เมื่อกลางวันแตกสลาย ยุงที่คร่าชีวิตผู้คนไปทั้งคืนดูเหมือนจะใช้พลังงานทั้งหมดและกลับมาอย่างมีความสุข

 

แม้ว่าอาการบวมที่หน้าผากของหลินชางเจียนไม่ได้ลดลงมากนัก ยุงที่ถูกเสริมด้วยพลังแห่งจิตใจของหลิวหยุนหยางนั้นดุร้ายกว่ายุงธรรมดาหลายเท่า

 

โหนกที่ยื่นออกมาบนหน้าผากของเขาและดวงตาที่แดงก่ำทำให้หลินชางเจียนดูไม่สามารถเข้าถึงได้อย่างมาก

 

หลินชางเจียนมีอากาศของคนที่สมองเสื่อม

 

“ดื่มน้ำหน่อยท่านพี่ชางเจียน!” น้องชายที่ถูกทุบตีจนใบหน้าของเขาบวมขึ้นส่งน้ำชางจียนด้วยความเคารพ

 

หลินชางเจียนตะคอกอย่างเย็นชาแต่ยอมรับน้ำ ในขณะที่เขาดื่มเขาได้สั่งคนอื่นๆว่า “เราจะไปรวบรวมโพธิ์ทองคำกันใหม่ภายหลัง เจ้าผอมเจ้าเป็นคนที่ว่องไวที่สุด ดังนั้นเจ้าจะต้องรับผิดชอบในการดึงดูดความสนใจของช้างอัญมณีหยกขาว เข้าใจช่ไหม?“

 

แม้ว่าคนที่ถูกเรียกว่าเจ้าผอมดูค่อนข้างจะไม่เต็มใจแต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรเลย เขาพยักหน้าอย่างจริงจังขณะที่เขาพูด “พี่ใหญ่ชางเจียนทิ้งข้าไว้ หากแค่ท่านพี่ต้องวิ่งเมื่อถึงเวลา ท่านจินและข้าจะดึงดูดความสนใจของช้างอัญมณีหยกขาวไม่ให้กลับมาอย่างรวดเร็ว”

 

สายตาที่เหี้ยมโหดของหลินชางเจียนจู่โจมวิญญาณที่โชคร้ายผู้ที่ให้น้ำแก่เขา “สำหรับเจ้า เจ้าควรรีบไปรวบรวมโพธิ์ทอง!จำไว้ว่าเจ้าจะมีเวลาเพียงหนึ่งนาทีเท่านั้น! หากไม่ได้รวบรวมโพธิ์ทองอย่างน้อยแปดอันภายในหนึ่งนาทีได้ เจ้าจะได้รับผลกระทบ!“

 

ชายผู้โชคร้ายรู้ว่าการรวบรวมโพธิ์ทองนั้นเป็นงานที่ยากที่สุด เนื่องจากช้างอัญมณีหยกขาวสามารถกลับมาได้ตลอดเวลา ก่อนหน้านี้ งานเหล่านี้ถูกมอบหมายให้เป็นหน้าที่ของคนอื่นเสมอ

 

อย่างไรก็ตามในคราวนี้หลินชางเจียนมอบหมายให้เขา

 

“ไม่ต้องกังวลไป ท่านพี่ชางเจียนข้ารับประกันได้ว่าข้าจะทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ!“

 

แม้ว่าชายร่างผอมดูไม่เต็มใจเลย แต่สิ่งที่เขาทำได้คือกัดฟันและยอมรับมัน

 

“เอาล่ะ ไปได้!” หลินชางเจียนประกาศเสียงดังขณะที่เขาดื่มน้ำหยดสุดท้ายของเขา

 

หลิวหยุนหยางได้ใช้ตุณสมบัติจิตใจของเขาสูงเพื่อฟังแผนของหลินชางเจียน ดังนั้นหลินชางเจียนจึงไม่ได้ตรวจพบเขา

 

ช้างอัญมณีหยกขาวอยู่ไม่ไกลเกินไปดังนั้น 30 นาทีต่อมาพวกเขาก็สามารถมองเห็นโพธิ์ทองได้

 

โพธิ์ืทองเป็นเหมือนต้นไม้อัญมณีที่มีความสูงประมาณสามเมตร ลำต้นดูเหมือนจะทำด้วยทองคำและใบไม้สีเขียวเข้มที่ดูคล้ายกับหยกปกคลุมเรือนยอดของต้นไม้อย่างหนาแน่น ทุกสิ่งดูเหมือนร่มที่ทำจากอัญมณีล้ำค่า

