จระเข้ภูเขาตกลงมาอย่างหนักบนพื้นดิน แต่มันไม่ได้ถูกตัดครึ่งอย่างที่หลิวหยุนหยางได้จินตนาการไว้ อย่างไรก็ตามตอนนี้มันมีขนาดใหญ่มาก

 

“พี่ใหญ่หยุนหยางน่ากลัวจริงๆ!” จินเฟยเฟยเดินไปและเริ่มพูดกับเขา

การมีเด็กสาวที่น่ารักส่งเสียงเชียร์เขา แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรหลิวหยุนหยางเลย เขาคิดว่ามันน่าเสียดายที่เขาไม่ได้สับจระเข้ภูเขานั้นเป็นสองท่อน เขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะแข็งแรงจริง ๆ

ขณะที่เขากำลังจะทำให้เสร็จหยางยี่รุ่ยและคนอื่น ๆ ก็รีบวิ่งไปพร้อมกับอาวุธทุกประเภท ในไม่ช้าจระเข้ภูเขาก็ตาย

“หยุนหยาง พี่ชายของข้าถูกงูกัด ได้โปรดช่วยเขาด้วย! ขอร้องล่ะ!” เซียเทียนวิ่งไปที่ด้านข้างของหลิวหยุนหยาง โดยที่เกือบจะคุกเข่าลง

ท่านพี่เซียตี้เริ่มกลายเป็นสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า หากวิกฤติที่สำคัญไม่ได้รับการจัดการโดยเร็ว เขาจะตายอย่างแน่นอนที่สุด

“เราได้ซื้อเซรุ่มงูพิษมาหรือไม่?” หลิวหยุนหยางถามหยางยี่รุ่ย

หยางยี่รุ่ยส่ายหัวของเขา ตอนนี้พวกเขาไม่มีอุปกรณ์ใด ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีเซรุ่มงูพิษเลย มีแค่ยาแก้พิษของงูพิษวงแหวนดำอย่างเดียว

 

“ข้าเคยได้ยินมาว่าน้ำดีของงูมีคุณสมบัติต่อต้านพิษ … ” จินเฟยเฟยเตือนพวกเขาด้วยเสียงเงียบ ๆ

“โอ้ ไม่นะ! ข้าน่าจะฆ่างูนั่นแทนที่จะปล่อยให้มันหนีไป!” เซียเทียนกำลังจะร้องไห้

การได้เห็นพี่ชายของเขาตายต่อหน้าเขา และไร้อำนาจที่จะทำอะไรเพื่อหยุดยั้งมัน มันเจ็บปวดมากสำหรับเขา

ในขณะที่เขาหมกมุ่นอยู่กับความสิ้นหวัง ซินเทียนก็มองดูเฉินหยงยกร่างของงูอย่างน้อยสองตัวที่ใหญ่พอ ๆ กับงูที่แอบเข้ามาโจมตีพี่ชายเขา

สิบห้านาทีต่อมาพี่น้องสองคนก็มายืนอยู่ต่อหน้าหลิวหยุนหยาง “ท่านคือผู้มีพระคุณของเราพี่ใหญ่หลิว จากนี้ไปพวกเราสองคนจะเป็นสมาชิกของตะวันเก่งกล้า หากท่านต้องการอะไร เราจะกล้าหาญและภักดีต่อท่านเสมอ”

 

เมื่อเขาเห็นสีหน้าของพวกเขาหลิวหยุนหยางเกาหัวและคิดกับตัวเอง ว่าควรกำหนดแนวทางบางอย่างสำหรับกลุ่มตะวันเก่งกล้า เราไม่สามารถรับใครก็ได้เข้าในอันดับของเรา!

