นิยาย Supreme Uprisingบทที่ 93: ต่อยข้าอีกครั้งเถอะวีรบุรุษ!

คําพูดของหลิวหยุนหยางทําให้ชายชรารู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยลึกลงไปเขามั่นใจอย่างยิ่งว่านายหลี่ได้ทิ้งนักวิจัยจินไว้ข้างหลังแล้วออกเดินทางก่อน

เขาไปไหนกันแน่?

หลี่อาจจะถูกฆ่าด้วยสิ่งเล็กๆที่ไม่สําคัญนี้?ชายชราส่ายหัวในขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของสิ่งที่เกิดขึ้นแม้ว่าเขาจะเชื่อในตัวหลิวหยุนหยางแต่ผลลัพธ์นี้ก็แปลกเกินไป

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหลี่จะถูกฆ่าด้วยมือของทหารหนุ่มคนนี้ แม้ว่าฐานการฝึกฝนของทหารจะ…..

จริง ๆ แล้วเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้! ทันใดนั้นการแสดงออกของชายชราก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงดูถูกเด็กคนนี้ไม่ได้เลย
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาสัมผัสถึงความอ่อนแอของผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ในร่างกายของหลิวหยุนหยางความกังวลในใจของเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์

นายหลี่เป็นผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ระดับสองถ้าเขาอยู่ในกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นเขาจะสามารถนําทหาร 1,000 คนได้ชายคนนี้จะถูกฆ่าได้อย่างไรอย่างง่าย ดายจริงๆเหรอ?

“เขายังไม่กลับมา!” ชายชราจ้องที่ หลิวหยุนหยางก่อนที่เขาจะถามว่า “บอกข้าทีทําไมเขาไม่กลับมา?”

แม้ว่าหลิวหยุนหยางรู้คําตอบสําหรับคําถามของเขาแต่เขาก็แสดงออกอย่างไร้เดียงสาเมื่อเขาเผชิญหน้ากับชายชรา “เขาเป็นเจ้าหน้าที่ทําไมเขาต้องรายงานให้กับทหารอย่างต่ํา ๆ อย่างข้า?ทําไมท่านถึงคิดว่าเขาจะบอกข้าล่ะ?”

ชายชราผละออกจากหลิวหยุนหยางโดยไม่พูดอะไรอีก

ทหารส่วนใหญ่ไม่ได้พูดอะไรแต่พวกเขายังคงจ้องมองที่หลิวหยุนหยาง

พวกเขามองเขาซ้ําแล้วซ้ําอีก …

15 นาทีผ่านไป แต่นายหลี่ก็ไม่ปรากฏใบหน้าที่สวยงามของนักวิจัยจินนั้นบ่งบอกถึงความเด็ดขาด”ไปกันเถอะบางทีมีบางอย่างเกิดขึ้นกับนายหลี่และเขาก็ต้องเดินหน้าต่อไป”

แม้ว่านักวิจัยจินจะเป็นผู้บัญชาการระดับสูงสุดของการดําเนินงาน แต่นายหลี่ก็แสดงความมั่นใจว่าได้ขโมยความสนใจไปอย่างไรก็ตามตอนนี้ที่อยู่ของเขาไม่เป็นที่รู้จักก็ดูเหมือนว่าผู้มีอํานาจ ทั้งหมดได้กลับมาหาเธอตามธรรมชาติ

แม้ว่านายหลี่จะไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไปแต่นักวิจัยจินก็เป็นผู้นําที่มีความสามารถเช่นกันเธอแบ่งหลิวหยุนหยางและทหารอีก 30 คนอย่างรวดเร็ว และเป็นรูป แบบตามความสามารถของทุกคนหลิว หยุนหยางมีความรู้สึกว่าเธอน่าเชื่อถือ กว่าหลี่มาก

เส้นทางนั้นไม่แคบนักแต่ทางที่ถูกสร้างขึ้นนั้นเกิดจากการสะสมของหินก้อนใหญ่ให้ความรู้สึกว่าเปราะบางจริงๆหลิวหยุนหยางพบว่ามันยากที่จะจินตนาการว่าซูหลงจัดการก้อนหินขนาดใหญ่เหล่านี้ได้อย่างไร

“เจ้าเคยได้ยินเรื่องนี้บ้างไหม? สุสาน ของซูหลงซึ่งอยู่ข้างใต้เรานั้นเป็นเพียงส่วนหน้าเท่านั้น!” นักวิจัยจินจู่ ๆ ก็บอกหลิวหยุนหยาง

หลิวหยุนหยางไม่คาดคิดว่านักวิจัยจินจะเริ่มการสนทนากับเขา เขานิ่งไปหนึ่งวินาทีก่อนที่จะส่ายหัว
เขาไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน!

