เช้านี้ บ้านตระกูลซูที่ดูเงียบ จากนั้นก็มีเสียงตะโกนว่า “เด็ก…..”

เสียงมาจากห้องของทารก ทุกคนคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับทารกและทุกคนก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างประหม่า

ห้องของพี่ใหญ่ซูอยู่ใกล้กันเขายังไม่ทันใส่เสื้อก็รีบวิ่งออกมาในชุดวอร์และเปิดประตู “มีอะไรเหรอป้า?”

คุณป้ายื่นจดหมายให้พี่ใหญ่ซู “เด็ก… เด็ก แม่ของเด็ก พาเด็กไปแล้ว”

เมื่อแม่ซูได้ยินคำพูดนั้น เธอก็เหมือนจะหมดสติ “พี่ใหญ่ รีบโทรหาเสี่ยวหย่าเร็ว เร็วเข้า”

พี่ใหญ่ซูไปที่ห้องเพื่อเอามือถือ พอโทรไป ก็เหมือนมือถือจะปิดอยู่

พ่อซูกล่าว “รีบโทรไปที่โรงพยาบาลที่เสี่ยวหวู่อยู่”

พี่ใหญ่ซูรีบติดต่อโทรถาม “สวัสดีครับ ผมเป็นคนในครอบครัวของเซียวอู๋ ผมต้องการสอบถามเกี่ยวกับสภาพร่างกายล่าสุดของเขา”

เขาได้ยินปลายสายคนรับโทรศัพท์ถามคนข้างหลังเขา สักพักคนๆ นั้นก็ตอบกลับมาว่า “สวัสดีครับ เมื่อเช้านี้ คุณนายเซียวมารับคุณเซียวออกไปแล้วนะครับ”

พี่ใหญ่ซูเปิดลำโพงคุย ทุกคนจึงได้ยินการสนทนา

พ่อซูจับหน้าผากของเขาและตบเบาๆ “เสี่ยวหย่า เด็กคนนี้…”

แม่ซูเป็นลมหมดสติ

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

“คุณชายครับ นี่คือข่าวของวันนี้ ลองดู” พ่อบ้านยื่นโทรศัพท์ให้พี่ใหญ่ซูที่อยู่บนเตียงของแม่ซูอารมณ์ของเขาดูไม่ดีทันทีเมื่อพ่อบ้านขอให้เขาดูข่าว เขาพูดอย่างหมดความอดทน”มันใช่เวลาที่จะดูข่าวตอนนี้ไหม”

พ่อบ้านถอนหายใจ “เป็นข่าวของคุณหนู”

พี่ใหญ่ซูเลิกคิ้วเล็กน้อยและรีบคว้าโทรศัพท์ คุณพ่อซูก็เดินไปที่เตียงด้วย ข่าวดังกล่าวว่า “ลูกสาวของตระกูลซูและคนรักของเขาผู้บังคับบัญชาเซียวกำลังเดินทางระหว่างกลับบ้าน รถก็พุ่งทะลุกำแพงกั้นตกลงไปในทะเลมีเด็กเด็กอยู่ในนั้นด้วย”

พ่อซูเดินโซเซกลับมาและล้มลงบนเก้าอี้ไม้ไผ่

“พ่อ” พี่ใหญ่ซูยืนขึ้นอย่างประหม่าและช่วยคุณพ่อซู “พ่อ รักษาสุขภาพด้วย”

“พี่ใหญ่…….เสี่ยวหย่า รีบไปตรวจสอบดู ว่าเกิดอะไรขึ้น”

ก่อนที่พี่ใหญ่ซูจะลงไปข้างล่าง ประตูชั้นล่างก็ถูกผลักเปิดออกอย่างแรง “ซูหย่า ซูหย่า…” เป็นเสียงของเล่อจยา

“จยาจยา…”

“พี่ใหญ่ ซูหย่าอยู่ที่ไหน” เล่อจยาอ้าปากค้างอย่างแรง ใบหน้าของเธอซีด พี่ใหญ่ซูก้มศีรษะลงและเห็นว่าเธอสวมชุดนอนที่มีผมกระเซิง เท้าข้างหนึ่งเปลือยเปล่า และเท้าอีกข้างสวมรองเท้าแตะ

เมื่อเห็นพี่ใหญ่ซูไม่พูด เล่อจยาก็ปิดปากและเริ่มร้องไห้ “ไม่ เธอจะไม่ตาย เธอจะต้องไม่ตาย…”

เกาไห่ไล่ตามมาจากด้านหลัง ถือเสื้อโค้ทและรองเท้าไว้ในมือ หอบมาเหมือนกัน สวมเสื้อคลุมให้เล่อจยา จากนั้นก็ก้มลงสวมรองเท้าให้เธอ “จยาจยา คุณจะวิ่งแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ”

เล่อจยาปิดหน้าท้องส่วนล่างของเธอ เมื่อคืนนี้ เธอเพิ่งพบว่าเธอตั้งท้องด้วยที่วัดการตั้งครรภ์ เธอโทรหาซูหย่าและดูเหมือนว่าน้ำเสียงดูผิดไปเล็กน้อยในตอนนั้น เธอบอกกับเธอว่า “ถ้ามี โชคชะตาจริงฉันหวังว่าเราจะได้ดองญาติกัน “เธอตอบในเวลานั้นแล้วถ้าได้ลูกชายล่ะ?

เธอตื่นเต้นเกินไป เธอจึงไม่สนใจคำพูดของเธอเลย!

