การแสดงออกของความผิดหวังเล็กน้อยถูกจารึกบนใบหน้าของอาจารย์ผู้สอนลู สมาชิกส่วนใหญ่ของชนชั้นสูงมีลักษณะที่คล้ายกันคือความผิดหวังบนใบหน้าของพวกเขา

 

พวกเขาทุกคนตระหนักถึงขนาดของการทดสอบที่พวกเขากำลังจะทำ พวกเขาต้องการหลิวหยุนหยางจริงๆสำหรับการทดสอบประเภทนี้

 

“ประกาศรายชื่อ!“

 

“กวนวานหลี่, ซุนเมียวเมียว, หยางยี่รุ่ย … ไป่ยู่หมิง …และ จาวปูเก้อ!“

 

เมื่อมีการชื่อคนสุดท้ายออกมา ผู้คนส่วนใหญ่หันไปมองชายหนุ่มที่ดูอ่อนแอ นั่นคือจาวปูเก้อชายหนุ่มที่มาจากครอบครัวธรรมดาที่อาศัยอยู่นอกเมืองหลัก

 

เขาไม่ได้สร้างชื่อให้กับตัวเองมากนัก ตั้งแต่เข้าเรียนในชนชั้นสูงของกองทัพเรือมังกรที่เพิ่มขึ้น แต่ในช่วงไม่กี่วันของการฝึกฝน เขาแยกตัวจากฝูงชน

 

“ทำไมยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับผู้นำของเราเลย?” จาวปูเก้อถามซูจงอย่างเคร่งเครียดแทนที่จะแสดงความยินดี

 

ซูจงผู้ที่เข้าใจความหมายของจาวปูเก้อถูหัวของเขาจนติดเป็นนิสัย ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกระแอม

 

นี่คือการเตือนความจำจากหัวหน้าผู้สอนลู ไม่สิ บางทีมันอาจเป็นคำเตือน

 

“เรายังไม่พบตัวหลิวหยุนหยาง แต่เวลาเป็นสิ่งสำคัญ ดังนั้นเราต้องรีบไปที่ทะเลสาบชีปิงโดยเร็วที่สุด ทุกคน ฟัง! เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับทั้งความรุ่งเรืองของกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นและความสามารถของเจ้าในการเป็นผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้”

 

“หากเราจบลงด้วยการได้รับแหล่งกำเนิดของเหลวที่น้อยมาก ดังนั้นพวกเจ้าส่วนใหญ่จะไม่สามารถได้รับแหล่งกำเนิดของเหลวใดเลย”

 

ซูจงหายใจเข้าลึกๆ “พวกเจ้าทุกคนควรตระหนักถึงผลที่ตามมาของการไม่มีแหล่งข้อมูลของแหล่งกำเนิดของเหลว! ไม่มีใครในะวกเจ้าที่จะสามารถเป็นผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ได้ เจ้าไม่ต้องรอจนถึงปีหน้า ส่วนใหญ่พวกเจ้าจะต้องกลัวหางจุกตูด! เข้าใจไหม?“

 

การแสดงออกส่วนใหญ่ของนักเรียนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

 

“หลิวหยุนหยางอาจจะได้ยินข่าว และหลบซ่อนตัวเพราะเขากลัวที่จะแพ้หรือเปล่า?” มีเสียงหนึ่งโพล่งออกมา

 

ผู้ที่พูดเป็นสมาชิกของชนชั้นสูง ขณะที่เขาพูดคำเหล่านี้ร่างกายของเขาสั่นไปหมด

 

แต่เขาก็ยังคงเปล่งเสียงเหล่านั้น

 

ช่วงเวลาที่เขาทำ ก็ได้ยินเสียงที่ดังของไป่ยู่หมิง  “หัวหน้าผู้สอนลู ทุกคน … ข้ารู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูงว่านี่เป็นกรณีที่ หากเขาไม่ได้ซ่อนตัวโดยเจตนาทำไมเราถึงไม่สามารถหาเขาเจอได้?“

 

“ข้าขอแนะนำให้เพิกถอนสถานะของเขาในฐานะสมาชิกชนชั้นสูงของกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้น!“

 

คำใบ้ของความเกลียดชังปรากฏขึ้นในดวงตาของหัวหน้าผู้สอนลู อย่างไรก็ตามเจ้าหน้าที่บางคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาพูดว่า “เมื่อเจ้าพูดแบบนี้มันก็สมเหตุสมผลแล้ว”

