และเวลานี้ในห้องหนังสือ “ประธานหนิง ความรู้สึกที่ได้โอบกอดแนบชิดเป็นอย่างไรบ้าง? ”

หนิงเส่าเฉินเงยหน้าขึ้น ตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง : “ชั่วชีวิตนี้ นอกจากคุณแล้ว ไม่มีใครทำให้ฉันมีความรู้สึกได้แล้ว”

เย่หลินแลบลิ้นให้เขา นำอาหารบำรุงในมือวางลงบนโต๊ะ “อันนี้อีกสักครู่จะเย็นแล้ว รีบดื่มเถอะ ฉันจะกลับห้องก่อน”

หนิงเส่าเฉินยิ้มมุมปากใส่เธอ “ชำระล้างให้สะอาดแล้วรอฉันเลย”

“ออกไปเลย! ”

ตลอดคืนนี้เหมือนจะเงียบสงบ โดยความเป็นจริง ภายใต้ความเงียบสงบ มีคลื่นพัดโหมกระหน่ำอยู่ก่อนแล้ว

เฉินอีอีนอนอยู่บนเตียง เธอไม่เคยคิดมาก่อน ว่าวันหนึ่ง เธอจะสามารถได้ใกล้ชิดกับหนิงเส่าเฉินขนาดนี้ อีกทั้งเห็นได้ชัดว่าหนิงเส่าเฉินมีความรู้สึกต่อเธอ

คิดว่าวันหนึ่ง ผู้ชายจะต้องเป็นของเธออย่างแน่นอน ในใจเธอสั่นไหวจนนอนพลิกไปพลิกมาทั้งคืน

และเกาไห่นั้น ในหัวเขาเต็มไปด้วยผู้หญิงคนนั้นที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมแล้วกำลังร้องไห้ และรอยยิ้มอันสดใสของเธอในวันนั้น สลับกันเล่นอยู่ในหัวของเขา จนยากที่จะหลับใหล

ส่วนอีกห้องหนึ่ง

บรรยากาศหวานซึ้งหยดย้อยตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้อง ฝ่ายชายพูดคำหวานข้างๆ หูฝ่ายหญิงจนเขินอาย ฝ่ายหญิงทั้งทุบทั้งตี จากนั้นก็โอบกอดกันแล้วนอนหลับไป

“ประธานเกา แผนที่เส้นทางรื้อถอนที่ดินด้านทิศตะวันตกของเมือง ออกมาแล้ว อืม คุณดูก่อน” เกาไห่เลิกคิ้ว รับกระดาษแผ่นนั้นมาดู

เป็นเวลานาน ที่สายตาเขาตกอยู่หลังจุดสีแดงอันหนึ่ง “ที่นี่ มีร้านอาหารริมทางเปิดอยู่ร้านหนึ่งไม่ใช่เหรอ? ”

คนที่มาก็พยักหน้า “ใช่ แต่ว่าน่าจะย้ายไม่ทันกำหนดรื้อถอน น่าเสียดาย บ้านที่ต้องถูกทำลายเหล่านั้น ได้ค่าชดใช้ความเสียหายน้อยมาก”

นิ้วเรียวยาวของเกาไห่ลูบเบาๆ ที่ถ้วยชา ฉับพลันก็เงียบไป ใบหน้าก็ลึกซึ้ง หลังจากนั้นเป็นเวลานาน จึงเอ่ยขึ้นว่า : “มีวิธีไหนไหม ที่จะให้ระยะเวลายืดออกไปหน่อย? ”

คนที่มาก็ตกใจ ชั่วขณะก็เข้าใจความหมายของเขา “อันนี้ อาจจะไม่ง่าย”

เกาไห่แววตาเคร่งขรึม คนที่มาก็รีบพูดว่า : “ก็ไม่ใช่จะหาทางออกไม่ได้”

“รอก่อน ฉันขอตัดสินใจก่อน” เกาไห่พูดจบ ก็โบกๆ มือให้เธอ แล้วเรียกผู้ช่วยเข้ามา

“เสี่ยวตง อีกสักครู่ ส่งคนไปที่นี่ ที่นั่นมีร้านขายอาหารริมทางอยู่ คุณลองไปถามเจ้าของร้านพวกนั้นดูว่า ทัศนคติต่อการรื้อถอนนี้เป็นอย่างไร แล้วให้คำตอบฉันทันที”