ทันใดนั้น เธอก็ยกมือขึ้นตบท้องอย่างแรง “โทษเธอเอง เมื่อคืนเธออารมณ์ไม่ดี เมื่อคืนฉัน…ฉันยังบอกเธอเรื่องการตั้งครรภ์อยู่ และฉันก็.. . ฉันมีความสุขมากฉันไม่ได้ … ฉันไม่ได้ยินความผิดปกติของเธอ ฉันขอโทษเสี่ยวหย่า … ” เล่อจยาร้องไห้ออกมา

เกาไห่ กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา จับมือเธอ และไม่พูดอะไร เขารู้ความสัมพันธ์ระหว่างซูหย่าและเล่อจยา

ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของพี่ใหญ่ซูก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมา และไม่รู้สิ่งที่พูดอยู่ข้างในโทรศัพท์นั้นคืออะไร โทรศัพท์ของเขาก็หลุดจากมือลอยขึ้นกลางอากาศแล้วล้มลงกับพื้น

สายที่ยังไม่ได้วาง และมีคำว่าสำนักงานความมั่นคงสาธารณะของเมือง H แสดงอยู่บนหน้าจอ เล่อจยาคุกเข่าลงบนพื้นด้วยขาของเธอ และกดเปิดลำโพง

“รถได้รับการกู้แล้ว แต่ฉันเสียใจด้วยตอนนี้ยังไม่มีข่าวคืบหน้าใด ๆ ถ้ามีเราจะแจ้งให้คุณทราบโดยเร็วที่สุด”

เกาไห่ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา รับโทรศัพท์ กล่าวขอบคุณ แล้ววางสาย

เล่อจยา หยุดร้องไห้แล้วเธอนั่งลงบนพื้น คุกเข่าและไม่พูดอะไร

ซูหย่าและเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์แค่เพื่อนเท่านนั้น หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอเท่าที่ได้ฟังมาอาจอันตรายถึงชีวิตอย่างแน่นอน

แววตาของเกาไห่มีความทุกข์อย่างเห็นได้ชัด แต่เขาไม่สามารถพูดคำปลอบใจใดๆได้ ตอนนี้ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตของซูหย่าว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร

กังวลว่าร่างกายของแม่ซูจะทนไม่ไหว เมื่อเรื่องทั้งหมดไม่ได้รับการยืนยัน ทุกคนจึงมีมติเป็นเอกฉันท์ปิดบังไว้ก่อน

พี่ใหญ่ซูรีบไปที่เมือง H ทันที และไปที่สถานที่ที่ทั้งสองคนประสบอุบัติเหตุก่อน

จอมอนิเตอร์ในสภาพรถเห็นว่าซูหยาเป็นคนขับ เมื่อเธอขับรถไปถึงที่เกิดเหตุ เราเห็นคนที่อยู่เบื้องหลังพยายามดึงพวงมาลัยของเธอ แล้วรถก็พุ่งทะลุรั้วกั้นเข้าไปอย่างควบคุมไม่ได้และตกลงไปในทะเล.

วินาทีที่เห็นวิดีโอก็เตรียมทำใจไว้แล้ว พี่ใหญ่ซูยังงุนงงก่อนจะเรียกคืนสติ น้องสาวคนนี้ทำตัวแปลกตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขามาโดยตลอด เธอประสบอุบัติเหตุเขาเองก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าพ่อแม่

หลังจากสงบสติอารมณ์ เขายังคงถือความหวังและไปที่โรงพยาบาลที่เซียวอู๋เคยอยู่

แน่นอน โรงพยาบาลก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน ทหารได้ส่งตัวแทนมาและโทษโรงพยาบาลที่ปล่อยให้ซูหย่าไปรับเซียวอู๋ไป วิดีโอนั้นแสดงให้เห็นชัดว่าในขณะนั้นเกิดจากอาการป่วยของเซียวอู๋ที่คว้าพวงมาลัย

“ในขณะนั้น คุณนายเซียวมากับทะเบียนสมรสและต้องการรับผู้บังคับบัญชาเซียวกลับ โรงพยาบาลของเราไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ” โรงพยาบาลร้องเรียก และนำคลิปวิดีโอตอนที่ซูหย่ามารับเซียวอู๋ และตอนนั้นพวกเขาก็ยังใส่เสื้อผ้าตัวเดียวกับตอนที่เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์

“พวกคุณรู้แต่เพียงว่าเกิดเรื่องขึ้น จะมาหาคนรับผิดชอบ ในช่วงระยะหลังของผู้ป่วยแม้ว่าทหารของคุณจะส่งคนมาเยี่ยมแต่จะใครจริงๆที่ห่วงใยเขา เรายังเคารพเขาในฐานะวีรบุรุษ เมื่อตอนที่แม่และเด็กมารับ เราหวั่นไหวแล้วก็ปล่อยไป” คณบดีเป็นหญิงผู้สูงอายุวัยกลางคน นางก็ปาดน้ำตา

“ในฐานะตัวแทนของประเทศ คุณปฏิบัติต่อผู้ที่เสียสละเพื่อประเทศเช่นนี้ คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะตำหนิเรา”

คณบดีคงบ่นเรื่องที่ติดอยู่ในใจออกมา ณ เวลานี้ ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจเรื่องอื่น ยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้าใจ

บางทีคำพูดของเธออาจใช้ได้ผล หรืออาจเป็นเพราะการเปิดเผยของสื่อที่สร้างแรงกดดัน สองชั่วโมงต่อมา กองทัพถูกส่งไปกอบกู้……