ตอนที่ 393 เบื้องหลังองค์กรของญี่ปุ่น

หลังจากฟังคำพูดของอาซูกะนากาจิมะแล้วเย่เชียนก็ยิ่งสับสนว่าทำไมแก๊งยากูซ่ายามากูจิถึงไม่ได้เป็นองค์กรอิสระที่มาจากผู้มีอิทธิพลในโลกใต้ดินกัน? มันจะมีองค์กรอื่นที่คอยควบคุมได้อย่างไร? และยิ่งไปกว่านั้นเพราะแม้แต่ผู้นำของแก๊งยามากุจิก็ได้รับการแต่งตั้งโดยตรงจากองค์กรที่ว่า ซึ่งดูเหมือนว่าองค์กรนั้นจะไม่เรียบง่ายเลยและไม่เพียงแค่แก๊งยามากุจิเท่านั้นแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าองค์กรทหารรับจ้างเรดซันก็ยังเป็นอีกหนึ่งองค์กรภายใต้องค์กรนั้นๆ ด้วย เมื่อคิดเช่นนั้นเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทาเล็กน้อยเพราะมันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะสามารถควบคุมองค์กรทหารรับจ้างเรดซันได้แต่ทว่ามันก็ไม่ง่ายเลยที่จะสามารถควบคุมแก๊งยามากุจิทั่วประเทศญี่ปุ่นได้ ซึ่งเย่เชียนนั้นไม่ได้คาดหวังเลยว่าองค์กรที่ทรงพลังเช่นนี้จะยังคงมีตัวตนอยู่ในประเทศญี่ปุ่นจริงๆ

เย่เชียนนั้นก็ยังต้องพิจารณากลยุทธ์ของเขาสำหรับการพิชิตประเทศญี่ปุ่นอีกครั้งเพราะด้วยองค์กรขนาดใหญ่และลึกลับเช่นนี้ถ้าหากใครไม่ระวังและไม่รอบคอบล่ะก็มันก็เหมือนกับการฆ่าตัวตายอย่างไงอย่างงั้น

ชายชาวญี่ปุ่นก็ถึงกับแน่นิ่งไปชั่วขณะและพูดว่า “เอ่อคือท่านผู้นำครับ..งานการประมูลครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย..เพราะองค์กรที่รับผิดชอบในการดูแลความปลอดภัยสถานที่การประมูลในครั้งนี้ก็คือบุคลากรของบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดที่มีชื่อเสียงที่สุดในเซี่ยงไฮ้..และจากข่าวกรองของผมได้ข้อมูลมาว่าบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดนี้ดูเหมือนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์กรเขี้ยวหมาป่าด้วยครับ”

อาซูกะนากาจิมะก็ถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “นายหมายถึงบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดอยู่ภายใต้เขี้ยวหมาป่างั้นเหรอ? ..มันเป็นไปไม่ได้! ..รัฐบาลจีนจะอนุญาตให้องค์กรทหารรับจ้างอย่างเขี้ยวหมาป่าเคลื่อนไหวในประเทศจีนได้ยังไง? ..ยิ่งไปกว่านั้นนี่ยังเป็นธุรกิจเกี่ยวกับความมั่นคงอีก!”

“นี่เป็นการคาดเดาจากข่าวที่ผมได้มาจากอู๋หยางเฉิง” ชายชาวญี่ปุ่นพูดต่อ “ตามที่อู๋หยางเฉิงบอกมาว่าคนที่ดูแลบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดคือแจ็คและหัวหน้าที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาก็คือเย่เชียน..พวกเขาคือราชาหมาป่าเย่เชียนและหมาป่าหิมะแจ็คหรือเปล่า?”

