Supreme Uprising บทที่ 76: ข้าสามารถทําให้พวกเขาขุ่นเคืองได้ไหม?

 

เมื่อเขาเห็นหลิวหยุนหยางไม่เชื่อฟัง ชายอ้วนก็โกรธแค้น ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ร้องสั่งให้ควบคุมตัวหลิวหยุนหยาง เพราะลึกลงไปเขาก็ไม่พอใจอย่างมากเช่นกัน

 

เขาไม่ชอบชายอ้วนคนนี้ที่ทําตัวจริงจัง โดยปกติแล้วเขามักจะเหมือนหนอนคล่องแคล่วตัวอ้วน และร่างกายยังเหมือนหนอนตัวอ้วนทุกครั้งที่เห็นหัวหน้า เขาจะยิ้มอย่างสุดใจและแสดงความกระตือรือร้นทั้งหมด แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อใดก็ตามที่เขาต้องจัดการกับคนที่มีฐานะต่ํากว่า เขาจะเปิดเผยสีที่แท้จริงของเขาทันที

 

เจ้าคิดว่านักสู้ผู้เชี่ยวชาญอย่างข้าจะมีความสุขที่ได้รับคําสั่งจากใครบางคนเช่นเจ้างั้นหรอ? ไม่มีทาง! ในขณะที่นักสู้ผู้เชี่ยวชาญกําลังจะออกไป ประตูถูกเปิดออกอีกครั้ง และเสียงที่ไร้ความสุขพูดว่า “การฉลองวันเกิดของท่านอาจารย์เก่ากําลังจะเริ่มขึ้น ทําไมเจ้ายังไม่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย

 

คนที่พูดเป็นชายวัยกลางคน แม้ว่าเขาจะดูโกรธมาก แต่เขาก็มีท่าทางที่น่าเกรงขาม ในขณะที่ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้มองเขาด้วยความเคารพ

 

ทันใดนั้นผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ข้างเขาก็มองเห็นหลิวหยุนหยาง

 

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ติดตามชายวัยกลางคนมา เธอเพิ่งยืนอยู่นอกประตู ผ่านไปเท่านั้น

 

ทันทีที่เธอเห็นหลิวหยุนหยาง เธอก็แสดงสีหน้าด้วยความประหลาดใจ และเธอก็เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ”หลิวหยุนหยาง! เจ้ามาทําอะไรที่นี่?”

 

เมื่อชีเพิ่งเชียงเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาเขาก็ตกใจ อย่างไรก็ตามเขาสามารถจัดการให้สงบลงได้ทันที

 

“ทหารผู้ช่วยจิน! เจ้ารู้จักชายคนนี้หรอ? เขา เขา ผู้ชายคนนี้หยาบคายมาก ข้าจะขังเขาไว้สองวัน และฆ่าความอวดดีบางอย่างของเขา!”

 

รอยยิ้มที่น่ายินดีเกิดขึ้นบนใบหน้าของซีเจิงเชียงในขณะที่เขาพูดอย่างนี้ เขาได้อธิบายการกระทําของเขาต่อกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นแล้ว

 

น่าเสียดายที่จินหยูเหมิงไม่เข้าใจความหมายของชายอ้วน เขาเดินไปหาหลิวหยุนหยางด้วยรอยยิ้ม “ข้าเพิ่งได้ยินสิ่งที่เจ้าทํา ยินดีด้วย! ข้าแค่จะบอกว่าข้าต้องการลายเซ็นของเจ้า แต่ข้าจะต้องรอจนกว่าเจ้าจะกลับมา แต่ข้าไม่คิดเลยว่าจะข้าจะมาเจอเจ้าที่นี่!”

 

หลิวหยุนหยางสามารถเดาได้ว่าฉินหยูเหมิงพูดถึงอะไร มันเลยไม่น่าแปลกใจเท่าไรที่เธอรู้เรื่องนี้

 

นี่มันไม่ใช่ความลับ

 

หลิวหยุนหยางยิ้มและชี้ไปที่ชีเจิงเชียง” เขาบอกว่าเขาต้องการกักขังข้า เขามีสิทธิ์ทําแบบนั้นด้วยหรอ?”