 

โชคดีที่ทั้งสองดูเหมือนภักดีมาก หลิวหยุนหยางลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะให้พวกเขาเข้าร่วมกลุ่มในขณะนั้น

 

เช่นเดียวกับซูจง และผู้สอนคนอื่น ๆ พูดว่ามีสัตว์ร้ายระดับ ดี ในช่วง 50 กิโลเมตรแรกของป่า

ใครก็ตามที่สามารถกลายเป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยมแห่งกองทัพมังกรตื่นจะต้องมีเล่ห์กลต่างๆ แม้แต่จินเฟยเฟยที่ดูอ่อนแอก็สามารถใช้ดาบได้อย่างยอดเยี่ยม

 

ในตอนแรกหลิวหยุนหยางได้เป็นผู้นำ แต่หลังจากการตัดหัวสัตว์ร้ายระดับ ดี ด้วยการโจมตีครั้งเดียวเขาก็ไม่พบงานที่น่าสนใจอีกต่อไป

 

ต้องขอบคุณพลังจิตใจที่ไม่ธรรมดาของเขาทำให้เขาสามารถค้นพบสัตว์ร้ายล่วงหน้าได้ จากนั้นเขาปล่อยให้หยางยี่รุ่ยส่งลูกน้องที่เหมาะสมที่สุดที่จะทำงานร่วมกัน และสังหารหมู่สัตว์ร้ายระดับต่ำ ในหนึ่งวันพวกเขาเดินทางในระยะ 100 กิโลเมตร

 

…

 

 

แสงอาทิตย์กำลังจะหมดลง ใกล้ค่ำแล้ว

 

 

เมื่อพวกเขาเผชิญกับพระอาทิตย์ตกดินสีแดงสด สมาชิกหนุ่มสาวบางคนในกลุ่มก็เสียใจกับการผ่านฤดูใบไม้ผลิไป ในขณะเดียวกันซูจงก็สงสัยว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

 

 

“มันก็ผ่านไปสามวันแล้ว เด็กกลุ่มนั้นกลับมาหรือยัง” นายทหารมังกรตื่นพร้อมกับคุณสมบัติหล่อถาม เมื่อเขาเดินไปที่ซูจง

 

ซูจงส่ายหัว “ยัง เมื่อพวกเขากลับมา ข้าจะต้องพูดอะไรสักหน่อยแล้ว!“

 

“ข้าคิดว่ามันไม่มีกฎเกณฑ์ใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องนั้น พวกเขาไม่จำเป็นต้องกลับมาภายในระยะเวลาที่กำหนด” ชายหนุ่มพูดเบา ๆ

 

ซุนเมียวเหมียว กวนวานหลี่และคนอื่น ๆ กลับมาภายในวันเดียว แต่พวกเขาก็ทรุดโทรม จนพวกเขาต้องพักไปสามวัน! เราไม่ได้เห็นเลยแม้แต่น้อย จริงหรือที่พวกเขาจัดตั้งกลุ่มที่เรียกว่าตะวันเก่งกล้า หลิวหยุนหยางตัวน้อยจะแน่ใจมั้ยที่จะไม่ทำเกินขอบเขตของตัวเอง!“

 

“เขาไม่รู้จริงๆ หากมีคนจำนวนมากก็จะมีคะแนนมากพอที่จะไปไหนมาไหนได้ ถ้าพวกเขาล่าสัตว์!“

 

เจ้าหน้าที่รูปหล่อไม่ได้แสดงความคิดเห็น เขาหัวเราะเบา ๆ “กลุ่มตะวันเก่งกล้าเหรอ… น่าสนใจมาก!“

 

ขณะที่ชายทั้งสองคุยกัน ซุนเมียวเมียว และกวนวานหลี่ ยืนอยู่ข้างๆของด้านบนสุดของกำแพงเมืองของฐาน ถึงตอนนี้พวกเขาทั้งสองเริ่มจะแตกต่างจากคนอื่นแล้ว

 

อย่างไรก็ตามไม่ว่าพวกเขาจะดีกว่าคนส่วนใหญ่มากแค่ไหนก็ยังมีภูเขาขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้าพวกเขา และพวกเขาไม่สามารถปีนเขาได้

 

“เจ้าได้คะแนนมากี่คะแนน?” กวนวานหลี่ถามหญิงสาวอย่างโผงผาง

ซุนเมียวเมียวขมวดคิ้ว แต่เธอก็ยังตอบว่า “ไม่มาก แค่ 3,000 คะแนน!“

 

“ข้าโชคดีที่ข้าจัดการฆ่าสัตว์ร้ายระดับ ดี!” ซุยเมียวเมียวพูดอย่างสงบ เธอดูเหมือนจะไม่ภาคภูมิใจมัน

 

