คะแนน?

 

 

คนเหล่านี้ทุกคนที่จินตนาการถึงการเข้าสู่ชนชั้นสูงของกองทัพมังกรตื่นที่ได้รับการแต่งกายและการกิน และการดื่มที่ดีที่สุด ไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะยังคงต้องการคะแนนเพื่อทำสิ่งเหล่านี้

 

 

“ฮ่าฮ่า !ใกล้จะถึงเวลาทานอาหารแล้ว ข้าได้เตรียมบุฟเฟ่ต์มื้อใหญ่เอาไว้แล้ว คะแนนสามารถแลกเนื้อแกะหอมเลือดระเบิด, ซุปปลามังกรทะเลลึก และผลไม้จากถิ่นทุรกันดารซันชาน ทั้งหมดนี้เป็นอาหารที่ทำให้ใครเห็นเป็นต้องน้ำลายไหล!“

 

 

“เจ้ายังสามารถสั่งอาหารได้ด้วย  ข้าได้เชื่อมโยงอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดของเจ้าเข้ากับอินเทอร์เน็ตพื้นฐานของเราแล้ว เจ้าสามารถสั่งอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ”

 

 

คำพูดของซูจงมีความเร้าใจมาก แม้แต่หลิวหยุนหยางก็รู้สึกว่าตัวเองหิวเพราะได้ยินสิ่งที่ซูจงพูด

 

 

เขาเปิดอุปกรณ์สื่อสารของเขาอย่างรวดเร็วและเห็นรายการอาหารที่น่าสนใจทุกรายการ

 

 

ตัวอย่างเช่น เขาสามารถเห็นงูหลามเกล็ดเหล็กที่เขาเคยลองรวมถึงอาหารเกรดสูง เช่น ซุปปลาไหลไฟฟ้าศักดิ์สิทธิ์

 

 

เนื้อสัตว์ร้ายระดับเกรด เอ ครึ่งกิโลกรัมมีราคา 10,000 คะแนน!

 

 

หลิวหยุนหยางค่อนข้างสนใจอาหารทะเล แต่หลังจากครุ่นคิดเขาขบริมฝีปากเล็กน้อยเขาก็ตัดสินใจเลือกสิ่งที่มีราคาต่ำ

 

 

เขามีคะแนนเหลือน้อยกว่า 20,000 คะแนน หลังจากเขาตัดสินใจเขาจะเหลือเพียง 10,000 คะแนนเท่านั้น

 

 

ซุนเมียวเมียว กวนวานหลี่ และคนอื่นๆก็มีสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกเมื่อพวกเขาดูที่หน้าจอของอุปกรณ์สื่อสารของพวกเขา พวกเขาดูเหมือนจะมีปัญหาในการเลือก

 

 

ฐาน 7 นั้นเร็วมาก ในไม่ช้าชายสองคนในชุดสีขาวของพ่อครัวเดินไปพร้อมกับรถเสบียงและกางโต๊ะยาวอย่างน้อย 10 เมตร ผ้าปูโต๊ะสีขาวบริสุทธิ์และแผ่นเงินดูราวกับว่าพวกเขาอยู่ในงานเลี้ยงที่จัดขึ้นในปราสาทตะวันตกโบราณ

 

 

มีจานทองคำและมีดเงินวางอยู่ …

 

 

การจัดเตรียมทั้งหมดนั้นหรูหราอย่างไม่น่าเชื่อ!

 

 

คนเหล่านี้ที่สามารถกลายเป็นนักสู้ยอดเยี่ยมแห่งกองทัพมังกร พวกเขาได้รับการพิจารณาว่าเป็นอัจฉริยะกลับมาอยู่ในกลุ่มของตัวเอง ดังนั้นพวกเขาจึงคุ้นเคยกับการดูแลดังกล่าวแล้ว อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงอดใจไม่ได้ที่จะเห็นอาหารอันโอชะบนโต๊ะ

 

 

“นี่คือลูกพีชดาวเสาร์เกรดหก ข้าเคยลองแค่ครั้งเดียว มีคนมอบให้กับคุณยายของข้าเป็นของขวัญสำหรับวันเกิดครบรอบ 100 ปีของเธอ พวกมันมีราคา 500,000 ดาหยวนต่อลูก!“

 

 

“โว้ว นี่มันเนื้องูหลามเกล็ดเหล็ก ข้าเคยทานซุปตอนที่ยังเด็ก คุณปู่ของข้าใช้ความพยายามอย่างมากในการซื้อเนื้อหนึ่งกิโลกรัม มันไม่เพียงพอสำหรับเราทุกคนที่จะกิน ดังนั้นเราจึงต้องนำเนื้อไปต้มเป็นซุปและแบ่งปันกัน!“

