Supreme Uprising บทที่ 80: ลูกเตะจากชง

 

แม้ว่าจะไม่มีบุคคลที่เหมาะสมในเรื่องนี้ในศูนย์บัญชาการดังนั้นหลิวหยุนหยางจึงเรียกคืนคุณลักษณะทั้งหมดของเขากลับคืนสู่สถานะดั้งเดิมและหันความสนใจไปสู่พลังจิตใจของเขา

 

พลังจิตใจของเขามาถึงระดับที่ทําให้เขาเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นภายในร่างกายของเขา

 

หลิวหยุนหยางที่ลืมไปแล้วว่าตอนนี้เขาเพิ่มคุณสมบัติจิตใจของเขา จากในตอนแรกเพิ่มขึ้นเป็น 80 ทันที

 

ขณะนี้คุณลักษณะทั้งหมดของเขารวมกันมากถึง 152 ดังนั้น 80 คะแนนมันจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

 

คุณสมบัติจิตใจ 80 คะแนนของเขา เปลี่ยนการรับรู้ของเขาเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของเขาได้อย่างสมบูรณ์ ทุกอย่างชัดเจนมากซึ่งทําให้หลิวหยุนหยางรู้สึกถึงการควบคุม

 

อย่างไรก็ตามความรู้สึกของการควบคุมนี้ถูกจํากัดไว้ที่ห้

 

ลุกขึ้น! ในขณะที่เขานึกภาพความคิดนี้มีดประดับที่แขวนอยู่บนผนังก็ถูกหุ้มไว้ ภายใต้การควบคุมของหลิวหยุนหยางมีดจะบินไปในอากาศอย่างรวดเร็ว และปลดปล่อ ยมีดทําลายห้าเสือ

 

แม้ว่าปลายมีดจะไม่สั่นมากนัก เพราะหลิวหยุนหยางเป็นผู้ควบคุมแต่เขาก็รู้สึกได้ถึงความคมชัดที่บรรจุอยู่ภายใน

 

ความคมชัดของมันทําให้หลิวหยุนหยางรู้สึกราวกับว่าไม่มีอะไรที่เขาเอาชนะไม่ได้

 

เขาต้องการที่จะดําเนินการต่อ แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนเข้ามา ดังนั้นเขาจึงเอามีดกลับเข้าไปในผักด้วยความคิดของเขา

 

“หลิวหยุนหยาง เจ้าโอเคจริงเหรอ?เจ้าไม่ต้องการตรวจร่างกายหน่อยหรอ?” ซูจงถามเมื่อเขาก้าวเข้ามาในห้องชายผู้นี้ดูเหมือนเป็นห่วงเขาอย่างยิ่ง

 

หลิวหยุนหยางยิ้มอย่างหยอกล้อ “ข้าสบายดีเจ้าเป็นคนที่หวังว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับข้า!”

 

“เป็นไปได้อย่างไร? ของเหลวในร่างกายสีทองนั่น …”ซูจงจ้องที่หลิวหยุนหยางราวกับว่าเขาดูประหลาด

 

คุณสมบัติจิตใจของหลิวหยุนหยางปัจจุบันอยู่ที่ 80 แม้ว่าเขาจะไม่สามารถอ่านความคิดของซูจงได้ตามการแสดงออกของซูจงแต่เขาก็ยังสามารถเดาได้มากกว่าหรือน้อยกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในใจของเขา

 

“มีปัญหากับของเหลวในร่างกายสีทองรึเปล่า?”

 

ความตรงไปตรงมาของหลิวหยุนหยางทําให้ซูจงค้างไปชั่วครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็เปิดเผยทุกอย่างออกมา “ก่อนที่เจ้าจะออกมาหัวหน้าผู้สอนลูได้รับข้อมูลบางอย่างจากกองทัพทหารเลิศนภาพวกเขาบอกเขาว่าต้องใช้ของเหลวในร่างกาย สีทองประกอบกับยาบางชนิดแต่พวกเขาลืมบอกเรา!”

 

ดวงตาของซูจงมีร่องรอยความโกรธเล็กน้อยเมื่อเขาพูด สิ่งนี้คนเหล่านี้เป็นเพียงคนพาล! พวกเขาจะลืมบอกสิ่งที่สําคัญจริงๆได้อย่างไร? พวกเขาคิดว่าพวกเราโง่หรือเป ล่า?เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ต้องการให้หลิวหยุนหยางรู้ข้อ

มูลนี้!

 

“ถือว่าเจ้าโชคดี บ้าจริง! หากเรามีโอกาสในอนาคตเราต้องชําระหนี้นี้กับหลานชายของเขา เขาเป็นสมาชิกของกองทัพเลิศนภา!”