เสี่ยวตงมองเกาไห่ หลายปีก่อน ตอนที่เกาไห่เกิดเรื่อง เขาก็ตามเขาไป ต่อมา เขาประสบอุบัติเหตุ ผู้นำคนใหม่ก็ไม่ได้นำเขากลับมารับตำแหน่งเดิม ตลอดมาเขาได้ทำงานเบ็ดเตล็ดในตระกูลเกา หลังจากที่เกาไห่กลับมา ก็ให้เขาปฏิบัติหน้าที่ในตำแหน่งสำคัญทันที ฉะนั้น เขาจึงประทับใจต่อเกาไห่มาก ดังนั้น ต่อให้เขาไม่เข้าใจว่าเจ้านายคิดอะไรอยู่ ก็ยังคงตอบรับอย่างเต็มใจ

ในตอนบ่ายก็ได้ข่าวกลับมา

“อืม หญิงสาวคนนั้นเงียบไม่พูดจา ส่วนผู้สูงอายุคนนั้นบอกว่า ไม่มีชีวิตนั้นก็ไม่กล้าที่จะคิดเลย”

เกาไห่พยักหน้า “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”

เวลานี้ที่ซีเอกซ์

“ประธานเย่ เลยเวลาเลิกงานไปแล้ว ทำไมคุณยังไม่กลับอีก? ” อู่เล่อเล่อเดินผ่านห้องทำงานของเย่หลิน เห็นไฟเปิดอยู่ ก็เลยเข้ามาถาม

เย่หลินหัวเราะกับเธอ “ยังเหลืออีกนิดหน่อย ทำเสร็จแล้วจะไป คุณกลับก่อนเถอะ”

แล้วก้มหน้าก้มตาเริ่มอ่านเอกสารในมือต่อ

ดังนั้น เธอไม่เคยเห็นอู่เล่อเล่อเข้ามาในห้องทำงานเธอ แล้วเดินมาตรงหน้าเธอ ตลอดเวลามีเงาอยู่บนเอกสารของเธอ เธอจึงเงยหน้าขึ้น เห็นอู่เล่อเล่อมองเธออยู่ ท่าทางลังเลเหมือนจะพูดไม่พูด “มีอะไรจะพูดเหรอ? ”

อู่เล่อเล่อพยักหน้า ต่อจากนั้นก็นำมือถือที่อยู่ในมือ ส่งให้เย่หลิน “ประธานเย่ เดิมทีฉันก็ไม่อยากจะพูด แต่ว่า คุณดูเอาเองเถอะ”

เย่หลินมองเธอ รับมือถือมาดู ก็เห็นหนิงเส่าเฉินและเฉินอีอี กำลังทานข้าวอยู่ด้วยกัน ทานอาหารฟาสต์ฟู้ด มองจากฉากหลังนี้ น่าจะเป็นห้องทำงานของหนิงเส่าเฉิน

“แล้วก็คุณเลื่อนไปดู”

รู้ต่อไป

หนิงเส่าเฉินช่วยจัดผมให้เฉินอีอี สายตานั้น อ่อนโยนเป็นที่สุด

รูปต่อไป เฉินอีอีและหนิงเส่าเฉินอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ มือทั้งสองของหนิงเส่าเฉินดันอยู่ที่กำแพง ล็อกให้เฉินอีอีอยู่ในวงล้อมนั้น ไม่รู้ว่าพูดอะไร เฉินอีอีจึงมีใบหน้าที่เขินอาย

เย่หลินหลับตา มือของอู่เล่อเล่อกุมบนมือของเธอ กล่าวปลอบโยนว่า: “บางทีอาจจะเป็นเพียงความเข้าใจผิด ถึงอย่างไร ผู้หญิงคนนี้ก็เทียบไม่ได้กับประธานเย่”

