ในแววตาเฉินอีอีก็ประกายความเข้าใจอย่างน่าประหลาด ที่แท้ ก็เป็นเช่นนี้!

“หมายความว่า แม้ว่าจะให้เย่หลินเลิกกับคุณตอนนี้ คุณ……ก็ไม่สนใจใช่ไหม? ”

หนิงเส่าเฉินพยักหน้า ยิ้มแล้วมองเธอ “ให้เวลาฉันหน่อยนะ ฉันจะจัดการความสัมพันธ์ของฉันกับเธอโดยเร็วที่สุด”

เฉินอีอีก้มหน้า “เช่นนั้น……ที่คุณปฏิบัติต่อฉัน……เพียงแค่คิดว่าฉันเป็นเงาของพี่สาวฉันเท่านั้นใช่ไหม? ”

หนิงเส่าเฉินตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ใช่ ฉันไม่ปฏิเสธ อีอี ถ้าคุณรู้สึกว่ารับไม่ได้ ฉันก็ไม่บังคับนะ” หยุดไปชั่วขณะ เขาก็พูดต่อว่า : “แต่ฉันรับปากคุณ ถ้าหากคุณให้โอกาสฉัน ฉันจะลองลืมพี่สาวของคุณดูก็ได้”

หลังจากพูดจบ เขาก็มองเฉินอีอีด้วยสายตาเร่าร้อน

เฉินอีอีรู้สึกตลอดว่าเรื่องราวพัฒนาเร็วเกินไป ทำให้เธอรับไม่ไหวเล็กน้อย จนเปลี่ยนความคิดไม่ได้

“เอาล่ะ คุณไปพักผ่อนก่อนเถอะ ต้องการอะไร ก็มาบอกฉัน เรื่องนี้……เรา ไม่ต้องรีบ คุณไม่ต้องหนักใจไป” พูดจบหนิงเส่าเฉินก็ลุกขึ้นยืน

เฉินอีอีเห็นว่าเขาจะไป ก็ร้อนใจเล็กน้อย รีบเดินเข้าไป กอดหนิงเส่าเฉินจากด้านหลัง “เส่าเฉิน ฉันเพียงแค่ไม่อยากให้คุณหนักใจเกินไป ทำให้คุณกับเย่หลิน……”

“เธอเป็นเพียงแม่ของลูกทั้งสองคน เธอกับฉัน ก็แค่เพื่อเงินเท่านั้น อย่างมากฉันก็แค่แบ่งหุ้นให้เธอไปสักหน่อย” พูดจบ ก็ตบๆ มือของเฉินอีอี “โอเค คุณนอนเถอะ”

เมื่อหนิงเส่าเฉินกลับมา เพิ่งจะเข้าห้องไป เย่หลินก็ชี้นิ้วไปที่เขา พูดอย่างรังเกียจว่า : “ยืนอยู่ตรงนั้นอย่าขยับ ถอดเสื้อผ้าทิ้งไว้ข้างนอก จากนั้นก็ไปอาบน้ำ อย่าใช้มือที่กอดเธอ มาแตะต้องฉัน”

อ้าปากค้าง หนิงเส่าเฉินถอนหายใจ ชี้ๆ ไปที่เธอ “แล้งน้ำใจ”

เย่หลินนอนอยู่ในอ้อมกอดหนิงเส่าเฉิน “สารภาพมา วันนี้คุณไปทำอะไรลับๆ ล่อๆ มาบ้าง? ”

หรี่ตาขึ้น หนิงเส่าเฉินเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ขมวดคิ้ว ในใจเคร่งเครียด แล้วนำเย่หลินมากอดไว้แน่น พูดข้างๆ หูเธออย่างไม่สบายใจ “คุณรู้ไหม? นอกจากฉันจะตอบสนองกับคุณแล้ว กับผู้หญิงอื่น ฉันก็ไม่รู้สึกอะไร”