 

“ราชาผู้มาใหม่สามารถทำตามคำสั่ง และออกไปโดยไม่มีการเตือนเป็นเวลานานได้อย่างไร?“

 

“นั่นมันคือการฝ่าฝืน!“

 

คำพูดของนักเรียนส่งผลให้มีความคิดเห็นกระจัดกระจาย ทันใดนั้นการแสดงออกของหัวหน้าอาจารย์ลูก็สงบเยือกเย็นกว่ามาก

 

“หลัวหยุนหยางจะไม่ทำตัวเหมือนคนขี้ขลาด!” จินเฟยเฟยโต้กลับเสียงดัง เธอเป็นคนแรกที่ก้าวไปข้างหน้า “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ เว้นแต่เจ้าจะมีหลักฐาน!“

 

“เขาไม่ได้ปรากฏตัวมานานแล้ว หากเขาไม่ได้ซ่อนตัวอยู่บางทีเขาอาจตายไปแล้วก็ได้!”ไป่ยู่หมิงหัวเราะเยาะอย่างไม่ต้องยับยั้ง

 

แต่เดิมเขามีความเห็นค่อนข้างดีกับจินเฟยเฟย เขาคิดว่าหญิงสาวคนนี้มีบุคลิกเฉพาะตัว และวันหนึ่งเขาจะรู้จักเธอเป็นการส่วนตัว และเธอยังเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดในชนชั้นสูงนี้

 

อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านไประยะหนึ่งเขาก็รู้สึกผิดหวังจริงๆ จินเฟยเฟยได้เข้าร่วมกลุ่มของหลิวหยุนหยาง และเขารู้ว่าเธอดูเหมือนจะใกล้ชิดกับหลิวหยุนหยางมาก นอกจากนี้เธอยังเพิกเฉยต่อการมีชีวิตอยู่ของไป่ยู่หมิง หรือว่าเธอเป็นคนความเย็นชา?

 

“หยุดเรื่องไร้สาระของเจ้าซะ! พี่ใหญ่หยุนหยางตายได้อย่างไร?” ใบหน้าของจินเฟยเฟยเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

“ถ้าเขายังไม่ตายเขา เขาก็ต้องหลบซ่อนตัว มิฉะนั้นทำไมเจ้าไม่พาเขาออกมาล่ะ? หัวหน้าผู้สอนลูยังรออยู่!” ไป่ยู่หมิงรู้สึกยินดีมากที่เขาพูดแบบนี้

 

หลิวหยุนหยางไม่สามารถมาได้ มาดูกันว่าเจ้าจะพูดอะไรในตอนนี้!

 

อย่างไรก็ตามในขณะที่เขารู้สึกพอใจกับตัวเอง เขาก็ตระหนักว่าสีหน้าที่น่าเบื่อหน่ายของซูจงนั้นกลับมีชีวิตชีวาขึ้น

 

เกิดอะไรขึ้นกับเขา? ในที่สุดเขาอาจจะรู้ว่าข้าเป็นอัจฉริยะที่หายากซึ่งจะปรากฏเพียงครั้งเดียวในทุกๆ 100 ปี? เขาต้องการที่จะโค้งคำนับต่อหน้าข้าหรือไม่?

 

ความขนลุกปะทุทั่วร่างกายของไป่ยู่หมิง เมื่อเขาเริ่มไตร่ตรองว่าเขาจะตอบสนองต่อคำสั่งของซูจงอย่างไร จริงๆแล้วไป่ยู่หมิงนั้นเป็นคนธรรมดามาก แต่เขาก็มองการณ์ไกลด้วย

 

ก่อนที่เขาจะสามารถเตรียมสิ่งที่จะพูดได้เสร็จ เขาก็รู้ด้วยความตกใจว่าซูจงและคนอื่นๆกำลังจ้องมองไกลออกไป

 

“หลิวหยุนหยาง!”“

 

“นั่นมันหลิวหยุนหยาง! ในที่สุดเขาก็กลับมา!“

 

“หลิว หยุนหยาง….. เจ้าไปทำอะไรอยู่ที่ไหนมา? ข้าเกือบบ้าไปแล้วที่พยายามตามหาเจ้า! เจ้ามันบ้าที่สุด! เจ้าเกือบทำให้ข้าอยู่ในหลุมฝังศพก่อน!” ซูจงเป็นเหมือนพายุหมุนในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า และรัวคำพูดใส่หลิวหยุนหยาง เขาไม่ได้มาถึงซูจง แต่น้ำลายของเขาก็เริ่มบินไปแล้ว

