หนิงเส่าเฉินไม่ได้ตอบกลับเธอ จับมือเธอ จ้องมองเธอตลอด เย่หลินเขินอายเลยพูดหยอกล้อว่า : “ทำไมฉันสวยเกินไปเหรอ? ”

ชายคนนั้นพยักหน้า จูบลงบนริมฝีปากแดงๆ ของเธอ “ใช่ สวยมาก! นอนเถอะ! เรื่องของพวกเขา พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

เย่หลินยกยิ้มอย่างสวยงาม เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า หน้าตาดีก็เป็นเรื่องที่ไม่เลว

วันต่อมา แผลบนร่างกายดีขึ้นมากแล้ว เย่หลินจึงสามารถลุกจากเตียงได้ เมื่อเธอเห็นตัวเองในกระจกที่มีใบหน้าเขียวช้ำ เธอก็แทบจะร้องไห้เลย ความงดงามนี้มันไม่สำคัญแล้วใช่ไหม?

จากนั้นเธอก็ปิดใบหน้า ประคองกำแพงหันหลังให้หนิงเส่าเฉิน เดินไปที่เตียงของตนเอง นอนลงแล้วใช้ผ้าห่มคลุมใบหน้า

นึกถึงเมื่อวานที่หนิงเส่าเฉินจ้องมองเธอนานขนาดนั้น เธอก็รู้สึกอยากจะบ้า

“หนิงเส่าเฉิน คุณโกหก! ”

หนิงเส่าเฉินกำลังอ่านหนังสืออยู่ ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็หันมองไปที่เธอ ถามอย่างตึงเครียดเล็กน้อย : “โกหก? โกหกอะไรคุณ? ”

“เมื่อวานคุณบอกว่าสวยมาก นี่……นี่มันเหมือนกับหัวหมูเลยใช่ไหม? ”

เขาโล่งอก ยิ้มมุมปาก สายตาก็กลับไปที่หนังสือ “คุณไม่เคยได้ยินความงามในสายตาคนรักเหรอ? สำหรับฉัน คุณเป็นหัวหมูก็สวยมาก”

เธอได้ยิน ก็มีความสุข ผ่านไปสักพัก ก็ได้สติกลับมา “หนิงเส่าเฉิน คุณพูดว่าใครเป็นหัวหมู? ”

เวลานี้ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

มีเสียงฝีเท้าเข้ามา เย่หลินกลับไปปิดหน้าเหมือนเดิม แล้วเห็นหนิงเสี่ยวซีกับเย่เสี่ยวโม่ผ่านซอกนิ้ว ก็ดีใจ “เสี่ยวซีเสี่ยวโม่ พวกคุณมาได้อย่างไร? ”

“แม่ คุณอย่าปกปิดสิ เราเคยเห็นมาก่อนแล้ว”

“แม่ คุณดีขึ้นแล้วหรือยัง? ”

เย่หลินพยักหน้า วางมือทั้งสองลง พยุงตัวนั่งขึ้นมา ดึงเสี่ยวซีกับเสี่ยวโม่มากอด “ทำให้พวกคุณต้องเป็นห่วงเลย แม่ไม่เป็นอะไรแล้ว”

เย่เสี่ยวโม่ยื่นสองมือออกไปให้เย่หลิน หนิงเสี่ยวซีก็กระแอมเบาๆ กกหูก็แดงไปหมด

หมอบอกว่ามีเชื้อโรคมากมาย ดังนั้นเย่หลินจึงไม่ให้พวกเขาอยู่นานจึงให้คนส่งพวกเขากลับที่พักไป

พวกเขาเพิ่งจะเดินออกไป หลังจากนั้นหนิงเส่าเฉินก็พูดขึ้นว่า “อาหลีคนนั้น ตายแล้ว”

น้ำเสียงของเขาสงบอย่างมาก เย่หลินขมวดคิ้ว ไม่ได้เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน แม้ว่าจะเป็นคนที่ไม่ค่อยคุ้นเคย แต่อย่างไรก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน อีกอย่าง ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขา เขาก็อาจจะ……

หนิงเส่าเฉินมองออก ว่าเธอเริ่มจะโทษตัวเองอีกครั้ง “ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องนี้ เขาก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เขาก็เป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายอยู่แล้ว อีกทั้งตอนที่เกิดเรื่องขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขาจะนอนอยู่กับพวกเขาก็ได้ ทว่ายังคงรนหาที่ตาย”

“มะเร็งตับระยะสุดท้าย? คุณ……คุณรู้ได้อย่างไร? ”

“เมื่อวานฉันให้หลิวซูส่งเงินไปให้ครอบครัวเขา อยากจะชดเชยให้ แต่ครอบครัวเขาไม่รับ บอกว่าเขาฆ่าตัวตาย ไม่ได้โทษพวกเขา” เมื่อคืนเขาไม่ได้บอกเย่หลิน กลัวจะมีผลกระทบต่อการนอนหลับของเธอ

