ตอนที่ 415 แผนชั่วของเฟิงกั๋วฟู่

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้เย่เชียนก็เริ่มสงสัยว่าเขานี่เขาประสบความสำเร็จจริงๆ หรือเพราะตอนนี้มูลค่าของมันคือเงิน 50 ล้านหยวน ซึ่งถ้าหากพ่อของเขารู้ว่าเขาใช้เงินไป 50 ล้านหยวนเพื่อซื้อมีดมาพ่อของเขาก็คงจะทุบตีตัวเองด้วยด้ามไม้กวาดเป็นแน่ ซึ่งที่จริงแล้วเย่เชียนก็ไม่เข้าใจทำไมคนพวกนี้ถึงได้โง่จัง? สิ่งที่เรียกว่าโบราณวัตถุนั้นถูกประเมินโดยผู้ประเมินราคาโบราณวัตถุมืออาชีพเท่านั้นซึ่งมันจะเป็นอย่างไรถ้าหากผู้ประเมินราคารวมตัวกันโกงเงินล่ะ? เช่นเดียวกับกงห่าวเมื่อสมัยก่อนที่เขาทำแจกันปลอมขึ้นมาและขายให้กับคนโง่เหล่านั้นได้หลายล้านหยวน

“ยี่สิบห้าล้าน!” เฟิงกั๋วฟู่กัดฟันและตะโกนอย่างเสียงดังและเขาก็มองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าที่ดูโกรธเกรี้ยวเล็กน้อยเพราะเขารู้สึกว่าคนในที่แห่งนี้เหมือนจะกลั่นแกล้งเขาโดยตั้งใจเพราะทำไมคนพวกนั้นถึงต้องเสนอราคาสู้กับตัวเองเพื่อกริชดาวตกเล่มนี้?

“ยี่สิบหกล้าน!” หลังจากคำพูดของเฟิงกั๋วฟู่จบลงทันใดนั้นก็มีคนอื่นเสนอราคาต่อทันที!

“สามสิบล้าน!” “สามสิบห้าล้าน!” “สามสิบแปดล้าน!”

สถานการณ์ในตอนนี้ก็บ้าคลั่งและเดือดดาลกันอย่างมากเพราะปรากฏว่าเหล่านักสะสมของเก่าและพ่อค้านั้นดันราคาของกริชดาวตกไปสูงถึง 45 ล้านหยวน ซึ่งหลายคนก็เริ่มที่จะถอนตัวออกไปแล้ว เพราะมันไม่คุ้มกับการใช้เงินเช่นนี้เพราะบางคนก็มีทรัพย์สินเป็นหลักร้อยล้านแต่พวกเขาก็ต้องใช้เงินถึง 50 ล้านหยวนเพื่อซื้อกริชเก่าๆ ซึ่งนั่นก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาล้มละลายแต่อย่างใดแต่ถึงยังไงคนที่มีทรัพย์สินหลายพันล้านแม้แต่บางคนที่มีทรัพย์สินสุทธิอยู่ที่ 1 พันล้านและ 2 พันล้านต่างก็เริ่มถอนตัวเพราะมันไม่คุ้มกับของเช่นนี้

“หกสิบล้าน!” ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งของหวังหูก็ตะโกนขึ้นอย่างกล้าหาญและมั่นใจอย่างมาก

“พรึบ!” เย่เชียนสำลักจนพ่นน้ำทั้งหมดที่เขากำลังดื่มอยู่ใส่คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา

คนตรงหน้าเย่เชียนก็หันกลับมาจ้องมองเย่เชียนและพูดอย่างโกรธเคืองว่า “อะไรของคุณเนี่ย? ”

“ผมขอโทษ..ผมขอโทษจริงๆ!” เย่เชียนก็รีบขอโทษด้วยรอยยิ้ม ซึ่งโดยธรรมชาติแล้วเฟิงกั๋วฟู่นั้นก็ไม่ได้สงสัยเกี่ยวกับปฏิกิริยาการแสดงของเย่เชียนเลยเพราะเขามองว่าเย่เชียนนั้นรู้สึกหวาดกลัวไปกับเงินจำนวนมากเช่นนั้น

อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยเพราะเงินที่ลูกน้องของหวังหูจะใช้ในการประมูลนั้นมันไม่ใช้เงินของเขาเองหรอกเหรอ? ซึ่งตามสถานการณ์ปัจจุบันการเสนอราคานั้นก็อยู่ที่ 55 ล้านแต่ทว่าคนคนนั้นเพิ่งจะเพิ่มขึ้นไปอีก 5 ล้านซึ่งมันก้าวกระโดดอย่างมากจนหวังหูนั้นรู้สึกว่าเขาคิดไม่ผิดเลยเพราะคนที่เขาเลือกมานั้นทำได้ดีมาก เพราะมันเป็นสิ่งที่ดีมากที่จะเสนอราคาให้สูงเพียงครั้งเดียวเพราะมันจะไม่มีใครกล้าเสนอราคาอีกต่อไป

ถึงแม้ว่าเฟิงกั๋วฟู่จะมีความตั้งใจที่จะอยากได้แค่ไหนก็ตามแต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะเสียเงินในจำนวนมากเช่นนั้น ซึ่งเขาทำได้เพียงแค่ยอมแพ้ไปอย่างหดหู่ “ไอ้เจ้าเด็กนั่นมันเป็นใคร..ทำไมถึงได้โง่ขนาดที่ใช้เงินไป 60 ล้านหยวนเพื่อซื้อขยะแบบนั้น!” เฟิงกั๋วฟู่พูดด้วยความเกรี้ยวกราด

เนื่องจากเขาไม่สามารถประมูลกริชดาวตกได้แล้วดังนั้นเฟิงกั๋วฟู่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่อีกต่อไป ซึ่งหลังจากที่เขาโกรธเกรี้ยวอยู่สักพักเขาก็เดินออกไปจากงานการประมูลทันที

เย่เชียนก็เหลือบมองไปที่หมินเว่ยเหวินและส่งสัญญาณว่าคนที่เพิ่งจะเสนอราคากริชดาวตกไปเมื่อครู่นี้คือคนของเขาเอง ซึ่งในส่วนของการพบกับเจ้าของกริชดาวตกนั้นแจ็คก็ได้ชี้แจงแล้วว่าเขาจะไปพร้อมกับม่อหลงเอง เพราะนั่นก็เกี่ยวข้องกับสาวกม่อจื๊อดังนั้นเย่เชียนก็ไม่ได้เข้าไปก้าวก่ายหรือไม่เห็นด้วยแต่อย่างใดเพราะเรื่องของสาวกม่อจื๊อนั้นเป็นเรื่องส่วนตัวของม่อหลงดังนั้นเย่เชียนจึงไม่เข้าไปแทรกแซงเว้นแต่เมื่อม่อหลงนั้นต้องการความช่วยเหลือจากเขา แต่ทว่าตามสถานการณ์ปัจจุบันก็ดูเหมือนว่าจะไม่จำเป็นที่จะต้องให้เย่เชียนยื่นมือเข้าไปด้วย

“เอ่อ..หัวหน้าเฟิงครับ..เรื่องที่คุณพูดเมื่อครั้งที่แล้วน่ะเป็นความจริงหรือเปล่า?” เย่เชียนเดินตามมาและถาม

“มีอะไรเหรอ?” เฟิงกั๋วฟู่ที่กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่เมื่อเขาถูกเย่เชียนถามเช่นนี้เขาจึงใช้นำเสียงที่ดูฉุนเฉียวเล็กน้อย

“ให้ผมได้ติดตามคุณเถอะครับ” เย่เชียนพูด

“โอ้..เรื่องนั้นไม่มีปัญหา” เฟิงกั๋วฟู่พูดขณะที่เขาหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าเสื้อและยื่นให้เย่เชียนแล้วก็พูดว่า “นี่คือนามบัตรของฉัน..ฉันอาจจะกลับมณฑลกวางตุ้งในอีกไม่กี่วัน..เอ็งมาหาฉันก็แล้วกันเมื่อถึงเวลา”

