เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – ตอนที่ 283 ผู้หญิงที่ยอมคุกเข่าเพื่อคุณ
เกาไห่จ้องดูหน้าจอโทรศัพท์โดยไม่ได้พูดอะไร
ตั้งแต่ที่เล่อจยาออกจากบริษัทไปเขาก็ไม่กล้ากดดันเธอมากนัก พอคิดๆดูครั้งล่าสุดที่เจอเธอก็ผ่านมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว
เขาลุกขึ้นพร้อมกับตบไหล่เสี่ยวตง ” สิ้นเดือนนี้โบนัสจะเพิ่มเป็นสองเท่านะ ”
ในตอนเย็น ณ ฟิตเนสไฮเอนด์ที่หนึ่ง
เล่อจยาใส่สปอร์ทบราและกางเกงออกกำลังกายสีเทา เธอมัดผมทรงหางม้าผูกสูง ดูรวมๆแล้วทั้งสดใสและมีชีวิตชีวา ที่สำคัญที่สุดคือเธอยังคงสวยเหมือนเดิม
พึ่งจะมาถึงห้องกำลังกาย ก็มีสายตาของผู้คนหลายคู่จับจ้องมาที่เธอ
” จยาจยา……” ทันใดนั้น เสียงของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ
เล่อจยาหันไปดู เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย ” พี่ชายรองงั้นเหรอ? เธอเม้มปากเล็กน้อย พี่ชายรองใส่เสื้อบางๆ และกางเกงสบายๆ ดูแล้วมันสะดุดตามาก แต่เมื่อนึกถึงคำพูดพวกนั้นของซูหย่า เล่อจยาก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย แม้ว่าคุณสมบัติของพี่ชายรองจะดีมาก แต่ เธอก็ไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร
” พอดีผ่านมาแถวนี้ แล้วเห็นเธอเข้ามาในนี้พอดี เลยเข้ามาดูสักหน่อยน่ะ ” พี่ชายรองพูดพร้อมกับเดินมายืนตรงข้ามลู่วิ่งของเล่อจยา
ในตอนนั้นเอง โค้ชส่วนตัวของเล่อจยาก็เดินเข้ามา ” จยาจยา วันนี้มาสายนะ! ”
เขาพูดพร้อมกับโยนผ้าเช็ดหน้าให้เธอหนึ่งผืน ” เตรียมตัวสักครู่ เดี๋ยวเรามาเริ่มกัน ”
เล่อจยาพยักหน้า หลังจากนั้นเธอก็นอนลง เธอยกร่างกายส่วนบนและแขนขึ้นพร้อมๆกัน สะบัดแขนและขาสลับกัน ราวกับว่ากำลังว่ายน้ำ
อาจจะเป็นเพราะเธอเคยฝึกเทควันโดมาก่อน พอครั้งแรกที่เธอฝึกพิลาทิส โค้ชถึงกับตกใจและพูดชมเธอไม่หยุดเลย
ทันใดนั้น ก็มีรองเท้าออกกำลังกายคู่หนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ เล่อจยาเงยหน้าขึ้นมอง
เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา เธอก็ถึงกับมือไม้อ่อน และล้มลงกับพื้น
เมื่อพี่ชายรองเห็นเข้า เขาก็รีบพุ่งตัวเข้ามาทันที
หลังจากนั้น ทั้งแขนซ้ายและแขนขวาของเล่อจยามีมือคู่หนึ่งพยุงอยู่
ส่วนโค้ชที่วิ่งตามมาทีหลังได้แต่เอามือขยี้จมูกและเดินถอยไปข้างหลัง
” จยาจยา ไม่เป็นไรใช่ไหม? ” พี่ชายรองถามขึ้นก่อน
เล่อจยาส่ายหน้า และยิ้มให้เขา ” ไม่เป็นไรค่ะ ”
เพราะการกระทำของทั้งสองคน เกาไห่ถึงกับออกแรงบีบรัดที่แขนของเธอแรงขึ้น
” โอ๊ย คุณกำลังทำฉันเจ็บอยู่นะ ” เล่อจยาพูดขึ้นเสียงเบา
เมื่อพี่ชายรองได้ยินแบบนั้น ก็รีบปัดแขนเกาไห่ออกทันที ” คุณเป็นใคร? มาแตะเนื้อต้องตัวเธอแบบนี้ได้ไง ” พอพูดจบ เขาก็โน้มตัวลงเป่าตรงบริเวณแขนที่เจ็บและแดงของเล่อจยา