 

 

ซูจงคว้าลูกพีชดาวเสาร์เกรดหกมาและกัด “มันแย่มาก ข้าล่ะเกลียดการจัดเรียงโต๊ะแบบนี้ มันจะสนุกมากยิ่งขึ้นที่จะกินและดื่มโดยไม่มีมารยาทบนโต๊ะ ใครจะสนใจเรื่องมารยาทกัน? พ่อข้าไม่ใช่ราชาสักหน่อย! ทำไมข้าต้องถูกจำกัดโดยกฎเหล่านี้?“

 

 

เมื่อโต๊ะยาวสีขาวเต็มไปด้วยอาหาร ชายคนที่สองในชุดที่ดูแวววาวเดินไปมาและวางถังขนาดใหญ่ที่เขาแบกไว้ลงบนพื้น

 

 

“ได้เวลากินแล้ว!“

 

 

หลิวหยุนหยางมองดูถังขนาดใหญ่และตระหนักว่าสิ่งที่อยู่ภายในมันดูคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

 

 

มันเต็มไปด้วยบาร์พลังงานระดับหนึ่ง!

 

 

ย้อนกลับไปในเมืองตงลู แม้แต่นักเรียนปกติก็ไม่เคยสนุกกับการกินบาร์พลังงานเหล่านี้ กองทัพมังกรตื่นจะนำเสนอชนชั้นสูงเหล่านี้ได้อย่างไร?

 

 

“นี่ … นี่เป็นอาหารพื้นฐานของพวกเราเหรอ?” กวนวานหลี่ถามอย่างสงสัยด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน

 

 

“มีปัญหาอะไรเจ้าเด็กน้อย? เจ้าคาดหวังได้อย่างไรว่าจะได้ทานของอร่อยๆโดยไม่ต้องเสียคะแนน อย่าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับมัน! ใครก็ตามที่ไม่มีคะแนนแลกเปลี่ยนสามารถกินอาหารประเภทนี้เพื่อเอาชีวิตรอดได้เท่านั้น”

 

 

ในขณะที่ซูจงพูด เขาคว้าต้นขากวางทองคำและกัดมันเป็นคำใหญ่

 

 

ในที่สุดเหล่าบรรดาชนชั้นสูงทั้งหลายก็ต่างพากันใช้บาร์พลังงานสีดำ

 

 

ขณะที่พวกเขากลืนบาร์พลังงานของพวกเขาด้วยความยากลำบาก รถเสบียงขนาดเล็กคันอื่นก็ถูกผลักลงมาและเด็กหญิงสองคนก็ก้าวไปข้างหน้า

 

 

พวกเขาหยิบโต๊ะพับเล็กๆออกมาวางผ้าปูโต๊ะสีเขียวทับมัน

 

 

“ท่านหลิวหยุนหยาง สเต็กเนื้อวัวกับใบยี่หร่าของท่าน,ปลาทะเลน้ำลึกเปรี้ยวหวาน และลูกพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ด เราหวังว่าท่านจะได้รับประทานอาหารอย่างมีความสุข” พนักงานหญิงคนหนึ่งพูดพร้อมรอยยิ้มเมื่อจัดโต๊ะให้หลิวหยุนหยางเสร็จ

 

 

ซุนเมียวเมียวและคนอื่นๆจ้องมองที่หลิวหยุนหยางอย่างอิจฉาเมื่อพวกเขามองไปที่บาร์พลังงานของพวกเขา

 

 

สเต็กเนื้อวัวกับใบยี่หร่าดูเหมือนเนื้อชิ้นใหญ่เท่าฝ่ามือ แต่จริงๆแล้วมันบางมาก ปลาทะเลน้ำลึกยาวประมาณหนึ่งฟุต มันไม่ได้ดูไม่ดี แต่หลิวหยุนหยางรู้ว่านี่เป็นเพียงสัตว์ร้ายระดับ ดี เท่านั้น

 

 

ส่วนที่แพงที่สุดในมื้ออาหารของเขาคือ ลูกพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ดซึ่งมีราคา 23,000 คะแนน แม้ว่าหลิวหยุนหยางจะได้รับสิทธิพิเศษสำหรับราชาผู้มาใหม่ แต่ก็ยังทำให้เขาเสียคะแนนถึง 7,000 คะแนน

