นิยาย Supreme Uprising

บทที่ 97: ทําสิ่งที่ถูกต้อง

“ไม่มีทางอื่น นอกจากจะมีใครสามารถปิดกลไกได้ภายในไม่กี่วินาที!”ซุยเฉิงตาวพูดพลางมองปลายห้องโถงราชวังขนาดใหญ่

ในสุดทางของห้องโถงมีขั้นบันได 36 ขั้นที่ทําจากหยกสีดําด้านบนของบันไดเหล่านั้นมีรูปปั้นมังกรดําจับดวงอาทิตย์และดวงจันทร์อยู่ในกรงเล็บของมันซุยเฉิงตาวจ้องมองไปที่ดวงอาทิตย์สีแดงเข้ม

หลิวหยุนหยางอยู่ห่างจากดวงอาทิตย์อย่างน้อย 20 เมตร ดังนั้นเขาจะต้องรีบไปหามังกรดําตัวนั้นและปิดกลไกภายใน กรอบเวลานั้น

จินหวังชิงเงียบไปสักพักก่อนที่เธอจะพูดเบา ๆ “ข้า…ข้าจะขอให้เทพเจ้าการต่อสู้มาช่วยมันจะได้ผลไหม”

“เทพเจ้าแห่งการต่อสู้แข็งแกร่งจริงๆแต่หลุมฝังศพของซูหลงมันไม่ง่ายอย่างที่เราคิดไว้มีกลไกอีกชุดหนึ่งในหลุมฝัง ศพที่ใช้เป็นพิเศษเพื่อจัดการกับพวกนักสู้ที่ทรงพลังที่สุด”

“เราแค่สามารถชื่นชมคนที่สร้างสุสานของซูหลงก็เท่านั้นแม้ว่าจะมีความแตกต่างระหว่างเทคโนโลยีและอารยธรรมของเขาเมื่อเทียบกับของเราแต่ก็มีคนในหมู่พวกเขาที่เดินไปในเส้นทางที่ แตกต่างกัน ”

ดวงตาของศาสตราจารย์ฉินเปล่งประกายด้วยความเลื่อมใส

มีกลไกอีกชุดที่สร้างขึ้นโดยเฉพาะเพื่อรับมือกับเหล่านักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดแม้ว่าสิ่งนี้ฟังดูเป็นเรื่องจริงแต่ทุกคนในปัจจุบันรู้ว่าศาสตราจารย์จินจะไม่ยุ่งกับชีวิตของคนเหล่านี้ทั้งหมด

ถ้าเขาพูดอะไรแบบนี้เขาก็ต้องแน่ใจ

ทันใดนั้นบรรยากาศก็ยิ่งอึดอัดมากขึ้นไม่มีใครในปัจจุบันที่ยืนเคียงข้างและเฝ้าดูขณะที่ศาสตราจารย์จินและคนอื่นๆตาย

“โปรดอ่านสูตรลับ ศาสตราจารย์จิน”ลู่ไทเฟิงกล่าว เสียงของเขาช่างสงบนิ่งจนแทบเหมือนไม่สนใจในเรื่องทั้ง
หมด

ไม่มีใครมีปัญหากับแนวทางของลู่ไทเฟิง ทุกคนรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนขี้ขลาดเขาเป็นแค่คนที่มีสติปัญญา
“พวกเขาเห็นด้วยกันในที่สุดโปรดอ่านตําราเสริมความแข็งแกร่งของร่างกายโบราณศาสตราจารย์จิน”ซุยเฉิงตาวปรบมือขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงดังก้องสูตร

ศาสตราจารย์จินพยักหน้า ก่อนที่เขา จะพูดอย่างชัดเจน “ใครก็ตามที่มีความ จําที่ดีควรช่วยจดจําสิ่งนี้ด้วย หากมีข้อ ผิดพลาด ผลของสูตรจะแตกต่างกัน มาก”

“กัญชงโบราณ 100 กรัม, โสมดิน 70 กรัม, วัชพืชควันเหลือง 250 กรัม ..

