“ผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมเย่เชียนหลบหนีเมื่อคืนนี้!” หยางเหว่ยมีรอยยิ้มที่เล่ห์ร้ายและเขาก็สามารถจินตนาการได้แล้วว่าตัวเองได้ยิงเย่เชียนตายเมื่อถึงครานั้น

หวังยู่นึกถึงเย่เชียนด้วยสีหน้าที่ดูปั้นยากและความคิดของเธอก็ยุ่งเหยิงไปหมดและเธอคิดกับตัวเองว่า ‘นายมันงี่เง่าทำไมนายถึงต้องทำแบบนี้ด้วย นี่มันแก้ตัวไม่ได้แล้วนะมันเป็นเหตุผลที่ให้พวกเขาจะกำจัดนาย’ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะตำหนิเย่เชียน เธอหันไปหาเจ้าหน้าที่เฝ้าเวรและพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “นี่..คุณเฝ้าเวรเมื่อคืนนี้ คุณปล่อยให้ผู้ต้องสงสัยหนีไปได้อย่างไร? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เจ้าหน้าที่เฝ้าเวรตัวสั่นเทาเพราะความโกรธของเธอ เขาตระหนักดีถึงตัวตนที่หัวรั้นและเดือดดาลของหวังยู่และมีไม่กี่คนในสถานีตำรวจที่สามารถทนรับแรงกดดันนี้ได้ และอาชญากรที่เธอจับกุมนั้นมักจะถูกเธอใช้ความรุนแรงในการจับกุมที่เต็มไปด้วยแผลฟกช้ำดำเขียวตั้งแต่หัวจรดเท้าและแน่นอนว่ากรณีของเย่เชียนเป็นข้อยกเว้นสำหรับเรื่องนี้

“เมื่อคืนจู่ๆผู้ต้องสงสัยก็บอกผมว่าเขาปวดท้องมากผมเลยเดินเข้าไปดู ใครจะคิดล่ะว่าเขาจะทำให้ผมสลบล้มลงแล้วหนีไป และเมื่อผมฟื้นขึ้นมาอีกทีมันก็จะเช้าแล้วแล้ว ดังนั้นผมจึงคิดว่ามันจะดีที่สุดที่จะรอให้หัวหน้ามาถึงแล้วค่อยรายงานให้ทราบครับ” ซุนจีเซียงตอบอย่างกระตือรืร้น

ในความเป็นจริงแล้วซุนจีเซียงรู้สึกผิดกับเย่เชียนเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ อย่างไรก็ตามหยางเหว่ยก็กำลังกดดันเขาและยังล่อลวงเขาด้วยรางวัลและตำแหน่งหลายๆอย่าง ดังนั้นในท้ายที่สุดแล้วเขาก็จึงตัดสินใจที่จะเป็นเสือร้าย

เมื่อหูเยว่ได้ยินคำอธิบายของซุนจีเซียงเขาก็โกรธจัดมากเขากำลังจะระเบิดเป็นฟืนเป็นไฟ เด็กๆพวกนี้ไม่เข้าใจเสียเลยว่าเย่เชียนมีความสำคัญมากแค่ไหน? หากเย่เชียนหลบหนีไปได้คนจากเบื้องบนจะต้องตำหนิเขาอย่างแน่นอนไม่เพียงแค่นั้นแม้แต่ตำแหน่งของเขาเองก็จะตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน ซุนจีเซียงไม่ได้โทรรายงานเขาในทันทีแต่กลับรอจนถึงตอนเช้า แล้วตอนนี้พวกเขาจะสามารถตามล่าหาเย่เชียนได้อย่างไร? แค่ชั่วข้ามคืนใครๆก็สามารถหนีไปถึงเกาะไหหลำได้แล้ว แต่ทว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาตำหนิซุนจีเซียงเพราะเขาต้องคิดหาวิธีจัดการแก้ไขปัญหาเหล่านี้

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของหูเยว่ก็ดังขึ้นในขณะนี้เขาหยิบมันออกมาและมองไปที่หมายสายที่โทรเข้ามาและใบหน้าของเขาก็มืดมนลง ถึงแม้ว่าหูเยว่จะไม่รู้สถานการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบแต่เขาก็เดาได้ว่าเย่เชียนเป็นที่คนโชคร้ายมากที่ดันไปทำให้คนที่ไม่ควรโกรธเขากลับโกรธขึ้นมา ตอนนี้เขากลัวว่าตัวเองจะถูกลากเข้าไปในความโชคร้ายนี้ด้วย เขารู้สึกเหนื่อยล้าและหดหูอย่างมากจากนั้นก็ถามอย่างระมัดระวังและรอบคอบว่า “ท่านรองผู้ว่าอู่หยางมีอะไรให้รับใช้ครับ?”

