เล่อจยามองไปที่ชายตรงหน้า รูปร่างหน้าตาหล่อ เธอจำได้ว่าในบรรดาผู้ชายที่เธอรู้จัก มีคนแค่ไม่กี่คนที่รูปร่างดูดี แต่เธอกลับไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ หรือว่า เราจะรู้จักกันก่อนที่เธอจะสูญเสียความทรงจำ?

เธอไม่กล้าพูดไปช่วงหนึ่ง “สวัสดีค่ะ คุณคือ?”

ชายที่อยู่ตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าสีหน้านิ่งลงไป จากนั้น เขาก็พูดกับเล่อจยาอย่างตื่นเต้นว่า“เพื่อนร่วมโต๊ะของเธอ ยังจำได้ไหม คนที่ตอนนั้นถูกเธอตีจนไม่กล้าไปเรียนสองวัน?”

ตอนแรกเล่อจยายังจำไม่ได้ สักพัก เธอก็ชี้ไปที่เขา พูดอย่างประหลาดใจ“เสี่ยวหวู่?”

“ถูกต้อง ยังถือว่าใจดี นึกว่าเธอจะลืมฉันซะแล้ว หลังจากเรียนจบ ก็ไม่เจอเธอเลย ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”เซียวหวู่ดึงเก้าอี้ของเขามานั่งที่โต๊ะของเล่อเจีย ท่าทางดูเป็นกันเองมาก

เล่อจยารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย หันไปมองเกาไห่โดยอัตโนมัติ ก็เห็นว่า สีหน้าของเขาดำมืดจนน่ากลัว

“คนนี้คือ?”เสี่ยวหวู่มองเกาไห่แล้วถามขึ้น

“ฉัน……หัวหน้าของฉัน ออกมาคุยเรื่องงานด้วยกัน”เล่อจยายังไม่ได้เตรียมใจที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเกาไห่ ดังนั้น บอกว่าเขาเป็นเจ้านาย จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“อ๋อๆ……งั้นโอเค งั้นไม่รบกวนพวกเธอคุยเรื่องงานล่ะ เธอเอาเบอร์มือถือให้ฉัน แล้วเราค่อยติดต่อกันทีหลัง”

จากนั้นทั้งสองคนก็แลกเบอร์โทรกัน เสี่ยวหวู่ถึงได้กลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง

เกาไห่ทำหน้านิ่งขรึม ไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้น

“สมัยมัธยมปลาย เรานั่งด้วยกัน ช่วงแรกๆเขาชอบแกล้งฉัน มีครั้งหนึ่งฉันตอบโต้กลับไปแรงๆ เขาก็ไม่กล้าอีกเลย ตอนนั้น เขาอ้วนกว่าฉันอีก คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะหล่อขนาดนี้”เธอพูดไปแล้วคีบดอกกะหล่ำ แต่ถูกเกาไห่เคาะตะเกียบ ดอกกะหล่ำจึงตกลงไปบนจาน “คุณคิดถึงขนาดนั้น ทำไมไม่ไปนั่งคุยกันต่อล่ะ?”

“ไม่ต้องหรอก วันหลัง……”คำว่า‘ก็ได้’ยังไม่ทันได้พูดออกมา ผู้ชายบางคนก็ได้ทุบตะเกียบลงโต๊ะอย่างแรง

เล่อจยาเม้มปาก รีบเปลี่ยนคำพูด “วันหลังพวกเราค่อยนัดเขากินข้าวพร้อมกัน”

จากนั้น จนถึงกลับบ้าน เกาไห่ก็ยังคงมีสีหน้านิ่งขรึมตลอดเวลา เล่อจยารู้สึกว่าเขาคิดมากเกินไป ในที่สุด วินาทีที่ปิดประตูบ้าน เล่อจยาทนไม่ไหว “ทำไมคุณถึงหึงฉันได้เนี่ย? คุณก็ไม่ดูสภาพของเขาตอนนี้เลย คนอื่นเขาจะมามองฉันได้ยังไง? ก็แค่เพื่อนเก่าเจอกัน ทักทายกันเฉยๆ คุณก็ทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ไปได้?”