ใบสั่งยาที่ยาวนั้นแม่นยํามากจนเป็นที่ แน่นอนในกรัมสุดท้าย การจดจําส่วน ผสมทั้งหมดเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องง่ายสําห รับมือสมัครเล่น แต่ทุกคนที่นั่นจดจําสู ตรอย่างระมัดระวัง

บางคนถึงกับเขียนว่าสิ่งใดก็ตามที่สา มารถใช้จดบันทึกได้ ในขณะเดียวกันจิน หวังชิงก็ฟังเสียงข้างสนามอย่างเงียบ ๆ

เมื่อศาสตราจารย์จินพูดสูตรซ้ําเป็น ครั้งที่สอง จินหวังชิงผู้ซึ่งจดจําได้อย่าง สมบูรณ์แล้วก็ท่องไปพร้อมกับพ่อของเธอ

“เอาล่ะ เจ้าสามารถกลับไปได้ในตอน นี้” ศาสตราจารย์จินโบกมือไปที่ ไทเฟิง และคนอื่น ๆ “ข้าไม่ต้องการให้ พวกเจ้าคนใดคนหนึ่งเห็นพวกเราตาย”

จินหวังชิงกัดริมฝีปากของเธออย่างหนักคราวนี้เธอจะไม่หลั่งน้ำตาอีกต่อไปเธอต้องการให้พ่อของเธอจดจําด้านที่เด็ดเดี่ยวที่สุดของเธอ

“ลาก่อน ท่านพ่อ!”

จินหวังชิงหันหน้าหนีทันทีที่เธอพูดคําเหล่านี้ในทันใดที่เธอหันหน้าไปทางหลิวหยุนหยางซึ่งยืนอยู่ข้างเธอและเห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธอ

เมื่อเขาสังเกตเห็นลู่ไทเฟิงและคนอื่นๆมองเขาหลิวหยุนหยางพูดเบาๆว่า “ข้ามั่นใจครึ่งหนึ่งว่าข้าสามารถปิดกลไก นี้ได้”

ทันทีที่เขาพูดสิ่งนี้ จินหวังชิงก็หันกลับมาทันทีดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความหวัง

ไม่สามารถแทนที่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดได้อย่างง่ายดาย ต้องลาจากพ่อของเธอซึ่งเธอพึ่งพามาหลายปีแล้วเธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างสุดจะพรรณนา

“เจ้าสามารถทําสิ่งนั้นได้จริงเหรอ?”หวังชิงพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่กังวล

“ข้าแน่ใจแล้วครึ่งหนึ่ง!”หลิวหยุนหยางตอบอย่างใจเย็นขณะที่เขาจ้องมองจินหวังชิง

ครั้งนี้เขาไม่ได้โกหก หลังจากทําการคํานวณอย่างรวดเร็วโดยใช้คุณสมบัติจิตใจของเขา เขาได้ข้อสรุปว่ามีความ หวังบางอย่าง

ผลลัพธ์อาจสําเร็จหรือไม่สําเร็จทุกอย่างจะเกิดขึ้นภายในไม่กี่วินาทีดังนั้นหลิวหยุนหยางจึงไม่สามารถควบคุมผลลัพธ์ได้

ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับผลลัพธ์ที่เป็นไปได้ทั้งหมดเขารู้สึกลังเลเล็กน้อยลึกลงไปในใจ

มันเป็นเรื่องจริง หากเขาไม่ได้พูดอะไรเลยคงไม่มีใครรู้ว่ามีโอกาส

อย่างไรก็ตามเขายังพูดออกมาในตอนท้าย

ถึงแม้ว่าหลิวหยุนหยางจะรู้สึกมีเหตุผลใจเย็นและไม่แยแสในตอนแรกทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ทําสายเลือดของเขา

ทุกคนที่ติดอยู่ที่นั่นมีสถานะสูงในขอบเขตของตัวเองแต่พวกเขาทั้งหมดกําลังจะตายอย่างสงบ

ถ้าหลิวหยุนหยางมีโอกาสครึ่งหนึ่งที่จะช่วยชีวิตพวกเขา เขาจะเลือกที่จะไม่ช่วยเพื่อประกันความปลอดภัยของตัวเองหรือไม่?