“ฉันแค่อยากถามว่าผู้ต้องสงสัยที่ชื่อเย่เชียนเป็นอย่างไรบ้าง?” เสียงของอู่หยางเฉิงดังทะลุโทรศัพท์ออกมา

หูเยว่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขาและตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า “ท่านรองผู้ว่าอู่หยางเฉิง..ผมขอโทษด้วยความเคารพผู้ใต้บังคับบัญชาของผมล้มเหลวในการปฏิบัติหน้าที่และปล่อยให้ผู้ต้องสงสัยหลบหนีไปได้เมื่อคืนนี้!..แต่ท่านไม่ต้องกังวล ผมจะจัดกำลังพลเพื่อระดมพลไปจับกุมผู้ต้องสงสัยในทันทีครับท่าน!”

“หู่เยว่คุณละเลยในหน้าที่! คุณปล่อยให้ผู้ต้องสงสัยหลบหนีไปได้อย่างไร? คุณต้องจับเขาโดยเร็วที่สุดเข้าใจมั้ย!” อู่หยางเฉิงพูดอย่างไม่แยแส หูเยว่ก็ตกตะลึงเล็กน้อยเนื่องจากอู่หยางเฉิงเหมือนจะไม่แปลกใจกับสถานการณ์นี้เลยแม้แต่น้อย จากนั้นอู่หยางเฉิงก็กัดฟันจำใจพูดว่า “นอกจากนี้จำเอาไว้ว่าอย่าทำให้มันเกินเลยไป เราเป็นประเทศประชาธิปไตยและผู้ต้องสงสัยคนนั้นก็เป็นพลเมืองของประเทศจีน ดังนั้นเมื่อคุณจับกุมเขาคุณต้องทำแบบถูกกฏหมายและถูกต้องตามสิทธิมนุษชนเข้าใจมั้ย?”

เมื่ออู่หยางเฉิงพูดเช่นนั้นหูเยว่ก็รู้สึกประหลาดใจกับการตอบรับของเขา หูเยว่ไม่ได้คาดคิดว่าจะได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากปากของอู่หยางเฉิงเลยเพราะเมื่อวานนี้อู่หยางเฉิงได้สั่งให้เขาวิสามัญยิงและจับตายผู้ต้องสงสัยในที่เกิดเหตุอย่างรุนแรงได้ในทันทีหากเขาขัดขืนการจับกุม แต่ตอนนี้?เขากินยาผิดประเภทหรือเปล่า? หูเยว่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้สิ่งนี้มันยากเกินกว่าที่จะเข้าใจความคิดและแผนการของพวกเบื้องบนได้และเขาคนนี้เขาเป็นคนโลเลเฉไฉเกินไป แต่ไม่ว่าอย่างไรเมื่อเขาได้ยินว่าโอหยางเฉิงไม่ได้กระวนกระวายเรื่องต่างๆเขาก็โล่งใจขึ้นอย่างมาก

หลังจากวางสายไปหูเยว่ก็กรอกสายตาไปที่เจ้าหน้าที่ในสถานีตำรวจทุกๆนายและตะโกนออกมาว่า “พวกคุณมัวยืนทำอะไรกันอยู่? ออกไปจับตัวผู้ต้องสงสัยมาโดยด่วน! แต่!..พวกคุณจำเอาไว้ว่าพวกคุณห้ามยิงผู้ต้องสงสัยเข้าใจมั้ย? ผู้ต้องสงสัยจะต้องถูกนำตัวไปการพิจารณาคดีตามกฏหมายที่เหมาะสมอย่างเป็นธรรมเข้าใจมั้ย?”

