คนที่ต่อหลังเบบี้คือลู่เฟย จึงถือว่าลู่เฟยเป็นเกราะชั้นสุดท้ายของเบบี้ ต่อจากลู่เฟยคือหลี่เฉินต่อด้วยเฉินเฮ่อ ซึ่งอ่อนที่สุดในทีม

เสียงดนตรีเร่าร้อนดังขึ้น หัวหน้าผกก.ก็กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า : “หมดเวลาภายใน 1 นาที… เริ่ม”

เมื่อเสียงนกหวีดดังขึ้นฟ่านปิงปิง ก็พุ่งตัวไปไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม

มือเบบี้ยืดออกเต็มกำลังเพื่อหยุดฟ่านปิงปิง

“ฉีกเลย กระชากๆ เอาให้ตาย…” เติ้งเชาส่งเสียงเชียร์ฟ่านปิงปิงจากด้านหลัง

“ฉีกเขาซะ ปิงปิง ลุยๆ ปิงปิงลุยเล้ย” หวังซู่หลานตามเข้าสมทบด้วย(หมายถึงเชียร์นะ)

ทั้งที่ฉากไม่อลังการมากนัก แต่ทว่า…

“ตือ ตึ ตือ ตือ .. ตื๊อ ตื๊อ ตื่อ …” เบบี้หยุดฟ่านปิงปิงขณะที่เธอฮัมเพลงไปด้วยเหมือนพยามสร้างความตื่นเต้น แล้วตอนนี้เกมอินทรีล่าไก่ ก็กลายเป็นการที่อินทรี แม่ไก่และลูกเจี๊ยบ วิ่งวนเป็นวงกลมหมุนไปหลายรอบ

ฟ่านปิงปิงไม่สามารถทำการใดๆ ได้ไปสักพัก เพื่อเห็นว่า 1 นาทีกำลังจะหมดลง ใจเธอก็เริ่มแป้ว แล้วเธอก็ตัดสินใจ ใช้การเคลื่อนไหวประดุจนักฆ่าสาว

ร่างของปิงปิงพุ่งอย่างรวดเร็ว ตะครุบใครสักคนในแถวแล้วพลิกตัวกลับเพื่อชะลอการวิ่งวนของทีมแม่ไก่ แล้วเมื่อแถวเริ่มช้าลง เธอก็พยายามตรงเข้าไปหาคนท้ายแถวของทีมไก่ ซึ่งก็คือเฉินเฮ่อ

“อ้า.. วิ่งเร็ว…” ลู่ยเฟยรีบหันไปบอกเฉินเฮ่อที่อยู่ท้ายแถว แล้วก็ตามมาพยายามดึงเฉินเฮ่อให้ออกห่างจากปิงปิง ตอนนี้ลี่เฉินก็โดนเธอดึงแขนเสื้อเอาไว้แล้ว เบบี้ด้วยอารามตกใจ เธอคว้าตัวปิงปิงอย่างกระวนกระวาย จนทำให้ฟ่านปิงล่วงลงไปกับพื้น ฟ่านปิงปิงนั่งหมุนตัว 360 องศา แล้วพลิกตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วแทบไม่สะดุด มือของเธอตอนล้มลงไปยังจับแขนเสื้อของลี่เฉินเอาไว้เอยู่เลย

 

“วะวะวะโว้ว…”

 

“โว้วววว” เติ้งเชาและพักพวกอีกสี่คนอุทานด้วยความทึ่งจัด

 

ลู่เฟยกับคนอื่นๆ ก็ตะลึงเช่นกัน เพราะฟ่านปิงปิงฟื้นขึ้นมาเร็วมาก แทบจะทันทีที่เธอล้มลงเลย  เธอสะดุดลงอีกครั้งแล้วก็พุ่งเข้าไปถึงเฉินเฮ่อแล้ว

 

“ไร’น่ะ…”

