“ร้องเพลงพิชิตง้ันหรอ? ยังมีโอกาสให้แกร้องเพลงอีกเยอะ” ลู่เฟยยิ้มดูไร้พิษสง รอยยิ้มนั่นทำให้เจ้าของร้านถึงกับสั่นเทิ้มขึ้นมาทันที

“พ่อรูปหล่อลู่เฟย ตื้บ’เขาให้ฉันกับพี่สาวปิงปิงด้วยนะ” เบบี้ให้กำลังลู่เฟยจากด้านหลัง เหมือนเธอจะกลัวว่าโลกยังวุ่นวายไม่พอ

“ช่าย ตื้บ’เขาเลยลู่เฟย” ฟ่านปิงปิงผสมโรงไปด้วยอีกคน

ใบหน้าของเจ้าของบาร์เปลี่ยนเป็นสีเขียว : “เชี่ย! พวกแกฆ่าไอ้เด็กนั่นก่อนเลย ให้ฉันแหกขามันด้วย”

“ครับบอส”

4 นักเลงคุมบาร์โผเข้าหาลู่เฟย ลู่เฟยไม่ได้กลัวอะไรอยู่แล้ว เบบี้กับฟ่านปิงปิงก็ไม่ได้กลัวอะไรแล้วเช่นกัน ไม่รู้ทำไม 2 สาวถึงมั่นใจว่าลู่เฟยจะสามารถจัดการทั้งหมดได้

 

ถึงอย่างไรการปรากฏตัวของลู่เฟยในตอนแรกของรันนิ่งแมนซีซั่น 2 ก็ผิดปกติเกินไป ความเร็วและพละกำลังของเขามันเหนือคนทั่วไปมาก ดังนั้นตอนนี้ทั้งเบบี้และฟ่านปิงปิงก็เลยเชื่อมั่นในตัวลู่เฟย

“ข้างบน”

 

“ตีเลย”

นักเลง 4 คนพุ่งเข้าหาลู่เฟย หมัดของพวกเขาก็ล็อกเป้ามาทางลู่เฟยเรียบร้อยแล้ว

ลู่เฟยหัวเราะใส่ แทนที่จะถอยเขากลับก้าวไปข้างหน้า กำหมัดแน่นชกผั่วเข้าไปที่หน้าของนักเลง 2 คนแรก

 

“เปรี้ยง” / “ผลั่ว”

 

เสียงมือกับหน้ากระทบกันดังชัดเจนมาก แล้วนักเลงทั้ง 2 ก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด อย่าลืม ความแข็งแกร่งปัจจุบันของลู่เฟย กำลังแขนของเขาหนักหน่วงเท่ากับ 1 ตันเลยทีเดียว นักเลงสองคนรู้สึกเหมือนโดนก้อนหินหนักกระแทกเข้าใบหน้า จากนั้นก็ทรุดลงไปกับพื้น โอดโอยไม่หยุด

 

ตอนนั้นเองนักเลงที่เหลืออีก 2 คน เริ่มจู่โจมจากด้านข้างซ้ายขวาของลู่เฟย แต่เขาโยกตัวนิดหน่อยก็หลบได้อย่างสบายๆ แล้วหมุนตัวเตะทักทายกลับไปเบาๆ

 

“ผลั่ว”/ “พลัก” สิ้นเสียงนั้น ทั้งสองก็บินออกไปหลายเมตรแล้วตกลงพื้น ตู้ม…

ภาพรวมวินาทีอันน่าตื่นเต้นเกินพิกัดทั้งหมดนั้นเกิดขึ้น 30 วินาทีเท่านั้น ทุกคนที่บาร์อ้าปากค้า เงิบกันหมด

ดวงตาที่งดงามของเบบี้กับฟ่านปิงปิงที่เคยหมองหม่นก็พราวระยับขึ้นทันใด ส่งเสียงปรบมือให้กำลังใจกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง

 

“เยี่ยมมาก สู้ได้ดีๆ ลู่เฟย ยำบอสนั่นเล้ยย เคลียร์ให้หมด” เบบี้ให้กำลังใจลู่เฟยอย่างวี๊ดว๊ายกระตู้วู้