“เขาอยู่บนขอบฟ้าและสุดปลายแผ่นดินโลกเขาถูกส่งไปยังนรกและสวรรค์ …” นักวิจัยจินกล่าวเสริมต่อ “วันหนึ่งเขาจะกลับมา!”

แม้ว่าเสียงของนักวิจัยจินนั้นจะอ่อนโยนแต่หลิวหยุนหยางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าขนลุกเมื่อเขาได้ยินเสียงที่เหมือนฝันของเธอท่องคําเหล่านี้

ทางเดินซึ่งทําจากหินขนาดใหญ่ดูไม่มีที่สิ้นสุดหลิวหยุนหยางและคนอื่น ๆ เดินไปข้างหน้าอย่างมีระบบ

“ให้ตายสิ! อีกไกลแค่ไหนวะ?” มีคนสาปแช่งอย่างโกรธเคือง
หลิวหยุนหยางสังเกตว่าการสาปแช่งนั้นเป็นของทหารสวมเครื่องแบบทหารเลิศนภาและดวงตาของเขาก็แดงเล็กน้อย

“ตรงนั่นไงพี่ชาย ถ้าเรากดเราจะทําให้มันออกมาจากที่นี่ได้อย่าง แน่นอน!”ทหารอีกคนที่สวมเครื่องแบบชุดเดียวกันพูดเสริม

เมื่อพิจารณาจากลักษณะที่ไม่มั่นคงของเขาคําพูดของเขาได้รับการตั้งใจให้ปลอบใจตัวเองมากกว่าเพื่อนของเขา

ทั้งสองไม่ได้มีปัญหาใด ๆ แต่จางฮูมี ปัญหาใหญ่

ในตอนแรกจางฮก็ยังสามารถล้อเล่นกับลูไทเฟิงและคนอื่น ๆ ได้ แต่ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็ซีดจางอย่างน่ากลัว

ถ้ามันไม่ได้เป็นเพราะปฏิกิริยาตอบสน องที่รวดเร็วของลู่ไทเฟิง จางฮก็คงนอนราบกับพื้นแล้ว

“จางฮ! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”ไทเฟิงถามขณะที่เขาหยิบขวดเล็กออกมาจากเป้ของเขา

“ไม่มีประโยชน์, ข้ากินไปก่อนหน้านี้ แล้ว” จางฮผลักยาออกไป “มันรู้สึกเหมือนมีเข็มนับไม่ถ้วนกระจายอยู่ทั่วร่างกายของข้ามันอาจจะเป็นแหล่งกําเนิดแกนพลังงานของหลี่”

คําไม่กี่คําของเขาทําให้ทหารทุกคนที่อยู่รอบตัวเขานิ่งเงียบ แม้ว่าพวกเขาจะเป็นกองทหารชั้นเยี่ยมจากกองทัพต่างๆแต่ก็ไม่มีใครมีแหล่งกําเนิดแกนพลังงานเป็นผลให้เมื่อแหล่งพลังงานเข้าสู่ ร่างกายของพวกเขาพวกเขาก็จะพบว่ามันยากที่จะขับไล่มัน

เว้นแต่จะมีผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ที่สามารถช่วยให้พวกเขาขับไล่แหล่งกําเนิดแกนพลังงานได้ …

อย่างไรก็ตามผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้เป็นเรื่องยากที่จะเกิดขึ้นภายใต้สถานการณ์นี้นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกที่เป็นอันตรายที่ห่อหุ้มจิตใจของทุกคนนับตั้งแต่พวกเขาเข้ามาในสถานที่นั้นผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้จะไม่เต็มใจที่จะสูญเสียพลังงานอันมีค่าใด ๆของพวกเขาใน ขณะที่มีภัยคุกคาม

“กดซะ! เราจะทําให้ออกจากที่นี่เร็วๆนี้!”ลูไทเฟิงเทยาเม็ดหนึ่งก่อนที่เขาจะพูดว่า “กลืนสิ่งนี้ซะข้าจะให้เจ้าขี่หลังข้า”

“ข้าไหวน่า ข้ารอวันนี้มานานตั้งแต่เข้าร่วมกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้น ข้าโชคดีที่ข้าได้สิ้นสุดสิ่งต่าง ๆ อย่างสมบูรณ์กับผู้หญิงคนนั้น!”จางฮูโบกมือให้เพื่อน ๆ ของเขา”เจ้าทิ้งเสบียงเอาไว้ให้ข้าและ ให้ข้ารอที่นี่เถอะ!”