เย่หลินเม้มๆ ปาก น่าแปลกใจมาก ผู้ชายที่ร่าเริงแบบนั้น คาดไม่ถึงว่าคิดจะหายไปก็หายไป คิดๆ แล้วเธอก็เสียใจที่พูดแบบนั้นกับเขาเมื่อวานนี้

เพราะสถานการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน เดิมทีก็คิดว่าจะเที่ยวอยู่เมือง S สัก 5-6 วัน ต่อมาก็พักอยู่ที่นี่มา 10 วันแล้ว จนกระทั่งเย่หลินลงจากเตียงได้ พวกเขาจึงกลับไป และครั้งนี้เที่ยวก็ไม่ได้เที่ยว ยังต้องกลับไปอย่างทุพพลภาพอีก

ทุกคนนัดกันดีแล้ว ว่าจะหาเวลามาเจอกันใหม่อีก

หลังจากกลับไป เย่หลินก็ไม่อนุญาตให้หนิงเส่าเฉินไปบริษัท หลิวซูจึงต้องวิ่งไปมาทุกวัน นำงานที่บริษัทย้ายมาที่บ้าน

เพียงแต่หนิงเชี่ยนอยู่ที่นี่ เขาก็เต็มใจอย่างมากที่จะวิ่งมาทุกวี่ทุกวัน

พอถึงบ้าน เยีหลินก็ได้รับวีแชตของซู่ซู่ กล่าวขอโทษต่อเธอ บอกว่าวันนั้นไม่ควรนัดพวกเขาให้ไปปีนภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งด้วยกันเลย

เธอก็บอกไปว่าไม่เป็นไร หลังจากนั้นก็ออกจากกลุ่มเพื่อนร่วมชั้น แล้วลบวีแชตของซู่ซู่ทิ้ง

เธอรู้ว่าการทำแบบนี้ มันดูเกินไปเล็กน้อย แต่เธอก็รู้สึกว่าไม่ใช่คนที่รู้จัก ไม่ควรสนิทสนมกันอีก

ต่อจากนั้น วันเวลาก็กลับมาสงบลงอีกครั้ง เพียงแต่มีบางเรื่อง ที่เธอกลุ้มใจอย่างมาก คาดไม่ถึงว่าหนิงเชี่ยนจะบอกว่าจะไม่กลับต่างประเทศชั่วคราว อยู่แต่บ้านเธอทุกวัน ตุ๋นอาหารบำรุงทุกอย่างให้เธอกิน และคุณป้าที่โรงพยาบาลคนนั้น ก็กลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลหนิงด้วย ถึงแม้การได้รับบาดเจ็บบนร่างกายของเธอจะหายดีจนหมดแล้ว วันๆเธอก็ไม่ยอมให้เธอทำอันนั้น ไม่ยอมให้เธอทำอันนั้น บอกว่าหนิงเส่าเฉินให้ค่าจ้างเธอหนึ่งเดือน เธอจะต้องทำหน้าที่ให้ดี

เพียงแค่เธอต่อต้าน หนิงเส่าเฉินจะลงมาดูแลด้วยตัวเอง ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้โดยสิ้นเชิง

อีกทั้งยังห้ามให้เธอออกจากบ้าน ไม่ต้องพูดถึงไปบริษัท

วันนี้ ห่างจากวันที่เธอเกิดเรื่อง 30วันแล้ว เหมือนเช่นเคย คุณป้าช่วยปรนนิบัติอาบน้ำให้เธอเสร็จแล้ว ก็เร่งรัดให้เธอขึ้นเตียงนอน

เย่หลินกระแอมเบาๆ “คุณป้า นี่เป็นวันสุดท้ายแล้วใช่ไหม” ป้าคนนี้อยู่กับเย่หลินมาหลายวัน รู้ว่าเธอดี นิสัยดี จึงยิ้มแล้วกล่าวว่า: “ใช่ค่ะ คุณนาย คุณลองดูสิ ตอนนี้น่ะ ร่างกายของคุณก็ดูมีเนื้อมีหนังขึ้นมาหน่อยแล้ว สีหน้าก็ดูดีขึ้นมากเลย”

เย่หลินหน้าดำคร่ำเครียด ก้มหน้า นี่มีเนื้อมีหนังขึ้นมาหน่อยที่ไหนกันล่ะ? เธอรู้สึกว่าตนเองอ้วนขึ้นมาอย่างมากเลย อีกทั้งยาบำรุงลมปราณบำรุงเลือดของหนิงเชี่ยนนั้น ก็ทำให้เธอกลัวเลยจริงๆ

