เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – ตอนที่ 286 ความโหดร้ายของเขา
ในเวลาเดียวกัน ประตูดังเอี๊ยด และถูกเปิดออก
ซูหย่าและเล่อจยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคนที่เข้ามา
“เกาไห่?”
ซูหย่ากล่าวว่า “คุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร” ขณะที่เธอพูด เธอดึงเล่อจยาและขยิบตาให้เธอ
เล่อจยาหันกลับมาทันที และเมื่อเธอหันศีรษะ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หายไป
เกาไห่ถือช่อดอกไม้อยู่ในมือ และเมื่อเขาเห็นซูหย่า เขาก็เม้มปาก “อย่าเศร้าเกินไปนะอายุคุณยังน้อยยังสามารถมีลูกได้”
ฉันต้องบอกว่าเกาไห่มีความรอบรู้ในห้างสรรพสินค้า แต่ความฉลาดทางอารมณ์ของเขาไม่สูงนักเมื่อพูดถึงการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คน
เล่อจยาสูดลมหายใจ ก้าวไปข้างหน้า หยิบช่อดอกไม้จากมือของเขา และวางลงบนเก้าอี้ข้างๆเขา แต่ไม่ได้มองเกาไห่อีกต่อไป
ซูหย่าเห็นทั้งสองคนทำเช่นนี้ หรี่ตา “เกาไห่ คุณอยู่ที่นี่ คุณขับรถมาหรือเปล่า”
เกาไห่พยักหน้า “ใช่ รถจอดอยู่ข้างล่าง”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันกำลังจะออกจากโรงพยาบาล คุณช่วยไปส่งพวกเราหน่อย”
เล่อจยาตกตะลึงและขมวดคิ้ว เธอเข้าใจเจตนาของซูหย่าดี แล้วก็บีบไปที่เอวของเธอซูหย่ากลอกตามาที่เธอ
เนื่องจากสถานะพิเศษของซูหย่าเธอจึงไม่ต้องผ่านขั้นตอนใดๆในโรงพยาบาล เธอเพียงแค่เก็บของและออกมา
เล่อจยาเปิดประตูให้ซูหย่าเธอกำลังจะนั่ง แต่จู่ๆ เธอก็เห็นว่ามีรถวิ่งมาอย่างเร็วและไม่ใช้เบรกเลยกำลังตรงมาที่รถของพวกเขา
ในเวลานี้ เล่อจยากำลังจะขึ้นรถและมันก็สายเกินไป
เมื่อเห็นว่ากำลังจะชน ชายคนนั้นก็กระแทกพวงมาลัย จากนั้นรถก็ขับไปทางเล่อจยา
ความเร็วนั้นมันเร็วมากจนเล่อจยาไม่มีเวลาตอบสนอง
ขณะที่เธอหลับตาและกำลังถูกชน ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็ได้รับการปกป้องจากคนที่ล้มลง หน้าอกของเธอชิดกับร่างของเกาไห่ และคนที่อยู่ข้างหลังเธอกำลังปกป้องเธอ
เธอได้กลิ่นตัวที่คุ้นเคย และร่างกายของเธอก็แข็งทื่อเล็กน้อย
“อืม…” มีเสียงอู้อี้ในหูของเธอ แต่ชายคนนั้นยังไม่ขยับ กางแขนเหยียดออก และเธอถูกตรึงไว้อย่างแน่นหนากับรถ
พื้นที่นี้ปลอดภัยมาก
จนกระทั่งรถแล่นไปที่แปลงดอกไม้ริมถนน วิ่งข้ามแปลงดอกไม้ไปชนกับผนังลานด้านนอกของโรงพยาบาล และได้ยินเสียง “ปัง”
คนข้างหลังเขาตะโกนว่า “หยุด หยุด”
แล้วมีคนตะโกนว่า “เลือด…เลือด…”
ในขณะนี้ เล่อจยาก็ได้คิดถึงฉากการตายของพ่อของเขา
เธอกลืนน้ำลายอย่างสิ้นหวัง ในขณะนี้ ผู้ที่อยู่ข้างหลังเธอรู้สึกว่าร่างกายกำลังเคลื่อนตัวออกห่างจากเธอ
เธอหันศีรษะช้าๆ ใบหน้าของเธอซีดหลังจากตกใจ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเห็นเกาไห่นอนอยู่บนพื้น เธอเอามือปิดปาก มือของเธอสั่น และความรู้สึกหนาวแผ่ไปที่แขนขาของเธอในทันที
“เกาไห่…” เธอคุกเข่าลงข้างเขา มองดูหลังของเขาเต็มไปด้วยเลือด
เล่อจยายื่นมือขึ้นไปในอากาศ แต่เธอไม่สามารถวางมันลงได้เป็นเวลานาน มีเลือดอยู่ทุกหนทุกแห่ง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะวางมือไว้ที่ใดเพื่อที่จะได้ไม่ทำร้ายเขา
“เกาไห่…” เธอเรียกชื่อชายตรงหน้าอีกครั้ง
ในเวลานี้ มีคนข้างๆ พูดว่า “ประตูรถนั้นดูเสียหายเป็นอย่างมาก และประตูรถที่แหลมคมถูกเสียบจากด้านหลังชายคนนั้น ถ้าลึกเข้าไปก็ผ่าครึ่งเขาได้”