“นายก็ตรวจสอบแล้วหนิ..ใช่คนคนเดียวกันมั้ยล่ะ..หรือแค่คนชื่อเหมือน?” อาซูกะนากาจิมะก็ขมวดคิ้วและพูด

“ผมยังไม่มีโอกาสไปตรวจสอบเลย..แต่หัวหน้ามั่นใจได้เลยว่าผมจะหาข้อมูลโดยละเอียดมาให้ได้” ชายชาวญี่ปุ่นพูด

“ไม่ต้อง! ..เดี๋ยวฉันจะส่งคนไปตรวจสอบเรื่องนี้เอง” อาซูกะนากาจิมะก็เงียบไปครู่หนึ่งและหลังจากนั้นก็พูดว่า “ถ้าบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดเป็นของเขี้ยวหมาป่าจริงๆ ล่ะก็เรื่องต่างๆ มันก็ยุ่งยากหน่อย..แต่นี่ก็เป็นคำสั่งจากองค์กร..เพราะงั้นไม่ว่าจะยังไงก็ตามเราก็ต้องทำงานของเราให้เสร็จ..นายก็ทำตามแผนเดิมไปและไปชิงกริชดาวตกมาและถ้าหากไม่จำเป็นจริงๆ ก็อย่าเข้าปะทะล่ะ..ส่วนเรื่องของบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดฉันจะส่งคนไปติดตามเรื่องนั้นเอง”

เย่เชียนก็เสียใจอย่างลับๆ เพราะแน่นอนว่าเขานั้นเปิดเผยตัวตนของตัวเองเร็วเกินไป ไม่เช่นนั้นเรื่องต่างๆ ก็คงจะไม่เป็นเช่นนี้ เพราะเมื่ออาซูกะนากาจิมะรู้เรื่องทั้งหมดแล้วเรื่องต่างๆ ของเขี้ยวหมาป่าก็จะถูกเปิดเผยในไม่ช้าซึ่งมันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับการพัฒนาเขี้ยวหมาป่าเลย เมื่อคิดเช่นนั้นดวงตาของเย่เชียนก็หรี่ลงเล็กน้อยและเจตนาฆ่าอันเย็นยะเยือกก็ปะทุขึ้นและดูเหมือนว่าเย่เชียนนั้นไม่ต้องการปล่อยให้อาซูกะนากาจิมะออกจากประเทศจีนไปได้อย่างมีชีวิต

อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี่จะนำปัญหามาสู่เขี้ยวหมาป่าอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ทว่าทั้งหมดก็ยังคงเป็นแค่การคาดเดาจากบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัด ดังนั้นเย่เชียนจึงต้องจัดการกับต้นตอของปัญหาก่อนโดยการจัดการกับอู๋หยางเฉิงและคนอื่นๆ และปล่อยให้พวกเขามีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไป

แล้วใครจะเหมาะสมที่สุดในการทำสิ่งนี้? แน่นอนว่าไม่ใช่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนอย่างแน่นอน เพราะหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นเป็นผู้นำของหน่วยงานรัฐบาลของจีนและเป็นผู้อำนวยการหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถดำเนินการจัดการกับอาซูกะนากาจิมะและคนอื่นๆ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเบื้องบนได้ เพราะสิ่งนี้จะไปเกี่ยวข้องกับข้อพิพาทระหว่างประเทศมากมายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและในทันใดนั้นจู่ๆ รอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นมา

ซึ่งเย่เชียนนั้นไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไปเพราะท้ายที่สุดแล้วอาซูกะนากาจิมะจะไม่ไปรายงานเรื่องนี้กับหน่วยงานความมั่นคงแห่งชาติอย่างแน่นอนเพราะก่อนที่เธอจะได้รู้ความจริงเธอก็อาจจะไม่ได้มีชีวิตอยู่อีกแล้ว อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ก็ไม่สามารถเพิกเฉยจนนานเกินไปเพราะตัวตนของแจ็คกำลังจะถูกเปิดเผยต่อสาธารณะและยิ่งไปกว่านั้นอาซูกะนากาจิมะกำลังส่งคนไปสืบเรื่องของแจ็คซึ่งอาซูกะนากาจิมะนั้นเคยเห็นหน้าแจ็คมาแล้ว ถ้าหากเป็นเช่นนั้นอาซูกะนากาจิมะก็สามารถสรุปได้อย่างแน่นอนว่าแจ็คคือสมาชิกของเขี้ยวหมาป่า