 

“เขาไม่มีสิทธิ์เ” จินหยูเหมินจ้องมองที่หลิวหยุนหยางก่อนที่เธอจะพูดด้วยความเคารพ “เจ้าเป็นชนชั้นสูงอันดับหนึ่งของดาพันธมิตร และพันโทชั้นหนึ่งของกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้น หากใครต้องการกักขังเจ้า พวกเขาจะต้องมีคําสั่งจากท่านแม่ทัพใหญ่หนึ่งคน”

 

น้ําเสียงของจินหยูเหมิงไม่คมชัด แต่มันก็เน้นมาก ทันทีที่ชีเจิงเชียงได้ยินสิ่งนี้ เขาก็เริ่มสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ เขาหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ทั่วทั้งใบหน้าของเขามีอาการตกใจ ปากของเขาเปิดและปิด แต่ไม่มีคําพูดออกมา

 

หลิวหยุนหยางเป็นชนชั้นสูงระดับเองั้นหรอ?

ในเมืองฉางอันไม่มีการขาดแคลนนักสู้ชนชั้นสูง ที่จริงแล้วผู้คนมักพูดติดตลกว่าถ้าใครขว้างก้อนกรวดในฉางอัน และไปโจมตีคน 10 คน พวกเขาแปดคนจะเป็นพวกนักสู้ชนชั้นสูง

 

อย่างไรก็ตามตัวเลขนี้ไม่รวมถึงชนชั้นสูงระดับสูง

 

ในความเป็นจริงมีชนชั้นระดับเอและบี น้อยมากโดยเฉพาะระดับเอ ดังนั้นสถานะของพวกเขาจึงเป็นที่น่านับถือมาก

 

ชายหนุ่มคนนี้จะเป็นชนชั้นสูงระดับเอ ได้อย่างไรกัน? 

 

หากไม่มีอะไรผิดพลาด ชนชั้นสูงระดับเอ อย่างเขาอาจจะกลายเป็นหนึ่งในนายพลของกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้น 20 ปีได้ในอนาคต

 

แม้ว่าเขาจะถูกมองว่าเป็นชนชั้นระดับกลางในกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้น แต่ชายอ้วนก็ด้อยกว่าเมื่อเทียบกับนักสู้แบบเขา ผู้ที่ถูกลิขิตมาให้ถึงจุดสูงสุด

 

ชีเจิงเชียงส่งสายตาที่ไม่พอใจไปที่ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ใน ขณะที่เท้าทั้งสองข้างของเขาก้าวพร้อมกัน และยกย่องหลิวหยุนหยางด้วยความเคารพ “พันโท ข้าพันตรีชีเจิงเชียง ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”

 

ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ และชายวัยกลางคนที่ดูสง่างามมองเขาอย่างโกรธเคือง ในขณะเดียวกันชายหนุ่มสองคนจากหน่วยอารักขาโคอิหันกลับมา และออกไปอย่างเงียบๆ

 

พวกเขาดีใจอย่างลับๆในใจ หากพวกเขาโจมตีหลิวหยุนหยาง ผลที่จะตามมานั้นช่างน่ากลัว!

 

“ท่านครับ ข้าชื่อหลิงเทียนหยา รองประธานเจ้าหน้าที่บริหารบริษัทหลิงคาน ข้าโชคดีมากที่ได้พบเจ้าในวันนี้ พ่อของข้ากําลังฉลองวันเกิดครบรอบ 80 ปี ดังนั้นข้าอยากจะเชิญเจ้าไปดื่มไวน์ และให้ข้าได้เป็นเป็นเจ้าภาพเถอะ “

 

ชายวัยกลางคนผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดา ทันใดนั้นน้ําเสียงของเขาก็เปลี่ยนไปในขณะที่เขากําลังพูดคุยอย่างอบอุ่นและเป็นมิตร

 

หลิวหยุนหยางมองหลิงเทียนหยาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนที่เขาจะถามจินหยูเหมิงว่า บริษัทหลิงคานมีอํานาจมากเลยหรอ?”

 

จินหยูเหมิงขมวดคิ้วขณะที่เธอพูดกลับเบาๆว่า “พวกเขา ถูกมองว่าเป็นหนึ่งใน 100 ของกลุ่มการเงินชั้นนําในเมืองฉางอัน”

 

“ข้าสามารถทําให้พวกเขาขุ่นเคืองได้หรือไม่?” หลิวหยุนหยางถามด้วยสีหน้าเฉยเมยโดยไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ

จินหยูเหมิง และบริษัทหลังคานนั้นมีความสัมพันธ์ปานกลาง เธอเข้าร่วมการเฉลิมฉลองครั้งนั้นเพียงเพราะเพื่อนของเพื่อนคนหนึ่งได้ส่งต่อความรับผิดชอบมาที่เธอ เธอเป็นคนฉลาด ดังนั้นเธอจึงบอกได้ว่าหลิวหยุนหยางไม่พอใจตามน้ําเสียงของเขาใน

 

สถานการณ์ที่ฉินหยูเหมิงทําได้อย่างไร ผู้ที่เก่งเรื่องการอ่านและการแสดงออกทางสีหน้าเป็นอย่างมากเธอเลือกข้างผิดหรือเปล่า?