“ใช่ ฉันก็เห็นมันด้วย เขาเป็นลูกผู้ชายตัวจริง เขาปกป้องผู้หญิงคนนั้นและยังไม่เคลื่อนไหวเลย”
… เธอกัดริมฝีปากและใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นลม
เธอเป็นลมไม่ได้ เธออยากเห็นเกาไห่ไม่เป็นไร เธอจะเป็นลมไม่ได้…
“เกาไห่…” เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม
ชายที่ไม่ตอบสนองครู่หนึ่งกะพริบตา เล่อจยาเห็นริมฝีปากของเขาขยับและดีใจมาก เธอคลานไปบนพื้น เธอได้ยินเกาไห่พูดกับเธอว่า: “ภรรยา ผมผิดไปแล้ว”
น้ำตาของเล่อจยาไหลมาเป็นทาง และเธอก็ส่ายหัวจนขาดสติ แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ ในตอนนี้ ความเข้าใจผิดและความไม่ไว้วางใจเหล่านั้นดูเหมือนจะไม่มีนัยสำคัญ เธอแค่อยากให้เขามีชีวิตอยู่
“ภรรยา ผมรักคุณจริงๆ ผมผิด…” เสียงของเขาเบาลงจนหายไป
หัวใจของเล่อจยาก็ดูเหมือนจะหยุดลง ริมฝีปากของเธอซีดจนไม่เห็นเลือด และดวงตาของเธอก็หมองลง
ในเวลานี้ มีมือพยุงไหล่ของเธอจากด้านหลัง “จยาจยา เขายังไม่ตาย เขาแค่สลบไป” เป็นเสียงของซูหย่า
เลอจยาหันศีรษะช้าๆ มองไปที่ซูหย่า และพยักหน้าอย่างแรง “ใช่ เขายังตายไม่ได้” เธอยังไม่ได้สั่งสอนเขาดีๆ และเธอก็ยังไม่ได้ให้อภัยเขา เขาถึงตายตอนนี้ไม่ได้
นอกห้องผ่าตัด
เลอจยาเอนพิงประตู ริมฝีปากของเธอยังคงซีดเซียว และสีหน้าเธอดูไม่ดี
ในเวลานี้ หนิงเส่าเฉินรีบวิ่งเข้ามา
“เย่หลินกำลังตั้งครรภ์และลมหายใจของทารกในครรภ์ไม่คงที่ ฉันไม่กล้าบอกเธอ” หนิงเส่าเฉินกล่าวกับซูหย่า เพราะตอนนี้เล่อจยาไม่ได้อยู่ในสภาพที่คุยได้
ทุกคนรอเป็นเวลานาน
เมื่อประตูห้องผ่าตัดเปิดออก เล่อจยาเกือบจะรีบวิ่งเข้ามา “หมอ เขา… เขาเป็นยังไงบ้าง?”
หมอถอดหน้ากากแล้วส่ายหัว
ก่อนที่หมอจะพูดต่อจนจบ ผู้หญิงตรงหน้าเหมือนขาของเธออ่อนแรงและเป็นลมไป
เมื่อเล่อจยาตื่นขึ้นอีกครั้ง
อยู่ในห้องผู้ป่วย
เธอมองไปรอบๆ จู่ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างได้ แล้วกระโดดลงจากเตียง
พุ่งออกไปโดยตรง
เขาจับนางพยาบาลในชุดขาวแล้วถามว่า “เกาไห่อยู่ที่ไหน เกาไห่เป็นอย่างไรบ้าง”
ในเวลานี้ มีคนดึงเธอจากด้านหลัง
เลอจยาหันกลับมาและเห็นว่าเป็นซูหย่า หายใจเข้าลึกๆแล้วถาม “เสี่ยวหย่า เกาไห่อยู่ที่ไหน”
ซูหย่าและซูจิงหยางคนที่พร้อมกัน เขาเหลือบมองเล่อจยาดวงตาของเธอมืดลงเล็กน้อย
“เขาตายแล้ว” ซูจิงหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ
ซูหย่ากังวล “พี่รอง”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเล่อจยาเธอรีบพูดต่อ: “เล่อจยา ไม่ต้องกังวล”
เล่อจยามองไปที่ ซูจิงหยางจากนั้นมองไปที่ ซูหย่าและส่ายหัว “เธอโกหกเธอต้องโกหกฉันแน่”
หันกลับมา เธอรีบไปที่โต๊ะพยาบาลและดึงพยาบาลอีกคน “เกาไห่อยู่ที่ไหน คุณรู้หรือไม่ว่าเกาไห่อยู่ที่ไหน”
ซูหย่ายกเท้าขึ้นและกระทืบเท้าของซูจิงหยาง “พี่รอง พี่กลัวว่าโลกจะไม่วุ่นวายไม่พอใช่ไหม”
หลังจากพูดจบ ก็ก้าวไปข้างหน้าและดึงเล่อจยา “จยาจยา ฉันจะพาเธอไปหาเกาไห่ ไม่ต้องกังวล”
เล่อจยาตกใจและพยักหน้าอย่างเร่งรีบ “โอเค…ฉันไม่รีบ ฉันไม่รีบ”
ตอนพูดพวกเธอก็ชนคนถึงสองคน
ซูหย่ามองดูเธอและรู้สึกมีอารมณ์ชั่วขณะหนึ่ง ไม่ว่าจะมีความบาดหมางกันมากแค่ไหนในชีวิต บางทีมันไม่คุ้มกับคำว่าชีวิตและความตาย
เมื่อเผชิญกับความตาย ความไว้เนื้อเชื่อใจและความเข้าใจที่ไม่สำคัญเหล่านั้นดูเหมือนจะไม่มีนัยสำคัญ
หลายคนเดินวนไปมาตามทางเดินยาว
“จยาจยา เธอต้องเตรียมทำใจนะ” ในที่สุดซูหยาก็หยุดอยู่หน้าห้องผู้ป่วย เธอพูดสิ่งนี้กับเล่อจยา
คอมเม้นต์