 

ผลไม้โพธิ์สีทองกว่า 30 ชนิดแขวนอยู่ระหว่างใบของต้นไม้

 

แม้ว่าเขาจะยังอยู่ห่างออกไปบ้าง แต่หลิวหยุนหยางสามารถรับรู้ถึงปัจจัยที่หกที่มีอยู่ในต้นไม้ที่ประดับด้วยอัญมณีโดยใช้คุณสมบัติจิตใจ

 

ใต้ต้นไม้มีช้างเผือกขนาดใหญ่ที่มีความสูงมากกว่าสองเมตรกำลังเดินไปมา

 

ช้างอัญมณีหยกขาวเป็นสัตว์ร้ายระดับสูงระดับ ซี ที่มีความแข็งแกร่งที่น่าประหลาดใจที่สามารถยิงระเบิดทางอากาศออกไปเพื่อโจมตีได้

 

ผู้ที่สามารถหลบหนีช้างอัญมณีหยกขาวได้ ได้แบ่งปันประสบการณ์ให้แก่ผู้อื่น หากมีคนพยายามวิ่งหนีสัตว์ร้าย พวกเขาไม่ควรวิ่งเป็นเส้นตรง

 

หากใครวิ่งตรงไปข้างหน้าพวกเขาจะเจอเคราะห์ร้าย ทุกคนที่วิ่งในทางตรงจะโดนระเบิดทางอากาศของช้าง

 

“พี่ใหญ่ชางเจียน หัวหน้าผู้สอนลูมีพลังมาก ทำไมเขาไม่ฆ่าช้างอัญมณีหยกขาวและย้ายต้นโพธิ์ทองไปที่ฐานกันล่ะ?” น้องชายที่จะทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อถาม

 

“เจ้าคิดว่าหัวหน้าผู้สอนลูไม่ต้องการทำลายป่าทั้งหมดนี้ลงบนพื้นหรือไม่? มีสัตว์ร้ายระดับ เอ อยู่ในซอกลึกของป่าแห่งนี้ เจ้ามันโง่เง่า หากใครที่แข็งแกร่งในฐานะหัวหน้าผู้สอนลูไม่ขยับเขยื้อน สัตว์ร้ายระดับ เอ ก็จะไม่เป็นเช่นนั้น หากหัวหน้าผู้สอนลูโจมตีพวกเขา สัตว์ร้ายก็จะตอบโต้!“

 

การจ้องมองของหลินชางเจียนมีความหมาย “มีสัตว์ร้ายที่น่ากลัวระดับ เอส ในพื้นที่เล็กๆแห่งนี้!ตอนนี้พวกเราอยู่ในขอบเขตด้านนอกของป่า “

 

การแสดงออกเจ้าผอมเปลี่ยนไป สำหรับคนอย่างเขาพวกสัตว์ร้ายระดับ เอส นั้นมีอยู่ในโทรทัศน์และหนังสือเท่านั้น พวกเขาไม่เคยคาดหวังว่าป่าลึกที่อุดมสมบูรณ์แห่งนี้จะมีสัตว์ที่น่ากลัวพวกนั้นอยู่จริง

 

“ข้าคิดว่าพื้นที่เล็กๆนี้ไม่ได้อันตรายมากพี่ใหญ่ชางเจียน” พี่ชายอีกคนหนึ่งพูด

 

“ข้าไม่รู้จักตัวเองมากนัก แต่ข้าได้ยินมาว่าอุปสรรคพื้นที่จะกลายเป็นความไม่แน่นอนมากขึ้น ข้าแน่ใจว่าข้าไม่ต้องอธิบายว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าสัตว์มหึมาเหล่านั้นบุกทะลุกำแพง”

 

“เมื่อถึงเวลานั้น เฉพาะผู้ที่เก่งที่สุดเท่านั้นที่จะสามารถอยู่รอดได้ สิ่งที่เราต้องทำในระหว่างนั้นก็คือต้องแข็งแกร่งขึ้น “

 

ถึงแม้ว่าหลิวหยุนหยางจะไม่ชอบหลินชางเจียนสักเท่าไร แต่ลึกลงไปเขาเห็นด้วยกับคำพูดของหลินชางเจียน

 

ทุกอย่างไร้ประโยชน์ พลังงานเท่านั้นที่แน่นอน

 

