เล่อจยาเห็นซูหย่ามองตนเองอย่างนั้น ก็ลูบๆ หัว อธิบายอย่างหน้าแดงๆ เล็กน้อย “เอ่อ……เอ่อคือ ไม่ใช่บอกว่าแต่งงานกันแล้วเหรอ? เช่นนั้น ก็รอคุณ ไม่ใช่ว่าสมควรแล้วเหรอ? ”

ซูหย่าจ้องมองเล่อจยา เธอปกปิดความสุขบนใบหน้าไว้ไม่อยู่ ทำให้เธออยากจะบอกความจริงกับเธอ ให้หมดในทีเดียว……

ก็เอาอย่างนี้แล้วกัน แค่เธอมีความสุข ทุกอย่างก็ดีหมด!

แม้ว่าเธอไม่เข้าใจว่าเกาไห่ทำเช่นนี้เพราะอะไร แต่เธอก็เชื่อว่าเขาจะไม่ทำร้ายเล่อจยา เพราะว่าเล่อจยาไม่มีอะไรเลย ไม่มีสิ่งที่เกาไห่ต้องการ นอกจากเธอคนนี้ ให้เล่อจยาได้พบกับความสุข เธอก็ไม่มีอะไรที่จะคัดค้าน

“ใช่ ใช่สมควร เพียงแต่จยาจยา ตอนนี้คุณความจำเสื่อมอยู่ คุณแน่ใจเหรอว่าจะอยู่ด้วยกันกับเขา? ถ้าหากว่า วันไหนคุณฟื้นความทรงจำกลับมา แล้วพบว่าเรื่องราวไม่ได้เป็นเช่นนี้ คุณ……”

“ถึงอย่างไรฉันก็ไม่เสียใจหรอก อีกอย่าง……” เธอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “อีกอย่าง นอนกับเขา คนที่เสียเปรียบ ก็ไม่ใช่ฉัน ถูกไหม? ” พูดจบ เธอหยิบตะเกียบจากถ้วยบนโต๊ะขึ้นมา มุมปากก็ยิ้มค้างไว้ตลอด ดูออกว่า ความสุขของเธอในตอนนี้ มันส่งออกมาจากใจ

ซูหย่าพบว่า ความหลงใหลของเล่อจยาตอนอายุ 21 ปีต่อเกาไห่ ทำลายจินตนาการของเธอไปโดยสิ้นเชิง จริงๆ ก็ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว……

“พี่” เย่หลินลงจากเครื่องบิน ก็เห็นยืนมือล้วงกระเป๋าทั้งสองข้างอยู่

เกาไห่เดินเข้าไป ดึงเย่หลินจากในอ้อมกอดของหนิงเส่าเฉิน “ฉันจะพาเธอไปอยู่กับฉัน คุณจัดการทางด้านนั้นของคุณให้ดี แล้วแจ้งให้ฉันทราบ ฉันค่อยส่งเธอไปที่นั่นอีกที”

หนิงเส่าเฉินหันกลับไปดึงเย่หลินมาไว้ในอ้อมกอด “แล้วฉันจะส่งเสี่ยวซีกับเสี่ยวโม่ไปนะ”

ในแววตาเย่หลินเห็นได้ชัดว่ามีความผิดหวัง เธอรู้ว่าที่หนิงเส่าเฉินทำแบบนี้ แน่นอนว่าทางด้านตระกูลหนิงนั้นจะไม่ปล่อยเธอไป

“โอเค เช่นนั้นฉันไปก่อนนะ คุณเองก็ขับรถดีๆ นะ”

ตลอดเส้นทาง เห็นเธออารมณ์ไม่ค่อยดี เกาไห่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เมื่อถึงลานจอดรถชั้นใต้ดิน เขาจึงพูดว่า “เย่หลิน พี่แต่งงานแล้วนะ”

เย่หลินขมวดคิ้ว หันไปมองเกาไห่อย่างประหลาดใจ “พี่ คุณพูดอะไรนะ? คุณแต่งงานแล้วเหรอ? กับใคร? เมื่อไหร่……”

“ลงรถก่อน เราค่อยเดินไปเล่าไป! ” เกาไห่พูดจบก็จอดรถ

อารมณ์หดหู่ของเย่หลินผ่อนคลายลงเพราะเรื่องนี้ เธอตกใจมาก เธอจากไปนานแค่ไหนกัน……

เกาไห่เดินนำหน้า เย่หลินเดินตามหลัง เดินไปไม่กี่ก้าว เย่หลินก็วิ่งเหยาะๆ ไปข้างหน้า แล้วดึงเกาไห่ไว้ : “พี่ คุณไม่สามารถแต่งงานได้ตามอำเภอใจแบบนี้นะ คนคนนั้นต้องใช้ชีวิตด้วยทั้งชีวิต! อย่างน้อยคุณต้องเข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร ภูมิหลังของครอบครัวต่างๆ นานา……”

