เย่เชียนไม่เข้าใจว่าเพื่อนๆเหล่านี้คิดอะไรอยู่ แม้ว่าพวกคนรวยและเจ้าหน้าที่รัฐเหล่านี้จะซื้อเครื่องประดับไปแล้ว แต่เขี้ยวหมาป่าก็ไม่ได้ยากจนถึงขนาดจะต้องมาปล้นใช่ไหม นอกจากนี้เพื่อนๆเหล่านี้ยังเตรียมการมาเช่นนี้และเหมือนว่าต้องการจะมาปล้นจริงๆ

สิ่งต่างๆได้มาถึงขั้นนี้แล้ว ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่เย่เชียนจะต้องเข้าไปแทรกแซง แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้พวกนั้นทำการอุกอาจเช่นนี้ได้เขาจึงพูดออกไปว่า “กลับกันไปเถอะ!” การพูดเช่นนี้อาจทำให้คนอื่นๆมองว่าเขาอาจเป็นพวกเดียวกันก็ได้

เย่เชียนสกิดแขนของเหว่ยเฉิงหลงเบาๆและพูดว่า “นายน้อยเหว่ย!..คุณเป็นคนวางแผนเรื่องนี้ใช่มั้ย? ทำไมจู่ๆกลุ่มโจรถึงมาปรากฏตัวที่นี่ล่ะ? คุณวางแผนกับพวกเขาหรืออะไร?”

เหว่ยเฉิงหลงผงะไปชั่วครู่จากนั้นก็พูดว่า “อย่ามาไร้สาระ..ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ”

“ถึงแม้ว่าคุณจะไม่รู้จักพวกเขา แต่งานเลี้ยงนี่มันถูดจัดขึ้นโดยคุณ ที่นี่คือถิ่นของคุณและอยู่ๆจะมีโจรบุกเข้ามาได้อย่างไร นี่มันเป็นความรับผิดชอบของคุณ” เย่เชียนพูดอย่างเย้ยหยัน

“ไม่ต้องกังวล ไม่มีใครกล้าสร้างปัญหาในถื่นของฉัน ให้ฉันจัดการเองและเดี๋ยวพวกเขาก็ไป” เหว่ยเฉิงหลงพูดอย่างโออ่า เพราะเขารู้สึกอับอายขายหน้าในเรื่องของการแข่งขันเปียโน แต่ถ้าเขาปล่อยให้พวกโจรเหล่านี้ก่อปัญหาตอนนี้เขาจะไม่สามารถมีหน้ามีตาได้ในเมืองเซี่ยงไฮ้แห่งนี้อีก ถ้าหากเหว่ยเฉิงหลงสามารถจัดการให้โจรเหล่านี้ออกไปได้เขาก็จะได้กู้หน้ากู้ศักดิ์ศรีของตัวเองกลับคืนมาและถือว่าเป็นผู้ชายที่สง่าผ่าเผยอย่างแท้จริงในเซี่ยงไฮ้แห่งนี้

หลังจากพูดจบเหว่ยเฉิงหลงก็เดินไปหาพวกโจร

“เย่เชียน!..จะไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นใช่มั้ย?” ฉินหยูกระซิบถามอย่างหวั่นเกรงเล็กน้อย

“ไม่ต้องกังวลโจรพวกนี้เป็นเพียงกลุ่มอันธพาลธรรมๆ ถ้าเหว่ยเฉิงหลงไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้เขาก็จะไม่สามารถมีหน้ามีตาในเซี่ยงไฮ้ได้ในอีกอนาคต” เย่เชียนพูดอย่างไม่แยแส และถึงแม้ว่ากลุ่มเขี้ยวหมาป่าหน่วยย่อยเล็กๆนี้จะไม่ใช่พระพุทธเจ้าก็ตามแต่พวกเขาก็ไม่ใช่คนที่ไล่เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ ดังนั้นเย่เชียนจึงเชื่อว่าพวกเขาอาจจะทำร้ายคนเหล่านี้เพียงเล็กน้อยและจะไม่ฆ่าเขา

“พวกคุณ!..อยู่ข้างหลังผมไว้นะและอย่าพูดอะไร..พวกคุณเป็นกุลตรีที่งดงามถ้าหากพวกโจรกลุ่มนั้นมันเห็นพวกคุณแล้วผมว่าสถานการณ์มันอาจจะเลวร้าย..แต่พวกคุณไม่ต้องกังวลไปนะเพราะต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตที่ไร้ค่าของผม..ผมก็จะปกป้องพวกคุณให้ได้” เย่เชียนพูดอย่างเด็ดเดี่ยวและแน่วแน่อย่างจริงใจเพราะนี่เป็นโอกาสดีที่จะเป็นฮีโร่ของผู้หญิงที่งดงามอย่างพวกเธอ เพราะฉะนั้นเย่เชียนจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้มันผ่านไป