หลิวหยุนหยางรู้สึกซาบซึ้งในความใจเย็นของจางฮแม้ว่าจางฮและทหารคนอื่น ๆ จะดูธรรมดากว่าเมื่อเปรียบเทียบกับพวกนักสู้ในชนชั้นสูงของกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้น

“ท่าน ข้าขอร้องโปรดช่วยพี่ชายข้าทีช่วยขับไล่พลังนี้ทีเถอะ!”ลู่ไทเฟิงวิงวอนขอชายชรา

ชายชราถอนหายใจแต่ไม่ได้พูดอะไร

ท่าทางของเขาชัดเจนแม้ว่าการช่วยเหลือจางซูจะไม่ใช้แหล่งกําเนิดแกนพลังงานมากนักเขาเชื่อว่าการสูญเสียพลังงานของเขากับคนที่ไม่มีอะไรสําคัญนี้มันไม่คุ้มค่า

การแสดงออกของลู่ไทเฟิงเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ในที่สุดเขาก็กัดฟันและเตรียมที่จะเสียสละศักดิ์ศรีของเขาอย่างไรก็ตามในขณะที่เขากําลังจะตัดสินใจหลิวหยุนหยางก็จับเขาไว้

“เจ้ากลัวความเจ็บปวดหรือเปล่า” ห ลิวหยุนหยางถามจางฮ

ทุกคนตกตะลึงด้วยน้ําเสียงที่ฉับพลัน ของเขา ทหารคนอื่นที่เห็นอกเห็นใจกับจางฮุถึงนงงไปหมด

หลิวหยุนหยางและทหารกองทัพมังกร ที่เพิ่มขึ้นอีกคนไม่ควรเป็นสหายกันใช่หรือไม่ไอ้หนุ่มนี้ดูแปลกไปเล็กน้อย

เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะจบชีวิตของ จางฮ และช่วยเขาให้พ้นจากความทุกข์ทรมาณนี้?ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็จะเกินไป …

“ข้าไม่กลัวความตาย ทําไมข้าถึงต้อ งกลัวความเจ็บปวด”จางฮประกาศอย่างกล้าหาญโดยจ้องมองไปที่หลิวหยุนหยาง

อย่างไรก็ตามเขาตอบเร็วเกินไปและ เขาก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาพูดไม่จบเมื่อกําปั้นของหลิวหยุนหยางพุ่งไปที่หน้าของเขาอย่างหนัก

ในไม่ช้าจางก็กระแทกลงไปกับพื้น

“เจ้ากําลังทําอะไรน่ะ?”หม่าลองเลย และจางฮูเป็นเพื่อนที่ดี แม้ว่าเขาจะมองดูอย่างสิ้นหวังได้เมื่อจางฮถึงแก่กรรมแต่เขาก็ไม่อนุญาตให้ใครเหยียบย่ําร่างกายของเขาได้

หลิวหยุนหยางเช็ดมือของเขาอย่างเงียบ ๆ เขายิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าราวกับว่าเขาเพิ่งทําความดี

“ฮ่าฮ่า! อาการบาดเจ็บในร่างกายของ ข้าหายดีแล้ว!” จางฮกระโดดขึ้นจากพื้นใบหน้าของเขาเปล่งปลั่ง และเขาก็ดูดีใจเขาดูแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากช่วงเวลาที่อ่อนแอของเขาก่อนหน้านี้

ชายชราจองที่หลิวหยุนหยาง เมื่อพิจา รณาสถานการณ์ของจางฮแม้แต่ฐานการฝึกฝนของเขาเองก็ใช้เวลาอย่าง น้อย 10 นาทีเพื่อช่วยชีวิตเขา

นอกจากนี้การช่วยเขายังคงต้องใช้พ ลังงานจากแหล่งกําเนิดอื่น เด็กคนนั้นแค่ปล่อยหมัดและทําให้จางฮูมีชีวิตชีวาและสดชื่นได้
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“เจ้าช่วยต่อยข้าอีกครั้งได้ไหมหยุนหยาง? ข้ารู้สึกเหมือนมีบางส่วนในร่างกายของข้าที่ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่”จางฮกระโดดบนจุดนั้นสองสามครั้งก่อนที่จะรีบไปยังฝั่งของหลิวหยุนหยาง