เกาไห่หันไปมองเธอ “อันที่จริง เธอชอบฉันมา 7 ปีแล้ว เธอเคยช่วยชีวิตฉันไว้ พ่อก็เพิ่งตายไป แม่กับน้องชายก็ทิ้งเธอไปก่อนแล้ว……”

จากนั้นทั้งสองก็ยืนอยู่ที่ทางเดิน เกาไห่เล่าเรื่องเล่อจยากับเขา อย่างคร่าวๆ ให้เย่หลินฟังอีกรอบ

“คุณ คุณบอกว่าเธอความจำเสื่อม? พี่ เธอความจำเสื่อมแล้ว คุณใช้สถานการณ์นี้แต่งงานกับเธอ จะไม่ดูหลอกลวงไปหน่อยเหรอ? ” เย่หลินมองเกาไห่ แล้วขมวดคิ้วแน่น

เกาไห่ใช้นิ้วเรียวยาวลูบๆ หน้าผาก หาได้ยากที่เย่หลินจะเห็นเขาแสดงท่าทีเขินอาย อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “พี่ คุณชอบเธอใช่ไหมล่ะ? ” ฉะนั้น จึงได้”ฉวยโอกาส” ใช้วิธีนี้ในการครอบครองเธอ

ในแววตาของเกาไห่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ตั้งแต่เย่หลินรู้จักเขาจนถึงตอนนี้ เย่หลินรู้สึกว่าวันนี้ เป็นวันที่เธอเห็นสีหน้าของพี่ชายเปลี่ยนไปมากที่สุด อดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจอ่อน “ไปเถอะ ให้ฉันเห็นหน่อยว่าพี่สะใภ้ของฉันเป็นคนแบบไหน? ”

เมื่อเล่อจยาและซูหย่าปรากฏตัวต่อหน้าเย่หลิน เย่หลินชี้ไปที่เล่อจยา “พี่ พี่สะใภ้ที่คุณบอก คือเธอใช่ไหม? ”

เกาไห่ขมวดคิ้ว แล้วหัวเราะเล็กน้อย “ทำไมคุณถึงแน่ใจขนาดนั้น? ”

เล่อจยาเวลานี้สวมชุดกีฬา ผมเปียหางม้า รูปร่างอวบเล็กน้อย ดูติดดินอย่างมาก แต่ซูหย่าที่อยู่ข้างๆ เห็นได้ชัดว่าต่างกันราวฟ้ากับดิน ตามความคิดของคนปกติทั่วไป เกาไห่ก็นับว่าเป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่น อย่างไรก็ต้องเลือกคนแบบซูหย่า……

แต่เพียงเย่หลินมองก็มองออกถึงความดีใจ ความศรัทธา ความชื่นชม ความรักที่ผสมรวมเข้าด้วยกันในสายตาของเล่อจยา การแสดงออกที่คุ้นเคยแบบนั้น เหมือนกับมองตัวเองในกระจก ตอนที่ตนเองคิดถึงหนิงเส่าเฉิน ก็เป็นเช่นนี้ไม่ใช่เหรอ? เธอเข้าใจอย่างมาก

ในใจก็รู้สึกดีใจกับพี่ชายอีกครั้ง นี่เข้าเจอรักแท้แล้วจริงๆ

เล่อจยามองสาวสวยที่อยู่ตรงหน้า ได้ยินเธอเรียกตนเองว่าพี่สะใภ้ ใบหน้าก็แดงระเรื่อ ก้มหน้าลง มือไม้อ่อนไปหมด

ซูหย่ารู้จักเย่หลิน “สวัสดีค่ะ คุณนายหนิง ฉันเป็นเพื่อนซี้ของจยาจยา ซูหย่า คุณสวยกว่าในรูปมากเลย” เธอชื่นชมด้วยความจริงใจ

ทันทีก็หันไปมองเล่อจยา “อึ้งอะไรอยู่ล่ะ น้องสาวสามีมา เอารองเท้าแตะมาให้เปลี่ยนสิ…..”