“ใช่ฆ่ามันเลย ลู่เฟย ฆ่าคนชั่วให้หมด” ฟ่านปิงปิงก็เป็นไปกับเขาด้วยเชียร์ลู่เฟยสุดลิ่มทิ่มประตู

เป็นเรื่องธรรมดาลู่เฟยคงไม่ได้ฆ่าเขา เขาไม่ได้อยากทำผิดกฏหมายนี่ ถึงอย่างไร นี่ก็เป็นสังคมที่ปกครองด้วยกฏหมาย

 

ลู่เฟยค่อยๆ เดินเข้าไปหาเจ้าของบาร์ที่ละก้าวอย่างช้าๆ แต่เจ้าของบาร์ก็ย่างถอยหลังตาม กางเกงของเขาสะท้อนแสงออกมา เขากลัวจนฉี่ราดขึ้นมาจริงๆ

 

“อี๋ …. น่าขยะแขยงอ่ะ” เบบี้ก้มหลบหนีด้วยความอาย

“นั่นมันสกปรก” ฟ่านปิงปิงหน้าแดง เธอก็หัวลงด้วยเหมือนกัน

“พี่ชายคร้าบ ได้โปรดยกให้ผมด้วย ยกโทษให้ผม ผมผิดไปแล้ว จะไม่ยุ่งกับเธอทั้งสองอีก ยกโทษให้ผมด้วย ผมไม่กล้าแล้ว ผมมีแม่อายุ 80 ที่ต้องเลี้ยงดู มีลูกน้อยเพิ่งเกิดครึ่งเดือน ได้โปรดปล่อยผมไป” เจ้าของบาร์คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าลู่เฟย

 

“ยกโทษให้แก…? ไอ่เวรเอ๊ย มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ?” ลู่เฟยเตะเจ้าของบาร์กระเด็นไป 2-3 เมตร แล้วก็ชนเข้ากับโต๊ะ

“ตีเขาเลย ตีเลย ลู่เฟย” เบบี้ยังไม่หยุดราดน้ำมัน

“ฆ่าเขาซะ ลู่เฟย ฆ่าคนชั่วเล้ย” ฟ่านปิงปิงนี่ก็ยังไม่เลิก

“พี่สาวปิงปิงหมายความว่าไงคะ เกิดฆ่าคนขึ้นมา พี่อยากให้ลู่เฟยก็ต้องติดคุกใช่ไหมคะ? ฉันงงแล้วนะ!!!” เบบี้ถามฟ่านปิงปิงด้วยความขุ่นเคือง

“อ๋า? ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่เชียร์มันเกินไปหน่อย” ฟ่านปิงปิงหน้าแดงก่ำ จากนั้นเธอก็อธิบายด้วยรอยยิ้ม

“พี่ชาย ไว้ชีวิตผมเถอะ ไว้ชีวิตผมด้วย” เจ้าของบาร์เจ็บปวดและร้องขอความเมตตา

“อยากให้ฉันไว้ชีวิต? งั้นท่องพิชิตเล่าจื๊อ 100 จบสิ ทุกคนคุกเข่าแล้วท่องบท พิชิติเล่าจื๊อ 100 จบ” หน้าของลู่เฟยเย็นลง เขามองไปทางเจ้าของบาร์และเหล่านักเลง 4 คน

 

หลังจากได้ยินคำพูดของลู่เฟย เจ้าของบาร์และเหล่าลูกน้องทั้ง 4 ก็อดทนต่อความเจ็บปวดที่ได้รับ ขึ้นไปบนเก้าอี้ทีละคน จากนั้นทั้ง 5 คนก็คุกเข่า

“ชูมือขึ้นเหนือหัว ท่องบทพิเศษของผู้แพ้แห่งเล่าจื๊อให้ครบ 100 จบ หากพลาดไปแม้แต่ประโยคเดียวฉันจะหักนิ้วพวกแก” ลู่เฟยเหลือบมองคนทั้ง 5 อย่างเย็นชา หัวใจเขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ โชคดีที่เขามาทันเวลา มิฉะนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเบบี้ละก็…