“เฮ….” ฝูงชนกรีดร้องและพยายามวิ่งวนอีกครั้ง หลังจากไม่กี่วินาที ฟ่านปิงปิงก็คว้าหมับที่แขนเสื้อของเฉินเฮ่อ ตามเข้ามาประกบด้านหลัง แล้วกระชากป้ายชื่อของเฉินเฮ่ออย่างรุนแรง สุดท้าย ป้ายชื่อของเฉินเฮ่อก็โดนดึงออก…

“โว้ววว !! เยี่ยมมากๆ” เจิ้งข่ายเข้าไปตบไหล่ด้านหลัง ประมาณพี่เลี้ยงดูแลนักมวยมุมสนาม

 

ทุกคนตกตะลึง เฉินเฮ่อจึงเป็นคนแรกที่ OUT ไป เหลือเพียง 3 คนในทีมสีฟ้า (ผู้แปล : ขออนุญาติเปลี่ยนเป็นสีฟ้าตั้งแต่นี้ไปนะครับ)

 

ต่อไปเป็นเทิร์นของเบบี้เล่นเป็นอินทรี ส่วนฟ่านปิงปิงเป็นแม่ไก่และสี่คนที่เหลือเป็นลูกเจี๊ยบ

ทุกคนจับเสื้อต่อกัน เจิ่งข่ายเป็นคนสุดท้ายของทีม เขาจึงเป็นเป้าโจมตีของเบบี้

การต่อสู้เริ่มต้นอย่างรวดเร็ว ตอนแรกเบบี้วิ่งเหยาะๆ เป็นวงเวียน แต่เหมือนจะใหญ่ไปหน่อย เธอหลุดจากวงไปเรื่อยๆ และเธอก็เริ่มบีบวงเข้ามา เมื่ออยู่กับทีมสีเหลือง ฟ่านปิงปิงแค่ยื่นแขนกว้างตามการเคลื่อนไหวของเบบี้ เธอก็สามารถหยุดเบบี้ได้อย่างง่ายดาย

“พี่สาวเอามือบังซะมิดเลย..” เบบี้บ่นขณะกำลังวิ่ง…

หลังจากที่เธอวิ่งวนไปไม่กี่รอบ จู่ๆ เธอก็เร่งความเร็วขึ้นหลบเลี่ยงการป้องกันของฟ่านปิงปิงได้ มุดโผล่ไปข้างหลังแล้วเข้าหาคนสุดท้ายหลังจากผ่านแต่ละคนมาได้ ก็สามารถคว้าเอาแขนเสื้อคนสุดท้ายได้

“อ๊ะๆ”

 

“อ่ะ… หลบเร็ว…”

หวังซู่หลานและเจิงข่ายก็วิ่งวนหลบเร็วขึ้น โดยเฉพาะสีหน้าของเจิ้งข่าย ที่แสดงเหวอออกมา

ในช่วงเวลา 5 วินาทีสุดท้าย ในที่สุดเบบี้ก็คว้าเอาแขนด้านข้างของเจิ้งข่ายได้อีกครั้ง จากนั้นเธอก็พุ่งไปด้านหลังดึงป้ายชื่อของเขาได้ด้วยมือเดียว

 

ด้วยเหตุนี้เอง ทีมสีเหลืองก็สูญเสียสมาชิกไป 1 คน แต่พวกเขามีกัน 5 คน หายไปคนก็เหลือ 4 คน โดยรวมแล้วก็ยังถือว่าได้เปรียบอยู่ดี

ทุกคนมารวมตัวกัน เบบี้ล้มตัวลงนอนกับพื้นแล้วเริ่มงอแง พูดกับผกก.ว่า : “ผู้กำกับคะ ฉันเหนื่อยมากเลยค่ะ จะตายเพราะความเหนื่อยอยู่แล้วเนี่ย พวกเขายังเหลืออีกตั้ง 4 คน ฉันจะจับไหวยังไงคะ?”

