ตอนที่ 394 กลุ่มคนโง่

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นไม่ใช่คนโง่และอาจกล่าวได้ว่าเขานั้นเป็นดั่งสุนัขจิ้งจอกเฒ่าเพราะเขาที่สามารถได้เป็นถึงผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติได้เช่นนี้แน่นอนว่าเขาต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว ซึ่งจากเหตุการณ์ครั้งล่าสุดนั้นในไม่ช้าเขาก็สามารถรู้ว่าทั้งหมดมันเป็นแผนการของเย่เชียนเองที่ต้องการจบเรื่องต่างๆ ไปอย่างสมบูรณ์แบบเพราะดาราสาวคนนั้นมีตัวตนที่เปิดเผยต่อสาธารณะมาและมันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะอยู่ในฐานะสายลับ

คราวนี้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนเองก็เข้าใจว่าทั้งหมดนี้น่าจะเป็นแผนของเย่เชียนที่ต้องการจัดการกับใครบางคน ดังนั้นเย่เชียนจึงต้องยืมมือตัวเองเข้ามาช่วยและยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้รัฐบาลกลางและเย่เชียนก็มีความสัมพันธ์ที่อยู่ในรูปแบบของการร่วมมือกัน เพราะฉะนั้นถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าเย่เชียนต้องการยืมมือพวกเขาในการทำสิ่งต่างๆ เช่นนั้นถึงอย่างไรหวงฟู่ชิงเตี๋ยนและรัฐบาลกลางเองก็ต้องเข้ามาแทรกแซงและมาช่วยเหลือเย่เชียนอยู่ดี และนอกจากนี้สิ่งที่เย่เชียนพูดออกมาเมื่อครู่นี้ก็ล้วนเกี่ยวข้องกับเจ้าหน้าที่ของรัฐและความมั่นคงของชาติด้วยดังนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจึงไม่กล้าที่จะละเลยแม้แต่น้อย และนอกจากนี้เขาก็ยังเข้าใจดีว่าถึงแม้ว่าเย่เชียนต้องการยืมมือพวกเขาเพื่อฆ่าใครสักคนล่ะก็ถึงยังไงเย่เชียนก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่จะหาเหตุผลแบบนี้มาปั่นหัวหรือมาโกหกพวกเขาเลย ซึ่งนั่นก็หมายความว่าสิ่งที่เย่เชียนพูดออกมานั้นเป็นความจริงและไม่มากก็น้อยถึงยังไงมันก็เป็นความจริง

หลังจากวางสายโทรศัพท์ของเย่เชียนไปแล้วหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็รีบโทรหาจื้อจุนเพื่อบอกให้เขาและเซียวหวันรีบไปหาเย่เชียนตามพิกัดที่เย่เชียนบอกทันทีและยังอธิบายเรื่องดังกล่าวให้ฟังและจื้อจุนกับเซียวหวันก็ไม่กล้าที่จะประมาทแต่อย่างใดพวกเขาจึงรีบขับรถไปหาเย่เชียนอย่างรวดเร็ว

เย่เชียนนั้นก็ยังคงเฝ้าสังเกตการณ์อยู่บริเวณใกล้ๆ โรงแรมเพราะด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้จึงทำให้อาซูกะนากาจิมะกระวนกระวายและก็มีแนวโน้มมากที่เธอจะย้ายตำแหน่งทันทีเพราะท้ายที่สุดแล้วที่นี่ก็คือในประเทศจีน ซึ่งอาซูกะนากาจิมะนั้นก็คาดเดาได้ว่าบางทีอาจจะเป็นคนของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติของจีนที่เฝ้าสังเกตการณ์เธอ ดังนั้นเธอต้องเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ เพราะถ้าหากสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติของจีนเข้ามาแทรกแซงจริงๆ ล่ะก็เธอก็กลัวว่าภารกิจในครั้งนี้ของเธอคงจะจัดการได้ยากอย่างมาก

