หลินโรโร่วเหลือบมองเย่เชียนแล้วพูดว่า “คุณน่ะรู้ดีเลยล่ะ!”

ปากของเย่เชียนโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“ฉันว่าฉันไปช่วยพวกเขาดีกว่า!” หลินโรโร่วพูดขณะที่เธอวางของลงและเดินเข้าไปในครัว

เย่เชียนหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดโทรทัศน์ดูเพื่อฆ่าเวลา เพราะตอนนี้ทุกคนทิ้งเขาเข้าไปอยู่ในครัวกันหมด เสียงของการสนทนาแลกเปลี่ยนแลกเปลี่ยนความคิดเห็นระหว่างหลินโรโร่วกับพ่อดังแว่วมาจากในครัว ซึ่งมันทำให้เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เขาเดาได้ไม่ยากเลยว่าพ่อของเขาต้องกำลังบอกหลินโรวโร่ว่าไม่จำเป็นที่จะต้องมาช่วยแน่ ๆ แต่หลินโรโร่วก็ยังคงยืนกรานที่จะช่วยอยู่ดี

หลังจากนั้นไม่นานอาหารทั้งหมดก็ถูกนำมาวางที่โต๊ะ หยางเจียนกัวหยิบไวน์ขวดหนึ่งออกมาจากตู้และพูดว่า “เราไม่ได้ดื่มด้วยกันมานานแล้วนะ แกมาดื่มกับพ่อสักหน่อยมา” เขาพูดขณะที่รินไวน์ให้กับเย่เชียน

ไวน์แก้วแรกหมดไปอย่างรวดเร็ว เย่เชียนรีบลุกขึ้นหยิบขวดไวน์มารินให้พ่อแล้วจากนั้นเขาก็รินให้ตัวเอง “พ่อครับ สุขภาพของพ่อไม่ค่อยดี อย่าดื่มมากเกินไปนะ”

“ฮ่า ๆ ๆ พ่อของแกยังแข็งแรงอยู่หน่า” หยางเจียนกัวหัวเราะและพูดว่า “ว่าแต่แกยังไม่ได้แนะนำให้พ่อรู้จักกับแม่หนูคนนี้อย่างเป็นทางการกันเลยนะ”

เย่เชียนยิ้ม “โรโร่ว นี่พ่อของผมเองที่ผมเคยพูดให้คุณฟังอยู่บ่อย ๆ ไง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแล้ว ผมก็คงไม่มีวันนี้ พ่อครับ นี่แฟนของผมครับ เธอชื่อหลินโรโร่วเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลเหรินหมินไงครับ พ่อจำได่รึเปล่า ทั้งสองคนเคยเจอกันมาก่อนแล้วนี่”

“สวัสดีค่ะคุณลุง!” หลินโรโร่วพูดอย่างสุภาพเรียบร้อย

“ฮ่า ๆ ๆ สวัสดี!” หยางเจียนกัวหัวเราะและพูดต่อ “ตอนที่ฉันเห็นหนูครั้งแรกน่ะ ฉันก็รู้สึกได้ทันทีเลยว่าหนูน่ะเป็นเด็กดี และฉันก็แอบหวังอยู่นิด ๆ ว่าอยากจะได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้ของบ้านนี้ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความปรารถนาของฉันนั้นมันจะเป็นจริงในวันนี้” หยางเจียนกัวพูดในขณะที่กำลังดึงซองสีแดงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “อ่ะ… นี่เป็นของขวัญสำหรับการพบกันครั้งแรกของเรา”

“คุณลุงคะ… ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่กล้ารับไว้หรอกค่ะ” หลินโรโร่วปฏิเสธด้วยความตื่นตระหนก

“ฉันตั้งใจมอบมันให้หนู ดังนั้นโปรดรับมันไว้เถอะ ถึงฉันจะไม่ได้มีมาก แต่ฉันก็ไม่สามารถละเลยการต้อนรับได้” หยางเจียนกัวพูดอย่างจริงใจ

หลินโรโร่วยังคงพยายามปฏิเสธ แต่เย่เชียนหันมายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็พูดว่า “พ่อเขาตั้งใจให้คุณ… คุณรับมันไว้เถอะ”

“ขอบคุณค่ะคุณลุง!” ในเมื่อเย่เชียนออกปากพูดมาเช่นนี้แล้ว มันจึงเป็นการดีที่สุดที่หลินโรโร่วจะยอมรับเอาไว้

“มากินกันเถอะ” หยางเจียนกัวพูดด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวเชียนเอ๋อร์! ชนแก้ว!”