หยางอิ่งกับฟ่านปิงปิงอยู่ด้านข้างของลู่เฟย มองพวกนั้นทั้ง 5 คุกเข่าบนเก้าอี้เบื้องหน้าของพวกเธอ

 

“คำพูดจริงใจไม่ไพเราะ คำพูดไพเราะอาจไม่จริงใจ

 

ผู้ที่รู้ไม่พูดมาก ผู้ที่พูดมากไม่รู้

 

โลกไม่โต้เถียงกับผู้ที่ไม่โต้เถียง

 

จงหยุดดีกว่าเติมน้ำจนล้นถ้วย

 

จิตใจที่สงบและอดทน เป็นพื้นฐานแห่งชีวิตที่เป็นสุข

 

….

 

คำพูดจริงใจไม่ไพเราะ คำพูดไพเราะอาจไม่จริงใจ

 

ผู้ที่รู้ไม่พูดมาก ผู้ที่พูดมากไม่รู้

 

โลกไม่โต้เถียงกับผู้ที่ไม่โต้เถียง

 

จงหยุดดีกว่าเติมน้ำจนล้นถ้วย

 

จิตใจที่สงบและอดทน เป็นพื้นฐานแห่งชีวิตที่เป็นสุข

 

….

 

….”

เจ้าของบาร์และนักเลงคุมบาร์เริ่มท่องบท

“ฉันต้องถ่ายวีดีโอไว้ พวกผู้ชายเหม็นๆ สมควรได้รับโทษ” เบบี้มองคนทั้ง 5 ด้วยความเคืองอยู่ แล้วเธอก็หยิบมือถือมาถ่ายวีดีโอ…

“ฉันจะทุบบาร์นี่นะ เบบี้ เธออัดวีดีโอไว้ที” พอฟ่านปิงปิงพูดจบ เธอก็เดินไปด้านหลังบาร์เพื่อทุบไวน์แดง

 

เพร้งๆๆๆ

 

….

ขวดไวน์แดงราคาต่ำถูกเธอทุบ เหวี่ยงลงพื้นเสียเหี้ยนเตียน ส่วนไวน์ราคาสูงเก็บไว้ทุบเป็นพิเศษ ใบหน้าของฟ่านปิงปิงมีความฟินตอนที่ได้ทุบขวดไวน์ ในใจเธอฟินเฟ(ว)อร์มาก

เจ้าของบาร์ และนักเลงทั้ง 5 ยังคงท่องบทผู้พ่าย พอเห็นฟ่านปิงปิง ถล่มบาร์เขา หัวใจของหลั่งเลือดออกมา สิ่งเหล่านี้เป็นเงินที่เขาหามาได้ด้วยความยากลำบาก เขาอยากจะฆ่าตัวตายตอนนี้เลย

“คำพูดจริงใจไม่ไพเราะ คำพูดไพเราะอาจไม่จริงใจ

 

ผู้ที่รู้ไม่พูดมาก ผู้ที่พูดมากไม่รู้

 

โลกไม่โต้เถียงกับผู้ที่ไม่โต้เถียง

 

จงหยุดดีกว่าเติมน้ำจนล้นถ้วย

 

จิตใจที่สงบและอดทน เป็นพื้นฐานแห่งชีวิตที่เป็นสุข”

 

….

 

….

เจ้าของบาร์เริ่มหลั่งน้ำตา ตอนเขาท่องบทมรรคาน้ำตาเขาก็ไหลออกมาถึงจมูกของเขา … แน่นอน เบบี้บันทึกไว้ทั้งหมด เธอไม่มีทางลืมอยู่แล้ว ภาพที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้

ลู่เฟยแทบกลั่นขำไว้ไม่อยู่ ให้ตายเถอะ นี่มันน่ากลัวจริงๆ เวลาทำให้ผู้หญิงขุ่นเคือง ไม่คิดเลยว่าจะมีวิธีแก้แค้นได้เจ็บแสบขนาดนี้จากเบบี้และฟ่านปิงปิง มันน่ากลัวจริง ลู่เฟยถอนหายใจ (จริงๆ เอ็งก็เกือบโดนแล้วล่ะ)

=================