ความจองหองของหลินชางเจียนทำให้นักสู้อีกสามคนประจบเขามากยิ่งขึ้น หนึ่งในนั้นกล่าวว่า “พี่ใหญ่ชางเจียน ข้าสามารถจัดการกับเด็กที่ระดับต่ำกว่าพวกเราที่ยังไม่ได้ปลุกแหล่งกำเนิดแกนพลังงานได้! ท่านไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เป็นการส่วนตัวหรอก “

 

หลินชางเจียนพยักหน้าเบา ๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรเลย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ใส่ใจหลิวหยุนหยางอย่างจริงจัง

 

หลิวหยุนหยางไม่พอใจเป็นอย่างมาก ขณะที่เขากำลังจะระเบิดจากความโกรธ เขาก็รู้สึกไม่สบายเล็กน้อย

 

เกิดอะไรขึ้น? เขาไม่ได้ทำการโจมตีใด ๆ ดังนั้นทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบาย?

 

มันให้ความรู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาหมดพลังในระยะเวลาอันสั้น

 

ร่างกายของเขาต้องต่ำเกินไปที่จะสนับสนุนพลังจิตใจของเขาซึ่งตอนนี้กำลังแข็งแกร่งมาก

 

เหตุการณ์ที่คล้ายกันเคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่เมื่อก่อนเมื่อเขาใช้พลังสูงสุด เขาได้ปรับคุณลักษณะของเขากลับมาโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงจึงไม่ชัดเจน

 

เมื่อร่างกายของเขาถูกเพิ่มขึ้นเป็น 10 จิตใจของเขาลดลงถึง 45 ทันทีที่การปรับนี้เสร็จสิ้น หลิวหยุนหยางก็รู้สึกว่าความไม่สบายก่อนหน้านี้ของเขานั้นหายไป

 

เขาหายใจเข้าลึก ๆ และเตือนตัวเองให้ระวังตัวมากขึ้น เมื่อปรับคุณสมบัติของร่างกายในอนาคตดังนั้นเขาจะไม่ทำผิดพลาดแบบนี้อีก

 

ให้ตายเถอะ หลินชางเจียนจะต้องถูกลงโทษเพราะความอวดดีของเขา อย่างไรก็ตามไม่มีทางที่หลิวหยุนหยางจะเอาชนะเขาได้แม้ว่าเขาจะผ่านไปแล้วก็ตาม

 

ยิ่งกว่านั้นพวกเขาอยู่ในใจกลางของสัตว์ร้ายระดับ ซี ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะได้รับความช่วยเหลือจากฐาน นักสู้ชนชั้นสูงจำนวนมากเสียชีวิตในถิ่นทุรกันดารนี้ทุกปี

 

หากทั้งสี่คนเก็บซ่อนความชั่วร้ายใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเขา แม้ว่าหลิวหยุนหยางจะสามารถหนีรอดได้ในที่สุด เขาก็อาจจะไม่ได้รับบาดเจ็บ

 

เขายังไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้แบบนั้น

 

ยุงซึ่งมีขนาดเท่านิ้วทารกทำให้ดวงตาของหลิวหยุนหยางสว่างขึ้น เขาใช้พลังจิตใจในการปิดล้อมยุงจำนวนมากที่บินวนเป็นวงกลมรอบตัวเขา

 

ทันทีที่ยุงถูกห่อหุ้ม พวกมันทั้งหมดก็ดูเหมือนจะลืมวิธีเคลื่อนไหว หลิวหยุนหยางใช้พลังจิตใจของเขาในการกระตุ้นยุงให้รีบไปหาหลินฉางเจียนและคนอื่น ๆ

 

“พี่ใหญ่ชางเจียน ข้าเชื่อจริงๆว่าที่หนึ่งในกลุ่มของเราควรจะเป็นของท่านมาตลอด “

 

“เจ้าคิดว่าพี่ใหญ่ชางเจียนดูไม่เกรงใจเหมือนเจ้าหรือเปล่า? ในความเห็นของข้านั้นน่ะนะ…”

 

ถึงแม้ว่าคำเยินยอของพวกเขาจะเกินความจริงสุด แต่หลินชางเจียนก็สนุกไปกับมัน เมื่อไม่กี่คนที่กำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุข ฝูงยุงก็ตกลงมาบนตัวเขา มียุงอย่างน้อย 1,000 ตัว ดังนั้นพวกมันจึงตกลงมา มันดูราวกับว่าพวกมันอยู่ทุกหนทุกแห่ง

 

หนุ่มที่อ้าปากพูดแล้วรู้สึกว่ามียุงอย่างน้อย 10 ตัวบินเข้าปากเขา

 

ทันทีที่เขากลืนพวกมันไป เขาก็ใช้กำลังทั้งหมดเพื่อไล่ยุงออกมา โชคไม่ดีที่มันง่ายที่จะกินอะไรซักอย่าง แต่มันยากที่จะอาเจียนออกมา

 

เขายังคงพยายามโต้เถียงขณะที่หลินชางเจียนและคนอื่น ๆ กำลังตบยุงที่พุ่งเข้ามาอย่างแรง แม้ว่ายุงจะไม่ได้รับความเสียหายมากนัก การกัดก็ยังไม่เป็นประสบการณ์ที่น่าพึงพอใจ