เย่หลินถอนหายใจเบาๆ นั่งตัวตรง โอบกอดคอของเขา “ฉันจะลองดู……”

วันต่อมา ตอนเที่ยง เย่หลินไปที่ห้องเลขาของหนิงกรุ๊ปด้วยความโกรธ

“ประธานเย่ คุณมาแล้ว ประธานน่าจะอยู่ที่ห้องทำงาน ฉันจะพาคุณไป” คนของห้องเลขา ใครจะไม่รู้ความสัมพันธ์ของเย่หลินกับหนิงเส่าเฉิน ทุกคนที่เห็นเธอมา ก็รีบเข้าไปใกล้ชิด

เย่หลินชี้ไปที่เฉินอีอี “ไม่ต้อง ฉันมาหาเธอ”

พูดจบ หยิบซองออกมาจากในกระเป๋า ส่งให้ผู้รับผิดชอบของห้องเลขา “รบกวนคุณ ช่วยแบ่งให้ทุกคนดูด้วย”

เฉินอีอีรู้สึกกลัวเย่หลินเล็กน้อย

เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้มหน้าลง ทำท่าทางเคารพ “เย่……หลิน! ”

“จุ๊ๆ พระเจ้า นี่ไม่ใช่ว่าอีอีกับประธานหนิง? พวกเขาเป็น……” ในกลุ่มมีคนพูดออกมา

เฉินอีอีสีหน้าเคร่งขรึม ขมวดคิ้ว คว้ารูปจากผู้หญิงที่นั่งข้างๆ ขึ้นมาดู

ทั้งหมดเป็นภาพการกระทำของเธอกับหนิงเส่าเฉิน

มีหลายภาพที่หนิงเส่าเฉินกับเธอจูบกัน แต่เธอรับรองได้ หนิงเส่าเฉินไม่เคยจูบเธอเลย อย่างมากก็แค่จับมือ เห็นได้ชัดว่านี่น่าจะเป็นมุมกล้อง

เพียงแต่นึกถึงคำพูดของหนิงเส่าเฉินแล้ว เธอก็ไม่กล้าแก้ตัว

“นี่พวกคุณทำอะไรกัน? ” จู่ๆ เสียงทุ้มๆ ของหนิงเส่าเฉินก็ดังขึ้นข้างๆ หูของทุกคน

เย่หลินยังไม่ทันได้เริ่มพูด เฉินอีอีก็ซื้ดจมูก น้ำตาหยดติ๋งๆ ลงมา

หนิงเส่าเฉินเห็นเช่นนี้ ก็แทบจะเดินไปยังตรงหน้าเธอในทันที หยิบทิชชูสองสามแผ่นที่อยู่บนโต๊ะส่งให้เธอ กล่าวถามอย่างอ่อนโยนว่า: “อีอี เกิดอะไรขึ้น? ”

เฉินอีอีเงยหน้ามองเขา ด้วยท่าทีที่ดูน่าสงสารนั้น กระตุ้นให้คนอยากจะโอบมาไว้ในอ้อมกอด

ตรงกันข้ามกับผู้เคราะห์ร้ายอย่างเย่หลิน ใบหน้าที่งดงาม เพราะความโกรธ จึงเคร่งขรึมจนทำให้คนตื่นตกใจ

คนที่ไม่เข้าใจล้วนต้องคิดว่า เย่หลินรังแกเฉินอีอี

“คุณตามฉันมา” เสียงที่โหดเหี้ยม ความเยือกเย็นซึมผ่านทุกคน คนที่อยู่ในสถานที่ต่างเหงื่อตกไม่เว้นแต่เย่หลิน

เฉินอีอีก้มหน้า ปกปิดความลำพองใจในสายตา

“เส่าเฉิน คุณกับเธอ ชัดเจนว่าพวกคุณ……”

“ตามฉันมา”

