลิวหยุดหยางคิดเกี่ยวกับการย้ายมันเขาก็พบว่ามันไม่ได้ยากเกินไป

 

สิ่งที่เขาต้องทำคือคิดเกี่ยวกับมัน และแมลงสาบเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในทิศทางของเขา

 

ในขณะที่เขาดูมันต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดจากภายใต้การควบคุมของเขา หลิวหยุนหยางรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่ได้ท้าทาย เขาใช้จิตใจของเขาในการส่งแมลงสาบไปที่หน้าประตู

 

เพื่อนบ้านเสียงดังเกินไป! พวกเขาไม่ควรทำเสียงดังมากในตอนดึกแบบนี้

 

บางทีพลังจิตนี้อาจถูกใช้เพื่อจับศัตรูของเขา?

 

หลิวหยุนหยางรู้สึกตื่นเต้นกับความคิดจดจ่อกับพลังจิตของเขาบนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลและพยายามขยับมัน

 

มันผิดพลาด! เก้าอี้โลหะซึ่งมีน้ำหนักประมาณห้ากิโลกรัมลอยขึ้นมาจากพื้นประมาณครึ่งเมตรก่อนที่มันจะพังลงมา

 

หลิวหยุนหยางที่ออกกำลังกายควบคุมเก้าอี้อย่างกระทันหันก็รู้สึกว่ากะโหลกของเขาส่งเสียงพึมพำ ในขณะที่คลื่นความอ่อนเพลียไหลเวียนผ่านจิตใจของเขา

 

เก้าอี้นั้นหนักเกินไป!

 

การควบคุมมนุษย์อาจจะเป็นไปไม่ได้

 

หากเขาไม่สามารถควบคุมผู้คนได้ แต่สามารถควบคุมวัตถุที่มีน้ำหนักมากถึงแปดกิโลกรัมบางทีเขาอาจจะสามารถควบคุมสิ่งต่าง ๆ ที่อาจทำร้ายผู้อื่นได้ เช่นกริช หรือ เข็ม?

 

หลิวหยุนหยางกระตือรือร้นที่จะทดสอบทฤษฎีนี้ มีตะปูเยอะมากในโรงแรมที่โทรมแห่งนี้ หลังจากพักครึ่งชั่วโมงเขาก็จดจ่ออยู่กับพลังจิตของเขา และส่งมันบินไปที่กำแพง

 

ปั้ก!

 

ตะปูมันไปติดอยู่ที่กำแพง!