ชายชาวญี่ปุ่นก็ถามว่า “หัวหน้าวางใจได้เลย..ผมสัญญาว่าจะทำงานของผมให้สำเร็จ”

“เอาล่ะ..ไปเถอะ!” อาซูกะนากาจิมะก็โบกมือและหรี่ตาช้าๆ เพราะเธอยังต้องประเมินภารกิจในครั้งนี้อีกครั้งเพราะท้ายที่สุดแล้วก็มีเขี้ยวหมาป่าเข้ามาเกี่ยวข้องกับภารกิจดังนั้นสิ่งต่างๆ ก็จะไม่ง่ายอย่างนั้นอย่างแน่นอน เพราะองค์กรเขี้ยวหมาป่านั้นเป็นดั่งราชาแห่งโลกทหารรับจ้างและแข็งแกร่งอย่างมาก ซึ่งถ้าหากบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดเป็นส่วนหนึ่งของเขี้ยวหมาป่าจริงๆ ล่ะก็พวกเขาคงจะไม่ปล่อยให้ใครมาแตะจมูกพวกเขาอย่างแน่นอน

ในตอนนี้เย่เชียนก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่เพื่อสังเกตการณ์อีกต่อไปเพราะเขาต้องติดต่อหวงฟู่ชิงเตี๋ยนโดยเร็วที่สุดเพื่อแก้ปัญหานี้ก่อน เพราะเย่เชียนนั้นไม่อยากปล่อยให้เรื่องนี้เปิดเผยต่อสาธารณะและถึงแม้ว่าผู้นำระดับสูงของจีนจะรู้เรื่องนี้แล้วก็ตามแต่เนื่องจากพวกเขาได้มอบหมายภารกิจให้เย่เชียนแล้วซึ่งนั่นก็แสดงให้เห็นว่าเย่เชียนยังมีค่าสำหรับพวกเขาอยู่และพวกเขาก็จะไม่เผยแพร่เรื่องของตัวเองโดยไม่มีเหตุผลอย่างแน่นอน

“ตอนนี้…” อาซูกะนากาจิมะกำลังจะพูดแต่ทว่าจู่ๆ เย่เชียนก็พลาดไปกระแทกกำแพงจนอาซูกะนากาจิมะรู้สึกตัวได้และตะโกนออกมาว่า “นั่นใคร?” หลังจากนั้นอาซูกะนากาจิมะก็ลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าต่าง ซึ่งเย่เชียนก็ไม่คิดที่จะถูกจับได้เขาจึงรีบปีนขึ้นไปข้างบนทันที เมื่ออาซูกะนากาจิมะมาถึงหน้าต่างและเธอก็ปามีดพกของเธอไปที่ทิศทางนั้นทันทีแต่ทว่า โชคดีที่เย่เชียนนั้นเร็วพอเพราะเขานั้นได้ปีนขึ้นไปที่ห้องของเขาเรียบร้อยแล้ว

อาซูกะนากาจิมะก็ขมวดคิ้วแน่นและเธอก็นึกไม่ออกว่าเธอถูกจับตามองได้อย่างไร แต่ในเวลานี้เธอก็ไม่สามารถมามัวคิดถึงเรื่องนี้ได้เธอจึงรีบเดินออกไปจากห้องและหลังจากเธอเอื้อมมือไปกดลิฟต์แล้วเธอก็รีบวิ่งขึ้นบันไดหนีไฟไปอย่างรวดเร็วและไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใครก็ตามเนื่องจากมีคนจับตาดูเธอดังนั้นเธอก็ต้องระวังและต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นใครไม่เช่นนั้นเธอจะสบายใจได้อย่างไร

อย่างไรก็ตามอาซูกะนากาจิมะนั้นก็ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเมื่อเธอออกมาจากห้องของเธอเย่เชียนก็ได้ไต่ผ้าปูที่นอนอีกครั้งและเข้าไปในห้องของเธอ ซึ่งบนเตียงนั้นก็มีชุดชั้นในของอาซูกะนากาจิมะกระจัดกระจายเต็มไปหมดจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มและคิดว่าอาซูกะนากาจิมะนั้นตอนนี้ไม่ได้สวมชุดชั้นในใช่ไหม?

