เงยหน้าขึ้น “อาไห่ เพื่อนคุณ……มารับแล้ว”

เกาไห่หันกลับไปมอง ก็เห็นเฉินอีอียืนอยู่ไม่ไกล จ้องมองเขาด้วยสีหน้าสงบ แต่ในใจกลับมีคลื่นโหมกระหน่ำ

เฉินอีอีเห็นว่าเขาหันมา ก็เดินเข้าไป หยิบขวดเหล้าตรงหน้าเขาขึ้นมา แล้วทุบลงบนพื้น “เกาไห่ นี่คุณหมายความว่าอย่างไร? ดึกดื่นขนาดนี้ถึงไม่กลับบ้าน”

เกาไห่เงยหน้าขึ้น มองเฉินอีอีตรงหน้า มีความสงสัยอย่างมาก “อีอี คุณมาได้อย่างไร? ”

เฉินอีอีเดินไปข้างหน้า ดึงมือเขาลุกขึ้น “กลับไปกับฉัน”

เกาไห่ยิ้มขึ้นมา มองไปที่เล่อจยา “เล่อจยา เธอคือแฟนของฉัน เธอชื่อเฉินอีอี”

เล่อจยาพยักหน้า แล้วยิ้ม “อ้อ! ” คำพูดที่เหลือ เพราะกลัวจะสะอึกสะอื้นออกมา เล่อจยาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เห็นภาพคนทั้งสองเดินประคองกันไป ท้ายที่สุดน้ำตาเล่อจยาก็ไหลออกมา

เกาไห่เป็นศิษย์เก่ามหาวิทยาลัยเดียวกันกับเธอ แก่กว่าเธอ 2 รุ่น เป็นคนที่มีชื่อเสียงในโรงเรียน วงศ์ตระกูลดี หน้าตาหล่อเหลา นิสัยก็ดี มีคนหลงรักเขามากมาย ในตอนนั้นเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น

เธอรู้จักเกาไห่ ไม่ได้รู้จักตามกระแส แต่หลังจากที่เธอช่วยเขาไว้ เขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า”ขอบคุณ”

รอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้น ยังคงอยู่ในหัว

เพียงแต่ เพราะเธอฝึกเทควันโดตั้งแต่ยังเด็ก อีกทั้งยังกินมาก ฉะนั้น เธอจึงกลายเป็นผู้หญิงที่รูปร่างสูงใหญ่ เธอเข้าใจ ว่ารูปร่างเธอเช่นนั้นเกาไห่ไม่เต็มใจที่จะมองอย่างแน่นอน

ฉะนั้น หลังจากนี้ พวกเขายังคงเป็นคนแปลกหน้ากัน

ต่อมา เธอแอบรักเขามาตลอด ให้ความสนใจกับเขา หลังจากเรียนจบ เพื่อนสนิทก็ให้เธอลดน้ำหนัก บอกว่าเธอเป็นคนที่มีศักยภาพในหมู่คนอ้วน และเป็นผู้หญิงที่สวย เธอก็เลยตัดสินใจลดน้ำหนักเพื่อเกาไห่ ต่อมา ความจริงแล้วคำพูดของเพื่อนสนิทไม่ผิดเลย เธอได้กลายเป็นสาวสวยอย่างเต็มตัว แต่เมื่อเธอเตรียมทุกอย่างไว้ดีแล้ว เตรียมจะสารภาพรักกับเขา แต่ได้รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา

หลังจากนั้น เธอก็เลยหมดอาลัยตายอยาก ทำให้ตนเองกลับมากินจนอ้วนอีกครั้ง

แต่โชคชะตาก็ช่างกลั่นแกล้ง ตอนที่เธออัปลักษณ์ที่สุด เธอก็ได้พบกับเกาไห่อีกครั้ง

ในตอนนั้น เธอยังคิดว่าตนเองตาฝาด จึงลองเรียกชื่อดู แล้วก็แน่ใจว่าคนตรงหน้าไม่ผิดคนจริงๆ