 

 

หลิวหยุนหยางไม่ได้ใช้มีดในการกินอาหาร เขาหยิบสเต็กเนื้อขนาดเท่าฝ่ามือขึ้นมาพร้อมกับตะเกียบของเขาแทนและกินมันในครั้งเดียว

 

 

จากนั้นเขาสนุกกับกินปลาทะเลอย่างช้าๆ รสชาติของมันกำลังดี

 

 

ในเวลาอันสั้นสิ่งที่เหลืออยู่บนจานคือกระดูกปลา

 

 

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าพลังงานครึ่งหนึ่งของปลาทะเลน้ำลึกนั้นบรรจุอยู่ภายในกระดูกของมัน เจ้าอาจไม่สามารถย่อยมันได้!“

 

 

ดังที่ซูจงพูดเขากัดกระดูกสัตว์ร้ายที่เขาถืออยู่ในมือของเขาแล้วหลับตา

 

 

กระดูกซึ่งบำรุงเลี้ยงมากกว่าเนื้อสัตว์ หลิวหยุนหยางจ้องที่กระดูกปลาและพูดอะไรบางอย่างกับตัวเองก่อนที่เขาจะยัดมันเข้าไปในปากของเขาอย่างไม่ลังเล

 

 

เนื้อปลานั้นสดใหม่นุ่มนวลและเต็มไปด้วยไขมัน แต่เมื่อกระดูกเข้าไปในปากของเขาหลิวหยุนหยางก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังกินเหล็กแท่งอยู่

 

 

แคร็ก เคร็ก แคร็ก …

 

 

ฟันของหลิวหยุนหยางเริ่มเคี้ยวกระดูกอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังกินลูกอมผลไม้ เขากินมันทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

 

 

บริกรสองคนซึ่งกำลังจะเตือนหลิวหยุนหยางเกี่ยวกับบางสิ่ง จ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มที่ดูสุภาพและอ่อนโยน

 

 

ไอ้หนุ่มนี่ช่างดุร้ายจริงๆ!

 

 

ทันทีที่กระดูกปลาอยู่ในท้องของเขา หลิวหยุนหยางรู้สึกว่าท้องของเขาหนักเขาไม่ได้ปลดปล่อยเทคนิควานรหอนมังกรคำรามทันทีทันใด แต่เขารีบยัดลูกพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ดเข้าในปากของเขาแทน

 

 

อร่อย นี่คือหนึ่งในอาหารที่ดีที่สุดในโลก! สิ่งนี้เป็นของสวรรค์ สิ่งนี้จะมีอยู่ในโลกมนุษย์ได้อย่างไร?

 

 

ในพริบตาลูกพีชเกรดเจ็ดหายไปในท้องของหลิวหยุนหยาง  จู่ๆหลิวหยุนหยางก็รู้สึกอยากหัวเราะแบบที่ไม่สามารถควบคุมได้ เขาได้กินเช่นเดียวกับตือโป๊ยก่าย เขากินอาหารโดยไม่ได้ชิม

 

 

ทันทีที่ลูกพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ดเข้ามาในร่างกายของเขา หลิวหยุนหยางก็รู้สึกร้อนแรงภายในตัวเขา

 

 

กระดูกปลาที่รู้สึกเหมือนแท่งเหล็ก และเนื้อวัวเริ่มละลายอย่างรวดเร็วในท้องของเขา และเปลี่ยนเป็นพลังงาน

 

 

ลูกพีชดาวเสาร์ระดับเจ็ดนี้จริงๆแล้วมีการใช้แบบนี้เองงั้นหรอ

 

 

“มีลูกพีชดาวเสาร์อยู่อีกไหม?” หลิวหยุนหยางถามอ่อนโยนกับบริกร

 

 

“มี แต่ตามการประมาณการทางวิทยาศาสตร์ แม้แต่นักสู้ผู้เชี่ยวชาญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสามารถกินเพียงหนึ่งลูกต่อเดือนได้เท่านั้น  การกินมากกว่านี้จะไม่มีผลใดๆ!”

 

 

เนื่องจากหลิวหยุนหยางสะท้อนให้เห็นถึงรสนิยมของลูดพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ด เขาอยากที่จะค้นพบอะไรที่คล้ายกับรสชาติของลูกพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ด

 

 

มันอร่อยมากจริงๆ!

 

 

“ขออีกหนึ่งลูกเถอะ ได้โปรด!” หลิวหยุนหยางพูดเสียงดัง และโบกมือไปมา