“คุณป้า ขอบคุณ คุณนะ ที่ดูแลในช่วงนี้”

คุณป้าคนนั้นพยักหน้ากับเย่หลิน “นี่คือสิ่งที่ควรจะทำ”

หลังจากคุณป้าไปแล้ว เย่หลินมองเวลาแล้วยังไม่ดึก จึงไปห้องหนังสือ เปิดประตูเบาๆ หนิงเส่าเฉินกำลังก้มหน้าจัดการงานอยู่ ความสามารถในการฟื้นตัวของเขาน่าทึ่งมาก ในเวลานั้น เพียงแค่กระดูกร้าวเล็กน้อย ไม่ได้กระดูกหัก ดังนั้น ตอนนี้นอกจากไม่สามารถเคลื่อนไหวรุนแรงได้แล้ว การเดินปกติก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

เพียงแต่ เย่หลินเป็นห่วงเขา ดังนั้น จึงให้เขาอยู่ทำงานที่บ้าน

หลังจากผ่านไปนาน เย่หลินจึงรู้ว่า ที่แท้หนิงเส่าเฉินเป็นห่วงเธอ กลัวว่าเธอจะไม่ยอมอยู่ในบ้าน ดังนั้น จึงจงใจหาข้ออ้างที่จะไม่ไปบริษัท

ระหว่างที่ใจลอย ก็มีเงาสูงใหญ่เงาหนึ่งเดินมายังตรงหน้าเธอ จับเอวของเธอ “ไปนอนเร็วๆ หน่อยสิ อีกสักครู่ทางด้านนี้เสร็จแล้ว ฉันก็จะไปนอน”

เย่หลินโอบกอดหนิงเส่าเฉินกลับ นำหัวถูไถอยู่ในอ้อมกอดของเขา “ฉันไม่นอนเป็นเพื่อนฉัน ฉันก็นอนไม่หลับหรอก”

หนิงเส่าเฉินจูบลงบนใบหน้าของเธอ “อย่างนั้นก็ได้ อย่างนั้นคุณนั่งรอฉันตรงนั้นครู่หนึ่ง ฉันจะรีบทำให้เร็วหน่อย”

เย่หลินพยักหน้า หันหน้าไปสังเกตห้องหนังสือนี้อย่างละเอียด เต็มไปด้วยหนังสือที่อยู่ในตู้ เธอเลยดึงออกมาเล่มหนึ่ง พลิกอ่านไปสองหน้า อ่านแล้วไม่เข้าใจ ก็วางเก็บกลับไป แล้วเอนตัวลงนอนบนโซฟาที่อยู่ข้างๆ จ้องมองหนิงเส่าเฉิน ไม่เคลื่อนย้ายสายตา

ต่อมา ก็สะลึมสะลือแล้วหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมา คนก็มานอนอยู่บนเตียงแล้ว

เธอลุกขึ้นนั่ง เห็นหนิงเส่าเฉินไม่ได้อยู่ข้างๆ ก็เลยดูมือถือ เป็นเวลาตีสองแล้ว จึงขมวดคิ้ว หันลงจากเตียง

คิดว่าเขาอยู่ในห้องหนังสือ ดูแล้วก็ไม่มี จึงไปดูที่ห้องรับแขก ห้องครัว ก็ล้วนไม่มี

กลับมาถึงห้องนอน เธอได้ยินเสียงน้ำจากด้านนอก จึงตกใจ เปิดผ้าม่าน ก็เห็นหนิงเส่าเฉินเพิ่งขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ เห็นเธอยืนอยู่ที่หน้าประตู ก็เลยเปิดประตูกระจก “เป็นอะไรเหรอ? ฝันร้ายเหรอ? ”

เย่หลินส่ายหน้าน้ำตาก็ไหลออกมา “ทำไมดึกขนาดนี้แล้ว คุณยังมาว่ายน้ำอีก? ไม่นอนเหรอ? ”

หนิงเส่าเฉินก้มหน้า เช็ดหยดน้ำบนร่างกาย “ไม่เป็นไร คุณนอนก่อนเถอะ ฉันอยู่ที่นี่”

เย่หลินพยักหน้า กลับไปเอนตัวลงบนเตียง ผ่านไปครู่หนึ่งหนิงเส่าเฉินก็เดินเข้ามา เปิดผ้าห่มแล้วเอนกายลงข้างเธอ เอียงตัวมาจูบที่ริมฝีปากเธอ “นอนเถอะ ฝันดี”

ต่อจากนั้น เย่หลินก็เห็นเขาหลับตาจริงๆ ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีเสียงหายใจที่เสมอกันดังออกมา

ในใจก็โหรงเหรงในทันที คล้ายกับว่าหนิงเส่าเฉินเปลี่ยนไป!