เกาไห่ที่เปลี่ยนรองเท้าอยู่นิ่งไป “นี่คุณหมายถึง คนที่มองคุณ คือคนตาบอด? หน้าตาอัปลักษณ์ไม่หล่อ?”

เอ่อ…… เล่อจยาไม่กล้าพูด ใช่แล้ว เธอลืมไปได้ยังไง สามีเธอ เป็นถึงมังกรในหมู่ผู้คน ขนาดเกาไห่ยังสามารถแต่งงานกับเธอได้ ถ้าอย่างนั้นผู้ชายคนอื่นจะมองเธอ ก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ?

เห็นเขาหงุดหงิดจนหูแดง ก็ใจอ่อน เดินเข้าไปกอดเอวเขาไว้ เขย่งเท้าและจุ๊บริมฝีปากบางของเกาไห่เบาๆ

เธออยากละริมฝีปากออก แต่กลับถูกเกาไห่ดึงไว้ มือใหญ่กดอยู่ด้านหลังศีรษะของเธอ จูบต่ออย่างลึกซึ้ง

คฤหาสน์หนิง

“พ่อคะ ดูนี่สิ?” หลังกลับจากทานอาหารค่ำ หนิงเสี่ยวซีกับเสี่ยวโม่ก็ไปนอน หนิงเชี่ยนจะคุยเรื่องงานหมั้นกับหลิวซู จึงกลับไปก่อน ในห้องรับแขกจึงเหลือแค่เธอกับหนิงเส่าเฉิน และพ่อหนิงกับแม่หนิง จู่ๆเย่หลินก็นึกถึงภาพนี้ขึ้น จึงตัดสินใจนำออกมา ถามพ่อหนิง

พ่อหนิงรับโทรศัพท์ไป สายตาไปตกอยู่ที่รูปนั้น เห็นวันที่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เขาดูเหลือเชื่อ “รูปนี้คือพ่อเธอจริงๆ แต่……วันที่นี้ ไม่ถูก เขาตายไปก่อนหน้านั้นแล้วสามปี”

“ถ้าอย่างนั้นคนที่อยู่ในรูป คือพ่อเกา?”เย่หลินถามขึ้น

พ่อหนิงขมวดคิ้วเข้าหากัน ส่ายหน้า “นี่ไม่ใช่พ่อเกา แม้ว่าพวกเขาสองคนจะเป็นแฝดกัน หน้าตาคล้ายกันมาก แต่จริงๆแล้วพ่อเธอจะดูโดดเด่นกว่ามาก ถ้าหากทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน ก็แยกแยะกันออกง่ายมาก”

“ฝาแฝด?”

“เธอไม่รู้เหรอ?”

“ฉันก็เคยคิดค่ะ แต่ ก็ปฏิเสธในใจ ไม่อยากจะเชื่อ ว่าลุงของตัวเองจะเป็นคนแบบนี้” อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ก็สามารถอธิบายได้แล้ว ว่าทำไมพ่อเกาถึงเต็มใจเลี้ยงเกาไห่ และทำไมถึงยอมให้เธอคลอดหนิงเสี่ยวซี

“แต่ว่าพ่อคะ ถ้าหากคนในรูป ไม่ใช่พ่อเกา แต่เป็นพ่อฉัน แล้ววันที่นี้จะอธิบายยังไง?”

สมัยนั้น ไม่น่าจะมีโปรแกรมps ยิ่งกว่านั้นแม่คงไม่ได้ตั้งใจขนาดนั้น

“รูปนี้ เธอได้มาจากไหน?”

“หลังจากที่ฉันให้กำเนิดเสี่ยวซี และเพื่อที่จะดูแลแม่ของฉัน จึงได้เช่าห้องในเมืองw นั่นเป็นสิ่งที่ลุงห้องข้างๆวานคนเอามาให้ฉัน”

พูดถึงเรื่องนี้ เย่หลินก็รู้สึกสงสัยมาก ลุงคนนั้นมีรูปนี้ แสดงว่าเขาต้องรู้จักกับแม่ แต่ดูจากปฏิกิริยาของแม่ตอนนั้น ไม่เหมือนว่าเคยรู้จักกันเลย