 

ฝ่ามือของพวกเขาเต้นไปรอบ ๆ เมื่อยุงกระจายไปทั่วทุกทิศทาง ยกเว้นหลินชางเจียน นักสู้สามคนแต่ละคนมีตุ่มประมาณแปดตุ่มขึ้นอยู่บนหน้า

 

“โธ่เว้ย! ยุงพวกนี้มาจากไหนกัน“หนุ่มที่พยายามจะถาม ดูเหมือนเขาจะรำคาญเป็นอย่างมาก

 

อีกสองคนแค่โกรธ แม้ว่ายุงที่ดูดเลือดเหล่านี้ไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขามากนัก แต่ก็ยังค่อนข้างหงุดหงิด

 

“ใครบางคนกำลังทำสิ่งนี้เพื่อรบกวนเรางั้นเหรอ?“ หนึ่งในนักสู้ที่มีตุ่มอยู่บนเปลือกตาถาม

 

“ทำไมเจ้าไม่ลองควบคุมพวกมันล่ะ?” หลินฉางเจียนไม่มีความสุขอย่างชัดเจน แม้ว่าเขาจะขับไล่ยุงออกไปทันทีที่พวกมันเข้ามา เขาก็ยังดูบูดบึ้ง

 

พวกเขาทั้งสี่ยังคงนิ่งเงียบเล็กน้อยก่อนที่จะมีคนทำลายความเงียบในที่สุด “บางทียากันยุงของเราอาจจะมีข้อบกพร่อง”

 

“นั่นเป็นไปได้!“

 

นักสู้ทั้งสี่คนระดมสมอง แต่ไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่พวกเขาทำได้คือหลับตาอย่างไร้จุดหมายและพักผ่อน

 

หลิวหยุนหยางที่ติดตามกิจกรรมของพวกเขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เมื่อเขาตระหนักว่าหลิวชางเจียนไม่เคยถูกกัดเลยแม้แต่ครั้งเดียว อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ควบคุมยุงอีกครั้ง เขารอจนกระทั่งพวกเขาหลับตาก่อนจะส่งพวกมันไปอีกครั้ง

 

ในป่าใหญ่นั้นเสียงหญ้าที่พัดไปตามสายลมเป็นเสียงที่เกิดขึ้นบ่อยมาก

 

คราวนี้หลิวหยุนหยางเตรียมยุงกว่า 1,000 ตัวให้กับหลินชางเจียงและคนอื่น ๆ

 

ผ้าห่มของยุงปลุกนักสู้ทั้งสามที่่กำลังจมเข้าสู่การนอนหลับลึกตื่นขึ้น ความโกรธของหลินชางเจียนเกิดขึ้น เมื่อเขาเห็นยุง เขาปลดดาบยาวที่ผูกติดไว้กับหลังของเขาในทันที

 

แสงสีฟ้าของดาบของเขาสร้างม่านแสงกลางอากาศ ยุงที่อยู่ในระยะของแสงร่วงลงทีละตัวสองตัว

 

นักสู้ชนชั้นสูงคนอื่นที่เคยตบยุงอย่างบ้าคลั่งจึงตัดสินใจใช้กำลังทั้งหมด ทันใดนั้นยุงที่อยู่รอบตัว พวกมันก็เริ่มหนีอย่างเอาเป็นเอาตายในทุกทิศทาง

 

หลินชางเจียนตบนักเรียนชนชั้นสูงคนหนึ่งไปทั่วใบหน้า ในพริบตาแก้มของนักเรียนคนนั้นก็เริ่มบวม

 

“พี่ใหญ่ชางเจียน! ทำไม … ทำไมท่านถึงตบข้า“

 

“ลองดูที่ยากันยุงที่เจ้าซื้อ! เมื่อเจ้าซื้อสิ่งของเจ้าควรได้รับสิ่งที่ดีสิ นี่เป็นวิธีที่เจ้าตอบแทนข้างั้นเหรอ “
หลินชางเจียนไม่สามารถยับยั้งความโกรธของเขาได้

 

นักเรียนชนชั้นสูงที่ได้รับผลกระทบมีความภาคภูมิใจจริงๆ แต่เมื่อเขาฟังคำพูดที่น่าอายของหลินชางเจียนเขาก็ไม่กล้าทำเสียงดัง

 

ประการแรกเขากลัวหลินชางเจียน และประการที่สองเขาได้ทำอะไรผิดพลาดอย่างแน่นอนเมื่อเขาซื้อยากันยุง

 

เขาควรจะซื้อยากันยุงเกรดพิเศษ แต่เขาซื้อยาไล่ระดับเกรดเอแทน

 

“ข้าอาจไม่ได้ซื้อยากันยุงที่ดีที่สุด แต่อันนี้มีอันดับที่ดีที่สุด นอกจากนี้ทุกคนก็บอกว่ายากันยุงชนิดนี้มีประสิทธิภาพมาก “

 

หลินชางเจียนเริ่มตบไอ้หนุ่มนี้เพื่อระบาย แต่เมื่อเขาฟังน้องชายของเขายอมรับความผิดพลาด ความโกรธแค้นในใจของเขาก็ถูกจุดไฟอีก

 

หลินชางเจียนหยิ่งทะนงเสมอมา ดังนั้นเขาจึงทนไม่ได้ที่จะพบกับใบหน้าอันใหญ่โตของเขาเพราะยุงกัด!