อย่างไรก็ตามเมื่อจื้อจุนและเซียวหวันมาถึงสถานที่ที่เย่เชียนบอกเอาไว้เซียวหวันก็จ้องมองเย่เชียนราวกับว่าเธอเห็นศัตรู ส่วนเย่เชียนก็ยิ้มอย่างมีความสุขและไม่ได้สนใจเธอ ซึ่งอาซูกะนากาจิมะนั้นไม่ได้ออกจากโรงแรมแต่อย่างใด

“คุณเย่ครับ..หัวหน้าบอกว่าคุณพบคนขององค์กรทหารรับจ้างเรดซันหรือ?” จื้อจุนถือวิสาสะพูดก่อนเพราะเขาอายุมากกว่าเซียวหวันซึ่งเขานั้นแตกต่างจากเซียวหวันที่มักจะดื้อรั้นและอารมณ์ร้อนอยู่เสมอ

“ที่นั่น!” เย่เชียนก็พยักหน้าและชี้ไปที่โรงแรมฝั่งตรงข้ามแล้วพูดว่า “เธออยู่ข้างในห้องนั้น..เอาล่ะในเมื่อคุณอยู่ที่นี่แล้วผมขอฝากเรื่องนี้เอาไว้กับคุณด้วยก็แล้วกัน..ผมมีบางอย่างที่ต้องไปทำ..ผมขอตัวก่อนนะ”

“หึ! ..ถ้านายหลอกพวกเราล่ะก็..ฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่” เซียวหวันพูด

เย่เชียนก็ตกตะลึงเล็กน้อยและยักไหล่เบาๆ แล้วพูดว่า “จะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ..ถึงยังไงฉันก็ไม่ได้ขอให้เธอมาที่นี่สักหน่อยหนิ..เรื่องนี้มันเป็นของเธอ..มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลย..ฉันไม่สนใจเธอหรอกยัยบ้า” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็ยิ้มอย่างขี้เล่นและโบกมือพร้อมกับเดินจากไป

“นี่! ..นาย!” เซียวหวันตะคอก ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกอึดอัดเมื่อเห็นท่าทางที่งี่เง่าของเย่เชียน เพราะตอนที่เธอเห็นเย่เชียนในเมืองหนานจิงครั้งแรกนั้นเธอก็คิดว่าเขาเป็นคนขอทานและเธอก็ค่อยๆ ตระหนักได้ว่าเย่เชียนคนนี้เป็นคนพาลและนิสัยเสียโดยสมบูรณ์แบบและยิ่งไปกว่านั้นเขาก็เป็นเหมือนภัยพิบัตที่หลายๆ ประเทศต้องปวดหัวไปกับเขาและเธอเองก็คิดไม่ออกเลยว่าทำไมหวงฟู่ชิงเตี๋ยนถึงได้ปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี

จื้อจุนนั้นเข้าทำงานในสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติเร็วกว่าเซียวหวันหลายปีมากดังนั้นเขาจึงรู้เรื่องของเย่เชียนมาก เพราะในสำนักงานความมั่นคงแห่งชาตินั้นไฟล์ข้อมูลของเย่เชียนก็แทบจะเต็มชั้นวางเอกสารและยิ่งไปกว่านั้นจื้อจุนก็ชื่นชมเย่เชียนอย่างมากเพราะเย่เชียนนั้นแข็งแกร่งและการที่เย่เชียนได้นำพาเขี้ยวหมาป่าไปสู่จุดสูงสุดของโลกเช่นนี้จื้อจุนก็เลยประทับใจในวีรกรรมของเย่เชียนอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงไม่เหมือนกับเซียวหวันที่คิดว่าเย่เชียนนั้นเป็นเพียงคนที่หยิ่งยโสและมั่นใจในตัวเองมากเกินไป