ในทันทีที่ประตูห้องประธานปิดลง ทุกคนก็โล่งอก แต่ไม่กล้าวิพากษ์วิจารณ์ว่าเฉินอีอีไม่ดีอีก ท่าทีนี้ของประธานหนิง ชัดเจนว่าเอนเอียงไปทางด้านเฉินอีอี พวกเธอไม่กล้าตำหนิคนที่ได้รับความรักใคร่นี้

ในห้อง

เย่หลินนั่งลงบนโซฟา ขาทั้งสองพาดบนโต๊ะน้ำชา ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ เธอ โอบเธอมาไว้ในอ้อมกอด นำมือนวดเบาๆ ที่ไหล่ของเธอ “เหนื่อยไหม? ”

เย่หลินพยักหน้า “เหนื่อย ดูแล้วการเป็นศิลปินไม่ง่ายเลย” มือเล็กๆ ที่ละเอียดนุ่มนวลชี้ไปที่ไหล่ขวา “ตรงนี้ ตรงนี้เมื่อยมากเลย ช่วยนวดให้ฉันสักสองที”

“ได้…..”

ผ่านไปครู่หนึ่ง

“นี่ มือของคุณวางอยู่ตรงไหน? ” เย่หลินปัดมือของชายหนุ่มที่วางไว้ที่เอวของเธอออก แล้วลุกพรวดขึ้นมาจากโซฟา “เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันต้องกลับบริษัท ขืนอยู่ที่นี่ต่อไป คงจะผิดปกติเกินไป”

ชายหนุ่มลุกขึ้นตาม โอบกอดเธอ จูบสองที จึงปล่อยเธอ ต่อจากนั้น ก็โน้มตัว หยิบแจกันดอกไม้บนโต๊ะน้ำชาส่งให้เย่หลิน แล้วขยิบตาให้เธอ

“เพล้ง…..” เสียงแก้วแตกจากในห้องทำงานดังออกมานอกห้องทำงาน สีหน้าที่คนเปลี่ยนไป

เย่หลินเปิดประตู หันหน้ากลับไป “หนิงเส่าเฉิน คุณทำแบบนี้กับฉันได้อย่างไร? ”

เมื่อเดินไปถึงตรงหน้าเฉินอีอี เย่หลินก็หยุด หยิบเอกสารที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา เขวี้ยงไปบนตัวเฉินอีอี หลับตา น้ำตาไหลลงมา “คุณอย่าคิดนะว่า วันนี้คุณชนะ ฉันจะบอกคุณให้ ถ้าหากมีความสามารถ คุณก็ทำให้เขาหย่ากับเกาเหวินให้ได้ แล้วมาแต่งงานกับคุณสิ ไม่เช่นนั้น วันนี้ของฉัน ก็คือวันพรุ่งนี้ของคุณ”

พูดจบ ก็จากไปทันที

ด้วยเหตุนี้ วันต่อมา ข่าวรักครั้งใหม่ของหนิงเส่าเฉิน ก็เผยแพร่ไปทั่วทุกซอกทุกมุมของหนิงกรุ๊ปอย่างรวดเร็ว

และข่าวที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้านี้ เฉินอีอีก็ทั้งดีใจทั้งเศร้าใจ

ความดีใจของเธอก็คือสามารถทำให้หนิงเส่าเฉินยอมรับเธอได้ภายในระยะเวลาอันสั้น แต่ความเศร้าใจคือ การสมรสของเกาเหวินและหนิงเส่าเฉิน

คิดๆแล้ว เธอก็ใช้โอกาสเวลากลางวัน ไปสำนักกฎหมาย

คุณผู้หญิง สถานการณ์นี้ที่คุณกล่าวมา หากฝ่ายตรงข้ามที่อยู่หายไป หรือหายสาบสูญไปสองปีเต็ม ศาลจะตัดสินให้หย่าได้ ยกเว้นแต่ว่ามีสาเหตุอื่นๆ? ”

สาเหตุอื่น?

ในสายตาของเฉินอีอีปรากฏความงุนงงเล็กน้อย