“ขอบคุณครับหัวหน้าเฟิง” เย่เชียนพูด อย่างประจบประแจง “แล้วเธอ…” ซึ่งในขณะที่เขาพูดเขาก็จ้องมองไปที่หญิงสาวข้างๆ เฟิงกั่วฟู่ด้วยสายตาที่ร้อนแรงจนเกินคำบรรยาย

เฟิงกั๋วฟู่ก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่งและพูดว่า “ไม่มีปัญหา..คืนนี้ฉันจะโทรหาเอ็งแล้วให้เองมาที่โรงแรม”

“ได้ครับ..ขอบคุณครับหัวหน้า!” การแสดงออกที่คลุมเครือของเย่เชียนที่แสร้งทำเป็นว่าเขามีความประทับใจอย่างมากและเคารพอย่างมาก ซึ่งเย่เชียนนั้นเป็นนักแสดงที่ดีมากเลยทีเดียว

หญิงสาวก็จ้องมองไปที่เย่เชียนด้วยใบหน้าที่เย้ายวน ซึ่งเฟิงกั๋วฟู่ก็พยักหน้าเล็กน้อยและพาหญิงสาวของเขาเข้าไปในรถและพูดกับเธอว่า “คืนนี้แสดงละครดีๆ นะรู้มั้ย? ..แล้วก็อย่าติดใจเจ้าเด็กนั่นเกินไปล่ะ”

“คุณมันเลวมาก! ..คุณผลักไสผู้หญิงของตัวเองให้ไปอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนอื่นได้ไง” หญิงสาวพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว

“มันไม่ใช่แบบที่เธอคิดอย่างแน่นอน” เฟิงกั๋วฟู่พูด “คืนนี้ตั้งใจทำงานเถอะ..เดี๋ยวฉันจะตอบแทนให้เป็นอย่างดี”

“ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง” หญิงสาวพูด

เมื่อมองรถของเฟิงกั๋วฟู่ที่ขับออกไปแล้วมุมปากของเย่เชียนก็ฉีกโค้งขึ้นเล็กน้อยและรอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้น หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่ลานการประมูลเพื่อไปหาหมินเว่ยเหวินซึ่งหมินเว่ยเหวินก็กำลังเดินออกมา

เมื่อเห็นเย่เชียนแล้วหมินเว่ยเหวินก็รีบทักทายเขาและถามอย่างกระตือรือร้นว่า “คุณเย่..คนที่เสนอราคากริชดาวตกคือ…”

“อ้อไม่ต้องห่วง..คนของผมเอง” เย่เชียนพูด

“คุณเย่คือ..มีด..” หมินเว่ยเหวินพูดอย่างคลุมเครือพร้อมกับความคาดหวังในดวงตาของเขา

เย่เชียนก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูดว่า “ที่ผมสัญญากับคุณเอาไว้น่ะ..ผมทำตามสัญญาแน่นอนไม่ต้องกังวล” หลังจากพูดจบแล้วเย่เชียนก็เอาคลื่นโลหิตหมาป่าออกมาจากเสื้อของเขาและส่งมันให้และหลังจากนั้นก็พูดว่า “นี่! ..มีดคลื่นโลหิตหมาป่า..และผมก็หวังว่าคุณจะดูแลมันเป็นอย่างดีนะ..ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นล่ะก็..อย่ามาโทษผมก็แล้วกัน”

“คุณเย่สามารถมั่นใจได้เลย..ถ้าหากมีดคลื่นโลหิตหมาป่าเสียหายล่ะก็..ฉันจะจ่ายมันคืนด้วยชีวิตของฉัน!” หมินเว่ยเหวินพูดอย่างหนักแน่น ซึ่งนี่ก็เป็นความจริงเช่นกันเพราะคนอย่างหมินเว่ยเหวินนั้นเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับของเก่าของโบราณมากกว่าชีวิตของตัวเองเสียอีกและคนอย่างเขานั้นจะยอมทำลายสมบัติอันล้ำค่าอย่างมีดคลื่นโลหิตหมาป่าได้อย่างไร