“ฉันบอกให้พวกแกหมอบลงไปไง! ไม่ได้ยินเหรอ!” โจรคนนึงจ่อปืนไปที่เหว่ยเฉิงหลงอย่างเกรี้ยวกราด เย่เชียนจ้องมองด้วยความประหลาดใจและรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาก็นึกไม่ออกว่ามันคืออะไร

“พี่ชาย..ฉันไม่ได้มีเจตนาร้าย” เหว่ยเฉิงหลงยกแขนทั้งสองข้างขึ้นพร้อมกับเดินไปข้างหน้าและพูดว่า “พี่ชาย..พวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่มาเพราะงานเลี้ยงของฉันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นช่วยไว้หน้าฉันหน่อยและฉันจะเป็นหนี้บุญคุณพวกพี่ชายมากเลย”

“แกเป็นใครมาจากไหนวะ..ฉันไม่รู้จักแกเลยด้วยซ้ำ ทำไมฉันต้องไว้หน้าแกด้วย คุกเข่าลงไปไม่งั้นฉันจะยิงแก!” หัวหน้าโจรตะโกนออกมาหลังจากมองไปที่เหว่ยเฉิงหลง

“ฉันคือเหว่ยเฉิงหลงแห่งบริษัทเหว่ยตงเซียนกรุ๊ป ฉันมีชื่อเสียงในเซี่ยงไฮ้เป็นอย่างมาก..ฉันขอถามได้ไหมว่าพี่ชายมาจากไหน?” เหว่ยเฉิงหลงพูดอย่าโออ่า

เย่เชียนได้แต่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เหว่ยเฉิงหลงคนนี้เป็นคนโง่อย่างแท้จริงเขาไม่รู้จักกลัวบ้างเหรอในสถานการณ์เช่นนี้? ถ้าหากโจรเหล่านี้ไม่ใช่กลุ่มเขี้ยวหมาป่าหน่วยย่อยปลอมตัวมาล่ะก็โจรเหล่านี้อาจฆ่าเขาหรือทำให้เขาเป็นตัวประกันไปแล้วอย่างแน่นอน แต่ในความเป็นจริงไม่ใช่ว่าเหว่ยเฉิงหลงไม่ได้กลัวเขาค่อนข้างประหม่าอยู่ข้างในอย่างมาก แต่เขาก็มั่นใจว่าคนเหล่านี้จะไม่กล้าทำร้ายเขาเพราะเขาเป็นถึงนายน้อยของบริษัทเหว่ยตกเซียนกรุ๊ปผู้เกรียงไกรในเซี่ยงไฮ้นี้ ไม่ว่าใครก็ตามที่เดินอยู่บนเส้นทางแห่งความชั่วหรือความดียังไงก็ต้องรู้จักเขาอย่างแน่นอน

“เหว่ยตงเซียนกรุ๊ปคืออะไร?” หัวหน้าโจรหันไปหาลูกน้องข้างๆเขาแล้วถาม

“บริษัทเหว่ยตงเซียนกรุ๊ปเป็นหนึ่งในสามบริษัทยักษ์ใหญ่ในเซี่ยงไฮ้ ว่ากันว่าไม่ว่าจะเป็นมาเฟียหรือสังคมชนชั้นสูงทุกคนจะต้องยอมสยบและไว้หน้าเขา..ผมคิดว่าเราควรจะถอยออกมาสักหน่อยดีกว่าเราไม่สามารถไปล้ำเส้นและยั่วยุพวกเขาได้” ลูกน้องตอบอย่างแผ่วเบา แต่เหว่ยเฉิงหลงยังคงได้ยินทุกอย่างชัดเจนและผ่อนคลายลงเล็กน้อยเนื่องจากพวกเขารู้แล้วว่าเหว่ยตงเซียนกรุ๊ปเป็นอย่างไรและถ้าหากพวกเขาจะทำให้เรื่องมันยากและวุ่นวายเกินไปสำหรับเขาหากพวกเขาไม่สามารถเข้าใจเกี่ยวกับบริษัทเหว่ยตงเซียนกรุ๊ปได้อย่างสมบูรณ์พวกเขาก็อาจจะเดือดร้อนและลำบากในที่สุด