 

“ถูกต้องเลยค่ะ ฉันก็ไม่ไหวแล้ว” ฟ่านปิงปิงพลางหัวเราะแห้งๆ

หัวหน้าผกก.นั่งทางในอยู่ครู่นึงแล้วก็พูดขึ้นว่า : “หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เอเธน่าทั้ง 2 สามารถแต่งตั้งเซนท์เซย่าในทีมของคุณ ให้เป็นตัวแทนคุณในการเป็นนกอินทรี เพื่อจับไก่ของอีกฝ่ายได้”

 

“ใช่เลยค่ะ เป็นความคิดที่ดี” เบบี้ส่งเสียงเชียร์

“ไม่เลวเหมือนกัน” ฟ่านปิงปิงยังเห็นด้วย

ทีนี้ถึงคราวของทีมสีเหลืองต้องเป็นฝ่ายโจมตี ตัวแทนที่ฟ่านปิงปิงส่งออกมาก็คือ เติ้งเชา เพื่อเป็นอินทรีจู่โจมทีมสีน้ำเงิน

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นทันที เบบี้ยังคงปกป้องลู่เฟยและหลี่เฉินอยู่เบื้องหน้า เติ้งเชาเข้าประชั้นชิดเข้ามา เบบี้โบกมือเธออย่างต่อเนื่องเพื่อกันเติ้งเชา แล้วพวกเขาก็วิ่งเป็นวงกลมกันอีกครบ เหล่ารันนิ่งแมนที่เหลืออยู่รอบๆ ก็หัวเราะยกใหญ่

ครั้งนี้ทีมสีฟ้าร่วมมือกันได้เป็นอย่างดี ในหนึ่งนาที เติ้งเชาไม่สามารถจับไก่ได้เลย

เมื่อถึงตาทีมสีฟ้าโจมตี ตัวแทนที่เบบี้ส่งมาก็คือลู่เฟย ลู่เฟยเป็นอินทรีผู้ลักไก่ (…555…)

“ลู่เฟย ขึ้นอยู่กับทายแล้วนะ ถ้านายล้มเหลว นายคงรู้ตัว” ขณะที่เบบี้พูดก็ตบไหล่และจ้องไปทางลู่เฟยอย่างคุกคาม

แม่มม.. เบบี้ดุร้ายเกินไปแล้วไหม? ใช้ฉันเป็นเครื่องมือเลยเร๊อ? ลู่เฟยถอดถอนใจอย่างลับๆ

“จ้า..”

ลู่เฟยรับปากพลางก้าวไปด้านหน้า ด้านหลังของแม่ไก่ฟ่านปิงปิง มี หานเกิง เติ้งเชา หวังซู่หลาน ในทีมพวกเขามี 4 คน

เป้าหมายของลู่เฟยครั้งนี้คือหวังซู่หลาน ซึ่งก็เป็นปกติของเกมนี้

“เริ่ม” ผกก.ให้สัญญาน

ทันใดนั้นลู่เฟยก็เกือบจะเร่งสปีดตัวเองสุดขีด โผไปด้านหลังเพียงก้าวเดียว แล้วลู่เฟยก็คว้าตัวหวังซู่หลาน

“ไก่น้อยตายซะเถอะ” ลู่เฟยหัวเราะอย่างเบิกบานใจ

“อ๊ากกก…”

“อะไรฟร้า…”

ฝูงชนกรีดร้องด้วยความเงิ้บ ลู่เฟยฉีกกระชากป้ายชื่อของหลัวซู่หลาน

“โอ่วว มันจบลงทันทีที่เริ่ม เหลือเชื่อมาก” เติ้งเชาอุทานออกมา

“นี่มันเกินไปไหม ทำไมเร็วขนาดนี้ 3 วิฯ น่าจะ 3 วินาทีได้” ฟ่านปิงปิงก็ดูจะเหลือเชื่อ

“นี่มันน่าตกใจเกินไปแล้ว…” ทุกคนเอ๋อแดกกันหมด พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ลู่เฟยชนะเร็วโคตร

 

หวังซู่หลานออกไปจากทีม ทั้งที่ใบหน้าของเขายังคงช็อกอยู่ : “มันช่างเลวร้ายเหลือเกิน โคตรเทพลู่เฟย…ข้านั้นอนาถเกินไป… ทหาร… แก้แค้นให้ข้าด้วย”

==============