เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – ตอนที่ 276 ความเงียบเหงาในงานแต่งงาน
ในวิดีโอ ตอนแรกเป็นภาพเล่อจยาไล่ตามพวกเขาลงไปชั้นล่าง เท้าเธอแดง ในมือถือรองเท้าส้นสูง แล้ววิ่งลงมาจากบันได
เปลี่ยนไปอีกภาพหนึ่ง เป็นที่ชั้นใต้ดิน เธอเห็นรถเขาออกไปแล้ว แววตาที่สิ้นหวังนั้น ฉับพลันก็ทำให้เกาไห่รู้สึกเจ็บปวดใจ
หลังจากนั้น ซูหย่าเข้ามา ทั้งสองคนพูดอะไรกัน จากนั้นเล่อจยากับซูหย่าก็ออกไป
“มิฉะนั้น คุณก็ไปเถอะ? ฉันจะอยู่เฝ้าที่นี่เอง มีปัญหาอะไรฉันจะโทรหาคุณเลยดีไหม? ”
เสี่ยวตงติดตามเกาไห่มาหลายปี แม้ว่าทั้งคู่จะมีฐานะที่ต่างกัน แต่เพราะว่าด้วยเวลาที่ยาวนาน เสี่ยวตงจึงรู้จักเกาไห่เป็นอย่างดี เห็นการแสดงออกทางสีหน้าของเขา ชัดเจนว่าใจของเขาไม่ได้ปล่อยวางจากเล่อจยาเลย
เกาไห่มองประตูห้องผ่าตัด กลืนน้ำลาย “ไม่ต้องหรอก” พูดจบ ไปข้างๆ กำแพงแล้วหาที่นั่ง
งานแต่งดำเนินมาได้ครึ่งทาง เดิมทีเล่อจยาคิดว่าหายนะของวันนี้จบลงแล้ว
แต่ไม่คิดว่าจู่ๆ เล่อเสี่ยวอวี๋จะเดินมาข้างๆ เธอ “พี่ คุณปู่ให้คุณไปหาท่านทางด้านนั้น บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณ” เล่อเสี่ยวอวี๋ชี้ไปที่ทิศตะวันตกเฉียงใต้ของงาน
เล่อจยาขมวดคิ้ว เดินไปทางปู่เล่อ
“คุณปู่ คุณตามหาฉันเหรอ? ” ถึงแม้ว่าคุณปู่คนนี้จะให้ความสำคัญลูกชายมากกว่าลูกสาว แต่เล่อจยาไม่ได้ถือสาคนอายุมากอย่างเขา ยังคงไถ่ถามอย่างสุภาพ
“เสี่ยวเหวินล่ะ? ทำไมวันนี้ไม่มา? ” ปู่มองเธอ ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
เล่อจยาเม้มๆ ปาก “ฉันไม่รู้”
“พี่สาวคนโต คุณก็เคยเห็นคุณทำอย่างนี้ก็เหมือนกับแม่ของคุณไม่ใช่เหรอ? ” เล่อจยามองปู่เล่อ นี่เป็นครั้งที่สอง ที่เขาพูดกับเธอสี่คำนี้ว่าพี่สาวคนโต
“ฉันแก่กว่าเขาไม่เท่าไหร่? เหมือนกับแม่เหรอ? คุณให้ความสำคัญฉันเกินไปแล้ว” วันนี้เล่อจยาอารมณ์ไม่ดี ยังถูกปู่เล่อมาซักถามอย่างนี้อีก เธอรู้สึกน้อยใจอย่างมาก แต่ไหนแต่ไรทำไมไม่มีใครสนใจเธอเลย
“อีกอย่าง ทำไมคุณไม่พาผู้ชายของคุณมาที่นี่ในวันนี้? คุณอารองกับอาสะใภ้รองของคุณบอกว่า เขาดูถูกตระกูลเรา เป็นอย่างนี้ใช่ไหม? ” ท่าทางอำนาจบาตรใหญ่ของเขา ทำให้เล่อจยารู้สึกไม่สบายใจ
“คุณปู่ เขามีธุระ” เล่อจยาตอบกลับอย่างอดทน
“มีธุระ หรือว่างานแต่งของเสี่ยวอวี๋ ไม่นับว่าเป็นธุระใหญ่เหรอ? ” ฉับพลันน้ำเสียงของปู่เล่อก็ดังขึ้น
เล่อจยาก้มหน้าบ่นพึมพำ : “งานแต่งเธอนับว่าเป็นธุระใหญ่ เช่นนั้นตอนที่พ่อฉันตาย พวกคุณไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ? ” น้ำเสียงเธอเบามาก แต่คนที่อยู่ในที่นั้น ยังคงได้ยิน