เย่หลินนำมือปิดปากเบาๆ โบกมือกับอู่เล่อเล่อ

หลังจากอู่เล่อเล่อเดินออกไป เธอจึงคลายมือออก หัวเราะขึ้นมา

หยิบมือถือ ให้อู่เล่อเล่อนำรูปภาพสองสามรูปนั้นส่งมาให้เธอ

หลังจากส่งรูปมาแล้ว เย่หลินก็ทำการบันทึก ต่อจากนั้น จึงส่งไปให้หนิงเส่าเฉินโดยตรง “พูดมา เย็นนี้กลับไป จะคุกเข่า หรือว่าจะนอนข้างนอก”

หนิงเส่าเฉินกำลังประชุมอยู่ เปิดดูมือถือ “ยกเว้นนอนข้างนอก อื่นๆ ลงโทษได้ตามใจ”

“ได้ นอนที่ห้องหนังสือแล้วกัน”

“ไม่ได้! ” คำสองคำนี้ หนิงเส่าเฉินพูดออกเสียง เงยหน้าไปมองสายตาที่งุนงงของทุกคน เขาก็ก้มหน้าอย่างเขินอาย “ต่อเลย”

“ตอนเย็นพาเธอกลับมาเร็วหน่อย ละครฉากนี้ของพวกเรา หากคุณแสดงได้ไม่เลว ค่อยพิจารณาอีกที”

“โอเค! ” ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เฉินอีอีไม่เคยคาดคิดเลยว่า การพัฒนาของเธอกับหนิงเส่าเฉินจะรวดเร็วขนาดนี้

แต่ที่ยิ่งทำให้เธอคาดไม่ถึงเลยก็คือ การแสดงออกของเย่หลิน

พอตอนเย็นเลิกงาน ก็ยังคงเป็นหนิงเส่าเฉินที่พาเธอกลับมา

ยังไม่ทันได้เข้าบ้าน ก็เห็นเย่หลินเอามือกอดอก ยืนอยู่หน้าประตู เห็นเธอลงจากรถ หลังจากคนทั้งสองเดินเข้ามาใกล้ เธอก็ไม่พูดพล่าม ตบไปที่หน้าของเฉินอีอี “เฉินอีอี คุณมีสิทธิ์อะไรมายั่วยวนเส่าเฉิน คุณเป็นแฟนของพี่ชายฉัน ทำไมคุณต้องมายั่วเส่าเฉินด้วย”

เธอสีหน้าหม่นหมอง หนิงเส่าเฉินอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจ

เฉินอีอีปิดหน้าของเธอ หันหน้ากลับ มองหนิงเส่าเฉิน แล้วก็มองเย่หลิน “น้องสาว คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันกับเส่า…..ระหว่างฉันกับประธานหนิง ไม่มีอะไรเลย”

เย่หลินส่งรูปในมือถือให้เฉินอีอีดู “คุณดู นี่ยังเรียกว่าไม่มีอะไรอีกเหรอ? ”

พูดจบ เธอก็แย่งมือถือกลับ หันหน้ากลับไป จ้องมองหนิงเส่าเฉิน “หนิงเส่าเฉิน ปีนั้นคุณรับปากฉันไว้ว่ายังไง? บอกว่าจะอยู่เคียงคู่กันไปตลอดชีวิตไม่ใช่เหรอ? ” ยังพูดไม่ทันจบ น้ำตาของเย่หลินก็ไหลพราก

หนิงเส่าเฉินเจ็บปวดใจถึงที่สุด เขายื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัวเพื่อต้องการที่จะไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ แต่นึกอะไรขึ้นได้ จึงเอามือลง “เย่หลิน ฉันเห็นอีอีเป็นเพียงแค่น้องสาว คุณอย่ามาสร้างเรื่องวุ่นวาย”

พูดจบ ก็ดึงเฉินอีอี “ไป ไม่ต้องสนใจเธอ”

มองคนทั้งสองเดินตามกันเข้าไป ถึงเย่หลินจะรู้ชัดเจนว่า นั่นเป็นเพียงแค่การแสดง แต่ในใจก็ยังรู้สึกหดหู่จริงๆ

เธอไม่อยากจะคิดว่า เวลานี้เป็นเพียงการหลอกลวง ในใจของเธอยังอดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดขนาดนี้ ในอนาคต ถ้ามีวันหนึ่ง เรื่องแบบนี้ กลายเป็นความจริงขึ้นมา เธอจะเป็นอย่างไร?