 

“แน่นอนว่าเจ้าสามารถ!” เธอพูดอย่างไม่ลังเล

 

หลิวหยุนหยางพยักหน้า “เอาล่ะ เข้าใจแล้ว! ข้าต้องการให้ทุกคนออกไปจากโรงแรมนี้ใน 10 นาที มิฉะนั้น เจ้าจะไม่สามารถตําหนิข้าที่เป็นคนไม่สุภาพได้!”

 

ในขณะที่เขาพูด หลิวหยุนหยางนําตราชนชั้นสูงระดับเอ ตรงหน้าอกที่ทําจากทองคําออกมา และเล่นกับมัน “ราชาอินทรีกล่าวว่าเราควรโอบกอดความสุขและความยินดีในทุกวันของชีวิตพวกเขา เขาบอกข้าว่า ข้าควรตามใจตัวเองบ้าง ไม่งั้นแล้วเราจะทําให้โรงแรมของเฉินหยงพ่ายแพ้ได้ยังไง?”

 

ใบหน้าของชีเจิงเซียงเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขารู้ว่าราชาอินทรีเป็นคนประเภทใด เขามีลําดับขั้นสูงจนเกือบจะเป็นพระเจ้า

 

ถ้าผู้ชายประเภทนี้ทําตามใจจริงๆ หลิวหยุนหยางคนนี้ แล้วใครจะจินตนาการถึงขอบเขตอํานาจของเขา

 

การแสดงออกของหลิงเทียนหยาน่าอันตรายคําพูดของหลิวหยุนหยางเป็นเหมือนการตบอย่างหนักทั่วใบหน้าของเขา

 

อย่างไรก็ตามตราบนหน้าอกทองคําที่ยอดเยี่ยมระดับเอที่แวววาวในมือของหลิวหยุนหยาง และผู้คนที่เขาพูดถึง ทําให้เขารู้สึกกดดันอย่างมาก

 

“เพื่อนข้า เราควรปล่อยให้เวลาผ่านไปสักระยะหนึ่ง แล้วทําไม … “ หลิงเทียนหยายังพูดไม่จบ เมื่อมองหลิวหยุนหยางที่มีสีหน้าจ้องเขม็งอยู่

 

การจ้องมองของเขาทําให้มันยากสําหรับหลิงเทียนหยาที่จะหายใจ

 

“ข้าพูดว่า 10 นาที หากเจ้าไม่ออกไปภายใน 10 นาที ท่านพี่จินจะช่วยข้าเรียกผู้คนได้มากกว่า!” หลิวหยุนหยางหัวเราะ ขณะที่เขามองดูที่จินหยูเหมิง

 

“ราชาแห่งเพลิงสั่งให้ข้าทําตามคําแนะนําของเจ้า ถ้าเจ้าต้องการให้ข้าช่วย ข้าก็จะช่วยให้เจ้าเรียกผู้คนได้มากกว่า 4 จินหยูเหมิงพูดอย่างช่วยไม่ได้

“จงระวังให้ดีว่า ราชาแห่งเพลิงจะดุเจ้า!”

 

หลิวหยุนหยางหัวเราะ แต่ไม่พูดอะไรมาก

 

หลิงเทียนหยาเดินออกไปอย่างมั่นใจ แม้ลึกลงไปข้างในเขาเดือดด้วยความโกรธ ห้านาทีต่อมาเขากลับมาเมื่อเผชิญหน้า

 

“ข้าขอโทษ ท่านหลิว เหตุการณ์ทั้งหมดนี้หยาบคายจริงๆ ในส่วนของบริษัทของเราเราจะจากไปทันที ค่าใช้จ่ายของเจ้าจะได้รับการคุ้มครองโดยครอบครัวของข้า” หลิงเทียนหยาพูดในสิ่งที่แตกต่างออกไป

 

เมื่อเขาพูดจบเขาก็ยกมือขึ้น และตบหน้าผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้อย่างหนัก

 

ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ไม่กล้าหลบ เขาเพิ่งอดทนกับการโดนตบที่แข็งแกร่ง

 

แนวโน้มในอนาคตของเขาก็กลายเป็นสลัวมาก

 

หลิวหยุนหยางมองไปที่ญาติที่น่าสะพรึงกลัวของเขาผู้ซี่งจ้องมองเขาด้วยความงุนงงก่อนที่เขาจะพูดพร้อมกับหัวเราะว่า “ ข้าคิดว่าเราควรไปข้างหน้าและนั่งตรงนั้น!”