ในความเป็นจริงแล้วเย่เชียนนั้นก็เชื่อว่าคนอย่างหมินเว่ยเหวินนั้นจะรักและถนุถนอมมีดโลหิตหมาป่าเป็นอย่างดี ซึ่งหลังจากที่รับมีดคลื่นโลหิตหมาป่าจากเย่เชียนแล้วหมินเหว่ยเหวินก็ขึ้นรถไปอย่างกระตือรือร้นและขับรถกลับบ้านทันทีหลังจากกล่าวขอบคุณเย่เชียน

เย่เชียนก็ยักไหล่เล็กน้อยและเมื่อเขากำลังจะเดินออกไปเขาก็เห็นแจ็ค,ม่อหลงและหวังหูออกมา ซึ่งหลังจากที่งุนงงเล็กน้อยเย่เชียนก็ทักทายพวกเขาและถามว่า “เป็นยังไงบ้าง..เจอเจ้าของกริชหรือยัง”

ม่อหลงก็ส่ายหน้าด้วยความหดหู่และพูดว่า “ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเรากำลังแอบสืบค้นเขาอยู่..เพราะเมื่อวานตกลงกันว่าเราจะมาพบกันวันนี้แต่เขาก็ไม่มา”

เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็ตบไหล่ม่อหลงเบาๆ และพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไป..พี่รอมาตั้งหลายปีแล้ว..เพราะงั้นก็รออีกหน่อยไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย..ผมเชื่อว่าตราบใดที่เราทำงานร่วมกันล่ะก็สักวันเราก็จะพบข่าวหรือสาวกของม่อจื๊ออย่างแน่นอน”

ม่อหลงก็พยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “ขอบคุณครับบอส!”

หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็หันหน้าและมองไปที่เด็กหนุ่มคนที่เสนอราคาประมูลคนข้างๆ หวังหูและอดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า “เป็นยังไงบ้าง..วันนี้เอ็งสนุกไหม”

“สนุกดีครับ..การที่เราได้ใช้เงินฟาดหัวคนแบบนี้มันสนุกจริงๆ” เด็กหนุ่มนั้นพูดด้วยความตื่นเต้น

“โถ่! ..เอ็งสนุกแต่ฉันต้องเสียเงินหกสิบล้านหยวนเนี่ยนะ!” เย่เชียนจ้องมองเด็กหนุ่มคนนั้นและพูด หลังจากนั้นไม่นานเย่เชียนก็เผยรอยยิ้มที่หยอกล้อบนใบหน้าของเขาและหลังจากนั้นเย่เชียนก็ตบไหล่ของเด็กหนุ่มและพูดอย่างหนักแน่นว่า “เอาเถอะ..วันนี้เอ็งทำได้ดีมาก..เอ็งอยากจะช่วยฉันทำอะไรอีกไหมล่ะ?”

เด็กหนุ่มคนนั้นก็รีบเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ผมสามารถบุกนำและลุยไฟได้ถ้ามีอะไรที่พี่สองต้องการครับ!”

“มันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรขนาดนั้น..มันเป็นเรื่องที่ดีเลยล่ะ” เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้ม ซึ่งเย่เชียนก็หัวเราะแบบเจ้าเล่ห์ซึ่งมันจะใช่เรื่องดีได้อย่างไร?