เล่อจยาพูดอีกครั้งว่า: “น้องสาวสามีเหรอ? ”

เย่หลินเม้มปาก ยิ้มๆ “ไม่ต้องๆ ฉันทำเอง พี่ ภรรยาของคุณเนี่ย น่ารักจริงๆ เลยนะ”

เธอพูดพลาง หยิบรองเท้าแตะที่ชั้นวางรองเท้ามาสวมเอง เห็นเล่อจยายังเขินอยู่ จึงเดินเข้าไป ดึงมือของซูหย่าและเล่อจยาขึ้น “ฉันชื่อเย่หลิน เป็นน้องสาวแท้ๆ ของพี่เกาไห่ ดีใจอย่างมาก ที่ได้รู้จักกับพวกคุณ”

ความเรียบง่ายเป็นกันเองของเธอ ทำให้เล่อจยาประหลาดใจเล็กน้อย เห็นการแต่งตัวและนิสัยของเย่หลิน ก็รู้ว่า เธอจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน รู้สึกว่าคนแบบพวกเขานี้ โดยทั่วไปจะต้องเย่อหยิ่ง

“พี่สะใภ้ พี่ชายของฉันพูดไม่ค่อยเก่ง ต่อไป ถ้าคุณมีเรื่องน้อยใจอะไร คุณก็มาบอกกับฉันได้ ฉันจะช่วยสั่งสอนเขาแทนคุณเอง”

“ไม่ต้องค่ะๆ เขาดีกับฉันมาก” คำพูดของเย่หลินเพิ่งจบ เล่อจยาก็รีบโบกไม้โบกมือ

เกาไห่มองเล่อจยา กระแอมเบาๆ กำลังเตรียมจะเอ่ยปาก เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

พอเปิดประตู ภาพเงาของตนทั้งสองก็โผเข้ามา เมื่อเห็นเย่หลินในห้องรับแขก เย่เสี่ยวโม่ก็ร้องไห้เสียงดังขึ้นมา

หนิงเสี่ยวซีมองเย่หลินอยู่ไกลๆ เย่หลินเห็น หนิงเสี่ยวซีที่น่ารักในวัยเด็ก ยิ่งโตขึ้น ก็ยิ่งเย็นชา

เย่หลินเดินเข้าไป โน้มตัวลง อุ้มเย่เสี่ยวโม่มาไว้ในอ้อมกอด “เสี่ยวโม่ คิดถึงแม่ไหม? ”

เย่เสี่ยวโม่เบ้ปากไม่พูดจา ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงส่งเสียงพูดว่า “คุณเย่หลิน ถ้าครั้งหน้าคุณทิ้งฉันเอาไว้คนเดียวโดยไม่สนใจอีก ฉันจะไม่ขัดขวางพ่อที่จะหาแม่เลี้ยงให้พวกเราอีกแล้ว”

“แม่เลี้ยง? ” เย่หลินขมวดคิ้ว

“แม่ คุณไม่อยู่ พ่อกลับบ้านดึกทุกวันเลย ฉันบอกกับพี่ว่า พ่อต้องไปหาแม่เลี้ยงให้พวกเราแน่ๆ หนิงเสี่ยวซีก็มาตีฉันอีก” เย่เสี่ยวโม่พูดพลาง จ้องมองหนิงเสี่ยวซีอย่างโหดเหี้ยม

หนิงเสี่ยวซีมองเธอด้วยใบหน้าทึ่มทื่อ “แม่ คุณอย่าไปฟังเธอพูดเหลวไหล คุณไม่อยู่บ้าน ช่วงนี้พ่ออารมณ์ไม่ค่อย เขาไปหาอาหลิวซูเพื่อดื่มเหล้า อีกอย่าง ฉันไม่ได้ตีเธอ…….”

“คุณตี คุณใช้มือตีก้นฉัน”

หนิงเสี่ยวหน้าแดง “ในเมื่อคุณบอกว่าฉันตี ต่อไป ฉันก็จะทำให้คุณได้เห็นว่า อะไรที่เรียกว่าตีจริงๆ ….”

“แง๊…..แม่ คุณดูเขาสิ…..”

ในบ้านมีเด็กเพิ่งมาอีกสองคน ก็รู้สึกครึกครื้นขึ้นมาอย่างอยาก เย่หลินลุกขึ้นยืน ลูบหัวหนิงเสี่ยวซีสองครั้ง “เสี่ยวซี ช่วงนี้แม่ไม่อยู่บ้าน ลำบากคุณแล้วที่ต้องดูแลน้อง”

เย่หลินเข้าใจหนิงเสี่ยวซี เขาและหนิงเส่าเฉินนิสัยคล้ายกัน หลายสิ่งหลายอย่าง มักไม่แสดงออกมาทางคำพูด แต่จะแสดงผ่านการกระทำ

ช่วงนี้ คาดว่าเย่เสี่ยวโม่คงทำให้เขาปวดหัวอยู่ไม่น้อย

หนิงเสี่ยวซีส่ายหน้า ทันที เขาก็อ้าปาก ลังเลใจอยู่ชั่วขณะ แล้วจึงเอ่ยปากว่า “แม่ มีเรื่องหนึ่ง ที่ฉันอยากจะบอกกับคุณ”