ถ้าอย่างน้อยเขาไม่ได้ลองเขาก็จะใช้ชีวิตที่ผิดไปตลอดชีวิต

มันจะเป็นความผิดตลอดชีวิตและมีแต่ความไม่สบายใจหลิวหยุนหยางกลัวว่าเขาจะไม่ให้อภัยตัวเขาที่ขาดความน่านับถือไปตลอดชีวิต

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจพูด

คําพูดของเขาเกี่ยวข้องกับไฟในสายตาของหลาย ๆ คนโดยเฉพาะซื้อหยานและดวงตาของสมาชิกในทีมที่ติดอยู่

อย่างไรก็ตามเมื่อศาสตราจารย์จินพูดเสียงของเขาซึมๆ”เจ้าจะไม่บอกข้าเหรอว่าความน่าจะเป็นที่จะเกิดความล้มเหลวนั้นสูงแค่ไหน? เจ้ามีโอกาสเพียงครึ่งเดียวใช่มั้ยและถ้าเจ้าล้มเหลวเจ้าก็จะตาย ข้าพูดผิดหรือเปล่า?”

หลิวหยุนหยางไม่ตอบกลับสายตาของเขาจ้องมองที่จินหวังชิงแทน “ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะทําสิ่งนี้ แต่ข้าหวังว่าท่านจะสัญญากับข้าได้”

“พูดมันออกมาสิ!”จินหวังชิงกัดริม ฝีปากล่างของเธอ เธอยังไม่ได้สัญญาอะไรแต่ตัดสินจากการแสดงออกของเธอ เธอจะทําทุกอย่างเท่าที่ทําได้เพื่อช่วยหลิวหยุนหยาง

“ข้ายังมีแม่และน้องสาวอยู่ถ้าข้าไม่ทําพวกเขาจะไม่มีใครให้พึ่งพาชีวิตของพวกเขาจะยากลําบากมากขึ้นท่านสัญญาได้ไหมว่าจะช่วยดูแลพวกเขา”หลิวหยุนหยางจ้องที่ใบหน้าของจีนหวังชิง

“ข้าจะปฏิบัติต่อแม่ และน้องสาวของเจ้าเหมือนครอบครัวของข้าเอง!”จินหวังชิงให้สัญญาทันที

หลิวหยุนหยางยิ้ม เขากลัวตายจริงๆเขากลัวว่าคนที่พึ่งพาเขาจะถูกบังคับให้ออกจากฉางอันและเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองตงลูหลังจากการตายของเขา

อย่างไรก็ตามในที่สุดเขาก็มีทางเลือก

เขาจะไม่ลังเล เขาจะทําสิ่งที่ถูกต้อง!

คําพูดเหล่านี้เป็นเหมือนภูเขาในใจของเขา เขาไม่สามารถทําตัวเฉยหรือแยกได้อีกต่อไปเขาเลือกที่จะก้าวไปข้างหน้า

“ทุกคนออกไปจากที่นี่ซะ!”หลิวหยุนหยางพูดอย่างเฉียบขาดในขณะที่เขาโบกมือให้จินหวังชิงและคนอื่น ๆ

จินหวังชิงหันหน้าหนีไปและไปโดยไม่ลังเลเธอไม่มองพ่อ หรือหลิวหยุนหยางอีก

แม้ว่าจะไม่มีแสงแดดส่องถึงรูปร่างของเธอแต่เงาของเธอดูมั่นคงขณะที่เธอไป

จางฮจะเปิดปากพูดอะไรบางอย่างแต่เขาถูกลู่ไทเฟิงดึงดึงออกไปก่อนที่เขาจะพูดอู่ไทเฟิงส่ายหัวและตะโกนไปที่หลิวหยุนหยาง “ถ้าเจ้าล้มเหลวข้าจะปฏิบัติต่อแม่และน้องสาวของเจ้าเหมือนครอบครัวของข้า ข้าสัญญา!”

เชียงเป็นจ้องมองที่หลิวหยุนหยางและพยักหน้า

*กัญชง เป็นพืชตระกูลเดียวกับกัญชา