“เอาล่ะเซียวหวัน..มาทำงานกันเถอะ” จื้อจุนจ้องมองไปที่ใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของเซียวหวันและพูด เพราะในความเป็นจริงแล้วก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่เซียวหวันจะโกรธเกรี้ยวเพราะเธอกำลังใช้เวลาว่างมาส์กหน้าอยู่ที่ห้องพักของเธอและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแต่ทว่ามันก็ต้องจบลงเพราะเย่เชียนที่ทำให้เธอต้องลุกขึ้นมาทำภารกิจในตอนกลางคืนเช่นนี้

“ก็ดูเขาสิ..เดี๋ยวคราวหน้าฉันจะอัดเขาให้เละจนหน้าบวมเลยคอยดู!” เซียวหวันพูดด้วยความโกรธเคือง

“อย่าได้คิดเลย..ไม่อย่างงั้นคนที่เละจะเป็นเธอเอง” จื้อจุนพูดต่อ “เขาไม่ได้เก่งแค่ศิลปะการต่อสู้นะ..เพราะตามการวิเคราะห์ข้อมูลของเขาโดยสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติน่ะ IQ ของเขาน่ะอย่างน้อยๆ ก็ 180 เลยนะซึ่งถือว่ามากคนที่เชี่ยวชาญในการใช้จิตวิทยากับคนอื่นอีก..ความสามารถของสมาชิกเขี้ยวหมาป่าน่ะมีแต่ผู้เชี่ยวชาญด้านต่างๆ กันทั้งนั้น..ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็คงไม่ก้าวขึ้นไปเป็นราชาแห่งโลกทหารรับจ้างแบบนั้นหรอก..นั่นล้วนเป็นความสามารถของพวกเขาและไม่ใช่แค่นั้นนะเพราะเหล่าสมาชิกทหารรับจ้างเขี้ยวหมาน่ะแต่ละคนนี่มีแต่ทักษะรอบด้านกันทั้งนั้น..ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่รัฐหรือบุคคลระดับสูงต่างก็มองว่าพวกเขาเป็นพระเจ้ากันทั้งนั้น

ตั้งแต่ที่จื้อจุนพบเย่เชียนครั้งแรกเขาก็โอนไฟล์ของเย่เชียนจากสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติให้เซียวหวันเป็นพิเศษและเธอก็อ่านมันอย่างละเอียดซึ่งเธอก็รู้ดีว่าจื้อจุนนั้นพูดถูกและยิ่งไปกว่านั้นเมื่อดูจากสิ่งที่ผ่านมานั้นเย่เชียนก็ได้เคลื่อนไหวครั้งใหญ่ในประเทศจีนและแม้แต่รัฐบาลกลางเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะหยุดยั้งเขาเลย ดังนั้นเซียวหวันก็รู้อยู่แก่ใจว่าเย่เชียนนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ

แม้ว่าเธอจะชื่นชมเย่เชียนอยู่ในใจแต่ถึงยังไงเซียวหวันก็ไม่เต็มใจที่จะยอมรับและเธอก็พูดอย่างเย้ยหยันว่า “พอเถอะ..นั่นก็เป็นเพราะเขาโชคดีก็แค่นั้น..มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ IQ ของเขาเลย”

จื้อจุนก็ยิ้มอย่างว่างเปล่าและไม่ต้องการที่จะถกเถียงกับเซียวหวันอีกต่อไป หลังจากนั้นเขาก็พูดว่า “งั้นก็ไปกันเถอะ..คำสั่งของหัวหน้าคือให้นำตัวอาซูกะนากาจิมะกลับไปที่สำนักงานของเรา..เธอคนนี้น่ะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการเลยนะ..เธอเป็นชาวญี่ปุ่นและเป็นผู้นำของทหารรับจ้างเรดซัน..เพราะงั้นก็ระวังเอาไว้ล่ะ”

“อืม!” เซียวหวันตอบและเดินตามจื้อจุนไปที่โรงแรม

หลังจากที่เย่เชียนออกมาจากที่นั่นเขาก็ขึ้นแท็กซี่และนั่งตรงไปที่บ้านของหมินเว่ยเหวินและมันก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วและเขาก็ไม่รู้เลยว่าหมินเว่ยเหวินนั้นหลับแล้วหรือไม่ เมื่อคิดเช่นนั้นเย่เชียนก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้เพราะทั้งหมดนี้นั้นเกิดจากอาซูกะนากาจิมะเพราะไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะนั่งอยู่ที่บ้านของหมินเว่ยเหวินไปเสียแล้ว