“เจ้าควรจะไปที่นั่น ไปอย่างเงียบๆและอย่าเคลื่อนไหวอะไรที่ไม่จำเป็น รอจนกว่าช้างอัญมณีหยกขาวจะถูกล่อให้ไปก่อน …” หลินชางเจียนชี้ไปที่น้องชายผู้โชคร้ายที่ถูกบังคับให้ต้องยืนเฝ้าระวังชั่วข้ามคืน

 

น้องชายผงกหัวของเขาอนาถ ไม่ว่ายังไงก็ตามงานนี้ไม่ใช่เรื่องซับซ้อนหรือง่ายดายเลย

 

ในขณะที่เขานิ่งเงียบอย่างเงียบ ๆ และมุ่งหน้าไปยังต้นโพธิ์ทองคำนกที่บินอยู่บนท้องฟ้าก็ก้มหัวจู่ๆแล้วก็จู่โจมเขา

 

น้องชายอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องไห้อย่างประหลาดใจกับ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นโดยฉับพลัน

 

เสียงร้องไห้ของเขาทำให้ช้างอัญมณีหยกขาวซึ่งกลายเป็นความพร่ามัวในพริบตาและพุ่งเข้าหาหลินชางเจียนและคนอื่นๆ

 

เมื่อหลินชางเจียนได้ยินเสียงร้องไห้เขาก็ตระหนักว่าสิ่งต่างๆเริ่มเห็นท่าไม่ดีแล้ว เขาไม่หยุดคิดก่อนที่จะหันหลังกลับและเริ่มวิ่ง

 

หลิวหยุนหยางผู้ซึ่งใช้พลังจิตใจของเขาเพื่อบรรลุเป้าหมาย ปรับคุณลักษณะของเขาอย่างรวดเร็วและเพิ่มความเร็วของเขาเป็น 45

 

จากคะแนนคุณลักษณะของเขาที่เหลือ 13 คะแนน เพิ่ม 10 ในร่างกายของเขา 2 ถึงจิตใจของเขาและคะแนนสุดท้ายที่มีต่อพลังของเขา

 

หลิวหยุนหยางเคลื่อนไหวเหมือนสายฟ้าผ่า เขาใช้เวลาน้อยกว่า 10 วินาทีเพื่อครอบคลุมระยะทางไม่กี่ร้อยเมตร

 

ผลไม้โพธิ์ทองนั้นมีขนาดเพียงแค่กำปั้นเท่านั้น ถึงแม้ว่าเขาจะต้องถือไว้ในกระเป๋าของเขา แต่หลิวหยุนหยางก็ยังสามารถรวบรวมพวกมันได้อย่างรวดเร็ว

 

ในพริบตาเห็นผลทองโพธิ์ทั้งหมดอยู่ในกระเป๋าของเขา ทันทีที่เขาบรรลุผลสำเร็จ หลิวหยุนหยางก็เริ่มพุ่งอย่างบ้าคลั่งไปในทิศทางตรงกันข้าม

 

“ช้างอัญมณีหยกขาวจะไม่หลงทางไปไกลเกินกว่าต้นโพธิ์ มันจะหยุดไล่พวกเราหลังจากสามกิโลเมตรเป็นอย่างมาก!” แม้ว่าหลินชางเจียนจะรำคาญน้องชายของเขาเป็นอย่างมาก ทำให้วิตก เขาระงับความโกรธของเขาและพยายามที่จะสนับสนุนเพื่อนของเขา

 

ช้างอัญมณีหยกขาวดูเหมือนจะมีปฏิกิริยาบางอย่างเมื่อหลินชางเจียนพูดถึงต้นโพธิ์ สัตว์ร้ายหันหัวและมองไปในทิศทางของต้นไม้

 

ลำต้นของต้นไม้ทองคำส่องแสงและใบไม้สีเขียวมันวาวยังคงอยู่ที่นั่น แต่ผลไม้สีทองหายไป!

 

ความฉลาดของสัตว์ร้ายระดับ บี นั้นไม่ได้ด้อยไปกว่ามนุษย์ทั่วไป ทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นช้างอัญมณีหยกขาวก็บ้าคลั่ง

 

มันข้ามไปที่ส่วนสุดท้ายทำให้หลิวหยุนหยางอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเผชิญหน้ากับหลินชางเจียนและคนอื่นๆ และเริ่มส่งเสียงป่าวประกาศอย่างโกรธเคือง และพุ่งเข้าหากลุ่มหลินชางเจียนอย่างไม่ลดละ