จางฮที่อยู่ข้างหน้าเขานั้นเต็มไปด้วยพลังเขาจะไม่หายดีได้อย่างไรหลิวหยุนหยางที่เข้าใจการชกของตัวเองอย่างดี จ้องจางฮและงอแขน

“มีคนกล่าวว่ามีใครบางคนในกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นปลุกแหล่งกําเนิดแกนชีวิตระดับหนึ่งที่สามารถช่วยในการฝึกฝนและรักษาอาการบาดเจ็บได้!”

ดวงตาของนักวิจัยจินเปล่งประกายเมื่อเธอมองดูหลิวหยุนหยางอย่างจริงจัง”ข้าคิดเสมอว่ากองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นกําลังโกหกข้าไม่เคยคาดหวังว่าข่าวลือ นั้นจะเป็นจริง! แหล่งกําเนิดแกน พลังงานนี้มีอยู่จริงในโลก!”

หลิวหยุนหยางเพียงแค่ยิ้มตอบเล็กน้อยแม้แต่ชายชราก็จ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจในตอนนี้

“เจ้ามาทําอะไรที่นี่?” ชายชราพูดหลังจากพึมพําบางอย่างกับตัวเอง”เมื่อพิจารณาตําแหน่งของเจ้า เจ้าไม่ควรถูกส่งมาที่นี่และตกอยู่ในความเสี่ยงนี้”

แม้ว่าหลิวหยุนหยางจะไม่ชอบชายชรามากแต่เขาก็ยังตอบว่า “ข้ามีเพื่อนที่ ติดอยู่ที่นี่ ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจที่จะมา ดูที่นี่”

การช่วยเหลือเพื่อนเป็นเรื่องปกติ แต่มี เพียงคนชอบธรรมเท่านั้นที่จะช่วยเหลือเพื่อนที่ติดอยู่ในสุสานของซูหลง

“ช่างเป็นวีรบุรุษ! ต่อยข้าอีกครั้ง เถอะ!” จางฮูให้นิ้วหัวแม่มือกับหลิวหยุนหยางในขณะที่เขาพยายามที่จะรบกวนเขา

หลิวหยุนหยางยังคงนิ่งเงียบ ในขณะ เดียวกัน ลู่ไทเฟิงและหม่าลองเล่ยก็ทําตัวเหมือนพวกเขาไม่รู้จักจางฮูที่กําลัง ทําตัวเหมือนคนงี่เง่าไม่ว่าพวกเขาจะเสแสรั้งเท่าไรมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรทุก คนรู้ว่าจางฮูเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เราจะสามาร ถออกไปได้ หยุนหยาง?”ทหารกองทัพเลิศนภาที่เคยหงุดหงิดกับหลิวหยุนหยางถาม

มันเกิดขึ้นเพียงว่าพลังจิตใจของหลิว หยุนหยาง สามารถมองเห็นได้จากระยะไกลดังนั้นเขาจึงตอบทันทีว่า”เราจะได้ออกไปในห้านาที”

แสงแห่งความตื่นเต้นปรากฏขึ้นบน ใบหน้าของทหาร

“อย่าหลงทางล่ะหลิวหยุนหยาง หาก เราไม่สามารถออกไปได้ภายในห้านาที เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลที่ตามมาคืออะไร”ชายชราผู้ซึ่งค่อนข้างน่ารําคาญดูเหมือนว่าเขากําลังวิจารณ์หลิวหยุนหยาง
อย่างไรก็ตามในความเป็นจริงในไม่ช้ากระทบเข้ากับใบหน้าของเขา

เขาพูดยังไม่จบก็มีแสงริบหรี่ส่องผ่านจากด้านหน้าความริบหรี่ของแสงนี้ทําให้พวกเขาเห็นห้องโถงขนาดใหญ่ใน ระยะไกล

หลังจากช่วงระยะการเดินทางที่ยาวนานนี้ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงจุดสิ้นสุดของทางเดินหินซึ่งได้ทดสอบความมุ่งมั่นของพวกเขาอย่างชัดเจน

ทันใดนั้นทุกคนหันกลับมาและจ้องมองหลิวหยุนหยางด้วยความเคารพ