นิยาย Supreme Uprising บทที่ 109: เป็นที่นิยมเกินไป

แม้ว่าผู้หญิงอายุมากกว่า 30 ปี จากการเกิดขึ้นของปัจจัยที่หกหลังจากเกิดหายนะ แต่อายุขัยของมนุษย์ก็เพิ่มขึ้นดังนั้นอายุ 30 ปีจึงเท่ากับ 22 ก่อนการเกิดหายนะ

“ข้าไม่มีบัตร!” หลิวหยุนหยางตอบอย่างไม่สนใจ ก่อนที่จะคํานึงถึงธุระของตัวเองและกลับไปขุดคุ้ยกับกุ้งมังกรทะเลลึกต่อ

ลี่เฉินเป็นสังคมที่โด่งดังที่สุดใน 17 เมืองทางตะวันตก ดังนั้นเสน่ห์ของเธอจึงทําให้ผู้ชายส่วนใหญ่ยอมคุกเข่าต่อหน้าเธอ พฤติกรรมที่แหวกแนวของหลิวหยุนหยางทําให้เธอประหลาดใจและทําให้เธอโกรธ

“นี่คือหมายเลขส่วนตัวของข้า ข้าว่างทุกวันตลอด 24 ชั่วโมง เจ้าสามารถโทรหา ข้าได้ตลอดเวลา” ลี่เฉินส่งบัตรทองค่าให้หลิวหยุนหยางเบา ๆ มันมีกลิ่นเหมือนดอกกุหลาบก่อนที่จะปลิวไปท่ามกลางความหอม

“เจ้า … เจ้ากล้าปฏิเสธไอดอลของข้าได้ยังไง!”อ้วนจัวชี้ไปที่หลิวหยุนหยางโดยดูราวกับว่าเขากําลังจะหาเรื่อง

หลิวหยุนหยางกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา เขาไม่มีอะไรจะพูดกับชายหนุ่มอ้วนที่หลงหายไปในความรักข้างเดียว เธอเป็นไอดอลของเจ้าไม่ใช่ของข้า

“นักเรียนทุนของรัฐที่ไม่มีใครเทียบเช่นเราเป็นที่นิยมอย่างมากนะ” ใบหน้าอ้วน ๆ ของอ้วนหัวสดใสขึ้นในทันใด “ดูสิ! กุหลาบ! ไม่นะ นี่มันเป็นดอกกุหลาบของเมืองหลุยเฟิง!”

กุหลาบแห่งเมืองหลุยเฟิง หลิวหยุนหยางไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน!

เขาหยิบบัตรสีทองขึ้นมาพร้อมกับมือที่มันเยิ้ม และยัดเข้าไปในกระเป๋าของเขาก่อนที่จะหันกลับไปหากุ้งมังกรตัวโตที่อยู่ต่อหน้าเขา

กิริยาที่งดงาม และเสื้อผ้าที่สง่างามเดินเข้ามาหาเขา

บอกได้ว่าผู้หญิงสูง 1.80 เมตรนั้นสวยมากและไม่กล้าโกหก

“คุณหลิว มีบางเรื่องเกี่ยวกับการฝึกฝนที่ข้าไม่ค่อยเข้าใจ ข้าสงสัยว่าเจ้าจะสามารถช่วยข้าอธิบายคําถามของข้าได้ไหม?”ผู้หญิงนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับหลิวหยุนหยางเธอดูราวกับว่าเธอกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้

หลิวหยุนหยางแสดงออกด้วยสีหน้าของเขา เขาชําเลืองมองหญิงตาสีฟ้า ผมสีบลอนด์ก่อนที่จะกลืนกุ้งมังกรเข้าไปในปากของเขาและตอบอย่างหยาบคายว่า “เจ้าเป็นนักสู้ระดับสอง ข้าคิดว่าเจ้าควรถามอาจารย์ธรรมดาดีกว่า สิ่งที่ข้าศึกษามันไม่เหมาะกับเจ้า!”