สัตว์ร้ายระดับ ดี เลเวลหนึ่ง นั้นมีค่าประมาณ 800 คะแนนซึ่งมากกว่าสัตว์ที่เป็นสัตว์ระดับ ดี เวเวลสาม

 

“เจ้าน่าจะมีคะแนนมากที่สุดในรอบนี้” กวนวานหลี่ชมเธอ

 

“ไม่มีอะไรการันตีได้หรอก บุคคลนั้นยังไม่กลับมา!” แม้ว่าซุนเมียวเมียวไม่ได้พูดชื่อของคนนั้น แต่กวนวานหลี่ก็รู้ดีว่าบุคคลนั้นแข็งแกร่งเพียงใด

 

หลิวหยุนหยาง … นี่คือชื่อที่พวกเขาทั้งสองจำได้โดยสัญชาตญาณ เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาบรรลุเป้าหมาย ชื่อของเขาทำให้รู้สึกอึดอัดในใจ เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาได้ยิน

 

“เขาอาจจะสามารถตามล่าสัตว์ได้ไม่กี่ตัว แต่เขาก็พาคนมากมายไปด้วย เจ้ารู้หรือไม่ว่ากลุ่มตะวันเก่งกล้ามีสมาชิก 17 คน?“

 

“เขาไม่สามารถเก็บคะแนนของทุกคนสำหรับตัวเองหรอก! ถ้าเขากล้าทำแบบนั้นก็จะไม่มีใครเชื่อเขาอีกเลย!” กวนวานหลี่พูดเข้ามาอย่างมั่นใจ

 

ซุนเมียวเมียวพยักหน้า เธอรู้สึกถึงความคาดหวังที่กระตือรือร้น บางทีวันหนึ่งเธออาจเอาชนะหลิวหยุนหยาง

 

พวกเขาสองคนหลงทางในความคิดของตัวเองตกลงไปในความเงียบ ทันใดนั้นรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกวนวานลี่ “ดูสิ เขากลับมามือเปล่า!“

 

คำพูดของเขาถูกเจือด้วยความปีติยินดี หยางยี่รุ่ย และจินเทียนได้ปรากฏตัว แต่นอกเหนือจากอาวุธในมือของพวกเขาแล้ว ก็ไม่ปรากฏว่ามีอะไรอีก!

 

กระเป๋าของกวนวานหลี่และกระเป๋าของซุนเมียวเมียวถูกยัดเต็มไปด้วยแก่นสารที่จำเป็นและชิ้นส่วนของสัตว์ร้ายมากมายเมื่อพวกเขากลับมา แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้นำทุกสิ่งทุกอย่างกลับมา แต่พวกเขาก็ยังมีปัญหาในการเคลื่อนย้ายภาระนั้น

 

 

กลุ่มของหลิวหยุนหยางนั้นมีผู้คนค่อนข้างเยอะ ดังนั้นหากทั้งสองข้างหน้าว่างเปล่าคนที่อยู่ข้างหลังก็ไม่ต้องแบกอะไรมากมาย

 

กวนวานหลี่ และซุนเมียวเมียวจ้องตากัน พวกเขาทั้งคู่มองเห็นความสุขในสายตาของอีกฝ่าย

 

ใบหน้าโล้นของซูจงดูเหมือนจะเปล่งประกาย เมื่อเขาเห็นหยางยี่รุ่ย และจินเทียน อย่างไรก็ตามการแสดงออกของเขาก็หมดหวังอย่างรวดเร็ว

 

พวกเขาทั้งสองไม่ได้มามือเปล่า นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดี

 

ชิ้นส่วนของสัตว์ร้ายส่งผลให้ประตูฐาน 7 ที่เปิดอยู่แต่เดิมปิดเพราะทหารกว่า 100 คนวิ่งเข้ามาที่กำแพงเมือง

 

อย่างไรก็ตามเมื่อสัตว์ร้ายที่ทำให้เสียงเหล่านั้นโผล่ออกมาจากป่า พวกเขาก็รู้ว่าจริง ๆ แล้วมันเป็นกวางยักษ์สีทอง 10 ตัวแต่ละตัวมีหีบห่อนับไม่ถ้วนอยู่ด้านหลัง

 

ที่จมูกของกวางนั้นเป็นเชือก!