ทันทีที่รถขับไปได้ครึ่งทางจู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเย่เชียนก็ดังขึ้นและหลังจากรับสายแล้วเสียงที่ทำอะไรไม่ถูกและกระวนกระวายของแจ็คก็ดังมาจากฝั่งตรงข้าม “บอส! ..คืนนี้มันวุ่นวายจริงๆ ..ผมไม่รู้ว่าฝ่ายไหนที่มารวมตัวกันรอบๆ ..ผมคิดว่าพวกนั้นคงจะมาแย่งชิงกริชดาวตกแน่ๆ!”

เย่เชียนก็ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วก็ยิ้มจากนั้นก็พูดว่า “ระดมพลคนของเรามาให้หมดเลย..ตอนนี้พวกนั้นยังไม่ได้บุกเข้ามาใช่มั้ย?”

“ยังครับ..ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังรออะไรอยู่” แจ็คพูด เพราะอันที่จริงแล้วถ้าหากผู้คนจำนวนมากนั้นรวมกันเป็นหนึ่งเดียวและรวมกันบุกเข้ามาเพื่อมาแย่งชิงกริชดาวตกล่ะก็นั่นจะทำให้บุคลากรของบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดรู้สึกหนักใจและไม่สามารถต้านทานได้

“ได้ๆ เดี๋ยวฉันจะรีบไป..ตอนนี้มันก็ดึกมาแล้วที่จะไปหาหมินเว่ยเหวิน..ฉันค่อยไปหาเขาพรุ่งนี้ก็แล้วกัน” หลังจากพูดจบเย่เชียนเย่ก็วางสายโทรศัพท์ไปและพูดกับคนขับรถแท๊กซี่ให้วนรถกลับไปที่บริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดทันที

กริชดาวตกนั้นมีอายุความเก่าแก่ไม่นานมากนักแต่เนื่องจากมันเป็นของโบราณจึงทำให้มูลค่าของมันเพิ่มขึ้นและยิ่งไปกว่านั้นตามตำนานของมันก็ส่งผลทำให้มีมูลค่าเพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่าและไม่เพียงแต่ดึงดูดองค์กรทหารรับจ้างทั่วโลกเท่านั้นแต่องค์กรต่างๆ ของยุโรปต่างก็จับต้องไปที่กริชดาวตกนี้ด้วย

เดิมทีกริชดาวตกนั้นเป็นของยุโรปและโดยธรรมชาติแล้วชาวยุโรปจำนวนมากก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อตรวจสอบที่อยู่ของกริชดาวตกในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแต่ทว่าก็น่าเสียดายที่ไม่มีข่าวคราวใดๆ เลยแม้แต่น้อย ครั้งนี้พวกเขาก็ไม่ได้คาดหวังว่ากริชดาวตกจะมาโผล่ที่เมืองเซี่ยงไฮ้ประเทศจีน และยังจัดงานการประมูลครั้งใหญ่อีกด้วยและเมื่อเป็นเช่นนี้จะไม่ทำให้พวกเขาตื่นเต้นได้อย่างไรดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงรีบมาที่ประเทศจีนเพื่อแย่งชิงกริชดาวตก

ยกเว้นองค์กรทหารรับจ้างเรดซันและอาซูกะนากาจิมะแล้วนอกนั้นก็ไม่มีใครรู้ว่าบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดเป็นผู้รับผิดชอบงานด้านความปลอดภัยในงานการประมูลครั้งนี้และอยู่ภายใต้เขี้ยวหมาป่า ไม่เช่นนั้นคนส่วนใหญ่ก็จะต้องจำใจล่าถอยไปเป็นแน่ เพราะใครก็ตามที่รู้จักเขี้ยวหมาป่านั้นก็จะรู้ดีว่าเย่เชียนเป็นคนแบบไหนและไม่มีอะไรที่เย่เชียนจะทำไม่ได้ ซึ่งถ้าหากใครมีปัญหากับบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดแล้วล่ะก็นั่นก็เหมือนกับการท้าทายเขี้ยวหมาป่านั่นเอง