“ครับพ่อ!” เย่เชียนยกแก้วขึ้นและพูด

หลังจากที่วางแก้วลงแล้ว เย่เชียนก็หันไปมองฮันเซ่ลที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ “เสี่ยวเซ่ล ผลสอบออกมาหรือยัง ? เธอได้โรงเรียนอะไรเหรอ ?”

“โรงเรียนมัธยมปลายในเครือของมหาวิทยาลัยฟู่ตั้นค่ะ” ฮันเซ่ลพูดเสียงเบา

“โอ้…! โรงเรียนนั่นดีนี่ เสี่ยวเซ่ลตั้งใจเรียนให้ดีนะ อย่าทำให้พ่อกับพี่ผิดหวังล่ะ” เย่เชียนพูดต่อ “ถ้ามีปัญหาอะไร เธอถามพี่สองคนนี้ได้ตลอดเลยนะ… เข้าใจมั้ย?”

“ค่ะ” ฮันเซ่ลพยักหน้าและพูดว่า “ขอบคุณค่ะพี่สอง!”

เย่เชียนจ้องมองไปที่เสื้อผ้าของน้องสาวและเห็นว่าพวกมันเก่ามากแล้ว แม้ว่ามันมิอาจจะบดบังความงดงามของฮันเซ่ลได้ แต่เย่เชียนก็รู้สึกหดหู่ที่เห็นเธอไม่มีเสื้อผ้าสวย ๆ ใหม่ ๆ ใส่เหมมือนคนอื่น ๆ “เสี่ยวเซ่ล เธออย่ามัวแต่จดจ่อแต่กับการเรียนเพียงอย่างเดียวสิ พี่ว่าเธอควรไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ ซะบ้างนะ รู้มั้ยว่าพวกพ้องมันก็สำคัญมากเหมือนกัน พี่ว่าเสื้อผ้าของเธอมันชักจะเก่าเกินไปแล้ว ไว้วันหลังพี่จะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ ๆ ที่ห้างดีไหม ? แต่ถ้าพี่ยุ่งมาก พี่อาจจะให้โรโร่วพาเธอไปแทน ตอนนี้น้องพี่โตเป็นสาวแล้วนา เพราะงั้นต้องแต่งตัวให้สวย ๆ เข้าไว้สิ”

“เอางี้มั้ยเสี่ยวเซ่ล ฉันว่างอาทิตย์นี้ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเอง” หลินโรโร่วพูดด้วยความยินดี

“ไม่เป็นไรค่ะพี่สอง… ฉันไม่ต้องการเสื้อผ้าใหม่ ๆ หรอก” ฮันเซ่ลพูด

เย่เชียนเข้าใจความคิดความรู้สึกนึกคิดของเด็กผู้หญิงคนนี้ดี แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รู้จักกันมานานมากนัก แต่เย่เชียนก็สามารถรับรู้ได้ว่าน้องสาวของเขานั้นเป็นคนที่ขี้เกรงใจและไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย ซึ่งมันเป็นเรื่องที่อันตรายมากสำหรับเด็กสาวในวัยแรกรุ่นหากมีความมั่นใจในตัวเองต่ำ ในเมื่อฮันเซ่ลนั้นเป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา เขาก็ต้องการให้เธอมีความสุขให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะสามารถทำให้เธอได้

เย่เชียนยิ้มอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็พูดว่า “เด็กโง่… เธอไม่จำเป็นต้องมาเกรงใจอะไรพี่หรอก”

“ค่ะ…” ฮันเซ่ลตอบและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม ดูเหมือนว่าเธอมีบางอย่างที่แอบซ่อนอยู่ในใจของเธอ ซึ่งเย่เชียนเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

มื้อเย็นจบลงด้วยความอบอุ่นและผ่อนคลาย มีเพียงฮันเซ่ลเท่านั้นที่นิ่งเงียบอยู่ตลอดเวลา..