เย่เชียนก็หยิบชุดชั้นในขึ้นมาดูและพึมพำอย่างชื่นชมว่า “โว้ว..มันสวยเซ็กซี่มาก!” จากนั้นเขาก็โยนชุดชั้นในลงไปใต้เตียง เพราะเนื่องจากสิ่งต่างๆ มาถึงขึ้นนี้แล้วอย่างน้อยๆ เย่เชียนก็ควรให้อาซูกะนากาจิมะรู้ว่าเขาเพิ่งจะออกจากห้องของเธอไปอย่างง่ายดาย

หลังจากจบเรื่องนี้แล้วเย่เชียนก็เดินออกจากโรงแรมไปและหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว

เย่เชียนก็โทรหาแจ็คและบอกเขาเกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเองเพิ่งเห็นและเพิ่งได้ยินและบอกให้แจ็คระวังตัวให้มากขึ้น ซึ่งในตอนนี้สมาชิกเขี้ยวหมาป่าที่อยู่ในเซี่ยงไฮ้ก็มีแจ็ค,ม่อหลงและอู๋หวยเฟิง ซึ่งม่อหลงก็คอยคุ้มกันกงห่าวอยู่และเย่เชียนนั้นก็ไม่อยากให้อู๋หวนเฟิงไปทำเรื่องแบบนี้เพราะท้ายที่สุดแล้วหน้าที่ของเขาก็คือการคอยปกป้องซ่งหลันและยิ่งไปกว่านั้นหลินโรวโร่วก็อยู่กับซ่งหลันด้วย ซึ่งในสถานการณ์ปัจจุบันอาจเป็นไปได้ที่จะมีคนพุ่งเป้าไปที่ซ่งหลันและหลินโรวโร่ว ดังนั้นแจ็คก็เป็นเพียงคนเดียวที่จะต้องรับมือกับเรื่องนี้

ส่วนทางด้านของเฟิงหลานและหลิวเทียนเฉิน,เจมส์,วิลเลี่ยมก็กำลังจัดการเรื่องต่างๆ ในประเทศเมียนมาร์อยู่ ส่วนชิงเฟิงและเฉินโม่นั้นก็อยู่ที่ไต้หวัน ส่วนหลีเหว่ยนั้นเขาก็ไปประจำการอยู่กับกลุ่มโจรสลัดซาตานเพื่อรับผิดชอบการสร้างฐานทัพเรือของเขี้ยวหมาป่า อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าจะยังมีพี่น้องอีกหลายคนในเขี้ยวหมาป่าก็ตามแต่ทว่าในตอนนี้เย่เชียนนั้นก็คิดว่าน้ำที่อยู่ห่างไกลจะไม่สามารถช่วยดับไฟที่อยู่ใกล้ๆ ได้

หลังจากวางสายของแจ็คไปเย่เชียนก็โทรหาหวงฟู่ชิงเตี๋ยนและเมื่อเห็นว่าเย่เชียนโทรเข้ามาหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะและพูดว่า “มีอะไรไอ้หนู..ที่ไต้หวันต้องการความช่วยเหลือจากฉันหรือ?”

“ที่นั่นไม่มีอะไรผิดพลาดหรอก..เพราะตอนนี้ก็กำลังอยู่ในการดำเนินการตามแผนต่างๆ ..มันไม่ใช่สิ่งที่จะทำได้ในวันหรือสองวันนะปู่” เย่เชียนพูดต่อ “ตอนนี้ผมอยู่ที่เมืองเซี่ยงไฮ้และผมก็มีเรื่องบางอย่างที่สำคัญมาก..ปู่อยากรู้มั้ย?”