หัวหน้าโจรชะงักไปชั่วครู่จากนั้นก็พูดว่า “โอ้..เหว่ยตงเซียนกรุ๊ปเหรอแล้วมันยังไง? สิ่งที่ฉันคนนี้เกลียดที่สุดก็คือไอ้พวกนี้เนี่ยแหละ..ที่อยู่ได้เพราะเงินสกปรกที่คิดว่าตัวเองเป็นอันดับหนึ่ง..แกมาจากอีกเหว่ยตงเซียนกรุ๊ปใช่มั้ย..ดีเลยพี่น้องเมื่อเราออกไปแล้วอย่าลืมพาผู้ชายคนนี้มากับเราด้วย คนรวยเหล่านี้พร้อมที่จะยอมสละเงินหลายล้านใช่มั้ย..ดี..มัดตัวเขาและเรียกค่าไถ่จากเหว่ยตงเซียนกรุ๊ปซะ”

เมื่อหัวหน้าโจรมอบหมายคำสั่งให้ลูกน้องทั้งหลายแล้วต่างก็ไม่กล้าปฏิเสธ พวกเขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อมัดเหว่ยเฉิงหลงโดยไม่สนใจผลที่จะตามมาเลยแม้แต่น้อย แต่เย่เชียนมองดูเหตุการณ์ตรงหน้านั้นและขมวดคิ้วอย่างจริงจัง เขารู้สึกว่ามันมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น

“คุณ..คุณปล่อยฉันไปเถอะ..ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยให้พวกคุณมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อเอาเงินไปใช้ตามใจพวกคุณ!” เหว่ยเฉิงหลงตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“โถ่ไอโง่..ถ้าฉันจะตายฉันก็ฆ่าแกก่อนที่ฉันจะตายสิวะ” หัวหน้าโจรฟาดด้ามปืนลงไปที่หน้าของเหว่ยเฉิงหลงและขู่ว่า “ถ้าแกยังเห่าไม่เลิกพ่อคนนี้จะยิงทิ้งซะ”

หัวหน้าโจรไม่ปราณีเลยแม้แต่น้อยถึงขั้นเอาด้ามปืนตบไปที่ปากของเหว่ยเฉิงหลงทำให้ฟันหลุดออกมาไม่กี่ซี่พร้อมกับเลือดสดๆก็ไหลกลบปากของเขา เหว่ยเฉิงหลงไม่รู้สึกอยากที่จะแสดงความกล้าหาญอีกต่อไปและหยุดพูดอย่างเชื่อฟัง เขากลับมาสู่ความคิดที่แท้จริงของเขาที่ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการรักษาชีวิตของตนเอาไว้และมันไม่ใช่เวลาที่จะทำตัวเป็นฮีโร่เลยแม้แต่น้อย

คิ้วของเย่เชียนขมวดขึ้นอย่างรุนแรง และฉินหยู,หูวเค่อและจ้าวหยา หญิงสาวทั้งสามคนถูกเย่เชียนบังเอาไว้จากนั้นเย่เชียนก็พูดเบาๆว่า “อย่าขยับไปมา..หลบหลังผมแล้วทุกอย่างจะดี”

“กลัวมั้ย?” เย่เชียนหันกลับมาและถามอย่างเป็นห่วง

ฉินหยูส่ายหัวของเธอและไม่มีร่องรอยของความหวาดกลัวที่เผยให้เห็นได้บนใบหน้าของเธอเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะเคยเห็นสถานการณ์เช่นนี้มาก่อนแล้ว ส่วนจ้าวหยาก็กัดริมฝีปากของเธอและสั่นเล็กน้อยจากนั้นก็พูดว่า “เราไม่กลัว!” ในความเป็นจริงข้างในลึกๆเธอรู้สึกกลัวอย่างมาก แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างในขณะที่เธอแอบอยู่ที่แผ่นหลังของเย่เชียนแล้วเธอรู้สึกปลอดภัยมาก ส่วนหูวเค่อเธอพยักหน้าเล็กน้อยเห็นด้วยกับจ้าวหยา

เย่เชียนยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “ยกเว้นผมจะตายไปแล้วแต่ตราบใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่..มันจะไม่มีใครหน้าไหนมาแตะต้องพวกเธอได้!”

“เร็วเข้าถอดของมีค่าทั้งหมดของพวกแกและส่งมันมา พ่อคนนี้ขอบอกพวกแกว่าหากใครที่กล้าซ่อนของล่ะก็อย่ามาโทษฉันก็แล้วกันถ้าปืนของฉันมันลั่นไปน่ะ!” หัวหน้าโจรพูดอย่างฉุนเฉียวเกรี้ยวกราดจากนั้นเขาก็ทำท่าให้ลูกน้องไล่เก็บของมีค่า

“นี่คืออะไร? รีบเอาออกมา!” โจรคนนึงตะโกนใส่ชายวัยกลางคนพร้อมจ่อปืนไปที่เขา