ซูหย่าลุกขึ้นแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของทั้งสองคน หลังจากนั้น เธอก็คุกเข่าทั้งสองข้างลงกับพื้น

ทำให้คนชราทั้งสองต่างก็ตกใจ พวกเขารีบเข้ามาประคองเธอให้ลุกขึ้น ” นี่มันเรื่องอะไรกัน? รีบลุกขึ้นมาคุยกันก่อน ”

” ฉันอยากจะขอให้ท่านทั้งสองเป็นคุณตาคุณยายของเสี่ยวอี้ และเป็นพ่อแม่บุญธรรมของฉัน ไม่ทราบว่าท่านทั้งสองยินดีไหมคะ? ”

เมื่อทั้งสองคนได้ยินแบบนั้น ทั้งคู่ก็อึ้งไปสักพัก คุณป้าเอามือเช็ดน้ำตาและมองหน้าคุณลุง ” คุณคิดว่านี่เป็นความเมฆตาที่ฟ้าประทานให้กับเราใช่ไหมคะ แก่มากแล้วยังมอบลูกสาวให้กับเราอีก ” เธอพูดพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ประคองซูหย่าให้ลุกขึ้น ” ได้ ลุกขึ้น ลุกขึ้นเร็ว ”

” พวกลูกทั้งสองน่าจะเตรียมตัวจะไปจากที่นี่แล้วใช่ไหม? ” คุณป้าครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็ถามขึ้น

ซูหย่าค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นก็เงยหน้ามองคุณลุงและคุณป้า ” พวกคุณกลับไปกับพวกเราเถอะค่ะ บ้านเราที่เมือง C นั้นมีฐานะร่ำรวยมาก ถ้าถึงเวลานั้น  ”

คุณป้าลุกขึ้น จากนั้นก็อุ้มเสี่ยวอี้ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเธอ ” ป้าและลุงเกิดและโตที่นี่ ทั้งชีวิตนี้ยังไม่เคยออกไปจากที่นี่เลย พวกเราคงไม่ได้ไปกับหนูนะ แต่ต่อจากนี้ ที่นี่ก็เปรียบเสมือนบ้านของผู้เป็นแม่ของหนู ถ้าคิดถึงพวกเราก็พาเสี่ยวอี้มาเยี่ยมพวกเรานะ ”

หลังจากนั้น ไม่ว่าซูหย่าจะโน้มน้าวพวกเขาอย่างไร ทั้งคู่ก็ไม่ยอมกลับไปกับเธอ

เธอทำได้เพียงเก็บบ้านหลังนี้ไว้ให้พวกเขา

“ คิดสะว่าพวกท่านช่วยดูแลบ้านหลังนี้ให้หนูก็แล้วกันนะคะ ถ้าพวกเราคิดถึงคุณแล้วเราจะกลับมาหานะ”  ประสบการณ์ครั้งนี้ ทั้งชีวิตนี้เธอก็คงลืมไม่ลง

หลังจากที่กลับมาถึงเมือง C เครื่องบินลงจอดบนลานจอดเครื่องบินส่วนตัวที่สถานที่หนึ่ง

ผู้ชายในเครื่องแบบทหารสองสามคนเดินเข้ามากอดเซียวอู๋ ซูหย่ารู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาพวกเขามาก ตอนนั้นครั้งที่เธอกินอาหารแห้งในค่ายทหาร พวกเขาอยู่ที่นั้น หลังจากนั้น ที่โรงพยาบาล ในตอนที่แพทย์แจ้งผลวินิจฉัยพวกเขาก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน

ในตอนนี้ เธอมองดูแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และเต็มไปด้วยน้ำตาของพวกเขา

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ชายจะหลั่งน้ำตา คนคนนั้นต้องเป็นคนที่กล้าหาญมาก พวกเขาไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้ ซูหย่าเองก็ไม่โทษพวกเขา เธอเลยไม่ได้พูดอะไรมาก

” พ่อครับ แม่ครับ ผมอยากจะหย่ากับซูหย่าครับ ”

“ บุ๋ม “แน่นอนว่าประโยคนั้นของเขามันเหมือนกับการโยนก้อนหินก้อนใหญ่ลงไปในแม่น้ำ จากนั้นมันก็ระเบิดทันที

ทุกคนต่างก็โต้เถียงและคาดเดาไปต่างต่างนานาว่าช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ถึงได้ทำให้เซียวอู๋ต้องการหย่าทันทีที่กลับมา

ซูหย่ามองหน้าชายตรงหน้า เธอดึงแขนเสื้อเขาและเอาแต่ก้มหน้าและเงียบ

แม่ซูเรียกเขา ” เสี่ยวหวู่ ”

ทันทีที่เซียวอู๋หันหน้ามา เธอก็ยื่นมือออกไปตบลงบนหน้าเขาเต็มฝ่ามือ การกระทำของเธอเร็วมากและมันกะทันหันมากๆ เมื่อซูหย่ารู้ตัวอีกที ทั้งหน้าและใบหูของเขาก็แดงไปหมดแล้ว

เธอเป็นกังวลมาก ” แม่ แม่ทำอะไร? ”

แม่ซูเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง จากนั้นก็มองหน้าเซียวอู๋ ” เธอยอมตัดขาดกับพ่อแม่ได้เพื่อนาย แต่พอนายฟื้นขึ้นมาแล้วกลับมาบอกว่าจะหย่ากับเธอ เสี่ยวหวู่ เกิดเป็นคนจะทำแบบนี้ไม่ได้ ”

เซียวอู๋ตัวสั่นเล็กน้อย เขาหรี่ตาลง จากนั้นก็เงยหน้ามองแม่ซู ” ผมไม่เคยขอให้เธอทำแบบนั้น ทั้งหมดนั้นเธอเต็มใจที่จะทำเอง ” พอพูดจบ เขาก็หันหลังและตรงไปที่ประตูทางออก

แม่ซูโกรธจนแทบหายใจไม่ออก แต่ซูหย่ากลับมองร่างของคนที่เดินจากไปด้วยสายตาที่เป็นห่วง

” เอาเถอะ สุขภาพก็พึ่งจะดีขึ้น อย่าโกรธไปเลย กลับบ้านกันก่อนเถอะ ” พ่อซูพูดขึ้น

เมื่อแม่ซูได้ยิบแบบนั้น ก็จ้องหน้าเขา ” ลูกสาวคุณโดนรังแกถึงขนาดนี้แล้ว คุณจะไม่พูดอะไรหน่อยเลยเหรอ ”

พ่อซูและซูหย่ามองหน้ากันแวบหนึ่ง ทั้งคู่ต่างก็เงียบ

หลังจากกลับถึงบ้าน และจัดการพาแม่ซูให้ขึ้นไปพักผ่อนแล้ว พ่อซูก็ให้ซูหย่าไปเจอกันที่ห้องหนังสือ

” พูดมาเถอะ สรุปว่ากำลังแสดงละครเรื่องไหนกันอยู่ล่ะ? ”

ซูหย่ายักไหล่ และนั่งลงบนโซฟา เธอมองดูต้นบอนไซบนโต๊ะชา เธอใจลอยอยู่สักพัก จากนั้นซูหย่าก็เงยหน้ามองแววตาของผู้เป็นพ่อ หลังจากผ่านไปสักพัก เธอก็พูดขึ้นว่า ” พ่อคะ ในสายตาของพ่อ ตำแหน่งสำคัญกว่าลูกสาวงั้นหรือคะ? ”