เพียงแต่ว่า เกาไห่ในตอนนี้กับในตอนนั้น ต่างกันราวฟ้ากับดิน เขาดื่มเข้าไปมาก เขาเลยจำเธอไม่ได้

ดังนั้น เธอจึงหาข้ออ้างที่จะมาดื่มกับเขาสักสองสามแก้ว ได้ฟังเขาพูดความในใจมากมาย

ได้รู้สถานการณ์ของเขาไม่น้อยเลย

เธอบอกกับเขา ว่าตนเองชื่อเล่อจยา แต่ไม่ได้บอกว่าเธอคือเล่อจยาที่แอบรักเขามา 7ปี

เมื่อเกาไห่กลับมา เย่หลินนอนหลับพิงอยู่บนไหล่ของหนิงเส่าเฉินอยู่

ได้ยินเสียงเปิดประตู เธอก็ตื่นขึ้นมา เมื่อลืมตาก็เห็นเฉินอีอีพยุงเกาไห่ที่เดินขาลากเข้ามา

จึงรีบลุกขึ้นไปช่วยประคองเกาไห่ เพิ่งเดินเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง “พี่ นี่เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ถึงได้ดื่มเหล้ามากมายขนาดนี้? ”

เกาไห่ได้ยินก็หันไปมองเย่หลิน สะบัดออกจากเฉินอีอีแล้วไปดึงแขนเธอ นำเย่หลินเข้ามากอด “น้องสาว พี่ไม่ใช่คนใช่ไหม? พี่มันโง่ พี่มันโง่เหลือเกิน”

เย่หลินขมวดคิ้ว ข้ามเกาไห่ไปมองเฉินอีอี “พี่ฉัน……เป็นอะไรไป? ”

เฉินอีอีส่ายหัว “ไม่รู้เหมือนกัน”

“เอาล่ะ พี่ หยุดพูดเรื่องเล่านี้ก่อน รีบไปอาบน้ำนอนก่อน” พูดจบ ก็อยากจะผลักเกาไห่ออก แต่ว่าเขาแทบจะกดอยู่บนตัวเธอทั้งตัว เธอผลักเขาไม่ออกเลย

เธอหลับตา แล้วก็ลืมตาอีกครั้ง ร่างกายก็ผ่อนคลายลง เห็นเพียงใบหน้าที่คร่ำเครียดของหนิงเส่าเฉิน นำเขาไปส่งถึงห้องของเขา โยนเขาลงบนเตียง พูดกับเฉินอีอีอย่างเย็นชาว่า: “ดูแลเขาให้ดี”

ออกมาก็ดึงเย่หลิน เข้าไปในห้อง

“นี่คุณเป็นอะไรไป? ถึงได้หน้าดำคร่ำเครียด”

“เมื่อกี้เขากอดคุณ”

เย่หลินหมดอาลัยตายอยาก…. “หนิงเส่าเฉิน นั่นคือพี่ชายฉัน พี่ชายแท้ๆ ”

ชายหนุ่มสีหน้าผ่อนคลาย แต่ยังคงกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “อย่างนั้นก็ไม่ได้ เป็นเพศชายล้วนไม่ได้ทั้งนั้น”

หญิงสาวไม่พูดจา ไม่สนใจเขา

ทางด้านนี้ เฉินอีอีถอดรองเท้าให้เกาไห่แล้ว กำลังจะเดินไป แต่ถูกเกาไห่ดึงแขน ใช้กำลังดึงอย่างแรง จนคนเอนล้มลงไปบนเตียง เกาไห่พลิกตัว กดลงบนร่างของเธอ โน้มตัวเข้าใกล้ ต้องการที่จะจูบเธอ

แต่ถูกเฉินอีอีเอียงหน้าหลบ “เกาไห่ คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ”

เกาไห่คว้ามือของเธอ สายตาเคร่งขรึม “ใช่ คุณทำเหมือนฉันเป็นคนบ้า” พูดพลาง ก้มลงไปเตรียมที่จะจูบเธอ แต่มือของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ายื่นออกไป หยิบรองเท้าหนังของเขาที่เพิ่งถอดออกเมื่อกี้ ทุบไปที่ศีรษะของเขา เมื่อเขาตื่นตกใจอยู่ ก็ผลักเขาออก และรีบออกมาจากภายใต้ร่างกายของเขา