” แล้วคุณล่ะเป็นใคร? ” เก่าไห่พูดขึ้น สายตาเขาน่ากลัวมากและน้ำเสียงเขาก็เย็นชามาก
เล่อจยาจับเครื่องออกกำลังกายข้างๆเพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น เธอหันหลังไปบอกกับโค้ชว่า ” เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ”
เมื่อเกาไห่เห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกไป เขาก็กำลังจะรีบตามเธอไป แต่พี่ชายรองกลับมาขวางเขาไว้ข้างหน้า
เล่อจยาไม่ได้หันกลับมามอง ตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่ชายตามองเกาไห่เลยแม้แต่แวบเดียว เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา แล้วหันหลังเดินออกไปเลย
” จยาจยา อยู่คุยกันก่อนนะ ” เสียงของชายหนุ่มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังเธอ
เล่อจยาคิดอยู่สักพัก จากนั้น เธอก็หันหลังกลับไป แต่สายตาเธอมองผ่านเกาไห่ไป และมองไปที่พี่ชายรอง ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้เลย
การเปลี่ยนไปของรูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้ทำให้เขาตกใจมากนะ แต่เขาสัมผัสได้ว่าเล่อจยาในตอนนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเลยแม้แต่น้อย
กำมือทั้งสองข้างแน่น
“จิ้งหยาง คุณช่วยส่งฉันกลับหน่อยได้ไหม? ” ซูจิ้งหยาง เป็นชื่อของพี่ชายรอง
เมื่อได้ยินเล่อจยาเรียกชื่อตัวเอง ซูจิ้งหยางก็ตกใจ แต่หลังจากนั้นก็ตั้งสติได้ เขาหันไปมองเกาไห่แวบหนึ่ง
” จยาจยา เราไปทานมื้อค่ำกันก่อนดีไหม? ” เสียงของซูจิ้งหยางนั้นไม่เบาเลยทีเดียว คนที่อยู่ห่างเป็นเมตรก็ได้ยิน
แน่นอนว่าเกาไห่เองก็ได้ยิน
ทันทีที่เขาร้อนใจ เขาก็เดินเข้ามาจับแขนเล่อจยาไว้ ” ที่รัก…….”
สองคำนี้ทำให้เล่อจยาและซูจิ้งหยางหันกลับมาจ้องหน้าเขาพร้อมกัน
” คุณเกาคะ อย่าเรียกมั่วๆแบบนี้นะคะ ” สีหน้าเธอไร้ความรู้สึกและน้ำเสียงเย็นชามาก
สายตาของเขามองไปที่มือของซูจิ้งหยาง ” ปล่อยมือ ”
” จยาจยา อดีตสามีเธองั้นเหรอ? ” ซูจิ้งหยางพูดขึ้นพร้อมกับมองเกาไห่ตั้งแต่หัวจรดเท้า
ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา และเสน่ห์ แทบไม่ต่างกันเลย
” คุณผู้ชายท่านนี้ อย่าพูดอะไรมั่วๆนะครับ พวกเราเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย อดีตสามีอะไรกัน? ”
เล่อจยาตกใจมาก เธอพูดขึ้นว่า ” คุณยังไม่ได้จัดการเรื่องการหย่างั้นหรอ? ”
เกาไห่เดินเข้าไปจับแขนเธอไว้ ” ที่รัก เราดีกันนะ ไม่ทะเลาะกันแล้วได้ไหม? คุณคิดว่าผมมีข้อเสียตรงไหน ผมจะแก้ไข ดีไหมครับ? ”
เกาไห่ในลักษณะนี้ทำให้เล่อจยามองตาค้าง เธอขมวดคิ้ว ” ถ้าอย่างนั้นคงต้องรอเจอกันที่ศาลแล้วล่ะ ”
พอพูดจบเธอก็ปัดมือเกาไห่ออก และเดินตรงเข้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อสำหรับสุภาพสตรี
