เย่เชียนเดินเข้าไปกอดหลินโรโร่ว “เดี๋ยวฉันจะออกไปกินข้าวกับพี่สะใภ้ของพวกนายข้างนอกก่อน แล้วพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมพวกนายใหม่” เขาพูดพร้อมทั้งยิ้มให้หวังหู่และคนอื่น ๆ จากนั้นเขาก็พาหลินโรโร่วออกไปนอกห้อง

“เขาใช่คนที่เราเจอที่บาร์มนต์เสน่ห์ใช่มั้ย ? ทำไมเขาถึงได้รับบาดเจ็บขนาดนั้นล่ะ ?” หลินโรโร่วถามเย่เชียนด้วยความประหลาดใจหลังจากที่พวกเขาทั้งสองออกจากห้องและเดินไปตามทางเดิน

“จากเส้นทางที่เขากำลังเดินอยู่ มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้หรอก” เย่เชียนตอบ

หลินโรโร่วมองเย่เชียนด้วยความกังวลและพูดว่า “เย่เชียน คราวหน้าคุณต้องระวังตัวให้ดีนะเข้าใจมั้ย ? สัญญากับฉันสิ… ฉันกังวลมากว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับคุณน่ะ”

เย่เชียนหัวเราะและขยับเข้าไปใกล้ ๆ หูของเธอแล้วพูดว่า “หึ ๆ ๆ ดูก่อนสิว่าสามีของคุณเป็นใคร ? ใครจะกล้ามาทำร้ายผมได้ ถึงผมจะโดนยิงตรงนี้…” เย่เชียนชี้มือตรงหน้าอกตัวเอง “…ผมก็ไม่ตายเพราะหัวใจของผมอยู่ที่คุณ”

“อย่ามาเล่น ๆ นะ ถึงยังไงมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ? ในเมื่อหัวหน้าที่ดีจะต้องตายก่อนลูกน้องเสมอ ถ้าคุณไม่สามารถก้าวผ่านไปพร้อมกับทุกสิ่งได้ คุณก็คงจะไม่สามารถอยู่ที่หนึ่งได้ตลอดไปสินะ… สัญญากับฉันสิว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นคุณจะต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุด เพราะตอนนี้คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนะ คุณมีฉันอยู่ด้วยอีกทั้งคน ถ้าคุณจากฉันไปจริง ๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง” หลินโรโร่วพูดอย่างจริงจัง

“ยัยโง่… ผมจะทิ้งคุณไปได้ยังไงกันเล่า ? คุณอย่ากังวลไปเลย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต ผมก็จะไม่มีวันทอดทิ้งคุณไปไหนหรอก” เย่เชียนพูดอย่างอ่อนโยน “ผมอาจจะให้อะไรคุณได้ไม่มากนักหรอกนะ แต่ผมตั้งใจอย่างเต็มที่เลยที่จะอยู่ใช้ชีวิตไปพร้อมกับคุณ… เมื่อคุณแก่ชรา ผมก็จะแบกคุณไว้บนหลังของผม อ่ะ… ให้ผมเป็นไม้เท้าให้คุณด้วยเลยก็ได้ ต่อให้คุณไม่มีฟันเหลือเลยซักซี่ ผมก็จะคอยเคี้ยวอาหารให้คุณด้วยดีไหม ? ผมจะอยู่รอให้คุณตายก่อนผมอย่างแน่นอน เพราะผมจะไม่ทอดทิ้งคุณไว้บนโลกใบนี้เพียงลำพังโดยไม่มีใครดูแลคุณหรอก… ถึงแม้ว่าคุณจะกลายเป็นวิญญาณไปแล้ว ผมก็จะยังรักแค่คุณ และสิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ตราบเท่าที่สถานที่แห่งนั้นมีหลินโรโร่ว ที่นั่นก็คือบ้านของผู้ชายที่ชื่อเย่เชียนคนนี้”

นี่อาจเป็นเรื่องราวความรักธรรมดา ๆ ของคนขี้โกงคนนี้ แต่สำหรับหลินโรโร่วแล้ว มันเป็นเรื่องราวความรักที่ดีที่สุดในโลกของเธอ เธอไม่เคยต้องการสิ่งของอะไรจากเย่เชียนเลย เธอต้องการเพียงแค่ความรักอันบริสุทธิ์จากก้นบึ้งของหัวใจของเขา ถึงแม้ว่าวันหนึ่งในอนาคต เย่เชียนจะไม่รักเธออีกต่อไปแล้วก็ตาม แต่เธอก็จะยังคงรักเขาอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ

หลินโรโร่วตื้นตันจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ จากนั้นน้ำตาของเธอก็เริ่มเอ่อล้นและไหลรินลงมาทั่วใบหน้า เธอซุกอยู่ในอ้อมแขนของเย่เชียนและรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากเขา

“ฮึก… เย่เชียน ถ้าวันนึงคุณไม่รักฉันแล้ว โปรดบอกให้ฉันรู้จะได้มั้ย ? แต่ถึงยังไงฉันจะคอยสนับสนุนคุณเสมอ เพราะฉันรักคุณและมันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง” หลินโรโร่วพูดด้วยเสียงที่สะอึกสะอื้น

“ยัยบ๊อง! นี่คุณกำลังพูดอะไรอยู่ ? คุณกำลังทำลายบรรยากาศอยู่นะ” เย่เชียนบีบจมูกของเธอและพูดต่อ “ผมจะไม่มีวันหยุดรักคุณ และคุณก็ไม่ได้รับอนุญาตให้หยุดรักผมด้วยเช่นกัน รู้ไว้ซะ”

หลินโรโร่วพยักหน้าอย่างแน่วแน่ เธอคิดว่าตัวเองช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก เธอไม่ต้องการบ้านใหญ่ ๆ รถสปอร์ตคันงาม หรือแม้แต่อาหารที่เลิศหรู เพราะเธอรู้สึกว่าตราบใดที่เธอมีเย่เชียนอยู่ข้าง ๆ เธอก็โชคดีมากแล้ว เธอรู้สึกขอบคุณสรวงสวรรค์จริง ๆ ที่มอบผู้ชายคนนี้มาให้กับเธอ เพราะถ้าเธอไม่ได้พบเจอกับเขา เธอเองก็ไม่รู้ว่าอีกครึ่งปีที่เหลืออยู่นี้ชีวิตของเธอจะเป็นเช่นไร

เมื่อออกมาจากโรงพยาบาลกันแล้ว ทั้งสองคนก็ไปที่ร้านอาหารธรรมดา ๆ แห่งหนึ่ง พวกเขาสั่งอาหารจานเล็กเพียงสองจานเท่านั้น เดิมทีเย่เชียนต้องการพาเธอไปที่ที่ดีกว่านี้ แต่หลินโรโร่วก็ยังคงยืนกรานว่าจะมาทานอาหารที่นี่ แม้เธอจะรู้ว่าเขาเป็นผู้นำของเขี้ยวหมาป่าซึ่งมีเงินทองมากมายก็ตาม แต่เธอกลับรู้สึกว่าสิ่งสำคัญที่สุดก็คือ การที่เธอมากินกับใครมากกว่ากินที่ไหนและกินอะไร

เย่เชียนไม่ได้เรื่องมากกับเรื่องกินมากนัก ตราบใดที่หลินโรโร่วมีความสุข เขาก็จะไม่คัดค้าน ทว่าเขารู้สึกผิดเล็กน้อยกับผู้หญิงที่น่ารักคนนี้ เพราะหลังจากที่รู้จักกันมาได้สักพักหนึ่งแล้ว เขาก็ยังไม่เคยให้ของขวัญอะไรกับเธอเลยนอกไปเสียจากของที่ระลึกเล็ก ๆ น้อย ๆ จากประเทศเมียนมาร์ เย่เชียนจึงคิดว่าเขาจะพาผู้หญิงคนนี้ไปหาพ่อของเขา และทำให้พ่อของเขารู้สึกมีความสุขที่มีลูกสะใภ้ที่ดีคนนี้

หลังจากนั้นไม่นาน อาหารทุกจานก็ถูกเสิร์ฟพร้อมกัน เดิมทีเย่เชียนนั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ แต่ผู้หญิงคนนี้ก็เบียดตัวเข้ามานั่งข้าง ๆ เขา เธอบอกว่ามันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยสบายใจกว่าราวกับว่าเย่เชียนเป็นส่วนหนึ่งของเธอ

เย่เชียนยิ้มเล็กน้อยและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เขาเพียงแค่คิดในใจว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้มีบางอย่างในใจอย่างแน่นอน

หรือว่าจะเป็นเพราะฉินหยู ?