 

หลิวหยุนหยางเดินไปข้างหน้าแล้วตบบ่าของซูจงโดยไม่พูดอะไร ตอนนี้เขารู้เรื่องนี้แล้ว หลิวหยุนหยางไม่พอใจอย่างแน่นอนเขาปฏิบัติตามหลักการบางชุดหลังจากทั้งหมด หากใครบางคนทําให้เขาขุ่นเคืองเขาจะต้องตอบแทน ความโปรดปรานนั่น หากมีคนทําให้เขาขุ่นเคืองอีกครั้งเขาจะต้องส่งคืนอีกครั้ง หากมีคนทําให้เขาขุ่นเคืองพวกเขาจะต้องถูกกําจัด

 

“เอาล่ะเจ้าหนู ตอนนี้เราอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนั้นเลยกลับไปและพักผ่อนบ้าง ของเหลวที่มาจะได้รับรางวัลในสา มวัน แหล่งกําเนิดของเหลวระดับเอนั้นค่อนข้างน่าประทับ ใจ!” ในขณะที่เขากล่าวถึงแหล่งกําเนิดของเหลวเกรดเอคําใบ้ของความอิจฉาจางๆปรากฏชัดบนใบหน้าของซูจง

 

หลังจากบอกลาซูจง หลิวหยุนหยางยังมุ่งหน้าไปยังเขตหนึ่ง เมื่อเขาออกไปมีคนขับรถให้เขาแต่ตอนนี้เขาต้องเดินก ลับ

 

“ข้าสงสัยว่าร่างกายของข้าแข็งแรงแค่ไหนในตอนนี้“

 

หลิวหยุนหยางมีความคิดลึกซึ้งเมื่อจู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงที่น่ารังเกียจ

 

“ข้าสัยว่าวิธีการอันน่ารังเกียจชนิดใดที่หลิวหยุนหยางเคยเอาชนะลูกชายผู้สูงศักดิ์ของตระกูลเหนในปีนี้ผู้ร้ายอย่างเขามีพลังมากจริงๆ!”

 

มีคนสามคนกําลังพูด แต่คนที่หลิวหยุนหยางให้ความสนใจคือคนที่ไม่ได้พูด

 

นั่นคือหลินชางเจียน ศัตรูสองคนกําลังปะทะกันบนถนน

 

แคบ!

 

เมื่อไม่นานมานี้หลิวหยุนหยางได้ใช้พลังจิตใจของเขาในการทรมานหลินชางเจียน แต่เขาไม่เคยพบหน้าหลินชางเจียนจริงๆ

 

ตอนนี้เขามีรากฐานร่างกายสีทองของของเหลวในร่างกายสีทองหลิวหยุนหยางต้องการทดสอบว่ามันแข็งแกร่งแค่ไหน

 

เขาเดินไปในทิศทางของเสียงเหล่านั้น

 

“ข้าคิดว่าเจ้าไม่ควรรออีกต่อไปพี่ใหญ่หลิน สอนเด็กคนนั้นให้เป็นบทเรียนที่เขาจะไม่มีวันลืม ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่ มีวันรู้ว่าโลกใบใหญ่คืออะไร…”

 

คนที่พูดเป็นไอ้หนุ่มที่ได้ซื้อไล่ยุง และได้รับการโจมตีอย่างไร้ความปราณีโดยหลินชางเจียน ย้อนกลับไปตอนนั้นหลิ วหยุนหยางได้ยินว่าเขาได้รับการสาปแช่งเขาไม่รู้เลยว่าเขาจะประจบประแจงหลินชางเจียนได้อย่างไรและกลับไปเป็นสุนัขเลียงของเขาได้อย่างรวดเร็ว

 

สิ่งที่ผู้คนหวาดกลัวมากที่สุดเมื่อพวกเขาไม่ชอบใครบางคนกําลังเห็นหัวข้อการสนทนาของพวกเขาปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาในทันใด

 

แม้ว่าคนนี้จะฟังดูกระตือรือร้น แต่เขาก็รู้สึกกลัวลึกๆข้างในความสําเร็จอันน่าประทับใจของหลิวหยุนหยางในการกวาดสะพานห้ากิโลเมตร ทําให้เขากลัวความแข็งแกร่งของเขา

 

แม้ว่าเขาจะเป็นผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ แต่เขาก็ไม่มั่นใจว่าเขาจะได้รับชัยชนะหากเขาต่อสู้กับนักสู้ที่มีความสามารถมากที่สุดของกองทัพทั้งแปด

 

” หลิวหยุนหยางเจ้า …. “

 

คําพูดแทบจะไม่เหลืออะไรแล้ว เมื่อหลิวหยุนหยางตบหน้าเขาอย่างแรง พลังของหลิวหยุนหยางถึง 51 ดังนั้นการตบของเขาจึงมีกําลังสองสามพันกิโลกรัม