แต่ว่าเล่อจยายังไม่ทันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็มีคนวิ่งเข้ามา ” คุณผู้หญิงคะ คุณรีบไปดูเร็ว ผู้ชายข้างนอกสองคนนั้นพวกเขาต่อยกันแล้ว ”
เล่อจยายังคงเปลี่ยนเสื้อผ้าต่ออย่างนิ่งเฉย เธอยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
หลังจากที่เดินออกมา ก็เห็นสีสันที่แตกต่างไปบนใบหน้าของผู้ชายทั้งสองคน เล่อจยากอดอกมองพวกเขาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังเดินไปที่ประตูทางออก
เมื่อเกาไห่เห็นว่าเล่อจยาหันหลังเดินออกไปแบบนั้น เขาก็ไม่มีเวลาสนใจซูจิ้งหยางอีก เขารีบลุกไปหยิบเสื้อสูทของเขาและตามเธอไปทันที
ลมปลายฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านมา อากาศเริ่มหนาวแล้ว เล่อจยาสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอโบกมือเรียกรถ จากนั้นแท็กซี่คันหนึ่งก็จอดลงตรงหน้าเธอ
เมื่อกลับไปถึง ก็เห็นซูหย่านั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา ตรงหน้าเธอมีถ้วยเปล่าวางอยู่หนึ่งใบ ดูแล้วอารมณ์ดีเชียว
” จยา เมื่อกี้เซียวอู๋ส่งสมุนไพรมา ฉันเก็บไว้ให้เธอด้วยหนึ่งชุด รีบกินเร็ว ”
เล่อจยาส่ายหน้า ” ดึกแล้วฉันไม่กิน แช่ไว้ในตู้เย็นก่อน พรุ่งนี้เช้าฉันค่อยตื่นมากิน ”
ซูหย่าชูนิ้วโป้งให้เธอ จากนั้นก็คิดขึ้นได้ เธอนั่งยืดตัวตรง ” ทำไมวันนี้ถึงกลับมาไวจัง? ”
เล่อจยาเปลี่ยนรองเท้า พอเธอล้างมือเสร็จก็ไปนั่งลงข้างๆซูหย่า เธอกอดแขนเขาไว้ และพิงไปที่ไหล่เธอ จากนั้นก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ให้ซูหย่าฟัง
” พี่ชายรองของฉันก็ไปงั้นหรอ? เหอะๆ นิสัยเขาไม่เปลี่ยนไปเลย เฉียบขาดจริงๆ! ”
เล่อจยาสะกิดแขนเธอ ” เธอช่วยบอกกับพี่ชายรองของเธอหน่อยได้ไหม บอกว่าฉันยังรักเกาไห่อยู่ อย่าเสียเวลากับฉันเลย ”
ซูหย่าหันไปมองเธอ ” เธอรู้ไหม? ตอนนั้น ตอนที่เขาต้องการจะไว้ผมยาว พ่อฉันจับเขาขังไว้ในห้องมืดๆคนเดียวเพื่อบีบบังคับให้เขาตัดผม แต่ เขายอมให้หัวหลุดออกจากหัว แต่จะไม่ยอมตัดผมเด็ดขาด ”
” เธอคิดว่านิสัยแบบนั้นของเขา คนอย่างฉันจะห้ามปรามเขาได้งั้นเหรอ? อีกอย่างอีกไม่กี่วันพี่ชายรองก็ไปต่างจังหวัดแล้ว ช่วงนี้ เธอก็พยายามอย่าออกจากบ้านก็พอแล้ว แล้วเรื่องเกาไห่ เธอจะฟ้องหย่าเขาจริงๆงั้นเหรอ? ”
เล่อจยาก้มหน้าลง เธอเงียบ ผ่านไปสักพักเธอก็พูดขึ้นว่า ” ค่อยว่ากันอีกที! ”
ในเช้าวันถัดมา ซูหย่าปลุกเล่อจยาให้ตื่น
ทันทีที่ลืมตา เล่อจยาก็เห็นซูหย่าหดตัวกลมเป็นลูกบอล ความง่วงนอนของเธอหายไปในชั่วพริบตา เธอลุกขึ้นนั่งตัวตรง ” เสี่ยวหย่า เธอเป็นอะไร? ”
ซูหย่าเอามือจับที่หน้าท้องส่วนล่างของตัวเอง เธอขมวดคิ้วและสีหน้าเธอนั้นเคร่งเครียดมาก ” จยาจยา ฉัน……ฉัน……ฉันปวดท้องมากเลย ”
คอมเม้นต์