หยางเหว่ยจ้องไปที่หูเยว่ด้วยความตกใจ เขาไม่เข้าใจว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันเป็นอย่างไรกันแน่ เพราะอู่หยางเทียนหมิงบอกเขากำชับเขาอย่างชัดเจนแล้วว่าหลังจากที่เขาเปิดโอกาสให้เย่เชียนหลบหนีไปได้แล้วพ่อของเขาจะจัดการและกดดันสำนักงานตำรวจเพื่อที่พวกเขาจะสามารถฆ่าเย่เชียนได้ในทันทีเมื่อพบเขา “หัวหน้า..หัวหน้ากรม..คุณไม่ได้ละเลยในหน้าที่เหรอ? เย่เชียนเป็นนักโทษหลบหนีดังนั้นเราควร….” หยางเหว่ยพูดอย่างกระวนกระวาย

ในที่ขณะที่หยางเหว่ยกำลังพูดอยู่คำพูดของเขาถูกขัดจังหวะโดยหูเยว่ว่า “อะไรฉันสั่งอะไรผิดงั้นเหรอ? ฉันสั่งอะไรคุณก็ต้องทำ! คำสั่งพวกนี้มาจากเบื้องบน..ไปได้แล้ว”

หวังยู่ก็ประหลาดใจพอๆกับหยางเหว่ยเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาอีกฝ่ายต้องการให้เย่เชียนตายแต่ตอนนี้พวกเขากลับเปลี่ยนใจได้อย่างไร? มีบางปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นหรือไม่? แต่ไม่ว่าเพราะเหตุใดก็ตามนี่ก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับเย่เชียน

ในขณะที่เจ้าหน้าที่กำลังเตรียมตัวระดมพลทันใดนั้นอธิการกระทรวงความมั่นคงสารธารณะรัฐหลี่ฮ่าวก็เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด หูเยว่รีบทักทายเขาอย่างลนลาน ถึงแม้ว่าตำแหน่งรองเลขาธิการผู้ว่าเทศบาลจะสูงมากก็ตาม แต่อู่หยางเฉิงก็ไม่ได้เป็นหัวหน้าโดยตรงของพวกเขาแต่ว่าหลี่ฮ่าวผู้นี้นี่เองที่เป็นหัวหน้าที่แท้จริงของพวกเขา “หัวหน้าหลี่!..เหตุใดท่านถึงได้มาถึงที่นี่ครับ!” หูเยว่ถามอย่างระมัดระวังเมื่อเขาเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของหลี่ฮ่าว

“ผมได้ยินมาว่าคุณจับกุมผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมเมื่อคืนนี้” หลี่ฮ่าวพูดขณะที่เขาเดินเข้ามา

หูเยว่เต็มไปด้วยลางสังหรณ์ต่างๆนาๆและด่าตัวเองในใจเขาทำตัวโง่ๆเช่นนี้ได้อย่างไร เย่เชียนเป็นพี่ชายของหัวหน้าหลี่และเมื่อเขาจับเย่เชียนมีหรือที่หลี่ฮ่าวจะเพิกเฉยได้? “ ใช่ครับ..ถูกต้อง หัวหน้าหลี่ผมแค่ทำตามคำสั่งจากหน่วยงานเบื้องบนที่สูงกว่าเท่านั้น” หูเยว่ตอบในลักษณะที่เขาผลักใสความผิดทั้งหมดออกไปจากตัวเอง

หลี่ฮ่าวตะค่อกว่า “เบื้องบนเหรอ!..ดูเหมือนว่าพวกคุณจะให้ความสำคัญกับเขามากเลยสินะ!! เบื้องบนของผมก็มีคำสั่งมาเช่นกัน!..รองเลขาธิการผู้ว่าเทศบาลท่านหวังได้ออกคำสั่งมาเช่นกันว่าให้ผมจะพาผู้ต้องสงสัยไปที่สำนักงานใหญ่และกักตัวเขาไว้ที่นั่น!!”

หูเยว่รู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่ได้ยินว่าแม้แต่หวังปิงที่เป็นผู้สุขุมสงบเสงี่ยมมาโดยตลอดถึงกับมาแทรกแซงและเกี่ยวพันกับเรื่องนี้อีก ดูเหมือนว่าสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆอีกต่อไปแล้ว หูเยว่อยู่กับระบบข้าราชการรัฐบาลมานานแล้วและเข้าใจถึงความสัมพันธ์ระหว่างหวังปิงและอู่หยางเฉิงดีตอนนี้เขากังวลว่ากำลังจะมีสงครามระหว่างทั้งสองฝ่ายและเขาก็กำลังถูกลากเข้าสู่ห้วงแห่งความยุ่งเหยิงนี้ “ตะ..แต่..แต่..” หูเยว่พูดตะกุกตะกัก

“อะไรเหรอ? คุณจะฝ่าฝืนคำสั่งของท่านรองหวังอย่างงั้นเหรอ” สีหน้าของหลี่ฮ่าวมืดมนลงและพูดอย่างเย็นชาอีกว่า “หูเยว่!..ดูเหมือนว่าคุณต้องการจะเกษียณอายุก่อนกำหนดหรือเปล่า?”

.