“โรโร่ว คือว่าวันนี้น่ะ…” เย่เชียนกำลังจะอ้าปากจะพูด แต่หลินโรโร่วก็ขัดจังหวะเขาเสียก่อน เธอยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “เย่เชียน ฉันรู้ว่าคุณต้องการจะพูดอะไร จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ต้องการให้คุณอธิบายหรอกนะ”

“ผมว่า… เราควรพูดมันออกมาจะดีกว่า” เย่เชียนพูดช้า ๆ ว่า “ผมยอมรับว่าผมชอบฉินหยู แต่นั่นมันก็แค่ความชอบเพียงผิวเผินเท่านั้น ในใจของผมไม่มีใครแทนที่คุณได้”

หลินโรโร่วหยุดใช้ตะเกียบของเธอ เธอนั่งตัวตรงและหันหน้าไปหาเขา “ฉันขอพูดตรง ๆ นะเย่เชียน ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ๆ คนนึงที่เห็นแก่ตัวเป็นเหมือนกัน ฉันหวังว่าคุณจะรักฉันเพียงคนเดียวตลอดไป แต่ฉันก็เข้าใจว่าผู้ชายดี ๆ อย่างคุณจะต้องมีผู้หญิงมากมายเข้ามาชอบคุณอยู่แล้ว และฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวฉันเองจะรับมันได้ไหมถ้าหากว่าวันนึงคุณมีผู้หญิงคนอื่นจริง ๆ แต่ที่ฉันเข้าใจอย่างชัดเจนก็คือฉันไม่ใช่คนเดียวที่ครอบครองหัวใจของคุณ เพราะท้ายที่สุดแล้ว คุณก็เป็นผู้ชายที่ดีและเพรียบพร้อม อีกทั้งอาชีพของคุณก็มีความทะเยอทะยานและอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ แต่เย่เชียน… ในใจของฉันมีแต่คุณคนเดียวเท่านั้น ฉันขอเพียงแค่มุมเล็ก ๆ ในใจของคุณให้ฉันสามารถอยู่ได้ แค่นั้นฉันก็พอใจแล้ว”

เย่เชียนหายใจเข้าลึก ๆ แล้วดึงหลินโรโร่วเข้ามาในอ้อมกอด “โรโร่ว…” เขายังพูดไม่ทันจบแต่หลินโรโร่วก็ยื่นนิ้วออกมากดริมฝีปากของเขาเอาไว้เบา ๆ “คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรหรอกค่ะ… ฉันเข้าใจ”

“ทานข้าวกันเถอะค่ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นเอานะ” ไม่พูดเปล่า หลินโรโร่วยังตักหมูสับชิ้นหนึ่งเข้าไปในปากของเย่เชียน “นี่ค่ะ ของขวัญจากภรรยาของคุณ”

เย่เชียนยิ้มอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า “โรโร่ว… คุณว่างมั้ย ? ผมอยากพาคุณไปเยี่ยมพ่อของผมหน่อย ไปนะ ?”

“นี่คุณจะพาฉันไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ใช่มั้ย ?” หลินโรโร่วยิ้มอย่างซุกซนขณะพูด

“จะว่างั้นก็ได้… ก็ผมเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ไม่มีครอบครัวที่ไหน พ่อผมเขาเป็นญาติผู้ใหญ่คนเดียวของผม ผมเชื่อว่าถ้าเขารู้เรื่องของเรา มันจะทำให้เขามีความสุขมาก เพราะเขามักจะเป็นห่วงผมที่ผมไม่มีภรรยาสักที ฮ่า ๆ ๆ” เย่เชียนพูดและหัวเราะอย่างมีความสุข

“แต่ฉันยังไม่ใช่ภรรยาของคุณสักหน่อย” หลินโรโร่วยิ้มอย่างมีความสุขขณะที่เธอพูด

“ไม่ใช่เหรอ ? แล้วใครกันที่เรียกตัวเองว่าภรรยาก่อนหน้านี้เนี่ย ห๊ะ ? ใครนะ ? เธอคือใครกัน ?” เย่เชียนหยอกล้อ

“คุณมันคนขี้โกง!” หลินโรโร่วมองเย่เชียนอย่างฉุนเฉียวและทุบหน้าอกของเขาเบา ๆ