 

แม้ว่าหลิวหยุนหยางจะควบคุมความแข็งแกร่งของเขาแต่แหล่งกําเนิดพลังของสิ่งอื่นไม่ได้มีประสิทธิภาพมากนักดังนั้นเขาจึงยังคงปลิวสะบัดในอากาศ

 

“เจ้า … เจ้ากล้าดียังไงมาโจมตีข้า?”นักสู้อีกคนหนึ่งส่งเสียงร้องขณะที่เขารู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย

 

โดยปกติ นักเรียนชนชั้นสูงของกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นซึ่งมักจะฉีกหน้านักเรียนชนชั้นล่างเมื่อไม่นานมานี้เขาได้ทุบตีนักเรียนชนชั้นล่างภายใต้คําสั่งของหลินชางเขียน

 

เมื่อเวลาเปลี่ยนไป ตอนนี้เขาเป็นคนที่ถูกโจมตีด้วยนักเรียนชนชั้นล่างหากเขาสามารถทนสิ่งนี้ได้ก็ไม่มีอะไรที่เขาจะไม่สามารถทนได้

 

“ดวงตาของเจ้าต้องหลอกลวงเจ้า เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของเจ้ากระแทกกับฝ่ามือของข้า! เจ้าต้องไม่ทําสิ่งต่างๆอย่างไม่เต็มใจ เมื่อเจ้าเดินเจ้าต้องเปิดตาของเจ้าให้กว้าง แทนที่จะเปิดปากเลวๆใส่คนอื่น!”หลิวหยุนหยางหัวเราะเยาะขณะที่เขากระโดดเบาๆที่ขาเหมือนนักมวย

 

อะไร? มันใช้งานได้เหมือนกันไหม?

 

เมื่อนักเรียนชนชั้นสูงที่ถูกตบได้ยินคําอธิบายที่ไร้ยางอายของหลิวหยุนหยางเขาก็โกรธอย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าโจมตีหลิวหยุนหยางอย่างหยาบคาย เขาหันกลับไปหาหลินชางเจียนเพื่อขอความช่วยเหลือ

 

“เพียงเพราะเจ้าเอาชนะนักสู้เพียงไม่กี่คนได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะเอาชนะไม่ได้!” หลินชางเจียนตะคอกใส่ “เจ้านําความรุ่งโรจน์มาให้กองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้น ดังนั้นข้าจะไม่ลงโทษเจ้าแต่เจ้าต้องขอโทษเซียวจิน”

 

เมื่อนักสู้ที่เรียกว่าเซียวจินได้ยินสิ่งนี้เขาก็ไร้ความรู้สึก

 

ขอโทษ ให้ตายเถอะ หลินชางเจียงขอแค่คําขอโทษเท่านั้น!

 

หากการขอโทษมีประสิทธิภาพ เจ้าจะให้ข้าตบเจ้าและขอโทษได้ยังไง แม้ว่าเซียวจินจะไม่พอใจอย่างมากกับวิธีที่หลินชางเจียนเคยใช้ในการแก้ไขปัญหานี้ เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรเลย

 

“เจ้าสะกดคําว่าขอโทษยังไง พี่ใหญ่ชางเจียน? เจ้าสอนข้าได้ไหมข้าอ่านมามาก ดังนั้นเจ้าจะไม่โกหกข้าโอ้ข้าได้ยนมาว่าพี่ใหญ่ชางเจียนถูกลาเตะเมื่อไม่นานมานี้ ไม่ใช่สิ มันเป็นช้างสมองของเจ้าโดนเตะจนเสียสติหรือเปล่า?”

 

“บ้าที่สุด! ไอ้ระยํา! ทําไมเจ้าถึงชั่วร้ายนัก?” คนที่เหลือของหลินฉางเจียนอีกคนอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งตอนนี้เขาเพิ่งคอยเตือนถึงความผิดพลาด!

 

การถูกไล่ล่าอย่างเมามัน และถูกโจมตีโดยช้างอัญมณีหยกขาวเป็นช่วงเวลาที่น่าอับอายที่สุดของหลินชางเจียน แม้ แต่ลูกน้องของเขาก็ยังพูดถึงมันไม่ได้ทําไมหลิวหยุนหยางจึงนําสิ่งนี้มาได้อย่างง่ายดาย?

 

“เจ้ากําลังร้องขอมัน!” ในขณะที่หลินชางเจียนพูดร่างกายของเขาก็กลายเป็นเงามืดจํานวนมากที่เงามืดและรีบพุ่งไปที่หลิวหยุนหยาง

 

**ฝากติดตามเพจด้วยน้าาา**