แรงกระตุ้นที่จะเอาชนะเจ้าคนที่จิตใจเยือกเย็นลุกขึ้นในหัวใจของอ้วนจัว ในขณะที่เขามองดูหลิวหยุนหยางผู้ซึ่งไร้ความรู้สึกอย่างสมบูรณ์ อ้วนหัวเฝ้ารอผู้หญิงเหล่านี้มองเขาอย่างสิ้นหวัง ทันทีที่พวกเขามองทางของเขา เขาจะสามารถกางหางของเขาราวกับนกยูงและแสดงออกได้

อย่างไรก็ตามดารา และสังคมรอบ ๆ พวกเขาจะไม่มองเขาแน่ พวกเขาทั้งหมดมองหลิวหยุนหยางว่าโง่นี่มันเกินไป มันไม่สมเหตุสมผล ข้าอนุญาตให้คนอื่นเข้ามาใกล้ข้า แต่ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าเพิกเฉยต่อข้า! นี่มันช่างน่าโมโหจริงๆ!

กุหลาบของเมืองหลุยเฟังไม่ได้ทําให้ตื่นกลัวต่อความหยาบคายของหลิวหยุนหยาง เธอเพิ่งพูดคุยกับเขาอย่างสง่างาม และทิ้งบัตรไว้กับเขา

หนึ่งใบ สองใบ สามใบ…

ความงามมากมายถูกเหยียบย่า และทําตัวเป็นมิตร และการทิ้งบัตรที่มีกลิ่นหอมทุกประเภทก่อนที่จะออกไปอย่างสง่างาม สายตาของพวกเขาทําให้อ้วนจัวอิจฉา จริงๆ จริง ๆ แล้วเขารู้สึกราวกับว่าเขากําลังจะสลาย!

ทําไม? ทําไมผู้หญิงที่เป็นเหมือนพระเจ้าเหล่านี้จึงสนใจคนงี่เง่าอย่างสมัครใจกัน? แล้วข้าก็เป็นรองมาตลอด ท่าไมพวกเขาถึงต้องเลือกเช่นนั้นกัน?

เมื่อดวงจันทร์แรมสูงขึ้นในท้องฟ้าผู้คนที่มาร่วมงานเลี้ยงจึงเริ่มออกจากงาน

หลิวหยุนหยางที่กินกุ้งมังกรทะเลลึกมากกว่าครึ่งแล้วก็รู้สึกสบายใจจริงๆ เขาเหยียดร่างกายของเขา และเตรียมพร้อมที่จะออกไปกับอ้วนหัวและคนอื่น ๆ

“คุณหลิว ข้ามีคอลเลกชันของไวน์ลาฟิเด้ก่อนสิ้นโลก เรามาดื่มกันแก้วสักแก้ว ในขณะที่เราคุยกันตลอดทั้งคืนได้มั้ย?”ผู้หญิงที่มีลูกเล่นที่สวยงาม ซึ่งดูเหมือนจะอายุประมาณ 30 ปีแนะนําตัวด้วยรอยยิ้ม

หลิวหยุนหยางมองเธออย่างเงียบ ๆ
ผู้หญิงที่มาจาก 17 เมืองทางทิศตะวันตกนั้นดูกระตือรือร้นเกินไป

“ข้ากินมากเกินไปแล้ว ข้าจะกลับไปนอน” แม้ว่าหลิวหยุนหยางจะถูกล่อลวงเล็กน้อย แต่เขาก็ยังปฏิเสธข้อเสนอของเธออย่างแน่วแน่

“เจ้าปีศาจร้าย! ไม่ส์ เจ้าไม่สมควรถูกเรียกว่าปีศาจร้าย! เจ้าไม่มีความสามารถนั้น! เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าเพิ่งปฏิเสธใครไป?”อ้วนจัวที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาระเบิดทันทีที่หญิงสาวเดินออกไป เขาเพิ่งหลบตัวเองที่หลิวหยุนหยางและพยายามที่เขา

ร่างกายของหลิวหยุนหยางเป็นเหมือนควัน ดังนั้นเขาจึงค่อย ๆ ลอยออกจากมือของอ้วนจัว

“เจ้ารู้ไหมว่าทําไมเจ้าถึงได้รับความนิยม มันเป็นเพราะแหล่งกําเนิดแกนพลังงานของเจ้า! หากข้ารู้ว่าคงเป็นเช่นนี้ ข้าน่าจะปลกแหล่งกาเนิดแกนชีวิตไม้ จากนั้นความสุขทั้งหมดนี้ก็จะเป็นของข้า …”