“เล่อจยา คุณหมายความว่าอย่างไร? วันนี้เสี่ยวอวี๋แต่งงาน คุณพูดเรื่องไม่เป็นมงคลอย่างนี้ คุณอยากให้เกิดโชคร้ายหรือไง? ” อาสะใภ้รองเห็นว่าเกาไห่ไม่มา จึงอารมณ์เสียอย่างมาก สักครู่นี้ก็จับผิดเล่อจยา แล้วเริ่มเอามาเป็นประเด็น
คุณอารองดึงเล่อจยามา “จยาจยา ตั้งแต่คุณเข้าประตูมา ฉันก็เห็นคุณชักสีหน้า หน้าตาไม่มีความสุข ถ้าคุณก็ดูถูกเรา คุณก็ออกไปเลย
จากนั้นคนก็ยิ่งมากขึ้น เล่อจยาถูกล้อมรอบโดยพวกเขา และถูกชี้นิ้วใส่
เธอหรี่ตามอง นำกระเป๋าสะพายบนไหล่ “วันนี้เป็นวันมงคล ฉันไม่อยากทะเลาะกับพวกคุณ ฉันไปก่อน” พูดจบ ก็หันกลับเตรียมจะออกไป
แขนก็ถูกจับไว้ เล่อจยาหันกลับไป เห็นเป็นเล่อเสี่ยวอวี๋ “ปล่อย”
“พี่ คำพูดของพ่อแม่ฉัน คุณก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ เช่นนั้นคุณก็อย่าเอามาใส่ใจเลย อันที่จริง
พูดความจริง? เล่อจยาไม่เข้าใจ หันกลับไปมองเล่อเสี่ยวอวี๋
“คุณหมายความว่าอะไร? ”
เล่อเสี่ยวอวี๋หัวเราะเล็กน้อย “ไม่……ไม่ได้หมายความว่าอะไร ฉันก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย แล้วความสัมพันธ์ขอวคุณกับเกาไห่คืออะไร อันที่จริง เราเป็นคนที่สายตาเฉียบแหลม แค่มองก็เข้าใจ ไม่เป็นไรหรอก เสี่ยเลี้ยงมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง คุณว่าถูกไหม? ”
เสี่ยเลี้ยง?
เล่อจยายิ่งฟังยิ่งสับสน “เสี่ยงเลี้ยงอะไรกัน? เล่อเสี่ยวอวี๋ คุณมีอะไรก็พูดมาตรงๆ ไม่ต้องปิดบังอ้อมค้อม” พอพูดคำนี้ สีหน้าของเล่อจยาก็เคร่งขรึม
เล่อเสี่ยวอวี๋ยกกระโปรงยาวๆ ขึ้น เดินสองก้าวมายังเล่อจยา แบมือไปยังด้านหลัง ก็มีบางคนหยิบกระเป๋าของเธอเข้ามาให้
เล่อเสี่ยวอวี๋หยิบมือถือออกมาจากในกระเป๋าอย่างไม่รีบร้อน จากนั้น นิ้วมือที่เรียวยาว ก็เลื่อนบนหน้าจอมือถืออยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่งให้เล่อจยา
ในวิดีโอ คือเกาไห่และไห่ยุ่น คนทั้งสองไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน เกาไห่นำผมยาวของไห่ยุ่นไปทัดหูให้ สบตาแล้วยิ้มให้กัน
“บังเอิญจริงๆ ฉันดันไปมีเพื่อนที่เป็นพยาบาลอยู่ที่นั่น ครั้งสุดท้ายฉันบอกกับเธอว่าลูกพี่ลูกน้องของฉันแต่งงานกับประธานของเกากรุ๊ป แล้วนี่ เธอก็เพิ่งส่งมาให้ฉันจากโรงพยาบาล ได้ยินมาว่า….” เล่อเสี่ยวอวี๋หยุดลงเล็กน้อย แล้วจึงเอ่ยปากอย่างช้าๆ ว่า “ได้ยินมาว่า แท้จริงความสัมพันธ์ในครอบครัวนั้น เกาไห่ก็คือสามีของเธอ เขาคือสามีของผู้หญิงคนนี้ อย่างนั้นแล้ว คุณเป็นอะไรล่ะ? ”