มีเพียงอาซูกะนากาจิมะเท่านั้นที่รู้ว่าบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดอยู่ภายใต้เขี้ยวหมาป่าและกล้าแม้แต่จะกระตุกหนวดเสือเช่นนี้ อันที่จริงแล้วนี่ก็ไม่ใช่ความต้องการของอาซูกะนากาจิมะแต่อย่างใดเพราะถ้าหากเป็นทางเลือกส่วนตัวของเธอล่ะก็เธอคงเลือกที่จะหลีกเลี่ยงและถอยให้กับเย่เชียนอย่างแน่นอน แต่ด้วยวิถีจิตวิญญาณแห่งบูชิโดโดยกำเนิดเธอจึงเชื่อฟังคำสั่งจากเบื้องบนและถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่ามีความตายอยู่ข้างหน้าเธอถึงยังไงเธอก็ต้องทำมันให้สำเร็จอยู่ดี

ไม่มีใครสามารถรู้ได้เลยว่าสิ่งนี้นั้นน่านับถือหรือมีค่ากันแน่! เพราะถ้าหากคนใดสูญเสียแม้กระทั่งความคิดของตัวเองไปล่ะก็มันก็ไม่ต่างจากศพที่เดินได้เลย

แจ็คก็ได้เรียกระะดมพลบุคลากรของบริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดจำนวนมากมาประจำการ และเมื่อเห็นคนเหล่านั้นซ่อนตัวอยู่ในความมืดแจ็คจึงสั่งให้เหล่าเจ้าหน้าที่บริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดเตรียมตัวให้พร้อมมากขึ้นและพยายามกวาดสายตาสอดส่องและมองไปรอบๆ แต่ทว่าในสายตาของแจ็คนั้นคนเหล่านี้ในเวลานี้ก็เป็นแค่ตัวตลกเพราะพวกเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้กริชดาวตกอยู่ที่ไหนแต่พวกเขาก็ต้องการคว้ามันอย่างโง่เขลาเหมือนคนงี่เง่า

แน่นอนว่ามีคนงี่เง่าและคนฉลาดเสมอเพราะเย่เชียนเคยพูดเอาไว้ว่าคนที่รู้จักตัวตนของอีกฝ่ายก็เหมือนมีชัยชนะมากกว่าครึ่งแล้ว เพราะนับตั้งแต่ที่เย่เชียนได้เผชิญหน้ากับหมาป่าผีไป๋ฮวยครั้งล่าสุดนั้นทั้งเย่เชียนและหมาป่าผีไป๋ฮวยต่างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่ทว่าเย่เชียนนั้นยังสามารถขยับตัวได้อยู่อย่างเป็นธรรมชาติแต่ทว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยนั้นบาดเจ็บอย่างหนักและกองทหารไร้วิญญาณส่วนใหญ่ของเขาที่เขาฝึกฝนมาต่างก็ล้มตายกันไปจำนวนมาก เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาจะต้องใช้เวลานี้ในการแอบฝึกฝนผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาต่อไปเป็นแน่

หมาป่าผีไป๋ฮวยนั้นได้รับสิ่งที่เรียกกันว่าดาบปีศาจมุรามาซะจากราชาแห่งขุนเขาเฝิงเฝิงแห่งเมืองหางโจวไปและตอนนี้กริชดาวตกก็ได้ปรากฏขึ้นมาในครั้งนี้ซึ่งแน่นอนว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยจะไม่พลาดสิ่งนี้ไปอย่างแน่นอน

.

.

.

.

.

.

.