“หยุดพูดไร้สาระน่า อ้วนจัว!”หลิงยู่ปิงต่อยเขาอย่างขี้เล่น

“ข้าไม่ได้พูดถึงเจ้า แค่ให้ข้าพูดเถอะ! เจ้าต้องการที่จะทํามันด้วยตัวเจ้าเองงั้นเหรอ?”อ้วนจัวผู้ไม่กลัวหลิงยู่ปิง เยาะเย้ยเธออย่างไร้ความควบคุม

หลิงยู่ซึ่งต้องการที่จะไล่ล่า และหยุดอ้วนหัว แต่เว่ยจงซึ่งพูดว่า “เอาล่ะ อาจารย์เซีย ต้องการให้พวกเราไปพบ! รีบกลับกันเถอะ!”

อาจารย์ที่เว่ยจงซิงพูดถึงคือคนที่ฝึกสอนหลิวหยุนหยางและคนอื่น ๆ ในระหว่างการแข่งขันครั้งนี้ ชายผู้มีอายุมากกว่า 50 ปี และดูเหมือนชาวนาแก่คนหนึ่งได้บอกกับหลิวหยุนหยางและคนอื่น ๆ เรียกเขาว่าอาจารย์เซีย

หลิวหยุนหยางไม่แน่ใจว่าอาจารย์เซียคนนี้มาจากไหน แต่อ้วนหัวและคนอื่น ๆ ก็กลัวเขาจริง ๆ

“บางคนจากข้างในได้ปลอบความลับของเรา …” เสียงของอาจารย์เซียพูด ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ทํางาน ราวกับว่าเขาไม่ได้พิจารณาเรื่องนี้มากนัก

อย่างไรก็ตาม หลิวหยุนหยางสามารถสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นที่น่ากลัวที่เริ่มที่จะหมักในร่างกายของอาจารย์เซียแล้ว

“ทั้งกลวิธีและความสามารถของเราได้รั่วไหลออกไป!”เสียงของอาจารย์เซียทําหมดกาลังใจเล็กน้อย “พวกเจ้าจะต้องมีความยืดหยุ่นมากขึ้นในระหว่างการต่อสู้ที่กําลังจะมาถึง”

ในหนึ่งชั่วโมงอาจารย์เซียได้ทําให้สิ่งต่าง ๆ ชัดเจนที่สุด ค่าแนะนําส่วนใหญ่ของเขามุ่งเน้นไปที่ชูหยวน และสมาชิกอีกสามคนของทีม

“หยุนหยาง พักผ่อนบ้าง เจ้าไม่จําเป็นต้องรู้สึกกดดันก็ได้ !”อาจารย์เซียยิ้มให้หลิวหยุนหยางก่อนปิดการประชุม

แม้ว่าคําพูดของเขาจะสุภาพมาก แต่หลิวหยุนหยางก็สามารถมองผ่านมันได้ เขาไม่มีความเชื่อมั่นในหลิวยหยุนหยางในฐานะคู่แข่งอีกต่อไป

หลิวหยุนหยางไม่ได้เถียง มีคนที่มีวาทศิลป์มากมายบนโลก แต่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเมื่อใดที่ควรปิดปาก ความจริงไม่ได้สําคัญมากกว่าคําพูดหรอกหรอ? เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้นในวันถัดไป หลิวหยนหยางจะปล่อยให้ความสามารถของเขาให้พูดได้เอง

ในเช้าวันถัดมา อ้วนจัวมาบอกหลิวหยุนหยางอย่างร่าเริงว่า “เจ้านี้โชคดีจริงๆหลิวหยุนหยาง เจ้าจะได้ลาก่อนในรอบนี้! แม้ว่าข้าจะค่อนข้างโชคร้าย แต่บัสจะต้องเผชิญหน้ากับนักสู่ครึ่งสัตว์ร้ายของห่าวหวัง!”