เล่อจยาที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้รู้สึกอะไร ได้ฟังประโยคสุดท้ายนี้ สีหน้าก็เคร่งขรึมอย่างมาก กวาดสายตามองเล่อเสี่ยวอวี๋ “นั่นคือลูกพี่ลูกน้องของเขา พูดไร้สาระอะไร? ”
“ลูกพี่ลูกน้อง? จยาจยา คุณนี่ไร้เดียงสาจริงๆ เลยนะ ได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนี้จะต้องทำการผ่าตัด แต่ประธานเกาเป็นคนเซ็นชื่อรับรองให้ พี่ชายคนหนึ่ง เซ็นชื่อรับรองให้ลูกพี่ลูกน้องทำการผ่าตัด นี่ดูไม่พูดเกินไปหน่อยเหรอ? ”
เล่อจยามองเล่อเสี่ยวอวี๋ อ้าปาก แต่ก็เลือกที่จะเงียบ ในวันนี้ เกาไห่ไม่ได้มา เธอจะอธิบายอย่างไร ก็เหมือนยิ่งพูดปกปิดยิ่งเห็นได้ชัดก็เท่านั้น
“ไม่รบกวนคุณแล้ว ฉันไปก่อนล่ะ”
“เห็นไหมล่ะ ฉันเคยบอกคุณแล้ว เถ้าแก่ใหญ่แบบนั้น จะมาชอบคุณได้อย่างไร”
“ก็คือ ไปเกี้ยวพาราสีอยู่กับคนที่โรงพยาบาล เลยไม่ได้มาเป็นเพื่อเธอเข้าร่วมงานแต่งงานน้องสาว ถ้าเป็นสามีจริงๆ รักเธอจริงๆ มันจะเป็นไปได้เหรอ? ”
เล่อจยาไม่อยากฟัง แต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์นี้ ก็เข้ามาในหูไม่หยุด
เมื่อเดินมาถึงห้องโถงของโรงแรม เธอก็ก้มหน้า ในสมองเต็มไปด้วยฉากนั้นที่อยู่ในวิดีโอเมื่อกี้
“โอ๊ะ….” ในทันใด เธอก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่ง
เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเป็นเย่หลิน “เย่หลิน….”
เย่หลินพิจารณาเธออยู่ครู่หนึ่ง ปิดปาก แล้วกล่าวอย่างประหลาดใจว่า: “พี่สะใภ้? ”
เล่อจยาพยักหน้า จำได้ว่าครั้งที่แล้วก็เจอกับเย่หลินที่นี่
“พี่สะใภ้ คุณแต่งตัวแบบนี้ สวยมากจริงๆ ”
เย่หลินจูงมือหนิงเสี่ยวซีอยู่ “เสี่ยวซี คุณป้าสะใภ้ ทักทายสิ! ”
หนิงเสี่ยวซีพยักหน้ากับเล่อจยาเล็กน้อย “คุณป้าสวัสดีครับ”
เล่อจยาตบเบาๆ ที่ไหล่ของหนิงเสี่ยวซี “ช่วงนี้ไม่ได้เจอกันเลย เสี่ยวซียิ่งโตยิ่งหล่อนะ”
หนิงเสี่ยวซีฉีกยิ้มอย่างสุภาพเล็กน้อย
“พี่สะใภ้ นี่คุณ….” เย่หลินชี้ๆ ไปที่การแต่งตัวของเธอ
เล่อจยาเม้มปาก “วันนี้ ลูกพี่ลูกน้องของฉันแต่งงาน”
“ลูกพี่ลูกน้องแต่งงาน อย่างนั้น…..ทำไมคุณถึงมาคนเดียวล่ะ? พี่ชายฉันล่ะ? ”
เย่หลินไม่ถาม เล่อจยาก็ยังโอเคอยู่ พอเธอถามคำถามนี้ เล่อจยาก็ยากที่จะระงับอารมณ์ไม่ให้ออกมา ขอบตาแดงก่ำ ก้มหน้าลง “เขา…..เขามีธุระ มาไม่ได้”
อันที่จริงเล่อจยาไม่ใช่คนที่ชอบพูดนินทาคนอื่นลับหลัง ก่อนหน้านี้ที่เธอพูดกับเกาไห่ไปแบบนั้น ก็เพราะกลัวว่าจะสูญเสียเขาไป
มือของเธอออกแรงจับกระเป๋าถือเอาไว้แน่น ชัดเจนอย่างมากว่า ความรู้สึกของเธอไม่ค่อยปกติ
คอมเม้นต์