 

ใบหน้าของหลิวหยุนหยางสกปรก และผมของเขารกรุงรัง ไม่สิ ดูเหมือนคำอธิบายนั้นมันไม่ถูกต้องเสื้อผ้าของเขาฉีกขาดและโทรม แต่ใบหน้าของเขาดูดีและผิวของเขาดูบอบบางมาก ระดับความพิถีพิถันของเขาดูเหมือนจะเกินกว่าหญิงสาวเสียอีก

 

ในขณะที่ซูจงรีบเข้าไปหา หลิวหยุนหยางเคลื่อนไหวเหมือนปีศาจและปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของซูจง น้ำลายของซูจงลงปะทะกับพื้น

 

“ไอ้ป่าบ้านั้นมันไม่มีสัญญาณอะไรเลย” หลิวหยุนหยางมองซูจงอย่างไร้เดียงสา “ท่านไม่ได้บอกเองหรอว่าเราควรจะมีกิจกรรมฟรีสองเดือน?“

 

ซูจงลูบหัวของเขา เขาไม่รู้จะพูดอะไร แสดงออก! ข้าพูดแบบนั้น แต่เจ้าไปสองเดือนได้โดยที่ไม่ได้พบข้าไม่ได้!

 

“ฮ่าฮ่า ! พวกเจ้ากระจายแหล่งกำเนิดของเหลวหรือไม่? ข้าหวังว่าข้าจะไม่สายเกินไป!”เมื่อเขาสังเกตเห็นจำนวนดวงตาจับจ้องอยู่ที่เขา หัวใจของหลิวหยุนหยางก็รู้สึกอ่อนแอเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเขายังคงรักษาความอ่อนหวานและไร้เดียงสาของเขาไว้

 

บางครั้งการแสดงด้วยการเป็นใบ้ก็มีประสิทธิภาพมาก

 

รูปลักษณ์ที่เขาได้รับเป็นการตอบแทนไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวัง เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เขาเพิ่งพูดความจริง ทำไมทุกคนจ้องมองเขาราวกับว่าพวกเขาเพิ่งเห็นผี?

 

ซูจงแก้ปัญหาอย่างรวดเร็วโดยแจ้งให้หลิวหยุนหยางรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน เมื่อเขามาถึงส่วนสุดท้ายน้ำลายของเขาก็ลอยไปทั่วสถานที่ในขณะที่เขาพูด “หลิวหยุนหยาง เจ้าสติไม่ดีไปแล้ว? เจ้ากำลังโกรธหรอ… “

 

“ข้าไม่ได้โกรธ!” อันที่จริงหลิวหยุนหยางสามารถทำเป็นเท่ห์ได้

 

ซูจงรู้สึกว่าหัวเข่าของเขาอ่อนแอ เขากำลังจะเป็นบ้าจากความโกรธ แต่เด็กชายคนนี้ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆออกมาเลย เขาดูราวกับว่าสิ่งนี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อเขา …

 

แม้ว่าลึกๆแล้วเขาจะไม่พอใจ แต่ซู่จงยังพูดกับหลัวหยุนหยางเหมือนรุ่นพี่ที่พูดกับรุ่นน้อง “เจ้าไม่รู้สึกจงรักภักดีสักหน่อยหรอ?“

 

“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ สิ่งที่เราต้องทำคือนำกลับคืนมา สิ่งนี้มีค่าที่จะทำให้เสียงของเจ้าแหบแห้งหรือไม่?” หลิวหยุนหยางตบบ้าของซูจงอย่างเมินเฉยเมื่อเขาพูดเสร็จ

 

เขาเข้าท่ามากจนข้าพูดไม่ออกจริงๆ!

 

“เอาล่ะหลิวหยุนหยาง เจ้ากลับไปที่แถว เวลาเป็นสิ่งงสำคัญ เราต้องรีบไปที่ทะเลสาบชีปิง โอ้ ข้าเกือบลืมไป หากเจ้าต้องการอาวุธ จงแจ้งให้ซูจงทราบโดยเร็วที่สุด” หัวหน้าผู้สอนลูกล่าวพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ

 

ถึงแม้ว่าหลิวหยุนหยางมาถึงสาย แต่ทัศนคติของเขาทำให้หัวหน้าผู้สอนลูรู้สึกสบายใจขึ้นอีกเล็กน้อย

 

พวกเขาจะเอามันกลับมาได้!