ก่อนที่พวกเขาจะจากไปหยางเจียนกัวก็ไม่ลืมบอกให้หลินโรโร่วแวะมาเยี่ยมอีกเมื่อเธอมีเวลา ซึ่งหลินโรโร่วก็ตอบตกลงอย่างมีความสุข เพราะเธอนั้นรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและผ่อนคลายของบ้านนี้ แม้ว่าบ้านของเธอนั้นจะดีมากก็ตาม แต่ตั้งแต่เล็กจนโตเธอก็แทบไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นและผ่อนคลายในบ้านของตัวเองเลย

หลังจากที่เย่เชียนและหลินโรโร่วจากไป ฮันเซ่ลก็ให้พ่อไปพักผ่อน เธอลงมือทำความสะอาดจานทั้งหมดด้วยตัวเธอเอง เมื่อเธออาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็กลับเข้าไปในห้องนอนของเธอเอง เธอนั่งอยู่บนเตียงสักพักแล้วดึงลิ้นชักออกมาพร้อมกับหยิบรูปถ่ายของครอบครัวที่ถ่ายด้วยกันในโรงพยาบาล ถึงแม้ว่ามันจะเป็นรูปถ่ายครอบครัวแต่ทว่าในรูปใบนั้นกลับไม่ได้มีพี่ใหญ่จ้าวอยู่ในนั่นด้วย

ฮันเซ่ลจ้องมองไปที่ภาพถ่ายพร้อมกับใช้นิ้วลูบตรงใบหน้าของเย่เชียนในภาพถ่ายอย่างเคว้งคว้างล่องลอย…

……

หลังจากเย่เชียนส่งหลินโรโร่วถึงบ้านแล้ว หลินโรโร่วก็จูบเย่เชียนพร้อมกับพูดว่า “ฝันดีนะ… กลับบ้านเร็ว ๆ ล่ะ อย่าลืมพักผ่อนด้วย”

เย่เชียนยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “ผมคิดว่าคุณจะขอให้ผมค้างคืนกับคุณด้วยเสียอีก”

หลินโรโร่วจ้องมองเย่เชียนพลางพูดว่า “ฉันเห็นคุณเหม่อลอยตั้งหลายครั้งหลังกินอาหารเย็นกันเสร็จน่ะ ฉันก็เลยคิดว่าคืนนี้คุณจะต้องมีธุระอะไรแน่ ๆ อีกอย่าง… ถ้าฉันให้คุณอยู่ คุณจะอยู่มั้ยล่ะ ?”

เย่เชียนยิ้มเจื่อน ๆ และพูดว่า “คืนนี้ผมมีประชุมกับท่านผู้ว่าน่ะ เรามีเรื่องที่จะต้องคุยกันนิดหน่อย”

“ขับรถระวัง ๆ ด้วยล่ะ” หลินโรโร่วพูดด้วยความเป็นห่วง

“ครับผม… คุณภรรยา” เย่เชียนยิ้มขณะที่เขาพูดต่อ “อย่าลืมคิดถึงผมก่อนนอนล่ะ”

“แน่นอนอยู่แล้วค่า ฮิ ๆ ๆ ” หลินโรโร่วพูดพลางหัวเราะชอบใจ จากนั้นก็เดินเข้าไปในบ้าน

หลังจากเห็นหลินโรโร่วเข้าไปในบ้านแล้ว เย่เชียนก็สตาร์ทรถและมุ่งหน้าตรงไปยังสำนักงานรักษาความปลอยภัยไอร่อนบลัดเพื่อไปรับแจ็ค จากนั้นพวกเขาก็ขับรถต่อไปที่บ้านของหวังปิงในทันที

“เอกสารต่าง ๆ เสร็จหรือยัง ?” เย่เชียนหันไปถามแจ็คขณะที่พวกเขาอยู่ระหว่างทาง

“เสร็จแล้วครับบอส… ผมสรุปแบบรวบรัด มันก็เลยไม่ได้มีรายละเอียดยิบย่อยมากนัก แต่ข้อมูลสำคัญ ๆ ทั้งหมดอยู่ในนั้นหมดแล้วล่ะ ถ้ามีบางส่วนตกหล่นไป เดี๋ยวผมอธิบายให้ได้ แบบนั้นมันน่าจะดีกว่า” แจ็คพูดอย่างมั่นใจ

“ขอบใจนายมากที่ทำงานหนักนะ” เย่เชียนพูดอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย

“โธ่บอส! ใครบอกว่าผมทำงานหนักกัน ? แค่นี้สบายมากสำหรับผม บอสอย่ากังวลไปเลย” แจ็คยักไหล่

เย่เชียนหัวเราะเบา ๆ และไม่พูดอะไรต่อ หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงบ้านของหวังปิง เย่เชียนจอดรถและเดินเข้าไปพร้อมกับแจ็ค