 

นี่เป็นความอัปยศที่สุด!

 

“คืนนี้เจ้าจะไม่ได้นอน ตราบใดที่มียุงอยู่รอบ ๆ เจ้าก็จะนอนไม่ได้“หลินชางเจียนพูดอย่างมืดมน

 

แม้ว่าน้องชายของเขาจะรู้สึกเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟัง “ได้ครับ”

 

หลังจากที่พวกเขาใช้ยากันยุงอย่างหนัก หลินชางเจียนและนักสู้อีกสองคนก็นอนหลับไป แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกไม่สบายใจเพราะถูกยุงกัด พวกเขายังคงเป็นนักสู้เพื่อตัวเอง ดังนั้นมันจึงใช้เวลาไม่นานที่จะหลับ

 

น้องชายที่ได้รับมอบหมายให้เฝ้าดู ตาของเขาเปิดกว้างในตอนแรกเพราะกลัวว่ายุงจะมาอีกครั้ง

 

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาเฝ้าดูมาเป็นเวลานาน เขาก็รู้ว่าต้องขอบคุณยากันยุงทำให้ไม่มียุงอีกต่อไป

 

ยากันยุงมีประสิทธิภาพจริงๆ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? หากไม่มียากันยุงชนิดนี้จะถูกแบ่งออกเป็นประเภทต่าง ๆได้หรือไม่? ในขณะที่เขาสาปแช่งหลินชางเจียนอย่างเงียบๆ นักสู้เยาวชนการก็ไปนอน

 

หลิวหยุนหยางจับตาดูปาร์ตี้ของหลินชางเจียน ในขณะที่เขาฝึกฝนเทคนิคการฝึกฝนพื้นฐานเทเลไคซิส เมื่อเขารู้สึกว่าหลินชางเจียนและคนอื่น ๆ หลับสนิท พลังจิตใจของเขาก็ควบคุมยุงที่บินได้อย่างเมามัน

 

ครั้งนี้เขาส่งยุงไปแค่ตัวเดียว เขากลัวว่าการส่งทั้งกลุ่มจะกระตุ้นให้หลินชางเจียนและคนอื่นสงสัย

 

เมื่อยุงบินไปพวกมันจะสร้างเสียงหึ่ง อย่างไรก็ตามภายใต้อิทธิพลของพลังจิตใจของหลิวหยุนหยางยุงจะไม่ส่งเสียงใด ๆ

 

เมื่อมันเข้าใกล้หลินชางเจียน ยุงก็เป่าปากกระบอกสูบ และต่อยชายบนหน้าผาก อย่างไรก็ตามผิวหนังบนหน้าผากของเขานั้นแข็งเกินไป ดังนั้นยุงจึงไม่สามารถแทงลงไปได้

 

หลิวหยุนหยางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลไปกับยุง เขาเพิ่มพลังจิตใจรอบตัวมัน แม้ว่าเขาไม่สามารถรู้สึกได้ ถ้ามีคนเฝ้าดูพวกเขาจะสามารถเห็นเงาสีเงินบนปากของยุง

 

“อ๊ากกกกก!” เสียงตะโกนสั่นสะเทือนออกมาจากปากของหลินชางเจียน ขณะที่เขาตะโกนคนอื่น ๆก็เห็นตุ่มขนาดใหญ่ชนที่หน้าผากของเขา

 

ก้อนสีแดงสดเป็นที่น่ารังเกียจ!

 

“ไอ้ยุงบ้านั่น!”ทันทีที่ยุงทำภารกิจสำเร็จ หลิวหยุนหยางก็ถอนคืนพลังจิตใจที่เขาใช้ไป ดังนั้นหลินชางเจียนจึงจับยุงที่กัดเขาได้ง่าย

 

“อ๊ากก!“ในขณะที่หลินชางเจียนบี้ยุงเลือดของมันก็ปะทุทั่วหัว เขาโมโหและจ้องมองอย่างชั่วร้ายไปที่น้องชายผู้ซึ่งควรระวังและขับไล่ยุงออกไป

 

“พี่ใหญ่ชางเจียน! ท่านไม่สามารถตำหนิข้าได้นะ ข้าระวังแแล้วจริงๆ … ” น้องชายมีความรู้สึกเป็นลางไม่ดี ขณะที่เขามองไปชนกับตุ่มก้อนใหญ่บนหน้าผากของหลินชางเจียน และพยายามอธิบายตัวเองราวกับว่าชีวิตเขาขึ้นอยู่กับมัน

 

“ไอ้บ้าเอ้ย ทำไมเจ้าไม่ไปตายซะ!” หลินชางเจียนโวยวายเมื่อเขาส่งน้องชายที่ลอยไปด้วยการเตะของเขา