 

อะไรคือจุดที่ทำให้โกรธเมื่อพวกเขาสามารถนำมันกลับมาได้?  นี่คือคุณประโยชน์ที่แท้จริงของลูกผู้ชาย แม้ว่ามันจะรู้สึกเหมือนถ้อยคำที่ชวนให้เบื่อหูตามธรรมเนียม

 

“พี่ใหญ่หยุนหยาง! ข้าสามารถพักผ่อนได้ง่ายขึ้นกับท่านพี่ที่นี่!” จาวปูเก้อซึ่งเป็นคนที่เต็มไปในจุดด่างพร้อยคนสุดท้ายถอนตัวออกจากทีม 20 โดยอัตโนมัติ

 

หลิวหยุนหยางตบบ่าของจาวปูเก้อในขณะที่เขาพูดว่า “อย่าทำแบบนั้น เจ้ายังต้องต่อสู้เคียงข้างข้า การละทิ้งกองทัพเป็นสิ่งต้องห้าม หากเราต้องผลักดันใครสักคนออกไปลองเอาไป่ยู่หมิงออกกันเถอะ”

 

เมื่อไป่ยู่หมิงผู้ซึ่งได้รับความกังวลอย่างมากจากการปรากฏตัวอย่ากระทันหันของหลิวหยุนหยาง ได้ยินหลิวหยุนหยางพยายามที่จะกีดกันเขาอย่างโจ่งแจ้งเขากัดฟันแน่นจนเกือบจะเจ็บ เขาไม่มีทางออก เขาไม่สามารถที่จะรุกรานหลิวหยุนหยางได้

 

เขาพัฒนาขึ้นอย่างมากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่การเผชิญหน้ากับหลิวหยุนหยางนั้นยังคงเป็นขั้นตอนที่ยิ่งใหญ่ หลิวหยุนหยางดึงคุณสมบัติของเขาออกมาโดยไม่พูดอะไรเลย สิ่งนี้จะเป็นไปได้อย่างไร

 

นี่ไม่ใช่เพียงหน้าที่ แต่มันก็เป็นเกียรติเช่นกัน นอกจากนี้เขาจะสามารถได้รับทรัพยากรกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นมากมายได้ฟรี

 

“อย่าไปลงน้ำ หลิวหยุนหยาง! ข้าพึ่งพาความแข็งแกร่งและความสามารถของตัวเองเพื่อให้ได้มาซึ่งจุดนี้ เจ้าจะยกเลิกสิทธิ์การใช้งานของข้าให้ใคร?“

 

เมื่อไป่ยู่หมิงพูดถึงส่วนของเขา เขารู้สึกสงบมากขึ้น เขาเชื่อว่าด้วยการพูดสิ่งนี้เขาจะสามารถยืนหยัดอยู่ได้

 

“หัวหน้าผู้สอนลู หัวหน้าซูไม่มีกฎใดเลยที่จะไม่โจมตีเราในระหว่างการต่อสู้ใช่ไหม?  ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่ทำร้ายเพื่อนร่วมชั้นอย่างไม่ระมัดระวัง นั่นมันช่างน่าเศร้าเหลือเกิน!” หลิวหยุนหยากอดอกและยิ้มกว้างให้ไป่ยู่หมิง

 

ใบหน้าของไป่ยู่หมิงแดงขึ้น เขาชี้ไปที่หลิวหยุนหยางขณะที่เขาพูดเสียงดัง “หยุดกลั่นแกล้งข้าเดี๋ยวนี้! ชีวิตมักจะมีทั้งขึ้นและลง หลายสิ่งเปลี่ยนแปลงได้ตอลดเวลา!“

 

ในที่สุดทุกคนต่างก็สบตากับหัวหน้าผู้สอนลู ไม่ว่ายังไงก็ตามพวกเขาจะได้รับการพูดครั้งสุดท้ายในเรื่องนี้

 

หัวหน้าผู้สอนลูมองหลิวหยุนหยาง เมื่อเขาพึมพำบางสิ่งบางอย่างกับตัวเอง จากนั้นเขาสั่งอย่างไร้อารมณ์ว่า “ไป่ยู่หมิงจะต้องอยู่ที่ฐานเพื่อฝึกฝน!“