“เอ็งกลับมาที่เมืองเซี่ยงไฮ้หรือ?” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนรู้สึกตกใจอย่างเห็นได้ชัดและหลังจากหยุดไปชั่วขณะเขาก็พูดว่า “ไอ้หนู! ..เอ็งไปเจออะไรมาอีกล่ะ..เรื่องดาราสาวที่เมืองหางโจวครั้งล่าสุดเอ็งก็ทำให้ฉันปวดหัวไปหมดแล้ว..เอ็งไปฆ่าคนดังมาอีกแล้วหรือไง..หวังว่าเอ็งจะไม่สร้างปัญหานี้ให้ฉันอีกนะ”

เย่เชียนถึงกับเหงื่อตกอย่างรุนแรงเพราะดูเหมือนว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะไม่สบอารมณ์จริงๆ และเขาก็ไม่สามารถซ่อนอะไรจากหวงฟู่ชิงเตี๋ยนได้เลย หลังจากเงียบไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดว่า “ถ้าปู่พูดแบบนี้..ก็ลืมมันไปซะ!”

“มาเถอะๆ ..เอ็งอย่ามาแกล้งฉันเลย..ไอ้หนู!” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดต่อ “บอกมาเถอะมีอะไร?”

“ปู่รู้จักทหารรับจ้างเรดซันหรือเปล่า?” เย่เชียนถาม

“แน่นอน..พวกนั้นคือทหารรับจ้างที่มีสำนักงานใหญ่อยู่ในประเทศญี่ปุ่น..ส่วนผู้นำก็ชื่ออาซูกะนากาจิมะใช่มั้ย?” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดอย่างง่ายๆ สบายๆ เพราะคนมากประสบการณ์อย่างเขาจะรู้เรื่องพวกนี้ได้ก็ไม่แปลก

“ตอนนี้อาซูกะนากาจิมะก็อยู่ในเซี่ยงไฮ้ด้วยและมีพวกทหารรับจ้างเรดซันอีกตั้งหลายคน” เย่เชียนพูดต่อ “ผมจะบอกอะไรอีกอย่างให้นะ..ปู่จำพวกตงเซียงกรุ๊ปได้มั้ย? ..พวกที่อยู่เบื้องหลังตงเซียงกรุ๊ปก็คือแก๊งยากูซ่ายามากุจิ..ซึ่งองค์กรทหารรับจ้างเรดซันน่ะดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์บางอย่างกับแก๊งยามากุจิด้วย..แล้วปู่รู้ไหมว่าใครคือคนกลางของพวกนั้น?”

“ใคร? ” อารมณ์ของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ถูกกระตุ้นจนเขาถามด้วยความสงสัยอย่างมาก

“อู๋หยางเฉิง! ..รองผู้ว่าการเทศบาลเมืองเซี่ยงไฮ้!” เย่เชียนพูดต่อ “เอาเถอะ..ผมบอกปู่ไปทั้งหมดแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้..ปู่ก็ตัดสินใจเองแล้วกันว่าจะทำยังไง..ผมยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่..เพราะงั้นผมขอตัวก่อน”

หลังจากนั้นเย่เชียนก็กำลังจะวางสายแต่จู่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็รีบตะโกนว่า “เดี๋ยวก่อนสิ..เดี๋ยวก่อน..ตอนนี้จื้อจุนกับเซียวหวันก็อยู่ที่เมืองเซี่ยงไฮ้ด้วย..บอกฉันมาทีว่าเอ็งอยู่ที่ไหน..เดี๋ยวฉันจะให้พวกเขาไปหาเอ็ง..ถ้าเรื่องนี้มันเป็นอย่างที่เอ็งพูดจริงๆ ล่ะก็มันก็เรื่องใหญ่มากเลยนะ..เราเพิกเฉยไม่ได้หรอก!”

ในความเป็นจริงแล้วเย่เชียนก็รู้ดีว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นจะต้องเคลื่อนไหวอย่างแน่นอนเมื่อได้ยินสิ่งเหล่านี้เพราะไม่เช่นนั้นถ้าหากว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเพิกเฉยจริงๆ ล่ะก็เขาเองที่จะเป็นคนที่ต้องทนทุกข์ทรมาน เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่เชียนก็เงยหน้าขึ้นแล้วบอกที่อยู่ของเขาให้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนไปและหลังจากนั้นเย่เชียนก็พูดว่า “ปู่ต้องรีบหน่อยนะ..ผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าพวกนั้นจะหนีกันไปตอนไหน..แล้วก็อย่ามาโทษผมที่ไม่บอกอะไรปู่ก็แล้วกัน”

.

.

.

.

.

.

.