“เอ็งเคยมีอะไรกับผู้หญิงหรือเปล่า?” เย่เชียนถาม

“เอ่อพี่สอง..ทำไมพี่ถึงถามแบบนี้ครับ” เด็กหนุ่มคนนั้นถามอย่างประหม่าพลางมองไปที่เย่เชียนด้วยใบหน้าที่ดูประหลาดใจราวกับว่าเขาคิดว่าเย่เชียนนั้นมีรสนิยมชอบเพศเดียวกัน

เมื่อเห็นการแสดงออกของเขาเย่เชียนก็เดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่จากนั้นเย่เชียนก็เตะเขาเบาๆ และพูดว่า “หยุดคิดอะไรโง่ๆ ได้แล้ว..ฉันแค่อยากจะแนะนำสาวๆ ให้เอ็ง..ไม่รู้ว่าเอ็งจะสนใจมั้ย?”

“พี่สอง! ..พี่ล้อผมเล่นหรือเปล่า?” เด็กหนุ่มพูดด้วยความตื่นเต้น เพราะเขานั้นเคยมีอะไรกับผู้หญิงแค่ไม่กี่คน ซึ่งส่วนมากก็จะเป็นประเภทสาวในไนต์คลับ ดังนั้นเขาก็ไม่เคยนอนกับหญิงสาวทั่วไปเลย

“แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริง..ฉันจะไปโกหกเอ็งเพื่ออะไร?” เย่เชียนพูด “คืนนี้ไปรอฉันที่หน้าโรงแรมข้างๆ ลานประมูลนี้..เดี๋ยวฉันจะพาเอ็งขึ้นไปเอง..แต่เอ็งต้องขยันๆ และตั้งใจหน่อยนะ”

หวังหูและแจ็คก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและหวังหูก็พูดว่า “พี่สอง..อย่าบอกนะว่าตอนนี้พี่เป็นแมงดาน่ะ!”

“ไอ้บ้านี่ฉันพูดจริง!” เย่เชียนพูดต่อ “ถ้าเอ็งทำกับเธอก็อย่าให้เสียหน้าล่ะรู้มั้ย?”

เด็กหนุ่มก็หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์เพราะเขาจะไปหาของดีๆ แบบนี้ได้ที่ไหนเขาจึงรีบพูดว่า “พี่สองไม่ต้องกังวลไป..เพราะคืนนี้ผมจะกินยาโดฟสักสองสามเม็ดและผมสัญญาว่าผมจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นมีความสุขให้ได้เลย”

“จะทำอะไรก็ทำ..แต่อย่าให้ผู้ชายอย่างเราๆ เสียหน้าก็พอ” เย่เชียนก็ยิ้มและใช้เท้าเตะเด็กหนุ่มคนนั้นเบาๆ และพูด

จากนั้นเย่เชียนก็กวาดสายตาเหลือบมองไปที่ทุกคนและก็พูดว่า “เอาล่ะ..ฉันต้องไปรับลูกสาวของฉันที่โรงเรียนแล้ว..งั้นฉันขอตัวก่อนนะ” หลังจากนั้นเย่เชียนก็เดินไปขึ้นรถและขับไปตรงที่โรงเรียนอนุบาล

สำหรับกริชดาวตกของปลอมนั้นถูกเก็บเอาไว้กับหวังหูชั่วคราวและรอผู้ซื้อที่จะเสนอราคาที่ดีให้กับเขา อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะยังไงเย่เชียนก็ต้องได้เงิน 60 ล้านที่เสียไปกลับคืนมาให้ได้

หวังหูก็เตะเด็กหนุ่มคนนั้นเบาๆ และพูดว่า “จำเอาไว้ว่าคืนนี้ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยดี..ถ้ามีผิดพลาดไปล่ะก็..ระวังหัวของเอ็งเอาไว้!”

“พี่เสือไม่ต้องกังวลไปหรอก..ผมมั่นใจเลยว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยดีและต้องไม่มีอะไรผิดปกติไป..ดูสิมันไม่ใช่แค่อาหารและเครื่องดื่มฟรีๆ เท่านั้น..แต่ยังได้อยู่กับสาวๆ อีกด้วย” เด็กหนุ่มยิ้มอย่างมีชัยและมีความสุข

.

.

.

.

.

.

.