“เรื่องนี้ ให้เส่าเฉินส่งคนไปสืบดู！หากสืบได้ จะเป็นเรื่องน่าดีใจ……”พูดถึงตรงนี้ พ่อหนิงก็นิ่งไป “ถ้าหากสืบไม่ได้ สาวน้อย อย่าไปคิดมันอีกเลยนะ มันผ่านไปแล้ว ตอนนี้ แค่เธอกับเส่าเฉิน และเด็กๆมีชีวิตที่ดี เรื่องพวกนี้ ก็เป็นแค่อดีต”

เย่หลินพยักหน้า ลุกขึ้นยืน “ค่ะ ถ้าอย่างนั้นพ่อกับแม่เข้านอนเร็วๆนะคะ พวกเราขอขึ้นห้องก่อน”

ในห้องนอน หนิงเส่าเฉินกอดเย่หลินจากข้างหลัง ถอนหายใจแรงๆ “ฟ้าหลังฝนสักที”

หนิงเส่าเฉินไม่ใช่คนที่มีอารมณ์อ่อนไหว เขาแสดงอารมณ์แบบนี้ออกมาได้ นั่นคงแสดงว่า ช่วงนี้ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยจริงๆ

เย่หลินหันกลับไป นิ้วเรียวสวยนั้น วาดวงกลมอยู่บนหน้าอกของเขา “หนิงเส่าเฉิน ในเมื่อตอนนี้เรื่องทุกอย่างก็คลี่คลายแล้ว คุณก็ควรให้คำอธิบายกับฉันได้แล้วใช่ไหม?”

หนิงเส่าเฉินจับมือเธอไว้ แน่นอนว่ารู้ในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อ “พรุ่งนี้ เราไปที่สำนักงานฝ่ายพลเรือนกัน จากนั้น เตรียมการถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง ต่อจากนั้นอีก ผมจะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้กับคุณ……พวกนี้ เป็นสิ่งที่ผมติดคุณอยู่”

เย่หลินส่ายหน้า “ลูกสองคนแล้ว หรือว่างานแต่งเราจะจัดให้มันเรียบง่ายหน่อย อายุก็สามสิบกันแล้ว ยังจะยิ่งใหญ่ ไม่เอาๆ มันน่าอาย……”

เธอพูดจบ ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับจากหนิงเส่าเฉิน เงยหน้าขึ้นก็เห็นหนิงเส่าเฉินน้ำตาคลอ…

เอื้อมมือขึ้นไปจับแก้มเขา “คุณเป็นอะไร?”

“คุณภรรยา ให้คุณรอมานานขนาดนี้ ยังให้การแต่งงานครั้งแรกของคุณ กลายเป็นการแต่งครั้งที่สอง ผมรู้สึกผิดมาก เพราะฉะนั้น อย่าปฏิเสธผมเลยนะ บางที คุณอาจจะคิดว่าของพวกนี้มันเกินความเป็นจริงไป แต่ ผมกลับอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดที่ผมสามารถทำได้กับคุณ”

คำพูดของเขา ทำให้เย่หลินรู้สึกไม่สบายใจ ที่จริง เธอคิดว่า งานแต่งจะใหญ่โตแค่ไหน ภายนอกดูสวยงามเท่าไหร่ จริงๆก็แค่ทำให้คนอื่นดู

ในการแต่งงาน ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีความสุขหรือไม่มีความสุข ก็เหมือนกับการที่คนดื่มน้ำ รู้อยู่กับตัวว่าน้ำนั้นเย็นหรืออุ่น

แต่ เธอทนเห็นหนิงเส่าเฉินต้องโทษตัวเองไม่ได้ ดังนั้น เธอจึงพยักหน้า “โอเค ฟังที่คุณว่า”

วันถัดมา ทั้งสองมาถึงสำนักงานฝ่ายพลเรือน ในห้องรับรอง มีคนนั่งรออยู่ไม่น้อย การกระทำของหนิงเส่าเฉินดูน่าประหลาดใจ เขาไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ แต่กลับหยิบบัตรคิว นั่งรอคิวกับเย่หลินพร้อมหลายๆคน

วันนี้ทั้งสองคนตั้งใจแต่งตัวมา ดังนั้น ยิ่งเป็นที่สะดุดตามากขึ้น

ทันใดนั้น เย่หลินดึงชายเสื้อของหนิงเส่าเฉิน “มีคนกำลังถ่ายรูป”