เสียงประตูปิดดัง”ปัง” สายตาของเกาไห่ ก็มืดมนลงไปอย่างมาก

เช้าวันต่อมา เย่หลินไปที่ห้องของเกาไห่ ไม่เห็นคน เมื่อหันตัวกลับ ก็เห็นเกาไห่เดินเข้ามาจากสระว่ายน้ำด้านนอก เดินเข้าไปสองสามก้าว “พี่ ทำไมเมื่อวานถึงดื่มเยอะแบบนั้นล่ะ แล้วยังกลับดึกขนาดนั้นอีก เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม? ”

เกาไห่เช็ดหยดน้ำที่ผม มองเย่หลิน คิดๆ แล้วเอ่ยปากว่า: “เย่จึ เส่าเฉินล่ะ? ”

เย่หลินนิ่งอึ้งไป เกาไห่และหนิงเส่าเฉิน ในความทรงจำของเธอ เมื่อคนทั้งสองเจอหน้ากัน แต่ไหนแต่ไรก็พูดคุยกันน้อยมาก แล้วนี่เกาไห่ถามหาหนิงเส่าเฉินก็ยิ่งแปลก

นิ้วมือชี้ไปยังตำแหน่งห้องหนังสือ “เขาน่าจะอยู่ที่ห้องหนังสือ”

เห็นเกาไห่หันตัวเตรียมจะไปที่นั่น ก็ดึงเขาเอาไว้อย่างไม่สบายใจ “พี่ คุณถามหาเส่าเฉินทำไมเหรอ? ”

เกาไห่หยิกบนใบหน้าของเธอเล็กน้อย “วางใจเถอะ ไม่ได้ไปชกต่อยกับเขาหรอก”

เย่หลินเช็ดคราบน้ำที่แก้ม มองภาพด้านหลังของเกาไห่ ความรู้สึกไม่ชัดเจน เกาไห่คล้ายกับแปลกๆ ไป

แต่แปลกไปยังไง เธอก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

เกาไห่และหนิงเส่าเฉินอยู่ในห้องหนังสือ เป็นเวลาชั่วโมงกว่า จึงออกมา เย่หลินถามเขา ว่าพูดคุยอะไร เขาก็เพียงแค่ยิ้มๆ กับเธอ บอกว่าอยากขอให้หนิงเส่าเฉินช่วยเหลือ

เธอดึงหนิงเส่าเฉินกลับไปยังห้อง ถามเขาว่า “เส่าเฉิน พี่ชายฉัน พูดอะไรกับคุณเหรอ? ”

หนิงเส่าเฉินเอนตัวลงบนเตียง พลิกตัวคว่ำ “ปวดไหล่จังเลย เอวก็เมื่อยเล็กน้อย อยากจะขอให้คุณภรรยานวดให้สักหน่อย”

เย่หลินขมวดคิ้ว จ้องมองเขา “หนิงเส่าเฉิน คุณยังรักฉันอยู่ไหม? ถามคุณหนึ่งคำถาม ก็ต้องทรมานฉันแบบนี้ด้วยเหรอ” ถึงแม้ปากจะบ่น แต่มือก็ยังทำ

เธอรู้ว่าหนิงเส่าเฉินทำงานหนักมาก เธอก็สงสารเขาจริงๆ

เพียงแค่คนบางคนชัดเจนว่าจงใจ

หลังจากที่เธอนวดให้เขา ชายหนุ่มก็เอ่ยถึงข้อเรียกร้องหนึ่งออกมา

ถึงอย่างไร คำถามหนึ่ง กระทั่งดวงอาทิตย์ขึ้นสูงแล้ว จึงเอ่ยปากตอบกลับ: “พี่ของคุณให้ฉันช่วยเขา ชิงเกากรุ๊ปกลับมา”